Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Θυμήσου τις λεπτομέρειες




     Περνώ έξω από το μαγαζάκι της Ρίτσας δυό φορές την μέρα. Μια το πρωί φεύγοντας και μια το βράδυ γυρνώντας. '' Μεταποιήσεις η Ρίτσα''.  
     Καμαρούλα μια σταλιά. Ένας ξύλινος πάγκος γεμάτος πουκάμισα, παντελόνια , φούστες που αναπάντεχα , αλλάξανε οι συνθήκες και τους δόθηκε όχι μονάχα παράταση ζωής αλλά και το βαρύ φορτίο να δώσουν σπίθα χαράς στους κατόχους τους.  Συρταράκια δεξιά και αριστερά γεμάτα πολύχρωμα κουμπιά , φερμουάρ, κόπιτσες και ένα σωρό άλλα πολλά. Η Ρίτσα σκυμμένη στο τραπέζι της μπροστά από το παράθυρο και δίπλα στην ραπτομηχανή, μπαλώνει. Δεν σ΄ακούει με την μια καλημέρα. Πρέπει να πεις δυό τρεις φωναχτές, για να σηκώσει το κεφάλι και να σου σκάσει ένα χαμόγελο. ''Καλώς την , καλημέρα''. Η κάμαρα μυρίζει κλωστές, κουμπιά και σαπούνι. Ανοίγεις την πόρτα να φύγεις και στο τζαμάκι , ανεβοκατεβαίνει την διαδρομή της ,η ταμπελίτσα ΄΄Επιστρέφω σε λίγο''.
     Προχωράς κατάπληκτη.   Κόλλησες και δεν λες να ξεκολλήσεις. 'Ακου '' επιστρέφω σε λίγο'' . Δηλαδή η Ρίτσα μπορεί να φεύγει για λίγο απο κάπου που μπορεί να είναι. Άλλη διατύπωση. Η Ρίτσα φεύγει για λίγο από κει που είναι . Ακόμα και σήμερα.
     Η Ρίτσα δούλευε πάντα με την ίδια διάθεση το μαγαζί της. Ήρθε στην Αθήνα παιδί, μπήκε βοηθός σε μια πολύ γνωστή μοδίστρα , έραψε εκατοντάδες πολυτελή νυφικά και μετά άνοιξε το δικό της μαγαζί. Πρόκοψε και απέκτησε την δυνατότητα με τιμή να μεγαλώσει και να σπουδάσει τα παιδιά της. Τώρα της κόψανε σχεδόν την μισή σύνταξη και τα παιδιά της γυρεύουν να μεταναστεύσουν με δυσμενείς όρους.
     Η Ρίτσα ακόμα και σήμερα δουλεύει   μ΄ένα τρόπο που σε κάνει να πιστέψεις , πως αυτό που επιδιώκει ξεπερνά κατά πολύ το μπάλωμα. Όχι δεν δουλεύει σαν καλοκουρδισμένη μηχανή . Γι΄αυτό άλλωστε μπορεί να επιστρέφει σε λίγο, κάπου κάπου. Προσηλώνεται πάνω σ΄ένα γαζί  , ανάμεσα σε νιφάδες από ιπτάμενες κλωστούλες. Το στόμα της παίρνει ένα αφηρημένο σχήμα όμικρον , σαν να φυσάει ταυτόχρονα ένα κλαρίνο και μεταναστεύει νοερά , στο τόπο  που θα βρει την καλύτερη λύση για το στρίφωμα που την παιδεύει. Αχ και να ξερες τι μου θύμησες, Ρίτσα !
      Το έχω ξαναδεί αυτό το σχήμα του αφηρημένου όμικρον . Όταν πιτσιρίκα τριγύριζα τα Σάββατα το πρωί στο κέντρο. Σε όλες αυτές τις οδούς με τα ιστορικά ονόματα Νικίου, Ρόμβης, Κλειτίου, Κολοκοτρώνη, Πραξιτέλους, οι άνθρωποι στα εμπορικά τους, στα εργαστήρια και στα γραφεία τους, με αυτό το αφηρημένο όμικρον παλεύανε την λεπτομέρεια που θα απογείωνε το μεράκι τους. Καμιά λεπτομέρεια δεν έμενε ξεκρέμαστη. Χέρια που δούλευαν με την παρότρυνση μιας πυρακτομένης ψυχής.
      Δεν είναι ανάγκη να περιγράψω τι ακριβώς νιώθει κανείς σήμερα στην ίδια βόλτα. Λιγοστά τα  ρολλά που ανοίγουν πια το πρωί και πιο πάνω μπαγκέτα , Fredo και υποαπασχολούμενα τρεχαλητά. Μιλάω σαν ηττημένος άνθρωπος; Μιλάω σαν ηττημένος άνθρωπος. Σαν μουδιασμένος άνθρωπος. Μουδιασμένη γιατί μέσα στους σημερινούς δρόμους της Αθήνας, νιώθω βαριά την απουσία σχεδίου και ομοψυχίας  που θα μπορούσαν να μεταδώσουν ελπίδα σε τραυματισμένους ανθρώπους. Σχέδιο όμως , όχι manual γράμμενο από κάποιους απομακρισμένους κατασκευαστές του συστήματος.
      Ακυρώνεται άραγε η ικανοποίηση από τις προηγούμενες στιγμές;  Μουτζουρώνεται το συναίσθημα πληρότητας όταν τα ρολλά πια παραμένουν κατεβασμένα; Τώρα που αυταπάτες πια δεν υπάρχουν και οι θλίψεις και οι οδύνες είναι όχι απλά αναπόφευκτες αλλά είναι εδώ μπροστά μας, θυμήσου εκείνες τις λεπτομέρειες. Γιατί  θα έπρεπε να χαθεί και η ανάμνηση ακόμα της χαράς ; Εκείνης της γνήσιας χαράς, της τόσο εντελώς διαφορετικής από την χαρά της υπεραφθονίας ;  Σε ποιόν το χρωστάμε αυτό για να το χάσουμε ; Μπορεί η όρεξη για διάλλειμα  να υπερνίκησε κάπως , κάπου την όρεξη για δουλειά. Θα πούμε ότι δεν υπήρξε νίκη ποτέ ;  Μπορεί η προσήλωση και το μεράκι για την λεπτομέρεια να ζαλίστηκε μπροστά στις νέες διαστάσεις της γρηγοράδας και το αφηρημένο όμικρον να σβήστηκε από το στόμα . Προσωρινά.
     Μια τελευταία ματιά από το τζαμάκι στην Ρίτσα με πείθει.  Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από υλικό που μπορεί να τον πάει πέρα από τα δοσμένα του όρια. Ακόμα και μέσα από  μια καλοραμμένη φόδρα. Φθάνει να μπορέσει να εμπνευστεί. Πόσο μάλλον να εμπιστευτεί. Πρωτίστως τον εαυτό  του.


Φωτογραφία από την ταινία '' Ο άνεμος θα μας πάρει'' του Abbas Kiarostami


Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/thymisou-tis-leptomereies/

17 σχόλια:

  1. ναι , ναι, ναι !!! και το λατρεύω, όπως το ρούφηξα με την πρώτη φορά που το διάβασα! Είναι αυτό που λείπει, είναι το φως, είναι ανατολή εκεί που οι άλλοι μιξοκλαίνει!! μακρια απο παθητική συνενοχή, είναι τι γύρισμα της σελίδας. μπράβο σου κορίτσι μου! Είναι το παρα΄δειγμα που λείπει και τόσο πολύ το ζητάς σε κάθε σου τελευταίο κείμενο.
    Αντώνης Α

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή σου μέρα κούκλα μου, δεν έχω κάτι να γράψω σήμερα για το πολύ καλό κείμενο σου, με πληρεί, θα ήταν χαζό και φλύαρο από μέρους μου να γράψω τα ίδια, ή πάνω–κάτω, με σένα. Στο είπα, όταν το κείμενο σου είναι τόσο συμπαγές… δεν, δεν, δεν ξέρω τι να γράψω, αγκυλώνουν τα δάχτυλα μου (γκρρρ)! Ίσως, αλλά και πάλι με κάθε επιφύλαξη, για την υποκειμενική πραγματικότητα του καθενός μας θα μπορούσα να αναφερθώ (οι πιέτες της ταλαντούχας ράφτρας σου), κάποια άλλη στιγμή όμως. Παρόλα αυτά ο επίλογος του κειμένου σου μου χάρισε ένα πλατύ κυριακάτικο χαμόγελο μέσα μου (ραμμένο στα μέτρα μου από την Ρίτσα σου), μια ανάσα στα ωκεάνια μακροβούτια μου, ένα άγγιγμα με το ραβδάκι της μαθητευόμενης μαγισσούλας που έβλεπα χθες στο χαζοκούτι, τη φίλη του Χάρι Πότερ!!! :))
    http://www.youtube.com/watch?v=xUxEUOPVvOk
    Ηλέκτρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. η Ονομαστική της Γενικής

    το Σήμερα του Αύριο
    μη Φύγεις της Κλεψύδρας
    η Γειτονιά της Ρίτσας
    η Μεταλλαξιά του Νυφικού
    η Πραγματικότητα της Κεντήστρας
    οι Λεπτομέρειες των Πολύχρωμων Νημάτων
    τα Τρυπόκουμπα των Πτυχών
    οι Φαγωμένοι Αντίχειρες του Τσαγγαράκου
    το Πορφυρό του Νυχτοσέντονου
    η Έμπνευση της Φόδρας
    η Εμπιστοσύνη του Εαυτού
    θα Ξανάρθω τ’ Λευκού
    το Αύριο του Σήμερα

    “Κάποιος μέσα μου κιντυνεύει, σήκωσε τα χέρια του και μου φωνάζει: Σώσε με!” (Ν. Καζαντζάκης)
    Σπύρος Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μικρές βαθιές αναπνοές αυτοί οι άνθρωποι που ακόμα ευτυχώς υπάρχουν. Από μπροστά τους περνα΄με , αλλά δεν τους παρατηρούμε, ίσως γιατί τους έχουμε ξεσυνηθίσει. Τους έχουμε λησμονήσει και τους έχουμε παραδώσει για τα καλά σε μια άλλη εποχή, που όμως μας λείπει, σε όσους είχαν την τύχη να ζήσουν λίγο έστω σ΄αυτή την εποχή. Δεν ξέρω τι μας λείπει ακριβώς από αυτή την άλλη εποχή. Ίσως μας λείπει το μεράκι, η λεπτομέρεις όπως γράφεις. Ξέρω όμως πως ποτέ δεν είναι μια εποχή ολόκληρη για τα σκουπίδια, πάντα κάτι αξίζει να μένει και να κρατιέταιι για το παρακάτω. Κι όμως εμείς σήμερα σαν να θέλουνμε να τα πετάξουμε όλα..Γιατί αναρρωτιέμαι γιατί. Μικρές βαθιές αναπνοές και τα κείμενα σου.
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Eίχα πάντα την αίσθηση πως από αυτή την ιστορία θα βγούμε με τα δικά μας , ολόδικά μας χαραχτηριστικά και φυσικά όχι με τις οδηγίες του manual. Το τσαγανό και το μεράκι , βλέπω πως επισκέπτονται όλο και περισσότερο τα κείμενα σου και αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Θυμάμαι και τα πρώτα σου κείμενα όταν η ουσία της λεπτομερειας , γινότανε αφορμή να πλέξεις ολόκληρη ιστορία και να μας αφήσεις να δούμε μέσα και έξω μας τόσα. Φαντάζομαι αυτό το αφηρημένο όμικρον και στα δικά σου χείλη, αλλά και στα δικά μας χείλη. Τότε και τώρα. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να παρετηθούμε από την ανάμνηση της χαράς ούτε και της νίκης. Αυτή στην ουσία ήταν όλη η κληρονομιά μας, από τα βάθη της ιστορίας μας. Ο φόβος πως έχουν ξυπνήσει τ΄άγρια να διώξουν τα ήμερα με κάνει να ξανα φωνάξω που είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος, που είναι ένας ηγέτης. Δεν είναι ο καθρέφτης μας αυτό που συβαίνει μέσα και έξω από τους 300. Αν θέλεις έστω είναι ένα κομμάτι καθρέφτη. Προσωρινά όπως λες. Είναι αλήθεια πως εμείς με την αντίσταση μας θα τον αναγκάσουμε να εμφανιστεί και αυτό μου δίνει ελπίδα...αλλά αργεί , αργούμε ρε γαμώτο. Και η νύχτα βαθαίνει.

    Σε όλα συμφωνώ με τον Μιχάλη! Σ΄ένα πολύ περισσότερο . Αυτή η σελίδα μας στήριξε εδώ και πάνω από ένα χρόνο και θα την τιμήσουμε όπως μας τίμησε.

    Ξένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η διαδρομή της μιας εποχής στην άλλη, εναλλαγές από το κίτρινο στο καφέ, από το καφέ στο πράσινο κι από το πράσινο στο κίτρινο, ένας ακάματος κύκλος ζωής. Το ένα χρώμα γεννά το άλλο, το ένα χρώμα τίκτει το άλλο, μια ζύμωση που διαρκεί, που ρυθμίζει τα ρολόγια της ζωής, τους βιολογικούς μας άβακες. Ένα αρμονικό φίλιωμα σκέψεων, ένας ελλειπτικός διάλογος σκαφτιάδων όσο η φλόγα του άμβυκα σιγοκαίει δημιουργώντας ένα μονότονο απαλό ήχο. Μικρός ο χώρος του καζανιού, σύνεργα κι αποτσίγαρα στο ξύλινο πάτωμα, στοίβα οι ακατέργαστοι διάφανοι άνθρακες ντυμένοι με χώμα σε μια γωνία, μια μπουκάλα χύμα κρασί δίπλα σε μια γκαζόλαμπα στο σκοροφαγωμένο τραπέζι. Ο ένας ακούει κι ο άλλος μιλάει, ο ένας σκάβει κι ο άλλος ξεθάβει, ο ένας γεννά κι ο άλλος τίκτει. Οι λεπτομέρειες…
    http://www.youtube.com/watch?v=TqlwbxIlOWA

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Solo Spiegel im Spiegel

      Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ . Το βρήκα τόσο ταιριαστό με τις λεπτομέρειες...Αύριο θα το αναρτήσω παντού και πρώτα πρώτα εδώ .

      Διαγραφή
    2. καθρέφτης στο καθρέφτη...το σόλο...τα 8/8... τα παπούτσια...πλεξούδα...http://www.youtube.com/watch?v=DGjRSuFLdEc...καλή σου μέρα...

      Διαγραφή
  7. Όλα τα είπες! Μα όλα! Μονορουφηξιά το ήπια και δεν μου μένει να πω τίποτα παραπάνω, εκτός από το ότι τα είπες όλα και τα είπες εξαιρετικά. Πολλά πολλά φιλιά και καλημέρες άπειρες, όσες και οι αλήθειες που φωτίζεις! (Δεν πρέπει να ενοχληθείς για την έλλειψη προσωπικής τοποθέτησης. Όχι σήμερα, όχι σε αυτό το κείμενο-πνοή).
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Οι εικόνες που περιγράφεται Αγαπητή μου για τα εμπορικά της Αθήνας δείχνουν μιά ολόκληρη εποχή που έριξε την αυλαία της. Ετσι ισως ειναι και η μοιρα της εξέλιξης. Μαζί της όμως χάθηκαν και συστατικά στοιχεία που χαρακτήρισαν τον πυρήνα αυτής της περιόδου. Κατά ένα περίεργο λόγο η σκληρή δουλειά, το μεράκι ο μόχθος που χαρακτήρισε την εποχή αυτή αντικαταστάθηκε στα γρήγορα απο τον αέρα και την ατμόσφαιρα της ευκολίας. Την σημασία στην λεπτομέρεια που συμβόλισε αυτήν την περίοδο, απο τα Γράμματα τις Τέχνες και την Λογοτεχνία φαίνεται να την χάσαμε τουλάχιστον προς το παρών. Την αντικατέστησε η ευχέρεια στο ΄΄φασόν΄΄ ακόμη και στο δημόσιο λόγο.Θα την ξαναβρούμε την χαρά της λεπτομέρειας ; Αργα και βασινιστικά προς τα εκεί πορευόμαστε. Δεν ειναι δα και λίγο αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Χρόνος, χρονος ...Σπύρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μουτζουρώνεται και το συναίσθημα άραγε της τότε πληρότητας; Γιατί αν ναι , τότε ακόμα περισσότερο βαθειά η πληγή και ακόμα περισσότερος ο χρόνος που χρειάζεται. Και δεν έχουμε δείξει καλοί διαχειριτές του χρόνου. Τελικά ίσως η οιονομική κρίση μπορεί να είναι η πρώτη που θα αποχωρίσει , οι άλλες όμως; και με τι κόστος;

      Διαγραφή
  9. Με αφορμή το κείμενό σου, να σας δώσω μία πληροφορία που άκουσα στο ραδιόφωνο. Μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου "τα άδεια μαγαζιά της Πατησίων μετατρέπονται σε ανοιχτές γκαλερί και μας ταξιδεύουν στο παρελθόν", φιλοξενώντας φωτογραφίες με θέμα "Οταν οι Αθηναίοι πήγαιναν εκδρομή στα Πατήσια". Από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας έως την Πλατεία Αμερικής. Θα έχουμε μία ακόμη ευκαιρία να ανατρέξουμε στη λεπτομέρεια που μας διέφυγε, περπατώντας σε έναν αθηναϊκό δρόμο, που τελείως μας "ξέφυγε". Το θέμα ακούγεται, στα δικά μου αυτιά, τρυφερά νοσταλγικό, τουλάχιστον.
    Καλό βράδυ σε όλους,
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. περι σκανταλιάς και άλλα! http://www.youtube.com/watch?v=js4v22Hc9h0 να χαμογελάς μ’ ακούς; Να χαμογελάς… κι ας είναι το βλέμμα της γεμάτο απορία… υπέροχη μέρα να ‘χεις, κούκλα μου!
    Ηλέκτρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή