Φίλοι μου λένε πολλές φορές , πως τους αρέσει να κοιτούν μόνο μπροστά και ποτέ πίσω. Να προχωρούν μονάχα. Πως νιώθουν ενοχλητική παραφωνία κάθε αναστοχαστική σκέψη και πως καμιά χρησιμότητα δεν της βρίσκουν, αφού τα περασμένα δεν αλλάζουν και τα μελλούμενα περιμένουν μπροστά.
Μου παραμένει πάντα η απορία πως ακριβώς, περιμένουν ν' αλλάξουν την σελίδα με όρους όμως ελπίδας. Γιατί η ελπίδα δεν είναι μαγικό, ταχυδακτυλουργικό τρικ να ξεπηδήσει από το μαύρο καπέλο. Φόβος είναι μονολογώ και αμέσως έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια του τραγουδιού ΄΄παλλικαρού , παλλικαρού στην απαλάμη του Θεού''.
Από την άλλη , έχω κουραστεί να ακούω την άποψη ότι η σημερινή κρίση και όχι μονάχα η οικονομική αλλά και η πολιτική , η κοινωνική, η ηθική , αν την αξιοποιήσουμε λέει σωστά , θα μπορούσαμε να μας κάνει πιο ώριμους και να βελτιώθούμε σαν κοινωνία. Και αναρρωτιέμαι πάλυ, για το Θεό , θα ηθικοποιήσουμε ακόμα και μια κρίση που αφήνει πίσω της εκατόμβες νεκρών ;
Άλλο όμως αυτό και άλλο αυτή η κρίση , για την οποία φυσικά και δεν είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και συννένοχοι , με την βαρβαρότητα με την οποία ενέσκηψε , να μας υποχρεώσει σε μια αδυσώπητη πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση με την απώλεια . Ας μην χανόμαστε προσπαθώντας να ψυχολογοποιήσουμε τις αγορές και να βουλιάζουμε μονίμως μέσα στις ενοχές και στην αίσθηση της τιμωρίας του '' όπως έστρωσες θα κοιμηθείς'' . Οι αγορές είναι φύσει και θέσει ανάλγητες και τις ενδιαφέρει μονάχα η μεγιστοποίηση της αποδόσης.
Αν δημιουργώ σημαίνει εγκαταλείπω πρόταιρες βεβαιότητες και ασφάλειες και δοκιμάζω κάτι που δεν μου είναι γνωστό, τότε μια τέτοια πρόκληση και πρόσκληση δημιουργίας καλούμαστε τώρα να αποδεχθούμε και να δοκιμάσουμε.
Αν δεν καταθέσουμε τα όπλα, αν δεν φυσικοποιήσουμε αυτή την αφύσικη και επιβεβλημένη από αλλότριες δυνάμεις κατάσταση, ε, τότε όλα είναι δυνατά και όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Ο καθένας έχει την δυνατότητα να μετουσιώσει την οδύνη του σε δύναμη δημιουργίας. Όπως ερωτευμένος που μετατρέπει τον πόνο του ζωντανού χωρισμού σε τέχνη και τον απαλύνει.
Η μελαγχολία μας δεν είναι για να την αποφεύγουμε . Η μελαγχολία είναι δρόμος εμβάθυνσης. Άλλωστε εμείς οι άνθρωποι γεννιόμαστε θλιμμένοι. Θλιμμένοι γιατί με το πρώτο χτυποκάρδι μας, ήδη γνωρίζουμε πως είμαστε φτιαγμένοι από φθαρτά υλικά . Έχουμε όμως μια ζωή μπροστά μας με αυτό να συμφιλιωθούμε και μαζί με την γνώση του να βρούμε τρόπο να ευτυχήσουμε.
Δεν είμαστε άοπλοι σε αυτό τον αγώνα . Η αυτογνωσία, η ταπεινότητα , η σύμπνοια προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους, η βαθύτητα της σκέψης μας και του συναισθήματος μας , η επιείκια και η αλληλεγγύη μας απέναντι στο αδύνατο , είναι τα όπλα μας.
Μελαγχολικοί και θλιμμένοι αλλά με το βλέμμα στραμμένο στην κατεύθυνση της προοπτικής , έτοιμοι να παλέψουμε για να φέρουμε και να εγκαταστήσουμε για τα καλά την έκπληξη. Ταξιδευτές σε αχαρτογράφητα μεν νερά, αλλά με την ελπίδα , λάμπα στο πυροφάνι να φωτίζει την διαδρομή. Γιατί η ζωή χωρίς φόβους και αδυναμίες τελικά είναι μάλλον σκοτεινή και καθόλου μα καθόλου παλικαρού.
φωτογραφία από την ταινία Γη και Ελευθερία
Αλλά υπέροχο ...και βελούδινο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο σου
Ξένια
Το μόνο αντίδοτο που βρήκα είναι να δίνω τη μάχη μου για να δημιουργήσω - έξω από τη μέχρι σήμερα ζώνη άνεσής μου - ό,τι εκτιμώ πως θα με βοηθήσει να υπάρχω με αξιοπρέπεια αύριο. Ομως λιγοψυχώ και πληγώνομαι από τη βαρβαρότητα και νιώθω πως τα όπλα μου δεν επαρκούν για να αντιμετωπίσουν τη νοσηρότητα και το φόβο. Από κει μάλλον προέρχεται η θλίψη κι όχι εξ ορισμού από τη γέννηση και την αίσθηση του φθαρτού. Πολύ εύστοχο το ποστ σου, για άλλη μια φορά. Εγώ δυσκολεύομαι να γράψω αυτή την εποχή...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν τελικά, έχουμε ένα όπλο ενάντια στην μελαγχολία μας και στο τέλος που γνωρίζουμε πως νομοτελιακά θα έρθει , είναι η δημιουργία. Δημιουργώ , σημαίνει ζω , σημαίνει θέλω να ζήσω, σημαίνει διεκδικώ. Μαζί και κοντά , παράλληλα με την γνώση , πως η ζωή αξίζει τον αγώνα μας και την προσπάθεια μας. Είναι από τα πιο απενοχοποιητικά κείμενα που έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Βλέπεις Ανν Λου δυσκολευόμαστε πολύ να αποχωριστούμε τις ενοχές μας και την τιμωρητική μας διάθεση .Γιατί άραγε αυτό? Ίσως σε απασχολήσει σε κάποιο άλλο κείμενο σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
Και πως δημιουργείς όταν δεν έχεις παρά ένα άδειο πορτοφόλι και μια απόλυση που φθάνει όπου ναναι και ένα τσουβάλι υποχρεώσεις? από που παίρνεις κουραγιο για να δημιουργήσεις, τι είναι ο άνθρωπος ένα ανατροφοδοτούμενο πηγάδι?
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά που γράφεις δεν γίνονται , καλά είναι ,αλλά στην πραγματικότητα δεν γίνονται. Δεν υπα΄ρχει ούτε ελπίδα , ούτε ζωή, ούτε τίποτα. Μονάχα κέντρα λήψεως αποφάσεων και αγορές. Δεν πρέπει άνθρωποι μα τέτοια μυαλά να χαραμίζεστε. Ο αγώνας είναι στους δρόμους. Γυρνα σελίδα στο δρόμο Ανν Λου.
Στέφανος ηλεκτρολόγος
Δεν είναι οι δρόμοι , φίλε Δημήτρη, χώροι σταχτοδοχεία να βγούμε και να σβήσουμε την φλόγα μας, ανάβοντας φωτιές, όταν την φλόγα μας δεν την έχουμε ετοιμοπόλεμη και δεν έχουμε φροντίσει την καλλίεργεια της και την επαναφόρτωση της με τα δικά της , ολόδικά της υλικά. Αυτά που λες τα έλεγα και τα ξαναέλαγα επί δεκαετίες , μέχρι που πρόσφατα κατάλαβα, πως για να γίνει η επανάσταση που ονείρευεσαι , πρέπει να έχουμε κάνει πρώτα μια αναστοχαστική διαδρομή κι να έχουμε εντοπίσει και όλους αυτούς που χάσαμε και όλα αυτά που χάσαμε και όλα αυτά ποθ προδόσαμε και κυρίως όλα αυτά που έχουμε ανάγκη. Διαφορετικά βγαίνουμε έξω για να μπούμε μετά μέσα, με πέντε κιλά λογότερο θυμό μόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προσπάθεια σου ακόμα και να μας απενοχοποιήσεις , είναι συγκινητική. Όπως είσαι εσύ και όλο το μεράκι σου. ΔΥΣΤΥΧΏΣ ΣΕ ΜΈΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΘΎΝΕΣ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΏ ΑΚΌΜΑ ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ ΔΕΝ ΠΙΆΝΕΙ.
Μια όμορφη Κυριακή να έχεις.
ΝΜ
Το ανθρώπινο ταξίδι στο χωροχρόνο περιγράφεις, που με την αξία της εμπειρίας του παρελθόντος και τη νομοτέλεια της αέναης πορείας στο μέλλον, οφείλουμε να αποδεχτούμε με προσωπική συμβολή και πίστη στο εφικτό. Κουραστικό, αβέβαιο, μαγευτικό ταξίδι στο μέλλον μας. Με τη μελαγχολία και τη δημιουργική πνοή του καλλιτέχνη... Πόσο όμορφο κείμενο, Αννίτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα,
Γιούλη
Newagemama αισθάνομαι την θλίψη και την μελαγχολία σαν ένα δρομο. Έτσι προσπαθώ να την προσεγγίσω . Κάποιες φορ'ες δεν τα καταφέρνω καθόλου καλά, κάποιες τα καταφέρνω. Αυτό που βλέπω να μένει τελικά , είναι κάποιες μέρς με φεγγάρι μές στα θερινά τα σινεμά...όχι με την έννοια μονάχα των όμορφων στιγμών αλλά κυρίως με την δημιουργική διαθεση που μας βοηθά να διατηρήσουμε την ευφορία της ύπαρξης μας .Νομίζω πως πονάμε πολύ αυτή την εποχή κυρίως για την μετάλλαξη και την μεταμόρφωση της Ελλάδας μας. Αλλά βλέπω και πολλόυς που προσπαθούν την απόγνωση τους να την μετατρέψουν σε δημιουργία και ξαναελπίζω πως αυτό θα επικρατήσει και θα διαδοθεί τελικά. Σε ευχαριστώ πολύ.!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι όμορφο να τα καταφέρουμε Γιούλη , να κάνουμε αυτό το ταξίδι . Δες σε πόσους τριγύρω επικρατεί εγρήγορση !Πάνια και φτερά είναι αυτά, στο ταξίδι αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜένει να το αντιληφθούμε, να το θελήσουμε και να το ξεκινήσουμε. Με οπτική μέλλοντος και με υπομονή ιώβειο. Υπεύθυνα. Τι ωραία κυριακάτικη κουβέντα!
ΔιαγραφήΓιούλη
Τις είχα ανάγκη αυτές τις σκέψεις, ακριβώς αυτή την στιγμή. Ανάγκη που μάλλον την διάβασες στον αέρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔ.Μαργαρίτης