Αισθάνθηκα πως το παλαιότερο μου αυτό κείμενο , είναι σήμερα ίσως για όλους μας ακόμα πιο επίκαιρο. Θέλω να ζητήσω την κατανόηση σας, για την αναδημοσίευση του, είχα όμως την ανάγκη να το κάνω. Για μένα είναι σήμερα πιο κατανοητό ακόμα και από τότε , πέντε μήνες νωρίτερα που το έγραψα. Το συντροφεύω με το ποίημα του Καβάφη ''Απωλείπειν ο Θεός Αντώνιον'', γιατί δεν μπόρεσα να βρω τίποτα άλλο που να περιγράφει την απώλεια και το κάθε τέλος , με μεγαλύτερη διαύγεια.
Δεν ξεχνιούνται οι στιγμές που νιώσαμε παντοδύναμοι.Ένα εμείς και Αυτή! Η μεγάλη ιδέα, η χίμμαιρα, η ηδονή. Παντοδύναμοι στον ανεξέλεγκτο έρωτα μας. Πανίσχυροι με το νεογέννητο μωράκι μας στο στήθος. Μεθυσμένοι, ζαλισμένοι, με στάχτες μες στα μάτια,απο την γλύκα του φιλιού της, θαμπωμένοι , σχεδόν ακινητοποιημένοι απο την αύρα του ζεστού της κορμιού. Του εντελώς δικού της μα και του άλλου της επιτυχίας, του πλούτου, της εξάρτησης, της ανάδειξης, της επιρροής του πανίσχυρου εαυτού μας. Δεν ξεχνιούνται εύκολα οι στιγμές που όλη η γη ήταν δική μας. Εμείς και Αυτή, ένα. Τα σπλάχνα απο τα σπλάχνα μας.
Αυταπάτη! Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέσα σε αυταπάτες. Τα γόνατα που μας χόρευαν μωρά παιδιά δεν ήταν τα δικά μας. Τα χείλη που μας τραγούδησαν τα πρώτα νανουρίσματα δεν ήταν τα δικά μας. Μα τα πρώτα μας βήματα τα κάναμε μόνοι μας. Όταν εμείς το πήραμε απόφαση και μόνο τότε. Άλλωστε αυτά τα βήματα ήταν το ζητούμενο. Σ ' αυτά τα βήματα μπροστά η όποια ιδέα , μητέρα και χίμμαιρα που είναι ώριμη και δυνατή κανονικά χαίρεται και νιώθει την ικανοποιήση της προσφοράς. Κοντά της μάθαμε, κοντά της μεγαλώσαμε , απο αυτή τραφήκαμε για να ανοίξουμε τα δικά μας φτερά. Αυτό που μας ενώνει , είναι αυτό που μας χωρίζει. Ο χρόνος ο αμείληχτος ο φθονερός θα μας το έδειχνε. Μας το έδειξε.
Η μεγάλη ιδέα, η χίμμαιρα, ο τρελλός έρωτας, το πιο βαθύ φιλί, η απογείωση στα πελάγη της πιο απίστευτης επιτυχίας, η μέθη της νίκης, όλα αυτά που είναι εκέι , τα βλέπουμε, τα ακουμπάμε, τα ζούμε, έρχεται η στιγμή που τα χάνουμε. Είναι εκεί που τελειώνει αυτός ο χρόνος, χάνεται η αυταπάτη και ξαναμένουμε μόνοι.
Είμαστε μόνοι , είμαστε όλοι μόνοι. Εμείς και οι δυνάμεις μας, οι αρετές μας, οι ανάγκες μας, οι διαθέσεις μας, τα μεράκια μας, οι κληρονομιές μας. Οι στιγμές μας. Όλα αυτά που ζώντας φοβόμαστε ότι θα χάσουμε. Γιατί αν χαθούν θα μαγαλώσει το κενό. Και το κενό όλοι το έχουμε, άλλοι μεγαλύτερο και άλλοι μικρότερο.
Αχ και να βάζαμε το χέρι μας μπροστά. Όχι , όχι για να σταματήσουμε την στιγμή.Αυτή και να θέλαμε , δεν σταματά, μα για να την χαιρετήσουμε λεβέντικα , παλικαρίσια. Αχ και να της φωνάζαμε , πέρνα στιγμή μου πέρνα! Ξέρω πως σε χάνω μα ήταν πολύ σπουδαίο που σ'είχα. Χωρίς εσένα θα ήμουν αδύναμος και λίγος και μόνος πάντα. Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει και δεν το αποδεχόμαστε; Να πούμε, ναι άλλαξαν τα πράγματα, ξεθώριασαν αυτά τα παλιά χρώματα, χάθηκαν εκείνα τα πέρα, ξοδεύτηκαν τα μέσα. Τι μας εμποδίζει να δούμε πως άλλαξε η εικόνα ; Δεν το μάθαμε τότε που ήταν να το μάθουμε. Δεν μας το δίδαξαν. Κρατηθήκαμε της αυταπάτης φύλακες.
Μικρά ποδαράκια κάνουν μικρά βηματάκια. Μας αποχωρίζονται τα μικρά μας βηματάκια. Τελείωσε η παράσταση. Υπόκλιση, χειροκρότημα, ξανά υπόκλιση, ξανά χειροκρότημα. Ένας κόμπος στο λαιμό . Που θα ξαναβρεθεί κάτι τόσο μεγάλο , τόσο σπουδαίο, τόσο χρωματιστό, τόσο γεμάτο. Ήταν η καλύτερη παράσταση μας. Μας αποθεώνει το κοινό μας. Το κοινό μας! Εμείς δηλαδή! Χειροκροτούμε όρθιοι, βαθειά συγκινημένοι, πενθούντες. Θα ξαναμείνουμε μόνοι τώρα. Εμείς και η πραγματική ζωή..Αποχωρεί η πρωταγωνίστρια , αποχωρεί η αυταπάτη. Αυλαία!
Πολύ καλά κάνετε και επιμένετε στο κείμενο αυτό, που περιγράφει, την διαδικασία της συνειδητοποίησησης της απώλειας. Βλέπετε, είναι από τα πιο δύσκολα που ο άνθρωπος έχει να κάνει στην ζωή του. Δεν μπορώ πια στην ηλικάι που είνμαι να αδικήσω ή να απαξιώσω την ικανότητα του κλαθε ανθρώπου απένατι σε αυτή την διαδικασία. Η επανόρθωση ακολουθεί νομίζω τις προσωπικές και με τον ίδιο τρόπο τις κοινωνικές ικανότητες και μέχρι τότε , τίποτα και κανένας δεν έχει συνταγή, γαι να μπορέσει να προδικάσει το πότε και πως θα μπορέσουμε να πούμε , το πέρνα στιγμή μου πέρνα! Πολύ καλά κάνετε και επιμένετε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέτρος Κυριακίδης
Ανέφελη και παράτολμη υπήρξε η εφηβεία μου. Μεγάλωσα και τη λογική την έβαζα πάντοτε μπροστάρη, στις σκέψεις και στις πράξεις μου. Δύσκολα ξεφεύγει η λεπτομέρεια από το μάτι, όταν το μυαλό χρησιμοποιεί τη λογική. Δύσκολα σου ξεφεύγει το ψέμα όταν εξασκείσαι να αναζητάς την αλήθεια. Και η αλήθεια των λογικών συμπερασμάτων δε "στρογγυλεύεται", διότι λογικά ο κύκλος δεν τεραγωνίζεται. Επειδή όμως η λογική υποχρεούται να συνυπάρξει με το παράλογο, υποχρεωτικά τέμνεις τη δική σου οπτική με την οπτική του άλλου, για λόγους αναγκαίας συνύπαρξης. Και για λόγους δικαίου. Αυτή την αναγκαία τομή τη δέχθηκα σα θεώρημα και, πιστή στις αρχές και τις αξίες μου, δε στερήθηκα την αισιοδοξία. Ποτέ δε στερήθηκα την αισιοδοξία. Μα τώρα νιώθω να μαραζώνω! Τη λογική υπερσκελίζει το παράλογο και οι οπτικές κινούνται παράλληλα, χωρίς σημεία τομής. Ματιές στο μέλλον και ματιές στο παρελθόν. Με πείσμα σε αντίθετη, παράλληλη κατεύθυνση. Μαραζώνω γιατί, το κείμενο αυτό πριν από πέντε μήνες που το έγραψες, ενέπνε αισιοδοξία, γιατί παρακινούσε, και δε συνοδευόταν από αποχαιρετηστήρια. Δεν μας καλείς να αποχαιρετήσουμε το γνώριμο, μα το όνειρο, Αννίτα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ,
Γιούλη
ΥΓ.Παρά το μαράζι μου, θα επιμείνω , με την ελπίδα οι οπτικές να συναντηθούν. Είναι αυτος ο στόχος που επιβάλει σήμερα η λογική μου.
Δστυχώς συμφωνώ με την Γιούλη . Εκλαμβάνω την επανάληψη του κείμένου , σαν πρόσκληση να αποχαιρετήσουμε το όνειρο. Το διάστημα που μεσολάβησε από την πρώτη του δημοσίευση, σπαταλήθηκε σε , ξοδεύτηκε σε αερολογίες και σε φούμαρα. Ελάχιστες οι φωνές που μας έδειξαν πως έχουμε πολλά να κάνουμε και πολλά να αναλάβουμε. Αντί για αυτό λαικισμοί, γηπεδικά χαμόγελα, και λόγια του αέρα. Φαίνεται πως δεν είχαμε την ανάγκη για αλήθεια. Φαίνεται πως οι αλήθειες, μας πεφτουν βαριές. Έτσι τώρα όσοι από μας , το έχουν αυτό καταλάβει, πρέπει να κάνουν την υπέρβαση και να κάνουν κάτι με τελείως άλλο σκεπτικό από αυτό που μέχρι τώρα είχαν. Ακόμα και αν , αυτό προσκρούει σε αυτά που θα θέλαν. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο...αν και καταλαβαίνω , πως αυτό δεν είναι πια κοινό ζητούμενο. Σε ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
Πολύ πικρή η επανάληψη,,,
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάλια
Κοιτάμε πια μπροστά. Δεν σταματάμε στο παρελθόν. Το παρελθόν μας δεν διορθώνεται. Φυσάει καινούργιος αέρας. Με εμπιστοσύνη κοιτάμε μπροστά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτελιος
Είναι φορές που ακούω να λένε φίλοι, πως αυτοί δεν κοιτούν προς τα πίσω, μόνο μπροστά. Μου λένε πως δεν έχει νόημα, να σκαλίζουμε τα περασμένα , αφού τα περασμένα δεν διορθώνονται κλπ. Παρολα αυτά , καταλαβαίνω παρακάτω, πως η αυταπάτη παραμένει και εδραιώνεται. Κάποιες προσπάθεις ( κυριώς στα κρυφά ) να τακτοποιηθούν οι εσωτερικοί λογαριασμοί . Μπροστά , φοριέται η μάσκα του αμετανόητου, έστω και με ρωγμές, αυτές θα κλείσουν λέει από μόνες τους με τον καιρό. Με τον καιρό το μόνο που κατάλαβα , είναι πως εξυπηρετεί πολύ, πάρα πολύ η αποσύνδεση των πεπραγμένων από τις μέλλουσες πράξεις, τα τετελέσμένα βρε αδρερφέ από τα ενδεχόμενα. Δίνω μοναχή μου μια απάντηση και συμπαθάτε με αν πέφτω έξω. Γιατί αν υπήρχε σύνδεση, τότε δεν θα έφθανε μια ομολογία, θα έπρεπε να υπάρχει ΑΝΤΙΠΡΑΞΗ. Ποιός όμως έχει το κουράγιο να σπάσει τέτοιο άλλοθι .
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω ειλικρινά, αν είναι που είμαστε μπερδεμένοι ή αν είμαστε τρομοκρατημένοι μπροστά , στην απώλεια του ονείρου ή της αυταπάτης. Αυτό όμως που κάθε μέρα όλο και περισσότερο καταλαβαίνω , είναι πως είμαστε ελλειματικοί. Δεν έχει αντίκρισμα, η αγωνία μας, γιατί δεν έχει πλαίσιο η σκέψη μας. Πάμε στα τυχαία, πάμε τυχαία, πάμε και όπου μας βγει. Δεν ξέρουμε για άλλη μια φορά τι θέλουμε. δεν υπάρχει για άλλη μαι φορά σχεδιασμός. Το έλλειμα που περισσότερο , με απασχολεί είναι το ηθικό. Σαν να μην ξέρουμε, να μην μάθαμε, να μην βρήκαμε πουθενά γραμμένο, δεν ξέρω ειλικρινά τι να πω, την ανάγκη να σταθούμε αλληλέγγυα και συλλογικά για το κοινό καλό. Δεν μπορούμε να νιώσουμε τον αλλο αδερφό, συναγωνιστή, σύντροφο. Μονάχα τον πολύ οικείο, τον κολλητό. Είναι επακόλουθο, αυτό να έχει το τίμημα , του κατακερματισμού και του κινδύνου να επικρατήσει ο λαικισμός. Μέσα σε όαλ αυτά, ευθύνη υπάρχει σε όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, που ζουν την δική τους ΑΠΏΛΕΙΑ. Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι, πως με τι χαραχτηριστικά , θα έπρεπε να βρεθεί ένας ηγέτης σήμερα..Αλλά ένας πραγματικός επαναστάτης. Και όχι γιαλαντζί. Οι εκλογές που είναι μπροστά μας, είναι μια τυχοδιωκτική παρωδία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΜ