Γνωρίζω έναν άνθρωπο. Είναι εδώ και αρκετό καιρό θλιμμένος. Στην αρχή, όταν τον συνάντησα φαινόταν κοινωνικός, γελούσε δυνατά και εγκάρδια. Ήταν πάντα με το δικό του προσωπικό τρόπο περιποιημένος, χτενισμένος και δοτικός. Πρότεινε χωρίς περιστροφές να σε βοηθήσει αν περνούσε από το χέρι του, να σου προσφέρει, να σου δώσει. Μιλούσε δυνατά, γρήγορα, αψεγάδιαστα. Διάβαζε, παρακολουθούσε παραστάσεις, αγαπούσε την μουσική, αγαπούσε ανθρώπους και πάνω απ' όλα σκεφτόταν.
Είχε φτιάξει ένα δικό του κόσμο και ένιωθε ασφαλής μέσα σ΄αυτόν. Σιγά σιγά γίναμε φίλοι και άρχισα να βλέπω από κοντά την μοναξιά του. Ήταν ένας πραγματικά μοναχικός άνθρωπος. Πήγα σπίτι του, γνώρισα φίλους του, ξενυχτήσαμε, είπαμε πολλά, μοιραστήκαμε σκέψεις και προβληματισμούς, γελάσαμε πολύ όλoι μαζί. Βλέπεις οι θλιμμένοι ξέρουν και να γελούν πολύ και να έχουν φίλους.
Το θέμα είναι πως όσο γινόταν όλα αυτά γύρω έπεφτε ξεραϊλα. Σιγά σιγά, το χυδαίο, η κακογουστιά και όλα αυτά που δεν είχαν καμιά απολύτως αξία, ποιότητα και αισθητική άρχιζαν να επικρατούν. Όχι πως δεν το είχε καταλάβει. Κατάφερνε όμως να το ξεπερνάει, να το νικάει. Φυσικά αυτές οι νίκες ούτε μόνιμες ήταν, ούτε σίγουρες πως θα επικρατήσουν. Η ξεραϊλα έφερε και σιωπή. Αόρατα σχοινιά άρχισαν να ακινητοποιούν τους ανθρώπους στην θέση τους, αφήνοντας τους να κάνουν μόνο τις απoλύτως απαραίτητες καθημερινές κινήσεις και τίποτα παραπάνω. Όλο και λιγότερες διαμαρτυρίες και απόψεις ακούγονταν. Αυτό συνεχιζόταν με γρήγορους ρυθμούς και ορατό ένα κακό τέλος.
Μέσα σ΄όλα αυτά έψαχνε απεγνωσμένα ένα νόημα. Κάπως όπως έψαχνε ένα νόημα και στις ταινίες που με τόση αγάπη έβλεπε. Η ζωή όμως δεν είναι κινηματογράφος για να την κατανοήσεις και να την νοηματοδοτήσεις. Ούτε τις περισσότερες φορές είναι γεμάτη φαντασμαγορικά χρώματα και ακροβατικά. Άσε που έχει και μια μεγάλη δόση ματαιότητας. Λοιπόν;
Λοιπόν σκέφτηκε όλες εκείνες τις πανέμορφες, μικρές, και αθόρυβες στιγμές. Τις στιγμές που είναι γεμάτες με σπουδαίες ιστορίες. Ιστορίες που στην πραγματικότητα ξεκινούν πριν αρχίσεις καν να τις ζεις και τελειώνουν σε άδειες αίθουσες την ώρα που οι επόμενοι θεατές μπαίνουν για να ζήσουν την δική τους σπουδαία ιστορία.
Όλες αυτές τις σπουδαίες ιστορίες που εκτυλίσσονται πάντα ενδιάμεσα της προσοχής μας. Αυτές που ποτέ δεν συγκράτησε ακριβώς την αρχή τους. Ούτε προέβλεψε με ακρίβεια το τέλος τους. Αυτές τις ιστορίες που ξεκινούν, διαρκούν και τελειώνουν αθόρυβα. Αφού ακόμα και κατά την διάρκεια της εξέλιξης τους δεν συνειδητοποιείς πόσο μεγάλο και σπουδαίο είναι αυτό που ζεις. Κι ίσως κι έτσι διασφαλίζουν την επιβίωση τους σε όποιο χρόνο τους αντιστοιχεί. Αφού στην πραγματικότητα το αληθινό τους μέγεθος κρίνεται στις μελλοντικές αποτιμήσεις και στην αναπόφευκτη σύγκριση τους με τις επόμενες.
Αυτά σκέφθηκε κι άνοιξε την πόρτα και τα παράθυρα να βγει στο δρόμο, να έρθουν κατά πάνω του οι καινούργιες σπουδαίες ιστορίες του. Να μην τις προσπεράσει άθελα του.
Πολύ διδακτική η σημερινή ιστορία σας αγαπητή μου! η αλλιώς να προσέχεις τις ασήμαντες λεπτομέρειες.....
ΑπάντησηΔιαγραφήσπυρος
in a Honky-tonk once upon a time
ΑπάντησηΔιαγραφήGoing' alone, life is your own, but the cost sometimes is dear.
being complete, knowing defeat, keeping on from year to year.
it takes some doing, monkery's the blues you hear, keeping on from year to year.
Life is a school, less' your a fool, but the learning brings you pain.
knowing at once, you're just a dunce, trail and error loss and gain.
it takes some doing, monkery's a slow slow train, trail and error loss and gain.
Finding your one Place in the sun, Doesn't come the easy way
Shallow or deep, Nothing is cheap, Measured by the dues you pay
It takes some doing, Monkery's a blue highway, Measured by the dues you pay.
https://www.youtube.com/watch?v=rrKpffh8TY8
PS. always Straight Ahead and have a super-duper nice day! :))
Κάποιοι ζουν για δυό και τρεις ζωές, με ανεπτυγμένη διαίσθηση και ενόραση και κάποιοι βαλτώνουν στην ασπόνδυλη και ματαιόδοξη ζωούλα τους, στο 2*2 τους. Κάτι ήξερε και με αποκαλούσε ο πατέρας μου άσωτη κόρη, όταν επέστρεφα στα κλεφτά απ' τα ξένα. Κι ο ίδιος συμπλήρωνε, φέρε Γνώση ειδάλλως μην έρχεσαι. Ενα διαμέρισμα έφαγες, τουλάχιστον να αξίζει τον κόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο σήμερα μου, ακόμη το σαράκι της με ταλανίζει. Οι δε προβλέξιμοι με θλίβουν περισσότερο. Όχι, δεν υπάρχει θεϊκό σύνδρομο, μόνο ισιάδι. Στα χοντρά τα λες χοντρά, στη γλώσσα τους. Στα λεπτά, τους τανίζεις για να δεις την αντοχή υλικού τους.
Με χάλασε ο μπλιαχ καιρός με τα γυρίσματα του. Χειμωνιάζει μέσα μου.
Μαρία
Υγ. :-*
Να μια σπουδαία ιστορία, μικρή για 'να τσεπάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλάει ο Χατζιδάκις σ' ένα γραπτό του:
εγώ είμαι το (άσπρο) σύννεφο
και εσύ ο (κρυφός) καημός
Κι εγώ; τι εγώ; γκρινιάζω, γκρινιάζεις, γκρινιάζουμε και τσουλάει λέγοντας στη ράγα. Χθές χτίστηκε ένα ανώγι και σήμερα να σκεφτείς ξεχτίστηκε. Ζωντανά με αδυναμίες και τρωτά είμαστε, με επιλεκτικό θυμικό όταν σφίγγει το στομάχι όπως τώρα στα κοντά.
Το λόγο στον κ. Λειβαδίτη για τον επίλογο:
"...Έτσι ζήσαμε. Αγνοημένες και
μονάχες μέσα
στο εσωτερικό μας πάθος,
αγνοημένες κι έρημες μέσα στην
ιερότητα
της μητρότητάς μας..."
https://www.youtube.com/watch?v=yvPr9YV7-Xw
υγ. ψιτ-ψιτ....θα προσπαθήσω μα αν δε καταφέρω να έρθω, καλή επιτυχία!
Κατερίνα
Πόσο κρίμα να απουσιάζει το νόημα απ΄ τη ζωή μας. Ότι ζούμε τότε είναι κούφιο, ότι σκεφτούμε κενό. Προορισμένες για σπουδαίες ιστορίες οι ζωές των ανθρώπων καταλήγουν ανιαρές και άχρωμες, δικαίως, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία αυτών ποτέ δεν αναζήτησε με εντιμότητα και αυταπάρνηση το αληθινό νόημα της ζωής. Η ζωή έχει νόημα, εμείς δεν ασχοληθήκαμε να το συλλάβουμε ...
ΑπάντησηΔιαγραφή