Θα μιλήσω για μια φοιτήτριά μου στο Πανεπιστήμιο, για τη Μαρία. Δεν
περπατάει, με πατερίτσες και με χίλια ζόρια έρχεται στο μάθημα. Είναι ανάπηρη.
Ένας απαισιόδοξος ή αν θέλετε ένας ρεαλιστής άνθρωπος θα παροτρυνότανε και
ξέρουμε όλοι, μπορούμε να φανταστούμε, για ποιο λόγο θα το έκανε, θα
παροτρυνόταν να παρομοιάσει την Ελλάδα με έναν ανάπηρο οργανισμό που αγκομαχά να
υπάρξει και γύρω – τριγύρω να ορθώνονται όλα αυτά τα χιλιάδες εμπόδια. Για αυτή
τη σημερινή μας όμως συνάντηση, εγώ επέτρεψα στον εαυτό μου να κάνει, να
φανταστεί μια άλλη εικόνα. Είδα λοιπόν τη Μαρία αρτιμελή, σε μια ανθισμένη,
καταπράσινη, με όλα τα ζώα μέσα, που έλεγε ο κύριος Χωμενίδης, Πάρνηθα. Την
φαντάστηκα λοιπόν, την είδα ολοζώντανη, αυτή τη Μαρία, να τρέχει εκεί μέσα σε
μια Πάρνηθα, όπως τη γνωρίζαμε, όπως δεν υπάρχει πια.
Θα μου πείτε μα τι λες τώρα, τι ουτοπικά, αφελή, παιδικά ονείρατα είναι αυτά; Όμως θα έχετε κάνει ένα λάθος, γιατί υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που θα ήθελα να σας πω, να σας αποκαλύψω, που κάνει όλη τη διαφορά.
Η Μαρία σαν άτομο με ειδικές ανάγκες είχε τη δυνατότητα να μπει στο Πανεπιστήμιο με ποσόστωση, δηλαδή να μπει χωρίς εξετάσεις. Πράγμα το οποίο αρνήθηκε. Είπε δε θέλω-θέλω να δώσω εξετάσεις, δεν θέλω ειδική μεταχείριση, έδωσε εξετάσεις και πέρασε πρώτη στο Τμήμα Ψυχολογίας και εξακολουθεί τρία χρόνια μετά να είναι πρώτη φοιτήτρια. Λοιπόν, τι έκανε. Δεν την πούλησε αυτή τη στάση.
Δεν ζήτησε αξιοποίηση, δεν ζήτησε ανταλλάγματα, ξέρετε το έκανε έτσι με μία γενναιόδωρη, αφιλόκερδη φυσικότητα. Για την Ελλάδα λοιπόν, αφήνω πίσω μου την ανημποριά, τη μεμψιμοιρία, αυτό το συνεχές παράπονο και κρατώ αυτή την υπέρβαση, αυτή τη δυνατότητα υπέρβασης, που είναι μια υπόσχεση ζωής και που είναι τελικά και η μόνη απάντηση ενάντια στο θάνατο. Και θα είχα εδώ την επιθυμία να κάνω μια ικεσία στους ιθύνοντες. Αυτή τη δυνατότητα υπέρβασης, που είναι βέβαιο ότι έχει ο καθένας μας, να μη την υπονομεύσουμε. Να βρούμε τρόπους να μη την υπονομεύσουμε, να μη την πετάξουμε στα σκουπίδια να μη την πετάξουμε στα σκυλιά.
Ευχαριστώ πολύ.
ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΣΑΛΙΚΟΓΛΟΥ
Θα μου πείτε μα τι λες τώρα, τι ουτοπικά, αφελή, παιδικά ονείρατα είναι αυτά; Όμως θα έχετε κάνει ένα λάθος, γιατί υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια που θα ήθελα να σας πω, να σας αποκαλύψω, που κάνει όλη τη διαφορά.
Η Μαρία σαν άτομο με ειδικές ανάγκες είχε τη δυνατότητα να μπει στο Πανεπιστήμιο με ποσόστωση, δηλαδή να μπει χωρίς εξετάσεις. Πράγμα το οποίο αρνήθηκε. Είπε δε θέλω-θέλω να δώσω εξετάσεις, δεν θέλω ειδική μεταχείριση, έδωσε εξετάσεις και πέρασε πρώτη στο Τμήμα Ψυχολογίας και εξακολουθεί τρία χρόνια μετά να είναι πρώτη φοιτήτρια. Λοιπόν, τι έκανε. Δεν την πούλησε αυτή τη στάση.
Δεν ζήτησε αξιοποίηση, δεν ζήτησε ανταλλάγματα, ξέρετε το έκανε έτσι με μία γενναιόδωρη, αφιλόκερδη φυσικότητα. Για την Ελλάδα λοιπόν, αφήνω πίσω μου την ανημποριά, τη μεμψιμοιρία, αυτό το συνεχές παράπονο και κρατώ αυτή την υπέρβαση, αυτή τη δυνατότητα υπέρβασης, που είναι μια υπόσχεση ζωής και που είναι τελικά και η μόνη απάντηση ενάντια στο θάνατο. Και θα είχα εδώ την επιθυμία να κάνω μια ικεσία στους ιθύνοντες. Αυτή τη δυνατότητα υπέρβασης, που είναι βέβαιο ότι έχει ο καθένας μας, να μη την υπονομεύσουμε. Να βρούμε τρόπους να μη την υπονομεύσουμε, να μη την πετάξουμε στα σκουπίδια να μη την πετάξουμε στα σκυλιά.
Ευχαριστώ πολύ.
ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΣΑΛΙΚΟΓΛΟΥ
κάποτε μου έλεγε η γιαγιά μου να μάθω να κοιτάω όχι πιο ψηλά από τη μύτη μου μα πέρα από αυτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήπερνώντας τα χρόνια καταλαβαίνω τι εννοούσε. μας λείπουν οι άνθρωποι-αστέρια σαν την Μαρία που οραματίζονται πιο πέρα από το εγώ και γίνονται σημάδια προς μίμηση...
πολύ στοχαστική ανάρτηση...
καλή σου συνέχεια!!! :D
Νομίζω πως η σημαντικότερη αρετή της Μαρίας είναι η καλή ανάγνωση της πραγματικότητας. Όταν κάποιος μπορεί και το κάνει αυτό, τότε δεν τρέφει πολλές αυταπάτες , τα πόδα του πατάνε στην γη ακόμα και αν δεν τα έχει και ζει με αξιοπρέπεια. Όταν το πρωτοσυνειδιτοποίησα, για να πω την αλήθεια νόμιζα πως θα αποτελέσω πλέον άλλον ένα καλοσυμβιβασμένο άνθρωπο που τον συντηρητισμό του τον ονομάζει ανάγνωση της πραγματικότητας και ρεαλισμό. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτή η στάση ζωής είναι γνήσια και αυθεντικά επαναστατική
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δρόμος της υπέρβασης δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Ειναι δύσκολος, τραυματικός αφού όμως προηγουμένως έχουν απομυθοποιηθεί δοξασίες, και τα πρεπει η αλλιώς της συμβατικής καθημερινότητας. Για σκεφθείται αγαπητή μου, εάν η ικεσία της κ. Τσαλίκογλου έβρισκε τόπο, έπιανε ρίζες,εισακουόταν κατ'ελάχιστο απο την ''αφουγκραζόμενη'' αριστερά πως θα ήταν τα πράγματα; Θα κινδύνευε η Ελλάδα να ήταν στους νικητές σε μιά μάχη που σήμερα φαινεται να έχει σχεδόν χαθεί. Σπύρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ Σπύρο,ως προς το κακοτράχαλο δρόμο της απομυθοποίησης.Το μόνο που με ταλανίζει είναι ένας φόβος. Αν στην προσπάθεια να κάνουμε την υπέρβαση, αφήσουμε πίσω και τα χρήσιμα κομμάτια του παρελθόντος μας, αφού συμφιλιωθούμε όμως πρώτα μαζί του, γιατί αν δεν το κα΄νουμε μιλάμε για στείρο
ΑπάντησηΔιαγραφήακρωτηριασμό . Φοβάμαι τον θυμό και διακρίνω μεγάλο θυμό στις μέρες μας και από δεξιά και από αριστερά. Με τίποτα δεν βοηθά ο θυμός ούτε στην συμφιλίωση ούτε στην υπέρβαση. Για δείτε με την φύση της συμφιλιώθηκε η Μαρία και κοίταξε μπροστά. Για να πιάσει τόπο η ικεσία στον χώρο της αριστεράς , είναι θέμα και της δεξιάς ή όχι? εγώ λέω ναι και εύχομαι να γίνει. Τα νέα μυαλά πρέπει νομίζω την συμφιλίωση να έχουν στο κέντρο της σκέψης τους γιατί η φύση μας τα έχει όλα και ας είναι και αντίρροπα.