Oι σχέσεις των ανθρώπων επαναλαμβάνονται με ανείπωτη μονοτονία , αποφεύγοντας κάθε φορά να ανανεώνονται. Δεν φταίει μονάχα η τεμπελιά μας γι΄αυτό.
Φταίει ο φόβος, ο φόβος μας στο καινούργιο. Δεν έχουμε την ικανότητα να μαντέψουμε ποιό θα είναι το τέλος τουκάθε καινούργιου και έτσι δεν έχουμε το κουράγιο ν΄αναμετρηθούμε μαζί του. Αν μονάχα μπρούσαμε να προετοιμαστούμε για όλα . Να μην αρνούμαστε τίποτα, ούτε αυτά τ΄άγνωστα που μας φοβίζουν. Θα κατορθώναμε να γνωρίζαμε την ανθρώπινη επαφή σε όλη την ζωντάνια της και θα φθάναμε στο βάθος της δικής μας ύπαρξης.
Γιατί τι είναι η ύπαρξη μας ; Ένα μεγάλο η ένα μικρό δωμάτιο. Αυτό ομως το δωμάτιο , δεν το μάθαμε οι περισσότεροι , δεν το τριγυρίσαμε. Παρά μονάχα επιλέγαμε μια γωνιά του. Σαν να κρατάμε '' παράθυρο'' ή διάδρομο για να πηγαινοερχόμαστε. Και έτσι να νιώθουμε ασφαλείς.
Φωτογραφία από την παράσταση '' Από το εγώ στο εμείς'' των nomades artcore
Σχωρνα με που αν και νεος και απειρος στη σελιδα σου, παρολα αυτα αρκετα θρασυς, ωστε εμβολιμα, ελπιζω οχι βιαια, να καταθεσω σχετικα αριστουργηματα γραφης χθες και σημερα. Αλλά σε καμια περιπτωση να προσβαλω ή να υποτιμησω τη προσωπικη σου πεννα, τουναντιον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΙσως καποια στιγμη τολμησω να σχισω και εγω τις σαρκες μου δημοσιως και να αγγιξω τα Ταρταρα των σωψυχων οπως η δημιουργος της ιστοσελιδας...
Σπυρος Τ.
Αργοπεθαίνει – Pablo Neruda
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο από το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνά τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του ή την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής…
Σ΄ευχαριστώ πολύ Σπύρο και για το σημερινό αριστουργηματικό ποιήμα του Νeruda, πόσο πολύ περιλαμβάνει όλα αυτά που βλέπω να συμαβαίνουν .
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα γράφεις στην σελίδα ότι θέλεις και καθόλου να μην νομίζεις πως η σελίδα αναγνωρίζει σαν καταθλεσεις απόψεων ό,τι έχουμε μάθει να ονομάζουμε άποψη. Γιατί άποψη μπορεί να είναι η δική μας γνώση, αλλά και ένα απόσπασμα και ένα τραγούδια και μια φωτό, που δυστυχώς δεν μπορεί κάποιος εδώ να αναρτήσει εξαιτίας τεχνικών περιορισμών.
Αν ποτέ θελήσεις να κάνεις δική σου σελίδα να μου το πεις για να την επισκέπτομαι . Θα ήθελα να σου πω , αν μου επιτρεπεις πως θα τηνν δημιουργία της σελίδας την ένιωσα σαν ένα υπέροχο ταξίδι, στο οποίο δεν ξεσκίζεις αλλά δένεις.
Πόσο ασφαλής να νιώσεις με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο; Τώρα οι περισσότεροι έχουν κλείσει και τα μάτια. Όχι για να ονειρευτούν, δυστυχώς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιούλη
Άτακτες κι αναίμακτες φυγές…
ΑπάντησηΔιαγραφή…στο είναι μας, είναι πλέον η ζωή μας… ένα κρυφό χαμόγελο, μια ζεστή κουβέντα κι αμέσως οι Ερινύες έρχονται, μας ζώνουν και απαιτούν το τελευταίο οχυρό μας… την ψυχή μας… συνθηκολογούμε άνευ όρων στα πρέπει των άλλων, των γύρω μας, των δικών μας ανθρώπων… ευελπιστούμε σε μια άφεση αμαρτιών, σε ένα συγχωροχάρτι από κάποιον δικό μας, σε μια ανώτερη δύναμη… και δεν τολμούμε να συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας για αυτά που πραγματικά ποθούμε και χρειαζόμαστε, για αυτούς που με δική μας εντολή και επιμέλεια μας μαστιγώνουν καθημερινά, δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα… κάποιος άλλος, στα μάτια μας, «αναμάρτητος» μόνο μπορεί και ξέρει πώς να μας αποδυναμώσει την δύναμη του χαμόγελου μας…
… ένα χαμόγελο που το ικετεύουμε και το αποζητούμε… ένα χαμόγελο που δεν το ζήσαμε, δεν το απολαύσαμε… το δικό μας χαμόγελο… ψευδαίσθηση, επιχρυσωμένο, κάλπικο χάπι αυτό που εισπράττουμε για αυτό που προσφέρουμε … χαλάλι του λέμε και ξαναεπιστρέφουμε στο θώκο, στην ασφάλεια, στην θαλπωρή των δικών μας ανθρώπων για όσο παραμένουμε «καλά παιδιά»… και κρυβόμαστε στα δωμάτια μας, στο άβατο μας και δακρύζουμε, αιμορραγούμε κι αναρωτιόμαστε… πόσο ακόμη, πόσο;… μας δίνουν ένα χάδι όπως στα κουταβάκια και μετά…
…ένα χάδι… ένα χάδι… αυτό μένει μόνο στα μάτια μας και στην καρδιά μας… και προσπαθούμε να ισορροπήσουμε, σχοινοβατούμε… και προσπαθούμε… και το μόνο που καταφέρνουμε μια στυφή γεύση στο στόμα μας, αλλά και αυτήν την έχουμε συνηθίσει, χρόνια τώρα, μια μόνιμη γάγγραινα…
… ένα χάδι που το παρακολουθούμε σε μια σκηνή ταινίας και ριγούμε από την επιθυμία και την στέρηση, μεταφερόμαστε σε άλλους κόσμους, σε άλλες θάλασσες, γινόμαστε, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα, κομμάτι όλων αυτών… των απαγορευμένων ουσιών… και καταφεύγουμε και πάλι στο άβατο μας… στα σκοτεινά πλάθουμε όμορφες ιστορίες… κάτι σαν παραμύθια… με ευτυχισμένο τέλος…
… αλλά και πάλι… τα «δεν πρέπει» ή τα «πρέπει», έξω από το στούντιο των πανέμορφων σεναρίων μας, καραδοκούν σαν κακιές μάγισσες, σαν τέρατα και δηλητηριασμένα μήλα…
Σκληρές κουβέντες βγαίνουν από μέσα μου σήμερα, λόγια που πρώτα απ’ όλους πονάμε εμένα τον ίδιο… καλύτερα να τα γράφω παρά να τα απευθύνω…
… ίσως να είναι και καλύτερα έτσι… μου φτάνει που το είδα, το άκουσα, το διάβασα… χαμογελώ κρυφά, καθώς οι παλμοί μου ανέβαίνουν… σσσσστ! Κάτι σα να άκουσα… μη με ακούσουν, μη με δουν… τελικά η σκιά μου ήταν… δεν… δεν… δεν… και εγώ που νόμιζα…
…μου φτάνει που χαμογέλασα με την καρδιά μου κι ο καλικάντζαρος του είναι μου ας το βουλώσει για μια και μοναδική φορά επιτέλους…
Ενα ρυτιδιασμενο κειμενο μου ως αποδοχη βαπτισματος...ο ιδιος ξεχασμενος κωδικας, ευτυχως ή δυστυχως...
Σπυρος Τ.
Εγώ δεν βλέπω ένα ρυτιδιασμένο κείμενο. Βλέπω ένα πλουσιότατο συναισθηματικό κόσμο και μια ωραία γραφή. Και για τα δύο αυτά, τα τόσο δυνατά όπλα του ψυχικού σας οπλοστασίου πρέπει αγαπητέ μου Σπύρο Τ. να βρείτε την κρίσιμη μάζα του χρόνου εκείνου που θα τα εκτινάξετε και τα δύο στον κοινό γαλαξία. Μπράβο σας! Νιώθω τυχερή που βρήκατε την σελίδα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι ενα γερικο κειμενο αλλοτινων εποχων, ισως το επομενο να ειναι μια απαντηση στο "δινω", κατι σε αποχρωση του "μοιραζομαι"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμως, η διαδικασια-ιεροτελεστεια μεταξυ ψυχαναλητη και ασθενη απαιτει ηρεμια, σεβασμο και ησυχια (νεκρικη καποιες φορες μαλιστα) κεκλεισμενων των θυρων για να λειτουργησει ο κωδικας, ενω η πολυφωνια (συχνα παραφωνη)ενος ιστολογιου δημιουργει παρασιτα στο τροπο σκεψης και γραφης. "Ευτυχως" για την ανακαλυψη της σελιδας σου, "δυστυχως", κατ'εμε, για την πολυβοη (μαλλον αναγκαια για εσας της Αθηνας λογω επαγγελματος) Βαβελ, ή μιας αγνωστης, για μενα, αρχαιας Αγορας των Αθηναιων.
Σπυρος Τ.
Eδώ σίγουρα δεν προσπαθούμε να κάνουμε ψυχανάλυση. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε μέσα από μια σελίδα. Προσπαθούμε όμως να βρούμε μια δυνατότητα να νιώσουμε κομμάτι ενός συνόλου. Γνώση είναι και αυτό. Και αν μάλιστα εμβαθύνουμε σ΄αυτό , ίσως και να καταφέρουμε να νιώσουμε πιο καλά γνωρίζοντας πως είμαστε μεν μόνοι ως ξεχωριστοί άνθρωποι, αλλά ανήκουμε και σε ένα σύνολο που μπορεί και μας περιθάλπτει και μας προστατεύει όποτε το έχουμε ανάγκη. Πως να το κάνουμε , τα βάρη σηκώνονται καλύτερα όταν τα μοιράζεσαι. Περιμένω Σπύρο Τ.
ΑπάντησηΔιαγραφή