Υπάρχει κάτι που το λένε αγάπη

 

                     Υπάρχει κάτι που το λένε αγάπη. Υπάρχει κάτι που το λένε σχέση, δεσμό, οικογένεια. Υπάρχει κάτι που το λένε ανθρωπιά, ομορφιά, ενσυναίσθηση, αρμονία, γαλήνη, ευπρέπεια, ευγένεια, φιλία ή δικαιοσύνη. Υπάρχει κάτι που λέγεται δημιουργώ, ζω, αναπαράγω, συνδέω, συνθέτω, επανορθώνω, συνδέομαι, συμπάσχω, συντονίζομαι. Υπάρχει κάτι που λέγεται σε καταλαβαίνω, είμαι εδώ για σένα, αφοσιώνομαι, υπάρχω όπου υπάρχεις, θυμάμαι, μαθαίνω, υποχωρώ. Χτίζω ένα σπίτι μέσα σε ένα άλλο σπίτι μαζί σου. Υπάρχει η ομορφιά στο κόσμο. 

                Υπάρχει κάτι που το λένε μίσος, πόλεμο, θάνατο, βαρβαρότητα, αγριότητα, αθλιότητα, χαμέρπεια. Υπάρχει κάτι που λέγεται στέρηση, ληστεία, απληστία, γκρέμισμα, σκοτάδι, αδιαφορία, εγωισμός, αδικία. Υπάρχει κάτι που λέγεται δεν μπορώ να αγαπήσω, δεν μπορώ να αγαπηθώ, δεν μπορώ να συνδεθώ, δεν μπορώ να κάνω φιλίες , δεν μπορώ χωρίς το εγώ μου, δεν μπορώ να συνυπάρχω, δεν μπορώ να κρατήσω τίποτα που να μην είναι όπως Εγώ το ορίζω. Γκρεμίζω όλα τα σπίτια μέσα στα σπίτια. Υπάρχει η ασχήμια στον κόσμο. 

          Υπάρχει ο χρόνος μέσα στον χρόνο. Άλλοτε μεγάλος και άλλοτε μικρός. Άλλοτε απέραντος και άλλοτε στενός. Άλλοτε αιώνιος και άλλοτε στιγμιαίος, αλλά ταυτόχρονα άπειρος. 

                Στις 21/8/2025, προχθές δηλαδή, στις 3 τα ξημερώματα χάσαμε τον Λου μας. Χάσαμε τον αφοσιωμένο φίλο μας, χάσαμε ένα μέλος της οικογένειας μας, χάσαμε την εμπιστοσύνη του, την ασφάλειά του, την χαρά του, ένα κομμάτι του εαυτού μας. Χάσαμε αυτόν που μας έκανε καλύτερους ανθρώπους, πιο φωτεινούς, πιο δοτικούς, πιο ανθρώπινους. Χάσαμε την πανταχού παρούσα παρουσία του, την ευγένειά του, την ελπίδα πως υπάρχει ομορφιά στον κόσμο. 

        Ο Λου μας στις 10/9/2025 θα γινόταν 2 χρονών. Ο χρόνος ο στιγμιαίος και ο απέραντος. Ο χρόνος ο αιώνιος και ο μηδαμινός. 

         Ο Λου μας άφησε την τελευταία του πνοή στα σεντόνια μια καμπίνας ενός πλοίου που διέσχιζε το Αιγαίο ενώ μας έφερνε στην Αθήνα από την Χίο. Ο Λου μας έφυγε με τα πνευμόνια του γεμάτα αίμα γιατί έφαγε ποντικοφάρμακο που υπήρχε απροστάτευτο και ακάλυπτο μέσα σε ένα περιβόλι. Ο Λου μας που ήταν πάντα μαζί μας, που ποτέ δεν τον αφήναμε, άφησε το χέρι μας για λίγα λεπτά και βρήκε το ακάλυπτο τοξικό φάρμακο που βάζει ο άνθρωπος για να δηλώσει τον θάνατο. Όποιος άνθρωπος δεν μπορεί να αγαπήσει τα ζώα δεν αγαπάει κανέναν, ούτε τους ανθρώπους, ούτε τα ζώα ούτε τον ίδιο τον εαυτό του. Και ζωή χωρίς αγάπη είναι ζωή χωρίς ζωή. 

           Ο Λου μας τυλιγμένος με την κουβερτούλα του αποχαιρέτησε πρόωρα, βίαια και άδικα αυτό τον κόσμο που όσο προοδεύει τόσο επενδύει περισσότερο στην ασχήμια, στην αδικία, στον πόλεμο και στον Θάνατο. 

                Εμείς πιστοί στα γεμάτα ζεστασιά μάτια του θα παλεύουμε για ένα κόσμο καλύτερο που θα χωράει πολλούς Λου. Θα κάνουμε ομορφιές, ευγένειες πολλές. Γιατί μόνο μέσα σε αυτές θα τον βρίσκουμε, μόνο μέσα σε αυτές θα τον αισθανόμαστε. Όπως μας έδειξες, όπως έζησες.

Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ Λου. Θα ζεις μέσα μας, γύρω, παντού. Εμείς δεν θα είμαστε ποτέ ξανά οι ίδιοι. Μετά από εσένα είμαστε όλοι μας διαφορετικοί. Θα ζήσουμε παρέα λοιπόν με την απουσία σου που θα παλεύουμε να κάνουμε παρουσία. Μέσα στους αγώνες για ομορφιά, δικαιοσύνη και ανθρωπιά.