Ανοίγεις τα μάτια και είσαι

    Κάποιοι λένε το άγχος φυσική, μαθηματικά, χημεία ή αρχαία. Λένε το άγχος εξετάσεις, βαθμολογίες, αποτελέσματα. Κι άλλοτε λένε το άγχος αύριο, μέλλον, πρόοδο, προσδοκίες. Δικές τους προσδοκίες, δικές της προσδοκίες, δικές μας προσδοκίες. 

   Κάποιοι λένε το άγχος χρόνο, ώρες, λεπτά, κενά, διορίες, προθεσμίες, ηλικίες, διαστήματα. Κάποιοι λένε το άγχος φόβο, απογοήτευση, θυμό. 

    Και κάποιοι δεν λένε τίποτα. Περνούν τις σελίδες και αναγνωρίζουν. Ξεχωρίζουν το λίγο στημένο και προβλέψιμο. Προχωρούν και ξεπερνούν. Θυμούνται τις νεανικές απάτες, τις αγαθές συνέργειες, τα σημάδια στο λακκάκι, στον ώμο, στην πλάτη. Θυμούνται την από καιρό ληγμένη μαγιονέζα, τον μόνο ένοικο στο άδειο ψυγείο. Θυμούνται τις φωτογραφίες, τις φωτογραφίες παντού. Τα δυο χέρια που πλέκονται δειλά. Τους δρόμους που ενώνονται, διακλαδίζονται και χωρίζουν. Τις γέφυρες, τις παράλληλες πορείες, τον κυκεώνα των εμπειριών, των απορρίψεων. Θυμούνται τότε που συγκατοικούσαν ενώ ήταν ήδη χωρισμένοι, εκείνους που χάραζαν την ζωή τους βίαια. Τους πρόωρα νεκρούς. 

      Μέχρι που έρχεται η στιγμή και κρατάς στα χέρια σου ένα ζωντανό πλάσμα. Εύθραυστο, γεννημένο να χωράει σχεδόν σε μια παλάμη που αρχίζει να κοιμάται στον ώμο σου για ώρες. Άγια Τενοντίτιδα ποτέ δεν θα σε αγαπήσει κανείς περισσότερο από τότε, για αυτό τον απογευματινό ύπνο με το μάγουλο του πάνω στον ώμο σου. 

      Και τότε μαθαίνεις γιατί έγιναν όλα. Για να γνωριστούμε έγιναν, για να αγαπηθούμε. Για να είμαστε τρυφεροί ο ένας με τον άλλο. Αφού η τρυφερότητα είναι η πιο ταπεινή μορφή της αγάπης. Για να κοιτάς τον άλλο από κοντά και να μοιράζεσαι μαζί του το μελαγχολικό,  κοινό πεπρωμένο, την έλλειψη ανοσίας στον πόνο και τις συνέπειες του χρόνου. Για να συνδεθούμε με δεσμούς που μας ενώνουν, για τις μεταξύ μας ομοιότητες. Για να παραμείνει ο κόσμος ζωντανός και διασυνδεμένος.  Για να έρθεις εσύ και να μπορούμε εμείς να είμαστε. 

       Ανοίγεις τα μάτια και είσαι 40, 50, 60. Είναι το σώμα σου που αλλάζει πριν ακόμα το καταλάβεις. Η πλάτη σου αρχίζει ξαφνικά να πονάει. Ενώ εσύ νιώθεις ακόμα 20 και ονειροπόλος. Ο χρόνος δεν σου λέει τίποτα. Κι αυτό που λένε άγχος δεν έμαθες ποτέ τι είναι ακριβώς. Εσύ το λες χαοτική αλληλουχία της ύπαρξης. Δεν ξέρεις αν είναι σωστό αυτό που λες. Αποφεύγεις να ξέρεις. 

Έργο Fei Alexeli http://feialexeli.com