Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Μαριονέτες

   
     Από πιτσιρίκα θυμάμαι πολύ καλά, πως όταν έβλεπα μαριονέτες κολλούσα. Κάτι μακρινό και απροσδιόριστο με έδενε για τα καλά με τα σχοινάκια τους και τις σκαλωτές χορευτικές κινήσεις τους. Οι μαριονέτες χόρευαν, άλλοτε αργά και άλλοτε πιο γρήγορα , μα πάντα πειθήνια , χωρίς όμως και ποτέ να καταφέρουν να με πείσουν πως χόρευαν ακριβώς  πρόθυμα και εμένα με άγνωστους μηχανισμούς με  κατέκλυζε μια αδιόρατη νοσταλγία. Ίδια και απαράλλαχτη, με αυτή που ακόμα με πιάνει , όταν μυρίζω γιασεμί. Σαν να ήμουν  και εγώ κομματάκι , του κομματιαστού κορμιού τους. Σταγονίτσα της μακαριότητας τους.
     Αναρρωτήθηκα, πολλές φορές  τι θα μπορούσε να είναι αυτό που με ενώνει μαζί τους. Όταν άρχισα αργότερα να ψάχνω την αλήθεια, άρχισα και να καταλαβαίνω. Θα μου πεις , υπάρχουν πολλές αλήθειες. Υπάρχει η αλήθεια του καθένα μας, υπάρχει η αλήθεια του άλλου, υπάρχει η γενικότερη, η κοινωνική, η αλήθεια της ιστορίας, της μουσικής, της λογοτεχνίας. Αναρρίθμητες αλήθειες.
     Κοινό σε όλες όμως τις αλήθειες, είναι η σπουδαιότητα τους, η αυθεντικότητα και  η δύναμη τους. Η αλήθεια είναι όπλο. Είναι αυτή που σε απελευθερώνει από τις ψευδαισθήσεις , από τα ψέμματα, που συνηθίζουμε να λέμε στους άλλους και στους εαυτούς μας. Για αυτό και μας είναι αβάσταχτη η αλήθεια, η  αλήθεια που, την ίδια στιγμή , μας είναι αναγκαία. Βλέπεις η άγνοια της , έχει υψηλό κόστος που πληρώνεται ακριβά πολλές φορές. Πολλοί και αυτοί που καραδωκούν , να εκμεταλλευθούν , την θέση της άγνοιας.
     Το να γνωρίσουμε , για παράδειγμα, πως έπλεξε η κοινωνία μας το πελατιακό της σύστημα , που την  διάβρωσε και ποιές είναι οι δικές μας ευθύνες σε αυτό, είναι μια αλήθεια που μα ς επιτρέπει να μετακινηθούμε από την θέση του θύματος, στην θέση του υπεύθυνου πολίτη, που γνωρίζει την ιστορία του . Μια ιστορία που μπορεί να την αγκαλιάσει, να συμφιλιωθεί και να ζήσει μαζί της.
     Γι΄αυτό και όσο δεν απαιτούμε αλήθειες, πρώτα από τον εαυτό μας και μετά από τους τριγύρω μας, δεν πιστεύω σε θαύματα. Δεν λησμονώ, πως είναι πολλοί αυτοί που από φόβο , δεν ψάχνουν καθόλου για αλήθεια. Είναι αυτοί που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως η ιστορία μας, είναι αυτή που καθορίζει το παρόν. Καμιά αξία δεν έχει να τους το πεις. Βλέπεις κάποιες αλήθεις ή τις κατακτάς μονάχος σου ή τις έχασες για πάντα. Δεν γίνονται όλα σε αυτή την ζωή με εξουσιοδότηση.
     Ανθρώπινος ο φόβοςτης αλήθειας. Οι αναμνήσεις , οι ανάγκες , τα συναισθήματα, έχουν από καιρό και για τα καλά διωχθεί από την σκέψη μας. Τα απωθήσαμε μακριά , για να μην μας αναστατώνουν.
     Είναι λοιπόν αυτές ακριβώς , οι επώδυνες , απωθημένες, αξεδιάλυτες αναμνήσεις που μας μεταμορφώνουν σε μαριονέτες και χάνουμε τον έλεγχο και την ευθύνη πλεύσης στην δική μας ζωή. Όσο οι τρομακτικές εμπειρίες παραμένουν στο σκοτάδι , στο ίδιο σκοτάδι παραμένουν και τα σχοινάκια και το πρόσωπο του μαριονοπαίχτη.
     Φέρνω στα μάτια μου,  τα καλοραμμένα μικροσκοπικά τους ρούχα , τα εκφραστικά τους μάτια. Θυμάμαι το τέλειο λύγισμα τους , στην τελευταία τους υπόκλιση . Βαθειά εγκατεστημένες οι μαριονέτες , σ' ένα σκοτεινό λαβύρινθο , που οδηγεί σ΄ένα φαύλο κύκλο επανάληψης, μου ξανά φέρνουν το έντονο  άρωμα της ακαθόριστης νοσταλγίας μέχρι τα ρουθούνια μου.
     Καταλαβαίνω όλο και καλύτερα, πως από τον σκοτεινό λαβύρινθο μπορούμε να βγούμε μόνο αν θελήσουμε να ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή , που σιγοτραγουδά την δική μας αλήθεια, φωτίζοντας στιγμές της δικής μας ιστορίας. Έτσι κάπως ξεκινά ένα ταξίδι προς την ελευθερία.
     Μονάχα που όταν το ξεκινάμε αυτό το ταξίδι , μπορεί να μας φαίνεται δύσκολη και ατελείωτη η ώρα . Όταν αργότερα ξαναπηγαίνουμε,  η διαδρομή γίνεται πολύ σύντομη και εύκολη πια. Ίσως να είμαστε σε αυτή την δύσκολη  αρχή. Εκεί που το κοινό δεν χειροκροτά, αλλά κρατά την αναπνοή του. Το κομμάτι της αληθινής ζωής , της πραγματικότητας,  έχει βλέπεις μόλις αρχίσει.


Χειροποίητες κούκλες Romantic Wonders

11 σχόλια:

  1. Ποιός την ζωή μου , ποός την κυνηγά? Είναι αλήθεια, αυτή η ακαθόριστη νοσταλγία μα έπιανε και εμένα κάθε φορά που έβλεπα κουκοκλοθέταρο, προφανώς γιατί ένιωυθα κάτι οικείο. Μα εσύ προχθές δεν έίπες να ασκόύμε κριτική σε ό,τι πιο οικείο νιώθουμε? Προφανώς ο ίδιος μας ο εαυτός είναι ό,τι πιο οικείο. Και ποιός θα μας προστατέψει τώρα στη ν καινούργια λαιλαπα, των νέων υποσχέσεων , των νέων ονείρων που ψεύτικα θα μείνουν και διαψευσμένα? Τώρα ο εαυτός μας δεν επαγρυπνεί για να μας κρατήσει από την νέα απογοήτευση? Κόσμος , μπόλικος έχει αναθαρρύσει. Δεν θα είναι μονάχα αυτός που θα πληρώνει πάντα και για πάντα σκέφτεται. Μια ελπίδα , χαράζει? Ποιός αποφασίζει να απογοητεύσει αυτή την νέα ελπίδα και σε ποιανού το όνομα ακούει? Της αριστεράς?
    Στέλιος Δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τόσο απλά , τόσο αληθινά..
    Βάλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νομίζω πως πρέπει, σιγά σιγά να εμπιστευθούμε περισσότερο το νέο κύμα της λαικής βούλησης και να ελπίσουμε πως θα φέρει , την σοφία της μοναδικής επιλογής που μας έμεινε, να βασιστούμε στις δικές μας δυνάμεις. Ζούμε εδώ και δεκαετίες σε μια άδικη κοινωνία. Δε λέω πως είμαστε άμοιροι ευθυνών, αλλά τι να κάνουμε που οι ευθύνες μοοιράζονται περισσότερο στους ώμους των πολιτικών φορέων και μηχανισμών και μετά στους δικούς μας. Μου φαίνεται πως η δισπυστία που αυτές τις μέρες τριγυρνά , είναι δείγμα της κεκτιμένης ταχύτητας να μην θέλουμε να πιστέψουμε στην αξία μας. Αγωνιζόμαστε για εμάς αλλά είναι και τόσοι άλλοι λαοί που μας κοιτούν και περιμένουν για να παραδειγματιστούν. Άλλωστε στην ουσία και στον β'παγκόσμιο πόλεμο, στην Ελλάδα, άρχισαν να χάνουν οι Γερμανοί. Λίγη παραπάνω εμπιστοσύνη στη νέα μας προσπάθεια και όλα θα έρθουν...
    Μάκης Τρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Από πολύ παλιά συνηθίσαμε τους χειρισμούς. Ίσως και απο την μέρα μόλις μετά που γεννηθήκαμε. Αλλά στην δική μας την χώρα οι χειρισμόι , δεν σώνονται. Αυτή η περιβόητη επιρροή της κοινής γνώμης. Η αλλάγή της κοινής γνώμης , χωρίς τίποτα να έχει ποτέ στην ουσία , προκαλέσει αυτή την άλλαγή. Επειδή δουλεύω στα ΜΜΕ , τα γνωρίζω δυστυχώς από τα μέσα, αυτά τα πράγματα. όλα είναι μια εικόνα, η ουσία πολύ μικρή, στέκει στο σκοτάδι και περιμένει, μήπως και κανένα φωτισμένο μυαλό , ή ερασιτέχνης επαγγελματίας, από αυτούς που αρέσκονται στην διαστροφή , να βάζουν τον εαυτό τους σε ό,τι κάνουν, και την ψάξει. Η εικόνα κλείνει, ο αέρας αλλάζει , η κοινή γνώμη μπαλατζάρει και μετά το κλείσιμο της εκπομπής, η μέρα κλείνει σε ένα μοδάτο στεκι , για κανένα στεικ και σαλάτα, πάντα για την σιλουέτα. Αχ καημένη Αννίτα , σου είπε η φίλη Γιούλη προχθές, και με στεναχώρησε. Κι όμως , αχ καημένη Αννίτα, πόσο θα αντέξει ο καθένας, που θέλει να γράφει και να ψάχνει αλήθειες να εξακολουθεί να το κάνει? αχ καημένη Αννίτα , πως γεμίζει το πηγάδι , άμα στερέψει. Από τους πιο βρώμικους χώρους της κοινωνίας μας, οι κουκλοπαίχτες ...σε όλα τα επίπεδα και υπόγεια. Είναι άλλο ένα υπέροχο σου κείμενο...
    Ορφέας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στοιχιωμενα τα όνειρα μας, πολλών απο εμάς, με το φόβο του αύριο. Και ο φόβος είναι ο πιο κακός σύμβουλος και οδηγός προς οποιαδήποτε αλήθεια και αν αναζητούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στον πρόναο του Ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς, αναγράφονται τα δύο περίφημα Δελφικά παραγγέλματα, "ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ" και "ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ", που μαζί με άλλα 145 ακόμη, 147 συνολικά, ήταν η παρακαταθήκη των Επτά Σοφών στις επερχόμενες γενιές, "ωφελήματα ανθρώποις εις βίον".
    Με το τρίπτυχο του "γνώθι σαυτόν", του "μηδέν άγαν" και του "μέτρον άριστον", ο θεραπευτής των θεών, Απόλλων, καθοδηγεί την υγεία μας και μας αποκαλύπτει τον τρόπο της αυτοθεραπείας.
    Υποδεικνύει στους θνητούς την αυτοθεραπεία δια της αυτογνωσίας, ενώ οι δύο παραινέσεις που συνοδεύουν το "γνώθι σαυτόν" , επιτρέπουν στον νου μας να αναγνωρίζει τις ελλείψεις και τις υπερβολές του, ώστε να προβαίνει σε αυτοθεραπεία, διακρίνοντας και εξισορροπώντας υπερβολές και ελλείψεις.
    Ο Σωκράτης, στην Πολιτεία του Πλάτωνα φέρεται να λέει πως με αυτογνωσία και με μέτρο ο άνθρωπος γίνεται ευδαιμονέστατος, αποφεύγοντας τις ακρότητες, διότι τα άκρα εμποδίζουν την απόκτηση της αρετής, αφού οι μεν υπερβολές βυθίζουν και κατακλύζουν την ψυχή, οι δε ελλείψεις την κάνουν αγενή (ποταπή) και ανελεύθερη.
    Πώς λέγονται αυτά επιστημονικά, Αννίτα μου, σήμερα; Ψυχολογία βάθους; Πότε είπαμε πως έχουμε εκλογές; Με τόση νοσηρότητα, πώς περιμένεις, αδελφέ μου «να κουβεντιάζουμε ήρεμα και απλά»;
    Με ένα εξαιρετικό κείμενο, όπως πάντα, τροφοδοτείς τη σκέψη μας. Πόση ζωή δίνεις στο νου μας, να ήξερες.
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Tι είναι αυτό που μας κάνει εύκολη λεία για χειρισμό? Τι είναι αυτό που μας κάνει να μην μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας και να πρέπει κάποιος να μας τραβάει το σχοινάκι από πάνω για να κινηθούμε προς την κατεύθυνση που θελουμε? Τι είναι αυτό που μας δίνει εύκολο φαγητό στο στόμα ανθρωποφάγων τερατων?Τι άλλο εκτός απο τον αποδομοιμένο μας εαυτό? τι άλλο εκυος από την ανασφάλεια μας? Σε ευχαριστώ πολύ .
    Ξένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ποιός πληρώνει το παράλογο ? Ποιός μας πληρώνει το παράλογο ε?
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν περιμένω Γιούλη μου να κουβεντιάζουμε ήρεμα και απλά, το γνωρίζω πως δεν γίνονται αυτά. Θέλω όμως να πιστεύω, να ονειρεύομαι, να ελπίζω ( γιατί διαφορετικά δεν γίνεται) πως θα αρχίσει ,έστω και επώδυνα μια κίνηση αναστοχασμού. Θα καθήσουμε να συζητήσουμε και θα προσπαθησουμε κάτι να θεμελιώσουμε. Μπορεί να μας περιμένουν δύσκολες μέρες, μπορεί η ανωριμότητα καλ;ανα κρατά, μα δεν μπορεί να μην ΄έστω κάτι μάθαμε. Δεν φθάνει το ξέρω, είναι λίγο και δεν μπορεί να φέρει την διαφορά. Είμαι εκ φύσεω αισιόδοξη, όμως η πίστη μου στον άνθρωπο και στις δυνλαμεις του δεν με πρόδωσε ποτέ , ούτε στα πιο δύσκολα. Δεν είναι που κρίνω από τοο στενό κύκλο, είναι που νιώθω, πως μπορεί ο ήλιος να μας έκανε πιο ανέμελους και ανώριμους από άλλους λαούς, ο ίδιος ήλιος θα είναι που θα μας μεστώσει. Η ωριμότητα όμως είναι μια μεγάλη διαδρομή που περνά από πολλές στενωπούς.Τπομονή , σύνεση και καλή μας δουλειά, σε όλα τα επίπεδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το παράλογο Μιχάλη μου το πληρώνουμε μονάχα εμείς , αποκλειστικά . Έτσι νομίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ο κίνδυνος είναι να καταρρεύσουν τα κόμματα αλλά να μην υπάρξει συνείδηση του προβλήματις και να επιστρέψουμε στα χειρότερα κόμματα. Να καταντήσουμε Ιταλία, Στην Ιταλία κατέρρευσαν οι μεγάλοι κομματικοί οργανισμοί και επιδή δεν είχαμε και αλλαγή λογικής να καταλήξουμε σε οπερέτα τύπου Μπερλουσκόνι....εκεί να δεις μαριονέτες μετά!
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή