tag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post3436364237603755702..comments2023-12-18T12:49:14.014+02:00Comments on Ανν Λου: Το ακορντεόνAνν Λουhttp://www.blogger.com/profile/18372173919941912914noreply@blogger.comBlogger8125tag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-84095095145736486822012-12-31T03:39:33.963+02:002012-12-31T03:39:33.963+02:00...στη καρδιά του κάρβουνου και των φουγάρων...εκε......στη καρδιά του κάρβουνου και των φουγάρων...εκεί που παράγουν φως και οι κάτοικοι παραμένουν στο σκοτάδια ακόμη και με τα κείμενα σου...!<br />Σπύρος Τ.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-64595805284527804462012-12-30T18:45:57.019+02:002012-12-30T18:45:57.019+02:00Καλή χρονιά Αννίτα!
Παναγιώτης ΦΚαλή χρονιά Αννίτα!<br />Παναγιώτης ΦAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-12331389537131454492012-12-30T11:48:21.998+02:002012-12-30T11:48:21.998+02:00αχα! που ήσουν χθες?αχα! που ήσουν χθες?Aνν Λουhttps://www.blogger.com/profile/18372173919941912914noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-42854953363121232012012-12-30T11:43:19.598+02:002012-12-30T11:43:19.598+02:00Χρόνια πολλά και καλή χρονιά. Με την ευχή να συννε...Χρόνια πολλά και καλή χρονιά. Με την ευχή να συννενοηθούμε όχι κατ΄ανάγκη με ευκολία , αλλά τουλάχιστον σε ένα περιβάλλον κατάλληλο για αντιπαραθέσεις αλλά επικοδομοιτικές. Γιατί χωρίς συννενόηση, άκρη δεν έχει ο ουρανός.<br />ΜιχάληςAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-33276936372168784762012-12-30T10:39:15.277+02:002012-12-30T10:39:15.277+02:00Ηχώ Ήχου
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ το χά...Ηχώ Ήχου<br />Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ το χάρηκα όταν χθες σε είδα στο σταθμό, εκεί στη χώρα της καρβουνόσκονης, πραγματικό βάλσαμο, είχες καιρό να περάσεις, δεν ξεχνάς τον τόπο εδώ, μου απάντησες. Βρε παιδάκι μου πως το καταφέρνεις και τρέχεις έτσι πάνω-κάτω, σε ρώτησα όταν ειδωθήκαμε, ανασήκωσες ελαφριά τον δεξιό σου ώμο και χαμογελαστά απέφυγες την απάντηση, δώρο του Αίολου, σκέφτηκα. Στον ολιγόλεπτο διάλογο μας, έλεγες κι έλεγες, κάτι για ανατομία σώματος, κάτι για θεραπευτική αγωγή, κάτι για τα παιδιά, κάτι για την αισιοδοξία, από ένα σημείο και μετά σε “έχασα”, ένα ελαφρύ άρωμα βανίλιας με μπέρδεψε ακόμη περισσότερο. Σαν γνωστά μου φανήκαν αυτά που έλεγες, αλλά δεν θυμόμουν από πού, δεν ήθελα να σε διακόψω, τα ’λεγες και ξεφούσκωνε ο ασκός σου. Μιλούσες, μιλούσες γρήγορα, ο χρόνος μας λιγοστός, προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στις κουβέντες σου, φυσούσε κιόλας κι άκουγα μόνο την ηχώ τους. Το τραίνο σου έφευγε σε τρία λεπτά είπε το μεγάφωνο, υποσχέθηκες να ξαναπεράσεις κι επιβιβάστηκες. Ο σταθμάρχης έκανε σινιάλο στον οδηγό και εγώ θυμήθηκα που τα είχα ξανακούσει για την “καρδιά”.<br />Σπύρος Τ.<br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-22664608866045685172012-12-28T18:15:53.136+02:002012-12-28T18:15:53.136+02:00Το Τεφτέρι
Ενόψει των χριστουγεννιάτικων διακοπών ...Το Τεφτέρι<br />Ενόψει των χριστουγεννιάτικων διακοπών λίγο πολύ όλοι μας γυρίζουμε στα μέρη μας να δούμε τους δικούς μας και να μας χαρούν και αυτοί, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον στο μεσημεριανό γεύμα. Πρώτη στάση και χωρίς δεύτερη σκέψη, να μαζέψω, να ρουφήξω εωσότου ξεχειλίσει το σώμα μου από το ιαματικό ιώδιο του απέραντου που με ζέση με αγκάλιαζε στα νεανικά μου χρόνια πριν αποφασίσω να ξενιτευτώ. Μπροστά μου η αντανάκλαση του ήλιου στο υγρό στοιχείο και στις πλάτες μου το ιερό άγγιγμα του Ολύμπου. Μόνο όταν διαγράφεις πορείες, εντός και εκτός των συνόρων σου, συνειδητοποιείς το στερητικό σου σύνδρομο στα αρχέγονα κύτταρα σου, κάτι σαν τον κακοποιό που επιστρέφει στο τόπο του εγκλήματος, η επιστροφή του ασώτου υιού στο φλοίσβο των υδάτινων ρυτίδων του. Γίνεται ακόμη πιο έντονη η αίσθηση του χρόνου όταν βρισκόμαστε, ευτυχώς λίγες οι στιγμές για μένα, ως ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στους γονείς μας και στα παιδιά μας στον ίδιο τόπο, την ίδια στιγμή. Οι πριν και οι μετά, οι μεν μαζεύουν και οι δε ψηλώνουν. Σκηνές απείρου κάλους με στην ασυνεννοησία μεταξύ γιαγιάς και εγγονιού, κανονικό θέατρο παραλόγου που προσφέρει άφθονο γέλιο στο κοινό του. Αλλά και με τις αιφνίδιες σοφίες του παππού στην αναφορά ενός βιβλίου, “όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι τότε ξεκινάει η τραγωδία”, σαν βαθειά γρατζουνιά. Έρε γερόλυκε με την διαύγεια σου, μονολογείς…<br />Γέλασα με την ψυχή μου όταν χρειάστηκε να ανοίξω το χειρόγραφο ευρετήριο τηλεφώνων σε γραφή φαρμακοποιού της γιαγιάς για να βρω ένα νούμερο. Όλα συμπυκνωμένα, δυσανάγνωστα, μουτζούρες απ’ εδώ, σβησίματα απ’ εκεί, πρόσωπα που δεν ζούνε πια και, με άλλους που δεν έχει πάρε-δώσε πλέον, στην ίδια σειρά ο υδραυλικός με την θειά μου, κι άντε βγάλε άκρη.<br />Μια ακόμη καλή ευκαιρία να ξανασμίξουν οι παλιές παρέες στις γιορτές, να ανταλλάξουν τα νέα τους και μηχανικά ψάχνω στο ευρετήριο του κινητού τηλεφώνου τα πρόσωπα που θέλω να βρω στη γενέτειρα μου. Ήδη είχα επικοινωνήσει με τους κοντινούς μου ανθρώπους και ανέμενα δική τους κλήση για το σημείο και την ώρα που θα συναντιόμασταν με ή χωρίς τις κουνιστές ουρές μας, τα παιδιά μας. Τελικά, με δύο κατάφερα μόνο να βρεθώ για μισή κούπα καφέ κι αυτό με τη ψυχή στο στόμα, όλοι οι υπόλοιποι… εντέχνως εξαφανισμένοι.<br />Έφτασε η στιγμή της επιστροφής, ευχές, αγκαλιές, φιλιά, πέρασε κι αυτό, λες, κι αφού έχω φορτώσει το τσιγγαναριό μου για ακόμη μια φορά, τα μοναδικά πράγματα που κλώθουν το ζαλισμένο μυαλό μου και προσπαθώ επίμονα να αποβάλω ως το τέλος της διαδρομής είναι το Τεφτέρι της μάνας και τα στυφά Λεμόνια του μανάβη…<br /><br />Σπύρος Τ.<br />Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-23596365565323514612012-12-28T16:06:15.592+02:002012-12-28T16:06:15.592+02:00Δεν ξέρω αν υπάρχεθ περισσότερο τρυφερός τρόπος να...Δεν ξέρω αν υπάρχεθ περισσότερο τρυφερός τρόπος να χαιρετήσεις και μαζί να καλοσορίσεις ένα νέο χρόνο. Μα τι λέω , σε ποιόν μιλώ...σύατήν που προσπαθεί και μας να μας θυμίσει τι έχουμε από χρόνια λησμονήσει. Με λέξεις να σπάσει άλατα και κατεστημένα. Χρόναι πολλά καλή μου.<br />ΝΜAnonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-4911645960496099723.post-90663077004319489292012-12-27T09:47:38.444+02:002012-12-27T09:47:38.444+02:00Αναβάτες του παιδικού ονείρου, στροβιλιζόμαστε με ...Αναβάτες του παιδικού ονείρου, στροβιλιζόμαστε με το κουρδιστό καρουσέλ από το ίδιο σημείο, ξανά και ξανά. Δε λέμε να κατέβουμε. Πόση μαγεία μέσα στην παιδικότητα, που λησμονούμε, σαν ξεστολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. "Οι ξακουστοί στόχοι, μεγαλειώδεις και άκαμπτοι μέσα στην απραξία τους". Διαπιστώνεις, μα δε δέχεσαι. Δεν είσαι εσύ αυτή που θα δεχθείς μία τέτοια απραξία. Εμπνέεσαι και παρακινείς για το "απίστευτο", "προκαλώντας τα μέγιστα".<br /><br />Τελειώνει το έτος και αισθάνομαι φοβερή την ανάγκη να σε ευχαριστήσω για το άνοιγμα της πόρτας σου, για τις αποσκευές που μας κάλεσες να φτιάξουμε, για το ταξίδι που μας προσέφερες, για τις μουσικές του ακορντεόν που ακούσαμε μαζί σου.<br /><br />Χρόνια πολλά και καλά, Αννίτα.<br /><br />Καλή χρονιά σε όλο τον κόσμο.<br /><br />Γιούλη<br /> Anonymousnoreply@blogger.com