Μαριονέτα

       Aφουγκράζεται τους σφυγμούς του. Βρίζει, μετανιώνει, ερωτεύεται, προδίδει. Επιτίθεται από συνήθεια όπως τα αγρίμια και έπειτα παραλύει στην σκέψη πως σ΄αυτό που έπραξε ήταν αυτός. Αμφιβάλλει για οποιοδήποτε ψήγμα καλοσύνης υπάρχει γύρω του. Η αλυσίδα τον κάνει να ασφυκτιά, τον εμποδίζει να κοιμηθεί να φάει.

      Αρνείται, δέχεται, συμφωνεί, διαφωνεί χωρίς να κατανοεί την ουσία της ερώτησης που του γίνεται. Πεθαίνει μέρα με την μέρα σίγουρος πως παραμένει ζωντανός και ζει πλαστές αναστάσεις, γιατί η ύπαρξη τους του είναι αναγκαία. Πάσχει από άνοια σε σχέση με το παρελθόν, αλλά το χρησιμοποιεί για να αποδείξει πως θα δικαιωθεί αυτό που ισχυρίζεται για το μέλλον. 

    Ο χρόνος του είναι φασίστας. Του σιγοψυθιρίζει στο αυτί φόβους για να τον υπονομεύσει και να ελαττώσει το θάρρος του. Το θάρρος που χρειάζεται για να δημιουργήσει μεγάλα και υπέροχα πράγματα. Τρώει, πίνει νερό, βάζει τις πιτζάμες του. Κάνει ανακοινώσεις με τα μάτια του. Κάποιες φορές χάνει την αυτοκυριαρχία του και είναι τόσο τρομακτικό όταν το μόνο που θέλει είναι να παραμένει ψύχραιμος. Συντρίβεται και δεν γνωρίζει την αιτία. Μουδιασμένος, καθυστερεί να πάρει ακόμα και την πιο απλή απόφαση, όπως σε ποιο σημείο του τραπεζιού να καθήσει. Με τα μάτια και μόνο μπορεί να ανακοινώσει ποια είναι που επιτρέπεται και ποια αυτά που δεν επιτρέπεται να κάνει. Εύκολα θα μπορούσε κάποιος να τον πει τρελό. Αν δεν ήταν το πιο λογικό και αληθινό κομμάτι της ζωής. Όρθιος σε μια γωνιά ενός δωματίου θα αναζητά την πιο έντονη στιγμή της ζωής του. Και ό ήρωας που με τόση επιμέλεια θα είχε δημιουργήσει σ΄ένα λευκό χαρτί θα είναι τώρα απέναντι του. Ακριβώς όπως τον είχε ονειρευτεί, σχεδιάσει, σκαλίσει στο κεφάλι του. Η τρέλα έρχεται ψύχραιμα.  Τις περισσότερες φορές ανακαλύπτεται τυχαία. 

    'Οταν φοβάσαι χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Δεν μπορείς να αντιληφθείς αν πηγαίνει πολύ γρήγορα ή αργά. 

  Οι άνθρωποι δεν θέλουν στην πραγματικότητα να γίνουν καλά. Θέλουν μόνο να εκλογικεύσουν. 

Φωτογραφία Ferdinando Scianna