Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Μείνε να το παλέψουμε



   Σε είδα χθες βράδυ  φορώντας τις πυτζάμες να μιλάς σε αργή κίνηση,  μπροστά από μια κάμερα, με το Skype.  Ψάχνοντας φίλους και γνωστούς, ν΄ακούσεις ένα σ΄αγαπώ και το πως πάει.
Έφυγες λίγους μήνες πριν . Να προλάβεις ν΄αρπάξεις αν έχει μείνει καμιά ευκαιρία, έτσι είπες. 'Ετοιμος δεν ήσουν αλλά αφού σου έτυχε. Έκλεισες γρήγορα εισητήριο , μην μετανιώσεις , πριν το πολυ καταλάβεις. Εγώ έμεινα. Και για μένα και για σένα.
     Κοίτα όμως να το παραδεχτείς. Και πριν φύγεις πολύ καλά δεν ήσουνα.  Κατα βάθος ήθελες να φύγεις , δεν την πολυπίστευες εδώ την φάση. Να παραδεχτείς σε παρακαλώ και το άλλο. 4 -5 χρόνια πριν ξεσπάσει η κρίση,δυσκολευόσουν όχι με τα οικονομικά, εντάξει μ΄αυτά τα κατάφερνες. Με τα συναισθηματικά σου. Δεν τα βόλευες . Με δυσκολία χαιρόσουν . Θυμάσαι ; Είχες αρχίσει το πρωί να δουλεύεις βαριεστημένα, το μεσημέρι ψιλοαδιαφορούσες . Το απόγευμα όλο και έβαζες κάτι παραπάνω  να μην μπεις από νωρίς στο σπίτι, και πέσεις πάνω στα παιδιά και τα δικά τους. Το βράδυ , στα ''ψαγμένα΄΄και πιο  αργά εξαντλημένος.
     Καλύτερα να πω δηλητηριασμένος. Αδιάφορος ; Αρκετά. Τρύπησες και άρχισες να χύνεσαι έξω. Σου έτρωγε σιγά σιγά  τα σωθικά η κατανάλωση. Δεν μέτραγε  τι πίστευες, ούτε ποιός ήσουν. Σημασία είχε τι πίστευαν οι άλλοι για σένα , τι εικόνα τους έδινες. Η εικόνα, η οθόνη, η κάμερα, το μακριά.
     Θα γινότανε αυτό αργά ή γρήγορα , εδώ που τα λέμε. Για τριάντα τόσα χρόνια η Ελλάδα αντάλλαξε την φτώχεια που είχε περάσει έως τότε με την ευχαρίστηση να συμπεριφέρεται σαν να ήταν εύπορη.  Σαν να , όμως . Και ακόμα και τώρα να σου μιλήσω με το χέρι στην καρδιά αντίλογος δεν ορθώθηκε σε αυτό. Γιατί μέχρι ένα βαθμό είναι ανθρώπινο. Είναι βλέπεις και όμορφη η γωνιά μας, είναι ωραία εδώ, μαγικά, έχει ήλιο , θάλασσα , τρώμε και σουβλάκι στ΄όρθιο , πίνουμε και ρακές και σκάμε στα γέλια, ρίχνουμε μανταρίνια και κλαίμε. Τα μπερδέψαμε όμως. Μας έφαγαν οι ψευτοευκολίες. Και μείναμε στην θολούρα μας.
     Γιατί άλλο είναι να απολαμβάνεις πράγματα και άλλο να χαίρεσαι τον εαυτό σου.Και τον εαυτό σου μπορείς να τον χαρείς όταν του δώσεις την ευκαιρία να ξεδιπλωθεί και να γίνει κάτι.  Μέσα από την δουλειά. Δεν σου μιλαώ για προτεσταντικού τύπου ασκητισμό της εργασίας. Σου μιλώ για την ολοκλήρωση που φέρνει η δουλειά στον άνθρωπο. Είμαστε αυτό που είναι τα έργα μας. Για να βρούμε τι αξίζουμε πρέπει να πράξουμε έλεγε ο Γκαίτε. Δεν είμαστε αυτό που θα θέλαμε να είμαστε ή αυτό που επιδεικνείουμε σαν νεκρό σκηνικό βιτρίνας. Όλους μπορείς να τους ξεγελάσεις, αλλά την τρύπα σου δεν  μπορείς.  Αυτή αν πας να την ξελάσεις , θα σε ρουφήξει. Και σε ρούφηξε.
     Σύμφωνοι, δεν είμαστε  όλοι το ίδιο. Είμασταν όλο και περισσότεροι όμως. Να το παραδεχτείς γιατί από την παραδοχή αρχίζει και η διόρθωση. Και αφήσαμε την πολιτική στους χειρότερους.
     Τώρα πακετάρεις και φεύγεις. Δεν αντέχεις να ζεις εδώ, πήρες μια βαλίτσα πήρες και τα βιβλία του Πετρόπουλου, την μπλούζα της Ελένης  και γυρνάς την γη να βρεις που δεν υπάρχει κρίση , να σταθείς. Φευγάτος. Θυμάσαι ποιόν ονομάζαμε στην σχολή   φευγάτο ; Τον ταξιδευτή, τον αντί, τον ονειροπόλο. Τώρα , ποιόν θα λέμε τώρα φευγάτο; Λίγο πριν φύγεις μου μίλαγες για την πόλωση, τους φασίστες την επικείμενη σύγκρουση. Κι αφού φεύγεις , εσύ και το γαμάτο βιογραφικό σου τότε  ποιά Ελλάδα πάμε να σώσουμε ρε γαμώτο; Αυτή που μπαίνει στο αεροπλάνο και μετακομίζει;
     Σε είδα χθες βράδυ στο Skype. Είχες ένα ποτήρι νερό μπροστά σου και με ρώταγες πως πάει.  Μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων . Στο γλαυκό της σβηστής οθόνης, έκρυψα το πρόσωπο μου στις παλάμες μου και ξέσπασα. Δεν αντέχω να σκορπίζουμε. Μείνε να το παλέψουμε.
     Εγώ θα μείνω ακούς;


Φωτογραφία Isabel Quintanilla

8 σχόλια:

  1. http://www.youtube.com/watch?v=TBlIL9rKRhg&feature=share

    καταλαβαίνω όσους αποφασίζουν να φύγουν για να βρουν δουλειά έξω, να είσαι 25, 30, 35 χρονών, στην πιο παραγωγική σου ηλικία, καλά κάνεις και φεύγεις αν εδώ το προσπάθησες και δεν υπάρχει τίποτα. να μείνεις και να "σώσεις" την Ελλάδα αν σου δίνει όμως μια ευκαιρία, μια θέση από την οποία να μπορείς να κάνεις κάτι γι' αυτήν... μα αυτή σε διώχνει κι είναι τόσο άδικο...

    τον δικό σου φίλο όμως φαίνεται πως άλλη κρίση τον έβγαλε στο δρόμο... και γι' αυτό η φυγή του δεν είναι λύση...

    όσα ξεχείλισαν κι έγιναν δάκρυα, μάζεψέ τα, κάνε τα λέξεις και πες τα και σ' εκείνον :)

    καλό σου βράδυ, Ανν Λου :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο δεν μιλώ για την ηλικία των 25 και 30 αλλά για λίγο μεγαλύτερη. Παρ΄όλα αυτά και για τις ηλικίες που αναφέρεις , δεν ξέρω αλλά έχω την εικόνα πως κάποιος θα μένει πίσω και θα λέει '' Εγώ θα μείνω ακούς?'' .Κάποιος απ΄αυτούς που μλεχρι χθες ερωτευθήκανε μαζί, μεθύσανε καικοιμηθήκανε στα παγκάκια μαζί, ονειρευτήκανε μαζί. Αστα πεφταστέρι μου, όταν μπαίνει ο χωρισμός, μπαίνει για τα καλά και η εικόνα αλλάζει για πολλά χρόνια μετά.

      Διαγραφή
  2. Ξέσπασες και ξεσπάσαμε και εμείς μαζί σου, για την Ελλάδα των μακροσκελών βιογραφικών, των ματαιωμένων προσδοκιών, των φοβισμένων ελπίδων, που μετακομίζει και σκορπίζει στους πέντε ανέμους. Είναι συχνά που σκέφτομαι τη γιαγιά μου: Πάντα, μετά το πέρας των καλοκαρινών μας διακοπών στο χωριό, στα ορεινά του Αμαρίου, η σκηνή επαναλαμβανόταν πανομοιότυπη. Στεκόταν στον αμαξωτό ευθυτενής, δακρυσμένη και ασάλευτη, μέχρι το αυτοκίνητο του παιδιού της να χαθεί από το οπτικό της πεδίο, μετά την τελευταία στροφή. Την ίδια στιγμή το μυαλό της ταξίδευε στην επόμενη αντάμωση, πάντα στον τόπο της. Δεν τον άφηνε τον τόπο της. Δεν τον χάριζε σε κανέναν. Και ας μίσεψαν τα παιδιά της στην Αθήνα. Μετά το θάνατό της στα παιδιά της θα τον έδινε. Μέχρι τότε, τον αγαπούσε και τον φρόντιζε σα μωρό. Εξάλλου, είπαμε, στα παιδιά της θα τον έδινε. Δεν ξέρω αν πρέπει να σώσουμε αυτή τη μαγική γωνιά του πλανήτη, επειδή "κληρονομικώ δικαιώματι" είναι των παιδιών μας , αλλά σίγουρα δε βλέπω κανένα λόγο να την χαρίσω. Η γενιά πριν από εμάς την "κατέστρεψε". Η δική μας να τη "δώσει"; Σε ποιον; Στον εγχώριο προδότη, στον αλλοδαπό επενδυτή, και στους δύο; Τι θα πούμε στα παιδιά μας; Δεν μπορώ να θυμώσω με αυτούς που φεύγουν. Απλά ξεσπάω και εγώ, όπως και εσύ. Ένας λιγότερος λέω και ... φοβάμαι.

    Συγκλονίστικα και από τις εικόνες και από το φορτίο τους Αννίτα.

    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διάβασα και ξαναδιάβασα την περιγραφή της τόσο οικίας και σε μένα εικόνα της γιαγιάς που δεν φεύγει , όταν τα παιδιά της φεύγουν για μακριά αλλά παραμένει να φυλάξει , να προστατεύσει ακόμα και με την ανάσα της το Σπίτι. Μέχρι να ξαναέρθουν να είναι εκεί, να τα περιμένει. Ούτε και εγώ Γιούλη μου θυμώνω. Ακριβώς το ίδιο με σένα φοβάμαι και λυπάμαι. Αρχίζει και γίνεται πολύ μεγάλο το τίμημα που πληρώνουμε πολύ πικρό το ποτήρι που έχουμε να πιούμε. Οι θυσίες που εμείς καλούμαστε να κάνουμε πολλές και βαριές αλλά και ο στόχος ακραία σπουδαίος. Μιλάμε για την περηφάνια που εμείς και τα παιδιά μας θα έχουμε όταν θα περπατάμε τούτη την γη. Αυτό ούτε πουλιέται , ούτε αγοράζεται και σίγουρα δεν χαρίζεται. Με τα χέρια ενωμένα θα παλέψουμε καλύτερα. Τι ; Κατά την γνώμη μου το βάρος πως δεν θα γίνουν όλα αυτά που περιμέναμε, δεν θα ζήσουμε όπως νομίζαμε, αλλά θα αγωνιστούμε για τις χαμένες συνιστώσες , αυτές που είχαμε ξεχάσει . Τα άλλα μεγέθη. Δεν νομίζω ποτέ πως ο τόπος μας αγωνίστηκε αντίστροφα . Απο τα πάνω ( τα φαινομενικά) προς τα κάτω, από το σαν να έχει, στο δεν έχει. Μας έτυχε, δεν είναι τυχαίο που μας έτυχε. Επειδή πιστεύω απόλυτα πως ο άνθρωπος προχωρά πάντα νομοτελειακά προς την ευτυχία του, ( άλλο αν κα΄νει τσαλιμάκια στην πορεία, πράτοντας αντιφατικά ,αυτοσαμποραριζόμενος) θα έρθει δεν μπορεί , η άλλη μέρα.

      Διαγραφή
  3. Αναδρομή στο κλέφτη Χρόνο

    Σαν χθες ένα ακόμη φεγγάρι με αποχαιρέτησε, είπε ότι θα ξανάρθει, είπε και κάτι ακόμη με γυρισμένη την πλάτη αλλά δεν πρόλαβα να το ακούσω ήμουν πολύ κουρασμένος και κρύωνα, χειμώνιασε πια. Σαν χθες δύο αδέρφια του μου στείλαν ραπόρτο να κρατήσω ψηλά το κεφάλι μου όσο διαβαίνω τον εφήμερο περίπατο μου. Σαν χθες κάποια δελεάστηκε στο Ψέμα και κάποιος παρέμεινε πιστός στις επάλξεις της Αλήθειας. Σαν χθες γύρισα από τη ξένη χώρα με δυο βαλίτσες βιβλία και ένα κοντέινερ Γνώση, αγαθά που η αγαπημένη μου χώρα μου τα στέρησε και συνεχίζει ατάραχη να το κάνει. Σαν χθες αποφοίτησα από το ελληνικό πανεπιστήμιο, ακόμα παλεύω για την μισθολογική μου εξέλιξη κάθε φορά εξηγώντας σε κάθε είδους συνθετικό φελλό τα αυτονόητα. Σαν χθες πάλευα μόνος μου με τα στοιχειά μου.
    Σαν χθες έταξα στον εαυτό μου να ξαναγυρίσω στη ξένη χώρα και ακόμα είμαι εδώ. Σαν χθες ο Τσιγγάνος εαυτός μου με παρότρυνε να κρατήσω για ακόμη μια βραδιά στη αυτοσχέδια σκηνή μου τη φωτιά αναμμένη. Σαν χθες ένα Χαμόγελο στα λεύκα ντυμένο (στα 400-500 χλμ μακριά) μου μήνυσε να εξομολογηθώ για να ηρεμήσω την φουρτούνα μου. Σαν χθες μια σφιχτή αγκαλιά και μια ευχετήρια κάρτα “Χρόνια Πολλά Μπαμπούλα μου” με διακτίνησαν σε δευτερόλεπτα στη χώρα των φεγγαριών. Σαν χθες, σαν να μίκρυνε ο φόβος μου λιγάκι.

    Τέσσερα σκίτσα στο φευγιό του Ολόγιομου…
    Είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να σου πω,
    σαν το ηφαίστειο που βγάζει τα σωθικά του από τα έγκατα της μάνας γης.
    Είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να σου γράψω,
    σαν τον κισσό που ερωτοτροπεί στους τοίχους ενός γέρικου σπιτιού.
    Είναι τόσα πολλά που δεν πρόφτασα να σου πω,
    σαν το αμούστακο παιδί ξεψυχισμένο εδώ κι ώρα
    Είναι τόσα πολλά που δεν πρόφτασα να σου γράψω,
    σαν τον έναστρο ντυμένος στα καλά του.
    Σπύρος Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ μου φίλε Σπύρο Τ. , μιλάμε σχεδόνα πό την ίδια σκοπιά. Σε αυτές τις εικόνες που μου άφησες εδώ και στον πλούτο τους, πίστεψε με σε παρακαλώ πλούτο του, ξαναγύρισα ουκ ολίγες φορές την χθεσινή μέρα για να δω εικόνες του εαυτού μου. Ο τσιγγάνος εζυτός, με τα χαμένα τάματα και τα κοντένειρ γνώση. Και να που ήρθε ήρθε ήρθε και έρχεται και άλλη , μια νέα γνώση, λίγι πιο πριν ακόμα άλλη μια , λίγο πιο μετά ακόμα άλλη μια και μας εκπλήσσει. Βρίσκεις ένα λευκοντυμένο χαμόγελο, βρίσκω μαι αναμένη φωτιά στο τζάκι, να στεγνώσω τις βρεγμένες μου κάλτσες που παγώνουν τα δάκτυλα μου και μ΄εμποδίζουν να περπατήσω. Τούτα τα χθεσινά σου λόγια , είναι για μένα κάρβουνάκαι στην μηχανή μου. Δεν υπάρχουν και πολλά λόγια να πω τι σημαίνει αυτό. Καλό σαββατοκύριακο με την ελπίδα μέσα μας.

      Διαγραφή
  4. Ξέρεις τι λέω? πως μέσα από σένα είδα και ξεφοβήθηκα το συναιίσθημα. Μπορώ να ξεσπάω και να μην ντρέπομαι , μπορώ να κλαίω φανερά και κρυφά.Δεν ξέρω αλλά αυτό το κείμενο , στάζει. Είναι μια υγρή διαδρομή μέχρι να κυλήσει . Τελικά είναι αυτό που λες παντού. Μέσα από σένα είδα εμένα.
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κάνοντας εικόνα αυτό που περιγράφεις, μέσα στο σκηνικό που περιγράφεις,είδα τον εαυτό μου. Το αποτέλεσμα ξέρεις ποιό ήταν?
    Όταν εσβησε η οθόνη "έκρυψα το πρόσωπο μου στις παλάμες μου και ξέσπασα". Δεν ξέρω αν ήταν πόνος ή τύψεις. Ειλικρινά δεν ξέρω.Είμαι κομμάτι της Ελλάδας που μπήκε στο αεροπλάνο και μετακόμισε. Είμαι αυτός που έφυγε. Τελικά δεν ειχα τη δύναμη να μείνω και να παλαίψω. 'Η είχα πολύ δύναμη να φύγω. Οι δυο εκδοχές παλεύουν μέσα μου σα θεριά. Ο χρόνος θα το δείξει.
    Σ'ευχαριστω πολύ Αννίτα.
    Τάκης Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή