Και απλώθηκε παντού ένα παράπονο, σκόρπιο και ασυντόνιστο. Από τα εσωτερικά των διαμερισμάτων , που μετατράπηκαν σε φωλιές αγωνίας ακούγεται, ένας πηχτός ήχος. Τηλεοράσεις , υπολογιστές , ραδιόφωνα και τηλέφωνα , φέρνουν τα κακά μαντάτα , με έξαψη που πολλές φορές μοιάζει με χαιρεκακία, που τελικά την ζούμε αυτή την προδοσία και νομοτελιακά ακολουθήθηκε η πεπατημένη των προδοσιών και δεν παρεκλύναμε , επικινδύνως προς την ευτυχία . Άλλοτε ακόμα και με ωμή αδιαφορία των στενών ορίων της κακίας ξαδέρφη, ακούγονται πράγματα πιο οριακά,''κυρίες και κύριοι δεν σας λυπάμαι, αντί για σας λυπάμαι τα παιδιά της Αφρικής'' και αυτά επιβεβαιώνοντας την αρχέγονη μοίρα και καθόλου φυσικά , τον μπούσουλα που χάθηκε γενικώς.
Αμέσως μετά , με πλησιάζει μέσα απο το πηχτό ήχο, και βλέπω κατάματα το πρόσωπο της ειρωνείας και του κυνισμού που επί μισθώσει, μιλούν μέσα στα αυτιά τα μέσα και τα έξω , των ενοίκων των διαμερισμάτων. Καλοζωισμένοι δημοσιογράφοι , φανταχτεροί της εφτάψυχης σόουμπιζ, πολιτικοί δεινόσαυροι φορώντας την ειρωνεία και τον κυνισμό, τους απευθύνονται , τους διακόπτουν χωρίς ποτέ να τους έχουν ακούσει , έτσι ώστε στην οθόνη να ξαναλάμψει ένα τελευταίο χαμόγελο της τέλειας , ολοκαίνουργιας οδοντοστοιχίας τους και η εκπομπή να κλείσει.
Aισθάνομαι την ειρωνεία , σαν μια από τις χειρότερες κακοποιήσεις που μπορεί ο άνθρωπος να υποστεί. Από παλιά αναρρωτιόμουν πως γίνεται και η ειρωνεία δείχνει να πληρώνεται αδρά . Πως το επιτρέπουμε και τελικά αφήνουμε να βγει τόσο μεγάλο κέρδος από τα καταπιεσμένα μας συναισθήματα . Και αυτό να συμβαίνει εκεί μπροστά στα μάτια μας, χωρίς να δείχνουμε καμιά αντίσταση και η οθόνη πάντα να κλέινει με το απαστράφτον δημοσιογαρφικό για παράδειγμα χαμόγελο , στην απογείωση του παθολογικού ναρκισσισμού του. Πως γίνεται , και μιλιά δεν βγάζουμε.
Η υποταγή στον κυνισμό και στην ειρωνεία , που μας τύλιγε , είναι μαι καλή απόδειξη θαρρώ , του παιδικού τρόπου , που επιλέγαμε για να ξεπεράσουμε τα βάσανα μας. Ο φόβος , μας κάνει να μην μας ενδιαφέρει και τόσο πολύ να ακούσουμε αλήθειες και να κλείνουμε τα αυτιά , όχι πια τόσο ερμητικά ευτυχώς, σε φωνές λογικής που ξεχώριζαν ανάμεσα μας. Το σημαντικό ήταν πάντα να βρεθεί ένας παλιός ή νέος μεσίας. Τα τρομοκρατημένα παιδιά προσπαθούν να ξεχάσουν τον φόβο και την κακοποίηση , μέσα στην ζεστή αγκαλιά μιας καινούργιας αγάπης , κάποτε της αγάπης αυτής της αναγνωρίζουν και καλοσύνη και την θεοποιούν, έτσι που έστω προσωρινά να μην νιώσουν ξεκρέμαστοι και μόνοι. Φοράς μια μάσκα , πιστεύεις το παραμύθι και νομίζεις πως θα ξεχαστείς και αποκοιμιέσαι. Στην πραγματικότητα βέβαια, απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου, την ιστορία σου και τα συναισθήματα σου.
Ανθρώπινη είναι η ανάγκη του παραμυθιού. Ανθρώπινη η ανάγκη του νανουρίσματος. Πες μου ένα ψέμα να αποκοιμηθώ τραγουδάμε. Το παραμύθι το χρειαζόμαστε γιατί είναι πολύ δύσκολο να παραδεχθούμε πως δεν νοιαστήκανε για μας, δεν μας αγαπήσανε τότε που περισσότερο από ποτέ το είχαμε ανάγκη. Πως στην πραγματικότητα, σταθήκαμε απλά και σκέτα νούμερα και ψήφοι και δεκανίκια με ή χωρίς συμμετοχή σε ένα σύστημα απάνθρωπο που όλα τελικά αγοράζονται και πουλιούνται. Είναι εύκολο να την λες , πάρα πολύ δύσκολο να αισθανθείς την ψύχρα της προδοσίας. Πονάει η δύση των προσδοκιών.
Κανονικά , η πρώτη πρώτη εντολή θα έπρεπε να είναι ,τίμα τα παιδιά σου , ώστε να μην χρειαστεί ποτέ να χτίσουν μέσα τους τοίχους προστασίας απέναντι στον πόνο και να αμύνονται αργότερα απέναντι σε φανταστικούς εχθρούς με φριχτά όπλα , που μπορούν να καταστρέψουν τον κόσμο.
Είμαι απ΄αυτούς που πιστεύουν πως εμείς οι Έλληνες είμαστε άνθρωποι που δεν ικανοποιούμαστε από την απραξία ακόμα και αν αυτή πρόσκαιρα μας φέρνει μια βολή. Οι πιο πολλοί νιώθω να έχουμε την φαγούρα της δράσης. Φαίνεται όμως πως για την συνομοταξία των καθιστών , οι όρθιοι αντιπροσωπεύουν κάτι ανεξέλεγκτο , υπερβολικά απρόβλεπτο . Μεγάλος μπελάς να οργανωθεί η ζωτικότητα.
Και πιστεύω , πως αυτοί οι άνθρωποι που θα θελήσουν ειλικρινά να μάθουν την αλήθεια του τι συνέβει αλλά και την δική τους την προσωπική αλήθεια, θα αλλάξουν ολόκληρο τον κόσμο. Δεν θα είναι ''ήρωες'', πιθανόν να είναι πολύ σεμνοί άνθρωποι, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συναισθηματική τους ειλικρίνεια θα καταφέρει να σπάσει τον τοίχο της άγνοιας, της άρνησης , της βίας. Ο πόνος του να νιώσεις πως προδόθηκες , δεν είναι παρά ένα συναίσθημα. Ένα συναίσθημα δεν είναι ποτέ ολέθριο όταν κατευθύνεται στα πρόσωπα που σου προκάλεσαν τον πόνο. Επομένως και το μίσος ακόμα δεν είναι ολέθριο , εφόσον είναι συνειδητοποιημένο και δεν μετατρέπεται σε αντανακλαστική , τυχαία δράση. Αυτή η συνειδητοποίηση , είναι που θέλει τον χρόνο της. Έτσι που να καταφέρουμε να γίνουμε λίγο πιο ευρύχωροι και να χωρέσουμε και τους άλλους μέσα μας, μιας και ο κόσμος μας χρειάζεται όλους.
Φωτογραφία Andre Kertez
http://en.wikipedia.org/wiki/André_Kertész
Πόσο θα μας βοηθούσε ο περιορισμός των κορωνών και των κομματικών ομοβροντιών , στην διαδικασία του αναστοχασμού μας. Σήμερα που ο φόβος και η αγωνία, μας τυραννά πόσο θα μας ήταν βοηθητικό , να μας άφηναν σε μια ηρεμία να σκεφθούμε. Αντί για αυτό φωνές, βροντές, φτηνές αντιπαραθέσεις. Λόγια της βιτρίνας και του παροξισμού της πολιτικής ελίτ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πει κανείς και πως να παρηγορηθεί στο δύσκολο δρόμο που περπατάμε, τελικά είμαστε όχι απλά μόνοι αλλά και βαλόμενοια πό παντού.
Σταύρος Λ
Μας ξεπερνάς Αννίτα μου! Καλή μας δύναμη να ερθουμε κοντά στις σκέψεις σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάλια
Μόλις διάβασα αυτό το κείμενο, ένιωσα την ανάγκη να το ξαναδιαβάσω. Αμέσως μετά , ένιωσα πως η ανάγκη μου αυτή δεν ήταν απλά μια ανάγκη για να το κατανοήσω, όσο για να ζεσταθώ στην βαθειά του αθρωπιά. Ένα μητρικό χάδι είναι αυτό που μας δίνεις σήμερα, αγαπητή μου Αννίτα. Ένα χάδι στα κεφάλια μας, σε όλόκληρη την ύπαρξη μας, από αυτά που μας έχουν λείψει και έχουμε παντελώς στερηθεί σε κοινωνικό επίπεδο , αλλά δυστυχώς και ΄ίσως αναπόφευχτα , κάποιοι από εμάς και σε προσωπικό. Είναι πολύ σημαντικό, στις μέρες τις πίκρας, να έρχεται το φωτεινό σου μυαλό , η φωτεινή σου σκέψη και να φωτίζει μαζί με την συναισθηματική σου γραφή, τα αδιέξοδα μας. Και το κάνει όχι δείχνοντας άλλα αδιέξοδα , αλλά δείχνοντας δρόμους , ίσως στην αρχή δισβατους , σαν κακοτράχαλα μονοπατάκια, από αυτά πουυ η πατρίδα μας είναι γεμάτη που όμως παρακάτω γίνονται δρόμοι μεγάλοι, λεωφόροι ταχίας κυκλοφορίας. Είσαι στοχάστρια, πέρα από την όμορφη γραφή και έχεις και πάθος για την ζωή. Είσαι λοιπόν σήμερα από τους ανθρώπους -αρωγούς. Ευχόμαι και εμείς να αποτελούμε κάτι για σένα, γιατί σε τούτη την ηλικία που έφθασα, κατάλαβα πως ανιδιοτελές δεν πολυυπάρχει και δεν είναι κακό αυτό. Το να φθάνει λοιπόν , ένας στοχαστής να δίνει διέξοδο ακόμα και στο μίσος , είναι σκέψη-παράδειγμα υπέρβασης από μόνη της . Τελειώνω με μια ευχή, να συνεχίσεις να φωτίζεις έτσι δρόμους , με τον δικό σου μοναδικό τρόπο και μοναδικό ρυθμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧ.Βαλαής
Θα σου γράψω , γαι αυτό το κείμενο, αλλά αργότερα, πρώτα να σκουπίσω λίγο τα δάκρια μου τα εσωτερικά που πάνε και έρχονται. Πέτυχες διάνα , που λέμε. Θα πα΄ρει μάλλον χρόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΜ
"... Οι πιο πολλοί νιώθω να έχουμε την φαγούρα της δράσης... Μεγάλος μπελάς να οργανωθεί η ζωτικότητα..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε προκάλεσαν αυτές οι δύο φρασούλες, στις οποίες αναγνώρισα το μεγάλο μας προτέρημα και συνάμα το μεγαλύτερο μας μειονέκτημα. Έχουμε τη φαγούρα της δράσης αλλά και την απροθυμία να ξυθούμε. Κι επειδή, όπως και να το κάνεις, δεν υποφέρεται η φαγούρα, γενικά, αόριστα και με απευθείας ανάθεση, αναθέσαμε στους άλλους να μας ξύσουν. Γενικά. "Ολούθε", που θα έλεγε και ο συγχωρεμένος ο Γκιωνάκης. Και ξύσε-ξύσε οι άλλοι, ξύσανε και τις πληγές.
Τι τον θέλεις τον έλληνα σε τέτοιες περιπτώσεις! Θα το άφηνε να πέσει κάτω; Ποτέ! Βαρέως το φέραμε το ατόπημα του αναδόχου.Και αντιδράσαμε: "Έ, όχι και έτσι, ρε παιδί. Είπαμε. Όχι και πληγές. Όχι και τις δικές μας πληγές." Και βρήκαμε αντίπαλο!
Γενικά και αόριστα οργανωθήκαμε σε ομαδούλες, που γίνηκαν ομάδες και στη φιλοδοξία μας να κατέβουμε και στην α' εθνική (διότι εκτός των άλλων είμαστε και φιλόδοξοι, γενικά), άλλους τους φιμώσαμε, άλλους τους βρίσαμε, άλλους τους γιαουρτώσαμε, άλλους τους κάψαμε, άλλους τους απειλήσαμε, άλλους τους μπουγελώσαμε (ή δροσίσαμε σε δεύτερη ανεκτή ανάγνωση), άλλους τους μπουφλίσαμε... Χαβαλές να γίνεται (διότι, τη απουσία πολιτικής και ιδεολογίας, περί αυτού πρόκειται, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς).
Είναι πολύ πικρή η αλήθεια που μας καλείς να αναζητήσουμε Αννίτα μου. Πολύ πικρή και με πικρό ποτό, χαβαλές δε γίνεται. Και είναι και μακρύς ο δρόμος, που προτείνεις να διαβούμε και πού να τρέχεις τώρα με τέτοια ζέστη και με στραβοπατημένη παντόφλα...Άσε που, ψυχανεμίζομαι, πως από στιγμή σε στιγμή, θα μάθουμε και την αλήθεια για τη μη πραγματοποίηση του debate. Κάτι άκουσα πως το ξανθό της παρουσιάστριας δεν ήταν δεόντως σαντρέ. Αυτό και αν είναι νταλκάς!! Μάτι δεν έχω κλείσει τόσες μέρες. Γι' αυτό σου λέω. Πού να τρέχεις, καημένη Αννίτα.
Σε φιλώ,
Γιούλη
ΥΓ1. Είναι μεγάλη η ανάγκη μου να διακωμωδώ το χάλι, για να αντλώ δύναμη να συγκρατώ στο μυαλό μου την αλήθεια. Την όποια αλήθεια. Και αυτή που μου δίνεται και αυτή που αναζητώ.
ΥΓ2. Επειδή δε νομίζω ότι θα το δούμε σε εφημερίδες ή σε κανάλια, σημείωσατε ότι ο Κασιδιάρης κατηγορείται από την Εισαγγελέα Πρωτοδικών, Ελένη Ράικου, για "επικίνδυνη σωματική βλάβη" (ήτοι, κατά τον Ποινικό Κώδικα, πρόκληση σωματικής κάκωσης ή βλάβης της υγείας, με τρόπο που μπορούσε να προκαλέσει στον παθόντα κίνδυνο για τη ζωή του ή βαριά σωματική βλάβη, ως τέτοιας νοουμένης της προκλήσεως στον παθόντα κίνδυνο ζωής ή βαριάς και μακροχρόνιας αρρώστιας ή σοβαρό ακρωτηριασμό, ή αν τον εμπόδισε σημαντικά για πολύ χρόνο να χρησιμοποιεί το σώμα και τη διάνοιά του). Είναι υψίστης σημασίας για τη Δημοκρατία, να αξιώσουμε από τη Δικαιοσύνη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να επιτελέσει το ρόλο της με όσα χαρακτηριστικά δέον να τη διέπουν και δη με αμεροληψία. Όσες αποδοκιμαστέες προεκτάσεις και εάν έχει η συμπεριφορά του Κασιδιάρη, η δικαιοσύνη οφείλει να της αποδώσει την απαξία που ο νόμος έχει προβλέψει γι' αυτήν. Αν η η Λιάνα Κανέλη, το θύμα της άδικης και παράνομης συμπεριφοράς του Κασιδιάρη, κρίνει ότι η αντικειμενική υπόσταση του αδικήματος αυτού δεν πληρούται, οφείλει να ενεργήσει παν ό,τι απαιτείται για να εμποδίσει την αυθαιρεσία, από όπου και αν προέρχεται, θωρακίζοντας τη Δημοκρατία. Άλλως, δίδεται άλλο ένα βήμα σε όσους την υποσκάπτουν, να ηρωποιηθούν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Κουράστηκα μεν να περιμένω να δω τους σεμνούς ανθρώπους να ξεπροβάλουν , τους αναζητώ και δεν τους βρίσκω , αλλά από την άλλη καταλαβαίνω την αγωνία της Γιούλης και όλων των αναγνωστών, αλλά η διδρομή αυτή που προτείνεις και πολύ καλά κάνεις και την προτείνεις , γιατί και μακρόπνοη είναι και ζουμερή και ίσως αυτό που μας έλειπε, δεν θέλει βιασύνες και να είνα να περάσει και από άλλες περιπέτειες , παεί να πει πως για αυτά είμασταν έτοιμοι και αυτά πήραμε, αυτά επιλ'εξαμε. Υπόμονή, αντοχή, αξιοπρέπεια προτείνω, γιατί ο δρόμος θα είναι μαικρύς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαναγιώτης (Φαρμακοποιός) αυτό το αναφέρω για λόγους συνειρμηκούς σε όλους σας. Όλο και κάτι θα σκεφθείτε για μένα...ε πρόκληση ,τροφή σκέψης.Πολύ καλο κείμενο
εδώ πια μιλάμε , για ψυχανάύση μάζας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚωστής
Σήμερα στο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο ειχε πολύ κόσμο. Με παλμό και ζωντάνια μπόλικη. Τωρα πηγαινοντας, στο λεωφορείο ήταν μια γυναικα μτσήλικη, που μας έκανε προπαγάνδα να ψηφίσουμε οτιδήποτε άλλο πλην ΣΥΡΙΖΑ , ελεγε διαφορα επιχειρηλματα κυρίως για το τι ζημεια μας κανουν οι μετανάστες, που εχουν γεμισει τα νοσοκομεία μας, πέρνουν τα φάρμακα μας και εμείς στην απεξω...για τα δημοτικά τα γυμνάσια και οπου αλλού πάνε τα μεταναστάκια και μας χαραμίζουν τις ζωές. Μας ειπε ότι η Χρυση Αυγή, της ψωνίζε, της πληρώνει λογαριασμούςκλπ. Οταν της ζηλτησα να μιλάει πιο σιγά γιατι ήθελα να διαβάσω το βιβλίο μου, με ρώτησε ουρλίαζοντας μέσα στο αυτί μου, ο κόσμος καιγεται και εσυ διαβάζεις το βιβλίο σου? οταν της απ´αντησα ναι, με εφτυσε και μέσα στον χαμό που εγινε εφυγε. Οταν εφυγε, πολλοί απο το λε ωφορείο , άλλοι επιβάτες είπανε πως τα έλεγε καλά...αυτά! Απέχουμε πολύ απο τους σεμνόυς ανθρώπους ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΦτου ξελεφτερία
Η συμφιλίωση με τα βαθύτερα μας παράπονα, το λέω γιατί ακόμα το παλέυω είναι μιας τετοιας δύναμης πράξη, μάλλον καλύτερα να έλεγα διαδρομή ολόκληρη, που από μόνη της μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Δεν ξέρω πόσοι θα το θελήσουν , γιατί αυτά τα πράγματα για να τα αποφασίσεις πρέπει πρωτίστως να το αποφασίσεις μέσα σου και ύστερα να αρχίσεις να το παλέυεις και απέξω σου. Θέλω να πω με αυτό πως η διαδικασία του αναστοχασμού, με πυξίδα να βρεθούν διέξοδοι, περνά μέσα απο την αυτοκριτική και η αυτοκριτική πονά, γιατί δείχνει τα ελλείματα, έστω αν και για αυτά δεν φταίμε κατα βάση. Διαβάζοντας τα σχόλια, δεν βλέπω καμιά μεγάλη ζέση για αναστοχασμό τελικά. Βλέπω πρεμούρα για τις εκλογές. Θα μου πεις παραπέντε των εκλογών , τέτοιες αποφάσισεις , δεν παίρνονται. Από μια απόψη λοιπόν , ό,τι και να βγει είναι αναμενόμενο. Από μια άλλη άποψη, ό, τι και να βγεί, θα μας βοηθήσει. Ίσως δεν θέλησες να μας τρομάξεις, αλλά το ξέρουμε , οι αποφάσεις για αναστοχασμό παίρονται στην ουσία όταν έχει έρθει πόνος μεγάλος. Όταν δηλαδή ο άνθρωπος δεν ξέρει πια που να στραφεί για βοήθεια αλλού και στρέφεται στον ευατό του, επιτέλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θέλω να σου πω για το κείμενο, γιατί έχω καταλάβει πως δεν θέλεις. Όμως νιώθω την ανάγκη να σου πω, ένα μεγάλο , τεραστιο ευχαριστώ. Γιατί ο ρυθμός που γράφεις, δυο με τρια κείμενα ( αλλά τετοια κείμενα) , την βδομάδα , μέσα σε μια γενική ένταση και κοινωνικό αναβρασμό, δείχνουν την μέγιστη κοινωνική ενσυναίσθηση και ευαισθησία. Μια επαγγελματική δουλεία, ερασι-τεχνικά δοσμένη. Κατι τόσο σπάνιο. Το τετράφυλλο τριφύλλι.
Ορφέας
Κοίτα πόσο γυμνασμένο είναι το κορμί το άντρα που μπαίνει στο μακροβούτι, στην φωτογραφία του Kertez, εμείς με ποιαψυχική εκγύμναση θα το κάνουμε Άννα μου?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο , βαθύ και με ειλικρινή προσπάθεια να δώσει κατεύθυνση. Τοσο διαφορετικό , σχεδόν πρωτοπόρο σε συνδιασμό, ευαισθησίας και λογικής. Ευχομαι να σταθει, αιτία συλλογισμού. Να πιάσει τόπο πως να το πω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτέλλα
Μου στάθηκε πολύ δύσκολο να γράψω σε αυτό το κείμενο σχόλιο. Με έκανε να νιωσω καθηλωμένο πάνω δε δύσβατα μονοπάτια, με μικρή ορατότητα. Ένιωσα την ανθρώπινη διάσταση που βάζεις ακόμα και στο μίσος, αλλά γύρισα αλλού το βλέμμα. Ίσως γιατί δεν αντέχω να δω, πόσο σκληρή είναι η φωνή μου και τα γένια μου, μπροστά σε τούτη την διάσταση. Πως να το πω,αλλιώς, ήτα εντελώς αποκαλυπτικό για μένα. Σαν να τραβήχτηκε μια κουρτίνα σε ένα άγνωστο δωμάτιο. Τι να πω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΜ
Eίναι κάτι άλλο αυτό...κάτι πέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒ
Εκπληκτικό! Σα να άκουσα την ψυχή μου. Σε ευχαριστώ Αννίτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛΚ