Δεν την χωνεύαμε την Μαρία στην τάξη. Γιατί μας καταβασάνιζε την λογική μας. Μαρία ξέρεις μάθημα ; την ρωτούσαμε. Κι εκείνη , δεν ξέρω αλλά θα πω! Για κάτι τέτοιες ακατανόητες τότε απαντήσεις τη βγάλαμε, μην ξέροντας πως αλλιώς ''ψωροπερήφανη'' . Και δεν βρέθηκε κανείς να μας πει το σωστό, να μας πει ότι αυτό λέγεται αυτοπεποίθηση . Να μας εξηγήσει πως αυτό είναι κάτι χρησιμότερο και ζωτικότερο κι από την αναπνοή και από τα μάτια , να μας μάθει ότι με αυτοπεποίθηση και χωρίς μάτια βλέπεις, ενώ με μάτια και χωρίς αυτοπεποίθηση δεν βλέπεις. Κανείς δεν βρέθηκε ;
Απόσπασμα απο την συλλογή διηγημάτων ''Εκτός σχεδίου'' της Κικής Δημουλά , εκδόσεις Ικάρος
Φωτογραφία Joseph Koudelca ( γιορτή N.Iταλία)
http://www.masters-of-photography.com/K/koudelka/koudelka.html
επιλογή με νόημα :)))))
ΑπάντησηΔιαγραφήο καθένας ξέρει τις απαντήσεις...
καληνύχτα!
Αλήθεια, η αυτοπεποίθηση διδασκεται, μαθαίνεται, φτιάχνεται σιγά σιγά σαν τον πηλό στο εργαστήρι η ξεπετάγεται έτσι ανεξηγητα η αναίτια μέσα απο την ψυχή; Η Μαρία που περιγράφει η Κική Δημουλά μου φαίρνει στο νού, παιδιά των πρώτων σχολικών χρόνων που δεν κατάλαβα ποτέ έάν ηταν αφέλεια και η δύναμη μαζί...Μπράβο σας για τα ερεθίσματα που προσφέρετε!Σπύρος
ΑπάντησηΔιαγραφήπαράδειγμα η Μαρία...
ΑπάντησηΔιαγραφήη ζωή δεν έρχεται με οδηγίες χρήσεις και είναι πολύ λίγες οι μέρες που ξέρουμε να πούμε μάθημα. για όλες τις υπόλοιπες πρέπει να σηκωνόμαστε και να λέμε "δεν ξέρω αλλά ΘΑ ΠΩ".
καληνύχτα, Ανν-Λου!
Η σχέση μας με τον εαυτό μας είναι αυτή που καθορίζει , είναι η βάση για την αυτοπεποίθηση μας. Η σχέση με τον εαυτό μας πάλυ, καθορίζεται κατά πολύ από την στάση της μάνας μας απένατι μας, όταν είμαστε παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην πολύ αρχή, η μάνα και το παιδί ζουν μια πολύ στενή συμβίωση και αποτελούν σχεδόν μια μονάδα. Έτσι το παιδί σταδιακά μόνο μπορεί να την αποχωρίζεται και να διαφοροποιείται απο αυτή , και αυτό αρχίζει να συμβαίνει κατά τον 2ο χρόνο της ζωής του . Τότε είναι που πρωτοκαταλαβαίνει πως η μητέρα του την ίδια ώρα που είναι η πηγή κάθε ικανοποιησης και ευχαρίστησης , είναι ταυτόχρονα και κάτι έξω από αυτό , κάτι διαφορετικό. Έτσι επειδή ξέρει πως την χρειάζεται και επειδή νιώθει φόβο κατά την απομάκρυνση της , ενσωματώνει την εικόνα της και όλη την ύπαρξη της , σε όλες του τις αισθήσεις.
Εγγράφει δηλαδή την εικόνα της πολύ πολύ βαθιά μέσα στην ψυχή του. Και έτσι η μητέρα γίνεται ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ψυχής του και έτσι παραμένει για ολόκληρη την ζωή του, χωρίς να πέφτει στην συνειδητή του αντίληψη αυτό.
Η εμπειρία μας με την μητέρα μας και άρα και η εσωτερικευμένη εικόνα της , αντικατοπτρίζει αργότερα και την στάση μας απεναντι στον εαυτό μας. Όποιος είχε την τύχη να απεικονίσει μέσα του μια μητέρα που αγαπά , αυτός θα αισθάνεται τον εαυτό του άξιο να αγαπηθεί και θα έχει για αυτό το λόγο αυτοπεποίθηση.
Όποιος είχε την ατυχία να απεικονίσει μέσα του μια μητέρα σκληρή και απορριπτική , αισθάνεται ότι δεν αξίζει την αγαπη και θα χρειασθεί πολύ χρόνο και νέες εμπειρίες για να πιστέψει ότι αξιζει να αγαπήσει ο ίδιος τον εαυτό του , αλλά και να αγαπηθεί από άλλους( πάντως δεν είανι πως και οι ατυχείς δεν έχουν ελπίδες). Εδώ πλάθεται ο άνθρωπος της χαμηλής αυτοπεποίθησης και αν ανάγουμε αυτή την θεωρία και σε μαζικά μεγέθη, η περίπτωση της Ελλάδας μας.
Πολλές μητέρες είναι πολύ φοβισμένες οι ίδιες για να αφήσουν στα παιδιά τους τον απαιτούμενο χώρο για να αγαπήσουν τα ίδια τον εαυτό τους μέσα από την ανάπτυξη των δεξιοτήτων τους, με αποτέλεσμα τα παιδιά , να υποφέρουν απο χαμηλή αυτοεκτίμηση. Οι μητέρες γίνονται υπερπροστατευτικές, ιδιαίτερα οι ελληνίδες μητέρες και τα παιδιά μένουν συναισθηματικά ανώριμα , με ελλειματική αυτοπεποίθηση. Τετοιου τύπου υπερπροστατευτκές μητέρες , φθάνουν σε τέτοιο σημείο αποστέρησης των παιδιών τους από την αναγνώριση των προσωπικών τους αναγκών και ιδιατεροτήτων , όχι από αγάπη αλλά επειδή οι ίδιες συνήθως υποφέρουν από έλλειψη αγάπης απο τους συζύγους/συντρόφους τους. Εδώ μπαίνει και ο σπουδαίος ρόλος του πατέρα σε αυτά τα τόσο πρώιμα στάδια της παιδικής ζωής. Ο πατέρας είναι ο τροφός της μητέρας. Και φυσικά η χαμηλή αυτοπεποίθηση είναι ΄ένα από τα δεινά όλου αυτού του σκηνικού , υπάρχουν και άλαλ πολλά .
Άρα θα απαντούσα πως η αυτοπεποίθηση φτιάχνεται. Χωρίς όμως να μπορούμε να αρνηθούμε πως άλλα ζυμαρακια από την γεννηση τους είναι πιο μαλακά και άλαλ πιο σκληρά στο πλάσιμο.Νομίζω δε πως και η Κική Δημουλά αυτό το πλάσιμο , είχε κατα νου όταν έγραφε ''και δεν βρέθηκε κανείς?'' Αλήθεια και δεν βρέθηκε κανείς να πλάσει και τις άλλες ψυχούλες της τάξης , αυτό νομίζω ρωτά.
Αλήθεια, φτιάχνεται η αυτοπεποίθηση. Υποσυνείδητα ή συνειδητά, φτιάχνεται η αυτοπεποίθηση, όπως φτιάχνεται το "είναι" μας όλο. Θέληση θέλει να βελτιωθούμε, όσοι δεν είχαμε την τύχη να μας φτιάξουν, όπως πρέπει. Προϋπόθεση βασική η αναζήτηση του εαυτού μας, η αυτογνωσία. Προϋπόθεση και για να βελτιωθούμε και για να βελτιώσουμε. (Πίστεψες πως ήταν ποτέ δυνατόν να δέσει το καράβι, μέσα στο κατακαλόκαιρο; Πόσο χαίρομαι, που δεν έδεσε!!!!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημερούδια,
Γιούλη
Πόσο σημαντικά πράγματα είνα αυτά που αφήνετε σε τούτη την σελίδα . Καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να νιώθω σαν τότε που ήμουν μικρό παιδί και περίμενα με λαχτάρα να ανοίξω τα μπαούλα και να δω τις μακρινές και τις κρυφές εκπλήξεις. Τι όμορφο να σας έχω γνωρίσει αυτή την τόσο διαφορετική φωνή , την δική σας φωνή. Και δεν είμαι πια καθόλου μικρό παιδί, το ξέρω. Οι παιδικές μας αναμνήσεις λοιπόν στην καρδιά της ζωής μας , η κοινη μας πατρίδα. Οι ατυχείς δεν είναι ότι δεν έχουν ελπίδα λέτε, και θα σας πιστέψω , αλλά θέλει χρόνο και νέες εμπειρίες, θα τα καταφέρουμε; Συνεχίστε , μην σταματάτε σας παρακαλώ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέτρος Κυριακίδς