Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Κομμάτια του παζλ



     Πολλά κομμάτια μικρά, μεγάλα, κατάλληλα, αταίριαστα, ιδανικά. Κομμάτια  σαν ολόκληρα κεφάλαια ενός πολύπλευρου, ατέλειωτου βιβλίου.  Άλλα σύντομα και περιεκτικά , άλλα περιγραφικά.
     Και πάντα ένα που θα πιστέψουμε πως είναι το πιο σπουδαίο απ΄όλα. Από έρωτα γραμμένο συνήθως  αυτό. Κεφάλαια που διαδέχονται το ένα τ΄άλλο με μας να κουραζόμαστε λίγο, αφού τα σενάρια ελαφρώς κάποιες φορές  επαναλαμβάνονται . Αρχίζουν τότε οι αναζητήσεις και οι ενδοσκοπήσεις, για το τι μπορεί να έφταιξε και το σενάριο επαναλήφθηκε. Αναρρωτιόμαστε μήπως μπήκαμε σε λάθος κινηματογραφική αίθουσα και είδαμε λάθος έργο.  Πολλοί σκοτωμοί τριγύρω και δεν τους είχαμε επιλέξει. Το έργο τελειώνει και εμείς αργούμε ν΄αγαπήσουμε αυτό που ζήσαμε και μαζί μ΄αυτό το κομμάτι που καταλάβαμε για τον εαυτό μας. Να πούμε ''τι ωραία που σ΄είχα'' σ΄αυτό που έφυγε. Να πάμε παρακάτω, κάπου αλλού που δεν έχει σκοτωμούς.
     Γιατί πάντα πάμε κάπου. Κάπου που θα μάθουμε και άλλα κομμάτια, ακόμα κι αν σταθούμε στο ίδιο έργο με μια άλλη πια διάθεση . Σαν μια συνάντηση με τον αληθινό χρόνο . Σαν να ανακαλύπτουμε άλλο ένα κομμάτι, για να συμπληρώσει το παζλ, που ας το ομολογήσουμε  μπορεί και να το φτιάχναμε για χρόνια πριν.
     Τριγύρω οι φίλοι. Άλλα σπουδαία κομμάτια. Μ΄αυτούς που θα γελάσουμε, θα μιλήσουμε, θα κλάψουμε, οι ώμοι που θα ακουμπήσουμε σε δύσκολες και όχι μόνο στιγμές. Αυτοί που αν δεν υπήρχαν θ΄άφηναν την ζωή ερημωμένο σπίτι. Τους φίλους που δεν δημιουργήσαμε , αλλά κερδίσαμε. Αυτοί που δεν έγιναν αλλά γεννήθηκαν. Οι άγγελοι που μας ακολουθούν για μια ζωή. Μ΄αυτούς που μπορούμε να καθήσουμε στην σιωπή και να γεμίσουμε . Αφού αυτά που λέμε στην σιωπή έχουν το ζουμί. Και όσο πια καταλαβαίνω όλο και πιο καθαρά, η αληθινή φιλία είναι φάρμακο αντιγήρανσης, ανάβει το μυαλό και τις καρδιές και μας κάνει ελαστικούς στα κόστη.
     Πως να μετρήσεις την φιλία ;  Μετριέται η ευτυχία ; H εποχή μας καμιά φορά το ζητάει. Επιδιώκει μετρήσεις και αποτιμήσεις. Την ενδιαφέρει πολύ η μεταμόρφωση της τραγωδίας, η τεχνιτή αποφυγή του πόνου. Κάτι σαν μια κατάσταση επάρκειας , δίχως ερωτηματικά , χάσματα, αμφιβολίες και ίχνη έλλειψης. Κοντολογίς αποχαύνωση, γλυκερά ροζ συννεφάκια, Της θεληματικής αισιοδοξίας χρώματα. Ακόμα κα ιοι δίδυμοι πύργοι γίνανε γκατζετάκια και αναμνηστικά φλυτζανάκια. Μια επιβεβλημένη θετική σκέψη, που σε οδηγεί πιο εύκολα να δεχθείς πως καμιά απολύτως υποχρέωση δεν έχει η κοινωνία να σε φροντίσει. Υποχρώση έχεις μόνο εσύ για τον εαυτό σου. Μα άνθρωπος γίνεσαι απ΄όλα τα κομμάτια σου, και από αυτά της θλίψης ακόμα περισσότερο. Αντίφαση. Ακόμα ένα κομμάτι του παζλ. Που μπαίνει αυτό άραγε;
     Η διάψευση των προσδοκιών καταφθάνει διαχρονικά με θλίψη. Χιονοστιβάδα κομματιών για το παζλ τότε. Μένουν οι φίλοι να φωτίζουν με τα στιχάκια τους, τους πόνους μας. Και  η ευχή να μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να είναι διαυγής, σαν έναστρος ουρανός και όχι αναγκαστικά και απαραίτητα ευτυχής.


Γλυπτική Nadine Fourre
http://www.equilibrezen.com
   
   

11 σχόλια:

  1. Αναρρωτιέμαι τι μπορεί να μας έκανε να προσπαθούμε να απομακρυνθούμε τόσο πολύ από την αντιμετώπιση όλων , αλλά όλων δηλαδή ακόμα και των πλευρών της ζωής που δεν θέλουμε να δούμε. τι είνα ιαυτό που μας κάνει να κολάμε σε ατάκες και στιχάκια, να στέλνουμε ο ένας στον άλλο πακεταρισμένα χαμόγελα στα inbox όλων των ειδών, και να προχωράμε μέσα σε περιτυλίγματα. Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να κλείσουμε ο ένας ραντεβού στον άλλο , απλά και μόνο για να κλάψουμε παρέα, χωρίς καν να μιλήσουμε. Ποιός άραγε δεν θα καταλάβει τι μας κάνει να κλαίμε...
    Αυτό που ποτέ δεν θα χορτάσω σε σένα και στην σελίδα τούτη, είναι πως τιο κάθε κόμμα , η κάθε τελεία τούτης της ζωής βρίσκει το σπίτι, την εστία ου και τον λόγο του. Πόσο τυχερά αρχίζω να νιώθω τα γιατί μου που σε συνάντησαν....από πολλά πολλά χρόνια πια, μέχρι σήμερα στα κομμάτια του παζλ σου.
    Πόσο σ΄ευχαριστώ!
    Ξένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ποτέ δεν θέλω να ξεχνώ τις απογοητεύσεις μου και όμως δεν τα καταφέρνω...Άλλο ένα υπέροχο κείμενο
    Γιάννης Γιάννα ΑΙΧΜΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η λεμονόκουπα

    Ήταν, δεν ήταν έφηβο παλικαράκι όταν ο πατέρας του σηκώνοντας το κεφάλι μου από τα βιβλία του Ράιχ και του Γιούνγκ χτύπησε την πόρτα του γιού του, διέκοψε την εξάσκηση στη μουσική και του είπε “ξέρεις κάτι γιόκα μου; Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ακριβώς όπως το λεμόνι”, ο νεαρός τα έχασε, από την μια απορροφημένος από την πάλη του με το μουσικό όργανο δεν μπορούσε να αρθρώσει λόγο και, από την άλλη οι κουβέντες του πατέρα του κρύβαν μυστικά τα όποια αγνοούσε σε εκείνη την άγουρη ηλικία του. Ήθελε να τον ρωτήσει, να κλέψει λίγη από την σοφή γνώση του προτύπου του, αλλά ο πατέρας του είχε ήδη χαθεί στα δύσβατα μονοπάτια των Ψυχών στο ερημητήριο του αφήνοντας το γιό του να προσπαθεί απεγνωσμένα να επιπλεύσει στον Ωκεανό των ερωτηματικών. Και το παλικαράκι μεγάλωνε και μεγάλωνε, άρχισε στα κρυφά να ξεφυλλίζει τα βιβλία, στην αρχή μια παράγραφο, μετά μια σελίδα, μετά ένα κεφάλαιο. Μετά τα παρατούσε, η μύηση του στο ωραίο φύλο τον κέρδιζε, ένιωθε ένας μικρός ελαφοκυνηγός, λίγο το δήθεν καλλιτεχνικό του εκείνης της εποχής, λίγο ο πειρατής χαρακτήρας του, δεν του άφηναν περιθώρια μελέτης δυσκολονόητων κειμένων. Ο πατέρας γεμάτος από βιωματική και θεωρητική εμπειρία κουνούσε το κεφάλι στοργικά με τον γιό του να σχοινοβατεί στο χρόνο, στο παραφρασμένο Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του.
    Οι σελίδες του άλμπουμ των εμπειριών γέμιζαν χρόνο με το χρόνο, άλλοτε με δάκρυ και άλλοτε με γέλιο, αλλά ο Χρόνος φίλος του κι εχθρός του ήταν πάντα εκεί, τον περιέθαλπε και τον συμβούλευε στα δύσκολα και στα εύκολα, στα προβλέψιμα και στα μη. Ένα ψηφιδωτό, ένα κολάζ με ετερογενή υλικά, ένα διαβατήριο διαρκείας στο σύνολο του. Αλλά ο χρόνος πάντα εκεί, φίλος κι εχθρός αντάμα στο διάβα του.
    Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν το λεμόνι, θα το στύψεις όσο καλά μπορείς για να γευτείς τους χυμούς του και τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Και η επόμενη σου σκέψη; με μια απλή κίνηση του χεριού σου θα το πετάξεις στην άκρη. Ακόμη και σήμερα με φοβίζει η εικόνα της στυμμένης λεμονόκουπας.

    ΥΓ. προς αποφυγή παρεξήγησης, και ενεργώντας πυροσβεστικά ο “προαυλισμός” μου αναφερόταν αυστηρά στον περιβάλλοντα χώρο του ιστολογίου και μόνο. Όσο για τα στιχάκια των “αλαφροΐσκιωτων υπνωτισμένων”, είμαι πεπεισμένος, είναι με περισσή φροντίδα χαρισμένα, ακριβώς όπως ένα χειροποίητο ξύλινο κοκαλάκι φλερτάρει τα ανθομελένια μακριά μαλλιά…
    Σπύρος Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα. Πως καταφέρνεις πάντα σε δυό τρεις παραγράφους να φέρεις πολλά πολλά κομμάτια . Ακόμα και απ΄αυτά που καλοσυνειδητοποιημένα δεν είναι. Σαν να μου φαίνεται λοιπόν πως στις φετεινές μου κάρτες δεν θα γράψω, ''καλά Χριστούγεννα με πολλή πολλή ευτυχία, αλλά με πολλή πλλή διαύγεια''. Για να είναι η διαύγεια αυτή που θα βάλει ένα χεράκι, στην διακοπη του τέλματος του περιβάλλοντος και του εσωτερικού. Και από τα δυό, το δεύτερο, το χειρότερα λιμνάζων...
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ξεχνάμε πολλές φορές , είναι λογικό , πως η κρίση που ζούμε έχει και ατομικές διαστασεις. Χωρίς με αυτό να θέλω να μειώσω έστω και στο ελάχιστο , την παγκόσμιότητα της και την χρεωκοπία ενός γενικού συτήματος. Αλλά αν δεν μπορέσουμε να βρούμε σε μα τι φταίει, πως θα βάλουμε μπρος τις μηχανες. Τι καλά που κάνεις εκεί να μας πηγαίνεις...
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αν και το ζητούμενο είναι να πάψουμε να βάζουμε τα σκουπιδάκια του εγώ μας κάτω από το χαλάκι, δεν είναι πάντοτε εφικτό. Συνειδητά ή ασυνείδητα, σηκώνουμε το χαλάκι και παραχώνουμε ό,τι δε θέλουμε να βλέπουμε, ό,τι δε θέλουμε να παραδεχτούμε. Τα κομματάκια του παζλ, που "αλλοιώνουν" το ευχάριστο χρώμα. Ζαβολιά! Είναι όμως σπουδαία τύχη να υπάρχουν κοντά μας οι άνθρωποι, με τους οποίους θα μοιραστούμε τη ζαβολιά μας.Είναι ίσως ο μόνος λόγος για τον οποίο θα σηκώσουμε το χαλί και θα καθαρίσουμε και από κάτω. Όπως είχε πει και ο Ουγκώ, πραγματική ευτυχία είναι να υπάρχουν άνθρωποι, που σε αγαπούν παρά το γεγονός ότι είσαι αυτός που είσαι. Έχεις λόγο να γίνεις πιο "καθαρός".

    Ένα εξαιρετικό κείμενο, για μία ακόμη φορά.
    Φιλιά,
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Επίλογος

    Πέρασα…
    Περπατώ και νυχτώνει.
    Αποφασίζω και νυχτώνει.
    Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

    Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
    Ξέρω απ'όλα. Λίγο απ'όλα.
    Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
    πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
    Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
    μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
    Όχι δεν είμαι λυπημένη.

    Πέρασα μέρες με βροχή,
    εντάθηκα πίσω απ'αυτό
    το συρματόπλεγμα το υδάτινο
    υπομονετικά κι απαρατήρητα,
    όπως ο πόνος των δέντρων
    όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
    κι όπως ο φόβος των γενναίων.
    Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

    Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε σιντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
    σε αθέατα αίτια χαράς.
    Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
    Τα τεντωμένα τόξα τους
    βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
    Είδα πολλά και ωραία όνειρα
    και είδα να ξεχνιέμαι.
    Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

    Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
    τα δικά μου και των άλλων,
    κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους
    να περάσει ο πλατύς χρόνος.
    Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
    Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
    και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
    Έλαβα κάρτες σύντομες:
    εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
    και κάτι χαιρετίσματα
    από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
    Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

    Mίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
    στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
    Και πολύ στις αλυσίδες.
    Έμαθα να διαβάζω χέρια
    και να χάνω χέρια.
    Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

    Ταξίδεψα μάλιστα.
    Πήγα κι από εδώ, πήγα και από εκεί...
    Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
    Έχασα κι από εδώ, έχασα κι από κεί.
    Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
    κι από την απροσεξία μου.
    Πήγα και στη θάλασσα.
    Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πές πως το πήρα.
    Φοβήθηκα τη μοναξιά
    και φαντάστηκα ανθρώπους.
    Τους είδα να πέφτουν
    από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
    που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα
    κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
    Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
    ορθόδοξης ερημιάς.
    Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

    Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
    Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
    Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
    σκοτεινή, με ακόνισε.
    Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

    Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι
    όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
    κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
    στα ξεροπόταμα
    και παρασύρθηκα.

    Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
    Σε σωστή ώρα νυχτώνει.
    Κική Δημουλά
    Αστείρευτη γραφή για τις ανθρώπινες σχέσεις και τη βιωματική εμπειρία καθώς οι στίχοι της αλατίζουν τις πληγές μας και εσύ εμπρός στο Καθρέπτη σου ακούς την ηχώ της αποβίβασης. Ελπίζω να σε πρόλαβα αυτή τη φορά…
    Σπύρος Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σαν ιδέα του τι μπορεί να είναι αυτό που μας κα΄νει να βάζουμε ασταμάτητα σκουπιδάκια κα΄τω από το χαλάκι, είναι πως ζούμε από την αρχή μας σ΄ένα σύστημα που μόνο οι πολύ τυχεροί , μπορούσαν να αγαπηθούν γι΄αυτό που είναι , για τον αληθινό τους ευατό και όχι για το κέλυφος του ψευδούς τους εαυτού. Κ΄ποιες φορές αγαπηθήκαμε για αυτό που θα ήθελαν άλλοι , κοντινοι, ή ακόμα και μακρινοί να είμαστε. Και αν το καλοσκεφθούμε αυτό χτίζει μέσα μας φυλακές. Οι φυλακές έχουν πολλές φορές ροζ χρ'βμα και μυρωδια πλαστκού. όμως γκρεμίζονται με τον επίλογο που τους βάζουμε ότνα είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε. Που? στον κόσμο των αληθινών μας συναισθημάτων. ''Βάστα καρδιά μου'' αναφώνησε ο Οδυσσέας όταν πρωτμπαίνοντας στο σπίτι του είδε τους μνηστήρες να φρωγοπίνουν. Βάστα καρδιά μου, μέχρι να έρθει η σωστή στιγμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να χαμογελάς, να χαμογελάς, να χαμογελάς...είναι μεταδοτικό, πίστεψε με!
      Σπύρος Τ.

      Διαγραφή
  9. Ωδή, σε βασανιστικές λεπτομέρειες αγαπητή μου, πού άλλες διαφυλάττουμε ως κόρη ομφαλμού και άλλες ενθυμούμεθα σε ωρα ''κρίσης''. Η διαρκής εμμονή σας στην ''χαρά'' των συναισθημάτων της θλίψης, και η επιλογή σας να φωνάζετε για το ''ελιξήριο'' που κρύβουν οι σχέσεις ζωής, αρέσει. Πολύ χρήσιμες, αρχαίες κουβέντες, που για κάποιο ανεξήγητο λόγο παραμερίστηκαν. Ωρα λοιπον να βρούν την θέση τους. σπυρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή