Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Γράμμα σ' έναν δάσκαλο

 

     
     Αγαπητέ μου συνάνθρωπε, άγνωστε δάσκαλε,

     Σου γράφω , τώρα που ξαναρχίζουν τα σχολειά μας. Δεν σε γνωρίζω προσωπικά. Ξέρω όμως αρκετά  για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι . Κοντεύεις να κλείσεις , δυό χρόνια στο γυμνάσιο της πόλης μας, μακριά από το σπίτι σου και τους ανθρώπους σου, στην Αθήνα. Με τον ψαλλιδισμένο σου μισθό , δεν μπορείς, να φέρεις βόλτα τα έξοδα σου. Να στείλεις στην οικογένεια σου , την βοήθεια που περιμένει , αλλά ούτε και τα δικά σου τα προσωπικά έξοδα να καλύψεις με αξιοπρέπεια. Πόσο αλήθεια άδικο και επώδυνο είναι αυτό για σένα. Συμμερίζομαι τα βάσανα σου. Όμως , αν σου γράφω  , είναι για να σε παρακαλέσω , για κάτι άλλο , εξίσου σοβαρό και άδικο .
     Θέλω να σε παρακαλέσω , να αντέξεις και να μην μεταφέρεις την πίκρα σου στους μαθητές σου.Είναι στιγμές , που σε βλέπω να περνάς την πόρτα του σχολείου σου , με το κεφάλι κατεβασμένο , να μπαίνεις μέσα στην αίθουσα και να παραμένεις έτσι. Εκεί μπροστά στα παιδιά , που ψάχνουν τα μάτια σου και σε παρατηρούν, παραμένεις σκυφτός. Εσύ τους φέρνεις την αποτυχία , να διαβάσουν από τα πρώτα τους αναγνώσματα.Όχι την δική σου αποτυχία, μα την μεγαλύτερη , αυτής της κοινωνίας. Μην με παρεξηγείς, δεν είναι που δεν καταλαβαίνω τις δυσκολίες σου, είμαι στην ίδια βάρκα άλλωστε με σένα. . Μα θέλω να σου θυμίσω , πως είσαι δάσκαλος.                                                  
      Εσένα δεν σου επιτρέπεται να διαδίδεις την απογοήτευση. Μην μεταγγίζεις την πίκρα σου στα παιδιά. Άλλα ζητούν αυτά από σένα. Εσύ θα τους μάθεις να σκέπτονται . Όχι τόσο πολύ , για να διεκδικήσουν το ψωμί τους, αλλά περισσότερο για να κρίνουν και άρα να υπάρχουν. Σε κοιτούν στα μάτια , για να τους μάθεις να διακρίνουν το κύριο από το δευτερεύον. Μην προκαταλαμβάνεις , σε παρακαλώ την εμπειρία τους. Είναι παιδιά ακόμα, πιθανόν στην ζωή τους να τους τύχουν ακόμα πιο δύσκολα πράγματα, να τους λείψει ακόμα και η ελευθερία. Προστάτεψε τα από τον κόσμο, αλλά και τον κόσμο από αυτά , γιατί από την άγνοια τους, θα μπορούσαν να γίνουν , μεγαλώνοντας οι τυφλοί καταστροφείς του.
     Στον αγώνα σου  αυτό, είσαι μόνος σου , σε καταλαβαίνω. Η κοινωνία υποβιβάζει συνεχώς το κύρος σου. Αλλά και η οικογένεια προκειμένου , να κρύψει τις δικές τις υπεκφυγές , υπονομεύει τη πειθώ σου . Από την μιά , αφήνει τα παιδιά της στα χέρια σου και από την άλλη δεν σε εμπιστεύεται και πολύ.
          Σου θυμίζω όμως πως είσαι δάσκαλος και απέναντι σου , έχεις παιδιά. Στα φρέσκα πρόσωπα τους , μπορείς να να δεις το καινούργιο , την αθωότητα , για χάρη της οποίας αξίζει να καταφέρεις να συγκρατηθείς. Έτσι που να μην, από απόγνωση, τα μάθεις πως ένα και ένα κάνουν μηδέν. Γιατί αν αυτό μάθουν, μόλις μπορέσουν , και θα μπορέσουν γιατί από την εφηβεία και μετά το φτύσιμο ενός κόσμου άδικου γίνεται δημοφιλές, θα βουλιάξουν στον θυμό. Και εσύ θα έχεις βάλει στην απόγνωση τους , τα λιθαράκια σου.
     Αυτά που αναλαμβάνεις, στην πραγματικότητα , δεν πληρώνονται με τίποτα. Εσύ παίρνεις την άγουρη ύπαρξη και με τα χέρια σου , την αποσπάς από τα εφήμερα και την τοποθετείς στην διάσταση του χρόνου. Πόσο περήφανος και χαρούμενος πρέπει να νιώθεις γι΄αυτό.
     Για άλλους καιρούς είναι αυτά. Έτσι δεν σου έρχεται να μου πεις; Σε κατανοώ . Βλέπεις η κοινωνία , δεν ανταμοίβει , και όχι μόνο τώρα, αυτούς που παλεύουν με τα αόρατα.
     Να διεκδικήσεις , να αγωνιστείς για τον μισθό και τα δικαιώματα σου. Στους αγώνες σου αυτούς, θα με βρεις δίπλα σου. Μαζί θα διεκδικούμε. Μα την ίδια ώρα να προστατέψεις τα παιδιά. Θα ήθελα τόσο πολύ , να μου ΄λεγες πως από τα σχολειά μας , δεν χάθηκαν  οι άνθρωποι που τις δυσκολίες τις παίρνουν σαν πρόκληση. Και πως δεν ήρθε ακόμα η ώρα σου να μαραζώσεις , πρωτού ακόμα μαραζώσεις. Και ότι υπάρχουν και άλλοι με την ίδια αντοχή και αξιοπρέπεια. Πόσο θα ήθελα αυτά να μου απαντούσες.


   
     Φωτογραφία Salih Agir
http://www.salihagir.com/

10 σχόλια:

  1. Δεν ξέρω αν βρήκες την κατάλληλη μέρα , του Αγίου Πνεύματος, για να προσπαθήσεις με τον τρυφερό σου και ταυτόχρονα αιχμηρό τρόπο , να μπεις στην ψυχή του ταλαιπωρημένου , δασκάλου. Στο πρόσωπο του Θοδωρή Π χιλιάδες, όχι μονάχα , δυό και τρεις. Χιλιάδες μόνοι άνθρωποι, που δεν μπορούν να ξεπεράσουν , τα βάσανα , κε την γενική ξηρασία και να σταλάξουν έμπνευση στην ψυχή των μαθητών τους. Και άλλοι που τα καταφέρνουν , και ξεχνιούνται στην ματιά , της καθαρότητας και του ενθουσιασμού των παιδικών προσώπων και ίσως ακόμα καταφέρνουν να ονειρεύονται , πως και την δική τους την ζωή ακόμα μπορούν και να την ξαναρχίζουν. Μεγάλο βάλσαμο η παιδική ανεμελιά , ο παιδικός και εφηβικός ενθουσιασμός. Δάσκαλος , εγώ στο 3ο Δραπετσώνς, ψάχνω το κουράγιο και την αντοχή και την αξιοπρέπεια μου να κρατήσω. Καταλαβαίνεις λοιπόν , που με κτυπούν τα λόγια σου. Σε ευχαριστώ , καλή σου μέρα αγαπημένη Ανν Λου.
    Δημήτρης Μαργαρίτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να το μοιράσουμε στα σχολειά , Αννίτα. Να δώσουμε τα χέραι μας, να στηρίξουμε τον πόνο τους , να τον μοιραστούμε , είμαστε όλοι Ο θοδωρής Π.
    Βάλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κοινωνία οι δάσκαλοι, κοινωνία και η οικογένεια, οι γονείς, οι παππούδες, οι θείοι. Κοινωνία όλοι μας. Κοινωνία των μεγάλων και κοινωνία των μικρών. Η ζωή μας κρατάει σε απόσταση αυτές τις δύο κοινωνίες. Δύο κόσμοι παράλληλοι με τους δασκάλους σε ρόλο συνδετικό. Κι όμως πρέπει και οι γονείς και οι παππούδες και οι θείοι να διαβάσουν την προτροπή σου. Τα παιδικά, αισιόδοξα κι ανέμελα ας γίνουν οδηγός και συνοδοιπόρος της συνετής ωριμότητας. Θα ανθίσουν και τα αισθήματα και τα πνεύματα. Θα θυμηθούμε τα αλλοτινά, θα ονειρευτούμε με ανιδιοτέλεια, θα χαρούμε το πρωινό που ξημερώνει. Δύσκολα δε θα πούμε μαζί τους: Σήμερα,τί θα παίξω; Και θα βρούμε πολλά να κάνουμε...
    Πολλά φιλιά και χρόνια σου πολλά, Αννιτάκι.
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και Θοδωρή Π, λογάριασε με σύμμαχο σου. Στους έξω και στους μέσα αγώνες σου, γιατί στα χέραι σου έχεις τα παιδιά μου και θέλω να σπάσω την μοναξιά σου. Θα αρχίσω που λες και εγώ να σε κοιτώ στα μάτια συνάνθρωπέ μου και να σε νιώθω καλύτερα, γιατί όπως σου είπα είμαστε στην ίδια βάρκα και έχουμε πολλά να κάνουμε όπως σου λέέι και η φίλη η Γιούλη, μονάχα κράτα γερά και κράτα αντίσταση. Κοντά σου θα με νιώσεις , πλάι σου. Δεν θα είμαι πια αδιάφορος, θα σπάσω την μονοχνοτάδα μου , θα παλέψω δίπλα σου , να την ξαναστοιρίξω την ρημάδα τούτη την κοινωνία. Με ακούς? φθάνει η φωνή σου στα κουρασμένα αυτιά σου. Δίπλα σου είμαι αληλέγγυος σου...Συγνώμη Ανν Λου μου, που προχώρησα , μα με τάραξε πολύ το γράμμα σου. Για αυτό και η ένταση μου. σε ευχαριστώ πολύ. Να είσα πάντα καλά.
    Γιώργος Καρτάλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. όταν γράψεις για τους δημοσιογράφους , πες μου να πάρω τα φάρμακα μου πριν σε διαβάσω...γιατί συνήθησα πια , να μην αντέχω την αλήθεια.
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ φοβάμαι, πως τα κεφάλαια , στο βιβλίο που διαβάζουμε, δεν έχουν φθάσει ούτε μέχρι την μέση ακόμα. Έχει πολύ μέλλον αθυή η ιστορία. Και πόσο θα μπορέσει ο Θοδωρής Π , να ακούσει μια φωνή συνείδησης, αν είτε το επάγγελμα του Δασκάλου , το διάλεξε περίπου τυχαία, ή καταναγκαστικά, πάντως όχι υπακούοντας την αγάπη του για αυτό. Τα παιδιά για να τα αγαπήσεις και εσύ είμαι σίγουρος θα το ξέρεις πιο καλά από μένα , πρέπει να σε έχουν και εσένα αγαπήσει. Για να πάρει κουράγιο από τα παιδικά πρόσωπα πρέπει να ξέρει να το κάνει και δεν είναι όλοι οι δάσκαλοι μας κατάλληλοι για αυτό. Θα έπρεπε κάποιοι να εγκαταλείπανε αυτό το λειτοργημα και να κάνανε κάτι άλλο. Πιάνεις ένα θέμα πολυ μεγάλο και το κάνεις με το συνηθισμένο σου τρυφερό και ταυτόχρονα διεισδυτικό τρόπο. Αυτή είναι η ματιά σου. Τις ευθύνες όμως τις πολιτείας, με την περιοπρισμένη ενασχόληση με την παιδεία και την απογοήτευση του να δίνουμε στα παιδιά ότι ναναι για παιδιαγωγούς φθάνει να πιάσανε την βάση, δεν την καλύπτουμε μονάχα με τις ευχές . Είμαστε λάθος, γεννήσαμε λάθη και το να μην τα μεταγγίσουμε , φθλανει την σφαίρα της φαντασίας. Φταίει ο καπιταλισμός , η κρίση του, οι φορείς του, και όλοι εμείς που δεν επαναστατούμε. Συγχώρεσε μου την ένταση στην φωνή, μα πνίγομαι. Και πνίγομαι ακόμα περισσότερο όταν μου μιλούν και μου ξύνουν πληγές. Γιατί ξύνεις βαθιές πληγές Αννίτα μου.
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εμένα δεν μου έχει ξανατύχει άνθρωπος να με συμπεριλάβει στην σκέψη του. Σας ευχαριστώ πολύ.
    Χρυσούλα Λ ( Φυσικός 1ο ΛΎΚΕΙΟ Καεδίτσας)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα , αν υπήρχε και για τους δασκαλους, γαι τους καθηγητές , όών των τάξεων και ολων των μαθημάτων , μια θέση στον ήλιο της καρδιάς μας. Το κείμενο, σαν ένα λουλουδάκι ξεφυτρώνει μέσα στην έρημο. Μια έρημο μεγαλη , απέραντη σαν τον ουρανό. Και στην ίδια έρημο , και άλλοι και άλλοι κλάδοι και κλαδάκια. Ας ευχηθούμε πως σε αυτή την διαδρομή , της αποκαθήλωσης , τόσων και τόσων πραγμάτων, θα νικήσει τελικά η ζωή, και θα αρχίσουμε να τοποθετούμε ξανά ένα ένα τα πράγματα στα ράφια , σαν ύστερα από μεγάλο σεισμό. Αλλά τουλάχιστον αυτή η τοποθέτηση, θα είναι περισσότερο νοικοκυρεμένη και περισσότερο τακτοποιημένη. Έστω και σαν προιόν αυτορύθμισης,,,απουσία βλέπεις εναλλακτικής!
    Να είσαι καλά, να σε χαιρόμαστε.
    Νίκη Βογιατζή

    ΑπάντησηΔιαγραφή