Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Ένα θέλω


     Δεν θέλω οι Έλληνες να φύγουν εκ νέου μετανάστες. Να φύγουν στην ξενιτιά και εκεί να χαρίζουν την πανέμορφη σκέψη τους.
     Δεν θέλω , άλλο να ζω σε μια χώρα που ο  εκπαιδευτικός σχεδιασμός , αρχίζει και τελειώνει στη εκάστοτε ιδέα για τις πανελλήνιες. Δεν θέλω άλλο πανεπιστήμια , χωρίς έρευνα, τεχνολογία και σχολειά χωρίς βιβλία και βιβλιοθήκες.
     Δεν θέλω να δω άλλη απόγνωση στα μάτια των αρρώστων από την έλλειψη φαρμάκων. Δεν θέλω να ζω ανάμεσα σε  γιατρούς που απομακρύνθηκαν από τον τίτλο, καλός θεραπευτής και σωστός άνθρωπος.
     Δεν θέλω να ζω άλλο  σε μια κοινωνία που ο δάσκαλος δεν έχει κύρος.Δεν θέλω να ξαναδώ τον γεωργό και τον κτηνοτρόφο εξαρτημένο από τις επιδοτήσεις και τις δημαγωγίες.
     Δεν θέλω να ανήκω ξανά σε μια κοινωνία , που δεν ξέρει τι της γίνεται. Δεν θέλω να μην αποδίδεται δικαιοσύνη.
     Δεν θέλω άλλο ο πόλεμος της ανεργίας , να ξεσπά πάνω μου. Δεν θέλω να στέκω αμέτοχη στην αναδιανομή του πλούτου επί το δικαιότερον.
     Δεν θέλω να αδιαφορώ για τον τίμιο επιχειρηματία που παράγει πλούτο και να ξεχνώ να τον τιμήσω στην παροχή υπηρεσιών και στην παραγωγή προιόντων , σαν να μην τον βλέπω.
     Δεν θέλω να ζω στην ζούγκλα του νόμου των τοκογλύφων . Δεν θέλω μελανοχίτωνες στους δρόμους , να βαράνε , να βρίζουν , να φονεύουν όποιον δεν τους γουστάρει σαν θηρία.
     Θέλω να ζω με αξιοπρέπεια.
     Για αυτή την αξιοπρέπεια θα αγωνιστώ. Είμαι αποφασισμένη να αναλάβω την ευθύνη που μου αναλογεί. Ν' αλλάξω , όσο και αν δυσκολεύομαι το μικρό ,δικό μου κομμάτι , που συντήρησε το τώρα που ζω. Θέλω να φύγει, να ξεκολλήσει από πάνω μου, αυτός ο καταραμμένος μεγαλειώδης εαυτός που  κράτησε σαν περιττά λέπια πάνω μου, την υπερεκτίμηση της δημιουργικότητας μου, τις φαντασιώσεις παντοδυναμίας, την επιδειξιομανία, την καχυποψία και επιφυλακτικότητα, σε κάθε νέο . Την ίδια ώρα που μέσα μου , κυριαρχούσε η αδυναμία και αυτό το αναθεματισμένο το αίσθημα της ενοχής και της ντροπής , πως μάλλον είμαι κατώτερη και αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθώ. Αυτός ο μεγάλειώδης εαυτός που με έκανε την Κυριακή να θεοποιώ τους κάθε νέους σωτήρες μου ( και είχα ανακαλύψει πολλούς)  και την Δευτέρα να τους αποκαθηλώνω. Το κομμάτι μου αυτό που με εμπόδισε να ζω με χαρά , αλλά να μάθω και να υπηρετώ την χαρά χωρίς να βουλιάζω σ΄ένα ατελείωτο κυνήγι μη ρεαλιστικών ιδανικών, χωρίς ποτέ να έχω συνειδητοποιήσει πόσο μαγικό είναι να είσα ένας απλός , συνηθισμένος άνθρωπος , με αξίες και μεράκια.
     Το κομμάτι μου εκείνο , που με κράτησε άδικα και γενικώς επικριτική , μιας και δεν είχα άλλο τρόπο να υποστηρίξω τον υποτιμιμένο μου εαυτό, εκτός από αυτή την χρόνια και στείρα κριτική στους άλλους . Το κόμματι μου εκείνο που με παρότρυνε συνεχώς να αναζητώ όλους και όλα εκείνα, που θα με τροφοδοτούσαν με μια αίσθηση ταυτότητας , αφού την δική μου ταυτότητα  την άφηνα  να γλιστρά , σαν κόκους άμμου μέσα από τα δάχτυλα μου.Το κομμάτι μου εκείνο που με διατηρούσε εξαρτημένη από όλους και όλα εκείνα , που θα με επιβεβαίωναν , γιατί χωρίς αυτά θα ένιωθα άδεια και μόνη και λίγη. Ετεροπροσδιορισμένη και όχι αυτόφωτη.
     Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω . Η ελπίδα , εκείνο το εσωτερικό φως , που φέρνει την διεκδίκηση της ζωής , είναι δίπλα μου. Δεν είμαι ούτε τεμπέλα , ούτε διεφθαρμένη, δεν μου ταιριάζουν αυτές οι ρετσινιές.Θα προσπαθήσω να αισθανθώ το δικαίωμα του συνανθρώπου μου στην διαφορετικότητα. Να αποδεχθώ το συγκριτικό του πλεονέκτημα όπου αυτό υπάρχει και να μεγαλώσω για να χωρέσω τον αλληλέγγιο μου, συμφιλιωμένη μαζί του.
Θα αγωνιστώ γιατί θέλω να ζήσω με αξιοπρέπεια και θέλω και τα παιδιά μου να μάθουν , να μην αντέχουν να ζουν χωρίς αξιοπρέπεια. Και αυτό είναι δική μου δουλειά να τους το δείξω.

ΥΓ Ζητώ συγνώμη από όσους , δεν αναγνωρίζουν εδώ τον ευατό τους. Άλλωστε για μένα μιλώ...


 Φωτογραφία Cosmin Bumbut
http://www.bumbutz.ro/journal/2012/5/vama-veche-romania-2012

13 σχόλια:

  1. Μίλησε εσύ για τον εαυτό σου και δε θα αισθανθείς ποτέ μοναξιά. Ακόμη και αν δε σου πουν οι άλλοι για τα δικά τους, τα όμοια ή τα διαφορετικά, αφουγκράσου τις σκέψεις, που τους προκάλεσες. Πόσες κρυμμένες ομοιότητες, που δε θα ειπωθούν... Είναι και αυτός ο φόβος του αυτο-κρημνισμού, που λέγαμε. Μόνο, που δεν έχουμε όλοι καταλάβει πως αυτό είναι η αξιοπρέπεια, ή αλλιώς το πρέπει που αξίζει...
    Φιλιά,
    Γιούλη

    ΥΓ. Εγώ πάντως ψηφίζω ΑΝΝΙΤΑ, για την ανάταση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν χορτένεσαι!
    Βάλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτή η ευαίσθητη ματιά, παίρνει και δίνει φτερά, με την βοήθεια αυτής της τόσο εσωτερικής και ταλαντούχας γραφής. Σαν να είσαι μέσα μου, σαν να διαβάζεις τις σκέψεις μου, σαν να προσπαθείς να με κάνεις να τις καταλάβω καλύτερα, σαν να γίνεσαι χώρος για να καταφέρω να περάσω τις συμπληγάδες, δεν υπάρχουν λέξεις, για να σου μεταφέρω το ευχαριστώ μου.
    Δημήτρης Ξ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μιλας και για μενα!!

    και σε ευχαριστω πολυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ακόμα και να θέλουμε να μορούσαμε να πούμε το θέλω, δεν θα το άκουγε κανείς. Δεν έχει και τόση πια μεγάλη υπόσταση το Θέλω σε μια κοινωνία , δίχως σοβαρή αντίστασξη και λόγο. Μεγάλοι οι καργχαρίες που μας περιβάλλουμν , παρόλα αυτά δεν έχουμε άλλη επιλογή, παρά μονάχα να πούμε αυτό το ένα μας Θελω. Είναι άλλωστε το μοναδικό που αξίζει . Και ποιός ξέρει βρε αδερφέ...άλλωστε υπάρχει και το κουφάλες δεν ξοφλήσαμε...
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τι λυτρωτικός, προσωπικός αυτοκαθαρτικός λόγος; Δεν ξέρω αλλα κάποιες φορες αγαπητή μου νομίζω οτι το περιεχόμενο του λόγου σας καταργεί την νοητή γραμμή που χωρίζει τον αναγνωστη απο τον δημιουργό της ιδέας, το συγγραφέα.Πρόκειται για αυθόρμητη ενέργεια; Δεν έχει πάντως και μεγάλη σημασία. Το είχα επισημάνει και παλιότερα οτι ειναι εμφανής η επιθυμία φανατικών αναγνωστών της στήλης σας να υποδυθούν τους ρόλους που περιγράφεται σε κάποια απο τα μονοπρακτά σας. Ακόμη και όταν ο τόνος του κειμένου σας ειναι πολύ προσωπικός, εξομολογητικός. Ειναι οι μικρες ασήμαντες λεπτομέρειες που φανερώνουν, διάθεση κατακρύμνησης, του εγωϊσμού της ιδέας, του εγωϊσμου της στιγμης και των αυτάρεσκων συνηθειών. Σπύρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. μεταλαμπαδεύεις το φως της απενοχοποίησης, σκοτώνοντας το σκοτάδι των ευθυνών αλλά και του ωχαδερφισμού, που εντέχνως μας δίδαξαν και ευκόλως αποροφήσαμε

    Μύρων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Aγαπητέ μου Σπύρο, είναι μια αυθόρμητη ενέργεια , όσο αυτό μπορώ να το ξέρω. Λέω όσο μπορώ να το ξέρω, γιατί έχω καταλάβει, πως είναι πολλά αυτά, κατά την γνώμη μου ,, που μας συμβαίνουν χωρίς εμείς να το γνωρίζουμε, και χωρίς να μας ρωτάνε φυσικά. Ασυνείδητα. Και είναι κυρίως αυτά , που αποφασίζουν για εμας. Πολύ συχνά όταν πια μπει η λογική, έχει πετάξει το πουλάκι,αν η λογική δεν είναι καλά εκγυμνασμένη και ενδυναμωμένη .Η απόφαση μου , να ανοιξω ετούτη την σελίδα, εμπεριείχε ένα ακαθόριστο συναίσθημα να βοηθήσω τον εαυτό μου πρώτα, ( πάντα ο εαυτός μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι το κίνητρο) μέσω της έκθεσης , να σβήσουνν πολλές και ποικίλες αυταπάτες μου.. Όταν καταπιάνεσαι με κάτι τέτοιο, είναι σίγουρο ότι μέσα στην διαδρομή, θα βρεις μπροστά σου , ταυτισμένους με σένα καημούς, μιας και η διάλυση της αυταπάτης, σε όλα τα επίπεδα, όλους μας απασχολεί, έστω και αν δεν το μαρτυράμε , τις περισσότερες φορές .Ξέρουμε εμείς οι άνθρωποι ,έστω και ακαθόριστα τι μας βαραίνει Στις διαδρομές πάντα συναντάς ανθρώπους. Νιώθω , στο βαθμό που η διαδρομή γίνεται σε δημόσια θέα, ανοικτή σε δημόσιο διάλογο, ευγνωμοσύνη για το κατακρέμνυσμα των αυτάρεσκων συνηθειών, γιατί νιώθω τα χέρια να ενώνονται με τα δικά μου. Νιώθω πως το έχουμε όλοι ανάγκη και μας είναι εντελώς άγνωστο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάποιοι προσπαθούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους σε ανήλιαγα γραφεία και διαδρόμους,μακριά απο τα αχαρτογράφητα νερα της πραγματικης ζωής. Ειναι εντυπωσιακή, αποκαλυπτική η εξομολογησή σας ''για την διαδρομή σε δημόσια θέα'' η της ''..εκθεσης..'', μπορεί να το διακρίνει κανείς στα μονοπρακτά σας αλλα είναι πολύ διαφορετικό να το ομολογείς. Η ''λογική'' δείχνει να είναι παράγοντας σταθερότητας και το ''συναίσθημα'' υγειούς μακροζωϊας. Μια καλά γυμνασμένη ψυχή διαθέτει και τα δύο σε επάρκεια και πορεύεται μονολογώντας σε δημόσια θέα. Μπράβο σας! Σπύρος

      Διαγραφή
  9. Μεγάλος ακόμα ο δρόμος μπροστά, δεν τελειώνουμε....πολλή αναξιοπρέπεια ακόμα μας περιμένει δυστυχώς , δεν τελειώνουμε.
    πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ καλό κείμενο!
    Σταύρος Χ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Απο τα πιο αντιπροσωπευτικα κειμενα της ψυχολογιας της γενιας της μετα-μεταπολιτευσης. Η γενια που ολο εψαχνε να αποδειξει κατι, επειδη ακριβως δεν κληθηκε ποτε να αποδειξει τιποτα. Η γενια της εξατομικευσης και της προσωπικης καταξιωσης. Ας μην παραπονιομαστε, ομως! Τωρα, εστω και διαμεσου ηλεκτροσοκ, εχουμε και μεις την ευκαιρια μας...Απο τις σταχτες δημιουργουνται τα συλλογικα οραματα
    Βαγγέλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εγώ μια χαρά αναγνωρίζω τον εαυτό μου, εδώ . Σήμερα γκρεμίστηκα εντελώς. Από αύριο θα αρχίσω να μετρώ κομμάτια. Κυριάρχισε η υπόκρισία. Νίκησε το ψέμα και ο λαικισμός. όμως για όλα αυτά, κομμάτι ευθύνης έχω και εγώ.
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή