Αρχιπέλαγος

      Το ''Αρχιπέλαγος" είναι χτισμένο στη Χώρα απέναντι από το Κάστρο. Είναι γνωστό για τα νόστιμα γλυκά του, μιλφέιγ, μωσαϊκό, πάστα φλώρα, κάροτ κέικ, λεμόνοπιτα με μαστίχα είναι μερικά μόνο από τα πιο δημοφιλή. Δεν είναι όμως μόνο τα γλυκά που έκαναν το Αρχιπέλαγος αγαπημένο στέκι σε ντόπιους και μη.  

     Από τα παραθυρα του γλυκοπωλείου μπορείς να κοιτάς το Κάστρο, το πέλαγος, τη νύχτα. Έχει πολύτιμη ομορφιά να κοιτάς μ΄ένα βλέμμα όλα αυτά. 

     Τα καλοκαίρια οι επισκέπτες βγαίνουν στην φρεσκοβαμμένη βυσσινί βεράντα. Κάθονται σε πολύχρωμα, στρογγυλά τραπεζάκια και πάνινες καρέκλες απέναντι από το πέλαγος. Στο κέντρο της βεράντας δεσπόζει μια φυστικιά τυλιγμένη με άσπρα λαμπάκια που όταν ανάβουν τα βράδια μοιάζουν με φωτεινά δάκρυα κολλημένα πάνω στο κορμό της. 

     Το απόγευμα που μπήκε η Μαρία, το Αρχιπέλαγος ήταν γεμάτο κόσμο. Στάθηκε πολύ τυχερή γιατί την ώρα που έψαχνε καρέκλα να καθήσει έφευγε μια παρέα. Πρόλαβε και κάθησε σ' ένα τραπεζάκι μπροστά-μπροστά. Ακουγόταν το Help και η Μαρία παρήγγειλε ένα μιλφέιγ με αγριοκέρασο και μια σόδα. Η ώρα περνούσε, τα τραγούδια άλλαζαν και η Μαρία κοιτούσε το Κάστρο απέναντι. Ήθελε απλά να περάσει το απόγευμα στην ασφάλεια  του γλυκοπωλείου, χωρίς να κάνει τίποτα, χωρίς να λέει τίποτα, ανεξάρτητα από τους άλλους, κι ας άκουγε χωρίς να το θέλει τις κουβέντες τους. 

- Χρειάζεστε την καρέκλα; ένα κορίτσι με μακριά μωβ φούστα ρώτησε την Μαρία για την άδεια καρέκλα που είχε δίπλα της. 

- Ναι την χρειάζομαι απάντησε η Μαρία.

Το κορίτσι με την μακριά μωβ φούστα απομακρύνθηκε. Η Μαρία ανακουφίστηκε. Έφαγε όλο το μιλφέιγ. Στο πιατάκι έμειναν μόνο δυο σταλίτσες σιρόπι αγριοκέρασο.

- Χρειάζεστε την καρέκλα; ακούσθηκε να την ρωτάει ένας άντρας με κόκκινα γυαλιά. 

- Ναι, ναι, ναι, την χρειάζομαι. 

Η ερώτηση έγινε πολλές φορές και η απάντηση ήταν πάντα σταθερά η ίδια. Η Μαρία έφαγε και τις δυο σταλίτσες αγριoκέρασο, σαν να έτρωγε το κραγιόν της, τα μαλλιά της που είχε δεμένα σε αλογοουρά, τα κόκκαλα της λεκάνης της που από μικρή ξεχώριζαν μέσα από τα παντελόνια, τα δάχτυλα και ένα-ένα τα νύχια της. 

      Το κορίτσι με την μακριά μωβ φούστα ήρθε ξανά. 

- Να πάρω την καρέκλα; γιατί δεν βλέπω να έρθει απόψε αυτός που περιμένετε. 

Η Μαρία γύρισε και κοίταξε με απορία το κορίτσι με την μακριά μωβ φούστα. 

- Σας είπα ποτέ πως περιμένω κάποιον;

- Όχι,  απλά το υπέθεσα. 

- Με ρωτήσατε αν χρειάζομαι την καρέκλα και σας είπα ναι. Την αλήθεια σας είπα, την χρειάζομαι. Την χρειάζομαι γιατί είναι κάποιος εδώ μαζί μου. 

     Το κορίτσι έφυγε αμίλητο. Η Μαρία συνέχισε να πίνει την σόδα της. Θυμήθηκε όλες τις ώρες που είχαν περάσει μαζί αμέρημνοι σε γλυκοπωλεία, κοιτάζοντας γύρω τους πολύ ευτυχισμένοι. Στο Αρχιπέλαγος εκείνη την στιγμή έπαιζε το Pale Blue Eyes.