Τα σιωπηλά σπίτια

 

                 Θα γυρίσουν στο σπίτι αλλά το πιθανότερο δεν θα βρουν κανέναν. Η μαμά είναι στη δουλειά, το ίδιο και ο μπαμπάς. Η γιαγιά μένει μακριά και άλλωστε έχουν πολλά μαθήματα και υποχρεώσεις και διαβάσματα για αύριο. Ούτε η  Κα Μαρία που βοηθάει την μαμά στις δουλειές  είναι σήμερα στο σπίτι. Δεν είναι η ημέρα που έρχεται. Θα ζεστάνουν το φαγητό που έχει αφήσει η μαμά στη κατσαρόλα. Θα τρώνε σιωπηλά βλέποντας κάποια σειρά στο τάμπλετ , στον υπολογιστή ή  ακόμα και στο κινητό. Θα πάνε στα δωμάτια τους , θα κλέισουν τις πόρτες και θα βγουν ξανά μετά από ώρες ίσως για κάποια εξωσχολική δραστηριότητα . Θα τους πάει η μαμά ή ο μπαμπάς που θα έχει μόλις μπει με την ψυχή στο στόμα από την δουλειά. Στο αυτοκίνητο θα φοράνε ακουστικά και θα έχουν πει μόνο ένα γειά.  

                Άλλο σκηνικό. Θα γυρίσουν στο σπίτι και μετά από λίγη ώρα θα γυρνάει στο σπίτι και η μαμά. Την ώρα που θα τρώνε θα τους ρωτάει  ''τι έχουν για αύριο''. Θα τους έχει κάνει το αγαπημένο τους φαγητό αλλά δεν θα μπορούν να το απολαύσουν γιατί θα πρέπει να απαντήσουν στην ερώτηση. Επίσης θα πρέπει να της πουν πως δεν πήγαν τόσο καλά στο διαγώνισμα και ποιος την ακούει! Θα τους πάει στις εξωσχολικές δραστηριότητες. Στο αυτοκίνητο θα είναι σιωπηλοί και για να την αποφύγουν θα φοράνε ακουστικά. Όταν γυρίσουν θα έχουν συμπληρώσει μαζί με το σχολείο δέκα , έντεκα ώρες μάθημα και θα πρέπει αποπάνω να δαβάσουν. Μέσα σε όλα αυτά θα κουβαλάνε πως στο σχολείο μάλωσαν με τον κολλητό αλλά δεν έχουν ούτε χρόνο ούτε τρόπο κάπου να το πουν. Θα κλείσουν την πόρτα στο δωμάτιο τους και θα δουν σιωπηλά την σειρά ή θα ανεβάσουν μια φωτογρφία στο τικ τοκ. Μια επίφαση ζωής. Κάποια λαικ για την επιβεβαίωση.

            Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά ακόμα σκηνικά από μια καθημερινότητα που τρέχει με μια ιλιγγιώδη ταχύτητα και που μπροστά στα μάτια μας παίρνει μακριά την πραγματική ζωή. Κοινό στοιχείο στα σκηνικά αυτά είναι η σιωπή που δεσπόζει στα σπίτια. Δεν είναι κάποιος εκεί να περιμένει τα παιδιά να γυρίσουν από το σχολείο για να τα ρωτήσει '' πως ήταν σήμερα στο σχολείο ;''. ''πως πέρασες;''. Κι αν είναι κάποιος η ερώτηση θα αφορά στο τι έχει να διαβάσει εκείνο το απόγευμα για αύριο. Υποχρεώσεις, μαθήματα, διαβάσματα ενώ η παιδική και η εφηβική ζωή αναζητούν πρότυπα, ταυτότητες, επικοινωνία, ασφάλεια, σύνδεση, δεσμό, όρια, ενστάλλαξη ελπίδας, κράτημα και μεταβολισμό της αγωνίας και του άγχους για να μπορέσει ένα παιδί να αναπτύξει την συναισθηματική του νοημοσύνη. 

               Στα σιωπηλά σπίτια δεν μιλούν για συναισθήματα. Στα σιωπηλά σπίτια δεν μιλούν για την φιλία, για τον έρωτα, για την αγάπη. Στα σιωπηλά σπίτια δεν κάθονται ποτέ όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι , να φάνε μαζί , να γελάσουν μαζί, να μαλώσουν, να διαφωνήσουν και μετά να συμφιλιωθούν. Ποτέ ούτε καν τις Κυριακές γιατί κι αυτές το πρόγραμμα έχει υποχρεώσεις. Στα σιωπηλά σπίτια ανοίγουν τα παράθυρα αλλά δεν ανοίγουν τα παράθυρα των νοερών οριζόντων. Ποιος μπορεί να φαντασθεί πως ένα καταπραυντικό της εφηβικής βίας είναι η λογοτεχνία;  Αυτή που θα μπει μέσα στην καρδιά ενός παιδιού από το παραμύθι που του διαβάζουμε μεγαλόφωνα όταν είναι ακόμα πιτσιρικάκι; Στα σιωπηλά σπίτια υπάρχει ένας υπόκωφος κύκλος βίας άλλοτε συναισθηματικός , άλλοτε λεκτικός ακόμα και σωματικός μπροστά στα παιδιά. Κάποια απ΄αυτά με την σειρά τους , μέσα από τις ταυτίσεις τους ή μέσα από τον αχαλίνωτο φόβος τους, θα τον επαναλάβουν. Καλύτερα θύτες παρά θύματα θα πουν. Ταύτιση με τον επιτιθέμενο θα πούμε τότε εμείς οι ψυχολόγοι. Στα σιωπηλά σπίτια οι γονείς ετοιμάζουν πυρετωδώς τα παιδιά τους για τις τρομακτικές προκλήσεις της σύγχρονης εποχής σε γνώση, σε πληροφορία, σε γλώσσες, σε πτυχία. Οι γονείς εργάζονται πολλές πολλές ώρες να καλύψουν τις προκλήσεις της εποχής. Αλλά ξεχνούν πως το συναισθηματικά επαρκώς εμβολισμένο παιδί είναι ο αυριανός ευτυχισμένος άνθρωπος γιατί μπορεί να ανταπεξέλθει συναισθηματικά στα εύκολα και στα δύσκολα. 

            Στα σιωπηλά σπίτια τα kids wallet και όλα τα υπόλοιπα μέτρα θα χρησιμοποιηθούν, όμως δεν θα μπορέσουν να ανοίξουν οι βρύσες της επικοινωνίας, της συζήτησης και πάνω απ΄όλα της δημιουργίας επικοδομοιτικών και ασφαλών ανθρώπινων σχέσεων και δεσμών μέσα στην οικογένεια. Γιατί αυτό χρειάζεται παιδεία. Χρειάζεται να έχουμε σχολεία που να μαθαίνουν στα παιδιά να μιλούν, να αναγνωρίζουν και να συνδέονται με τα συναισθήματα τους, να μιλούν για όσα τα απασχολούν, να μπορούν να συνδεθούν με αυτό που ακούν από τον συμμαθητή τους. Παιδιά που μετά θα γίνουν γονείς των επόμενων παιδιών. Και όσο κι αν όλοι γνωρίζουμε πως για τίποτα δεν θα πρέπει να έχουμε τις απόλυτες σιγουριές και όσο κι αν ναι πράγματι καλά τα λέει ο φίλος μας ο Dylan και πως ''the answer my friend is blowing in the wind'', κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως το καλύτερο αντίδωτο της βίας είναι η Παιδεία. Η παιδεία όμως όχι η στείρα Εκπαίδευση.