Σαν να νομίζω πως δεν θα ξεχάσω ποτέ την Αμαλία Μουτούση στο ρόλο της Νόρας. Ίσως γιατί η παράσταση τελειώνει και η εικόνα της παραμένει μέσα σου να γυμνάζει κάτι πολύ αόρατο. Κάτι απ΄αυτά που ακόμα και ο χρόνος ο ίδιος δυσκολεύεται. Αφήνει στο πέρασμα της από το σαλόνι προς την πόρτα της σκηνής να δεις εύκολα τα προφανή. Τα δεμένα κλάματα πίσω από τα γέλια, τα τέρατα και σημεία. Σαν να αφήνει να πέσουν δίπλα σου αόρατα γυαλιά να δεις καθαρότερα τα σπασμένα κομμάτια.
Η σκηνή σε τόνους πολύ ελαφρύ γκρι- γαλάζιου. Η ταπετσαρία της σκηνής με τον ανάλογο φωτισμό μεταβάλλεται ανάλογα με όσα διαδραματίζονται στο σαλόνι από τρυφερό, φωτεινό γαλάζιο σε παγωμένο γκρι. Μια απόχρωση που μεταλλάζει την ατμόσφαιρα ενός παιδικού κουκλόσπιτου σε ένα κουκλόσπιτο που ζουν απελπισμένοι ενήλικες.
Η σκηνή σε τόνους πολύ ελαφρύ γκρι- γαλάζιου. Η ταπετσαρία της σκηνής με τον ανάλογο φωτισμό μεταβάλλεται ανάλογα με όσα διαδραματίζονται στο σαλόνι από τρυφερό, φωτεινό γαλάζιο σε παγωμένο γκρι. Μια απόχρωση που μεταλλάζει την ατμόσφαιρα ενός παιδικού κουκλόσπιτου σε ένα κουκλόσπιτο που ζουν απελπισμένοι ενήλικες.
Μια μικρό σκαμνάκι με το μονόγραμμα ''Ν'' ζωγραφισμένο πάνω του, ένα πιάνο, μια πολυθρόνα με υποπόδιο. Η Νόρα (Αμαλία Μουτούση) και ο άντρας της Τόρβαλντ Χέλμερ (Άρης Λεμπεσόπουλος) μοιάζουν να ζουν σε κουκλόσπιτο. Η Νόρα διακοσμεί τραγουδώντας το σπίτι, ανέμελα παίζει με τα παιδιά τους, ονειρεύεται αφελώς, σπαταλάει, γελάει αθώα, θυμάται. Τα χρόνια κυλούν σε ζελατίνα φωτεινού γαλάζιου. Η αθωότητα της ραμμένη πάνω στη μπλούζα της με τα φουσκωτά μανίκια σκαλώνει στη σκληρή πραγματικότητα. Η πραγματικότητα έχει απόχρωση παγωμένου γκρι όπως ακριβώς και η σχέση της με τον άντρα της. Η Νόρα βλέπει το είδωλο της στον σπασμένο καθρέφτη. Η βίαιη ενηλικίωση της θρυμματίζει το κουκλόσπιτο. Η ζελατίνα λιώνει. Η Νόρα απαντά ''Ήμουν χαρούμενη, όχι ευτυχισμένη''.
Πριν από 137 χρόνια γραμμένο από τον Ίψεν, το ''Κουκλόπσπιτο'' σε μια συντηριτική κοινωνία μιλάει για θέματα γυναικείας καταπίεσης, μη αναγνωρίσιμες ανάγκες του γυναικείου ψυχισμού, τα καθηλωμένα στην παιδικότητα κομμάτια της ανθρώπινης προσωπικότητας. 137 χρόνια μετά, πόσες απ΄αυτές τις αλήθειες έχουμε αλήθεια κατακτήσει. Πόσο έχουμε απομακρυνθεί επί της ουσίας σαν κοινωνία απ΄αυτούς τους συντηρητικούς λαβύρινθους του κοινωνικού στερεότυπου και της ηθικοπλασίας; Ποιός μιλάει για την ουσιαστική θέση της γυναίκας στην κοινωνία μας;
Θέατρο Οδού Κυκλάδων ''Λευτέρης Βογιατζής''
Το κουκλόσπιτο Χένρικ Ίψεν σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκευά
Θέατρο Οδού Κυκλάδων ''Λευτέρης Βογιατζής''
Το κουκλόσπιτο Χένρικ Ίψεν σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκευά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου