Είναι κάποιος που Ιούλη μήνα εκεί που ζει, ανοίγει κλείνει το παράθυρο και τίποτα δεν αλλάζει. Από το σημείο που βρίσκεται περνούν πολλοί άνθρωποι άντρες και γυναίκες. Λόγω συγκυριών κοιτά τα πόδια τους.Οι συγκεκριμένες συγκυρίες δεν είναι άλλες από το ότι μένει σ΄ένα υπόγειο και αυτό που πέφτει στην αντίληψη του είναι ό,τι συμβαίνει μέχρι τους 30 πόντους πάνω από την επιφάνεια του εδάφους. Η παρατήρηση του είναι αλήθεια βασίζεται ως επί το πλείστον στην φαντασία και στις υποθέσεις . Φθάνει όμως σε χρήσιμα και εύλογα συμπεράσματα.
Θα μπορούσε να πει πως είχε γίνει κάτι σαν ειδικός. Ειδικά αν σκεφθείς πως αποφεύγει να βγει από το υπόγειο αλλά και να έρθουν άνθρωποι σ΄αυτό. Έτσι όλα τα συμπεράσματα βασίζονται στην ασχολία της παρατήρησης. Πλεον με ιδιαίτερη ευκολία μπορεί να διακρίνει ένα γρήγορο , ψυχαναγκαστικό βηματισμό, ενός ανθρώπου που δεν έχει χρόνο για χάσιμο και για σκέψη γιατί δεν προλαβαίνει να πληρώσει τους ανοικτούς λογαριασμούς του από το βηματισμό ενός που περπατώντας ονειρεύεται ποιήματα. Μπορεί να καταλάβει αν τα πόδια που περνούν σέρνονται κουρασμένα προς τον προορισμό τους ύστερα από μια κουραστική και μάταιη μέρα στους δρόμους ή είναι πόδια ερωτευμένου που τρέχουν να πέσουν στην αγκαλιά του δήμιου τους. Σε όλα αυτά αρκεί κανείς να προσθέσει τις πληροφορίες που αντλεί από τα υποδήματα για να καταλάβει την ακρίβεια των παρατηρήσεων του. Τα παπούτσια με απλό τρόπο αφηγούνται το ταξικό περιβάλλον , το κοινωνικό υπόβαθρο, την διαθεσιμότητα, την κινητικότητα, την ανεργία και όλα τα συναφή και συμπαρασύροντα. Όπως και να το κάνουμε άλλα κριτήρια πληρούν δύο ψηλοτάκουνες μη μου άπτου γόβες και άλλα δυό λιωμένες ελβιέλες.
Το ερώτημα βέβαια που γεννιέται είναι αφού μπορεί και ξέρει τόσα πολλά , βλέποντας τόσα λίγα και αφού τα συμπεράσματα του είναι αποτελέσματα βαθειάς παρατήρησης και ενδιαφέροντος γιατί δεν βγαίνει έξω να δει την συνολική εικόνα και να ολοκληρώσει την σκέψη του. Λοιπόν μας απαντάει πως αφου μπορεί να διακρίνει τόσα πολλά από κει που βρίσκεται κοιτάζοντας μονάχα τα πόδια των ανθρώπων τρομάζει πολύ στην ιδέα του πόσα πολλά θα μπορούσε να καταλάβει αν κοίταζε βαθειά μέσα στα μάτια τους.
Photo by
Annie Murphy-Robinson
Annie Murphy-Robinson
Παρατηρώ για λίγο απέναντι… η φάμπρικα, εργάτες γαζώνουνε ολημερίς την γκίνια τους, κι εργάτριες που ξηλώνουν τη σιωπή και μαντάρουν τα κακώς ραμμένα. Στα δεξιά μου… η μπουτίκ μας, ο ιδιότροπος μαγαζάτορας ελέγχει το ρεβέρ ενός παντελονιού αν έχει τσάκιση σωστή όσο η ενδιαφερόμενη λεγάμενη απλώνει το χέρι για ένα άγγιγμα, για το ελάχιστο μειδίαμα του απροσπέλαστου εμποράκου της. Στα αριστερά μου… το μπακάλικο της γειτονιάς, λευκοντυμένοι υπάλληλοι προσθέτουν κι αφαιρούν στο ζύγι αδυναμίες νωπών μυαλών, κι απ’ όξω αδέσποτοι παλαβιάρηδες διαπερνούν τον διάφανο μπερντέ πολλές φορές των μέσα. Λοξώς δεξιά… το σχολειό της ζωής, διάπλατα μάτια με μαεστρία ιχνηλατούν το παρελθόν του μέλλοντος, κι άλλα πάλι κλείνουν με πλήρη συνείδηση, σφίγγουν τα χείλη καθώς ο πόνος σουβλίζει απ’ τα συμπεράσματα. Στο πρώτο όροφο του κτιρίου μας… μια επαφή στα ψιθυριστά, η κοπέλα, χαϊδεύει τα μαλλιά του, εκείνος, απότομα τραβιέται στην κουζίνα σφραγίζοντας τη πόρτα του με κρότο. Οι λουόμενοι του τρίτου… τυλιγμένοι στο σμαραγδένιο πράσινο με αδιάβροχο σκουφί στο μακρύ μαλλί τους καθότι και μήνας θερινών διακοπών, ενώ οι του δευτέρου τα φύκια τους-λυπούμεθα από καρδίας βάθη, αυτά τους έλαχαν εδώ και πλείστα χρόνια-αυτοσαρκάζοντας παιδιόθεν μεταξωτές κορδέλες τα βαφτίσαν. Στη πολυκατοικία μας ζούνε νοικάρηδες ακόμη και σήμερα, που κόπτονται να πείσουν ότι σε ημιυπόγεια και σκοτεινές φωλιές διαμένουν. Μολαταύτα με ζήλο επιδίδονται στη ρίψη βιταμινούχων κρόμμυδων, να πλήξουν ομολογούν, παράφωνα μπαλκόνια των ρετιρέ του ισογείου. Ναύλο πενιχρό θα πρόσθετα για ένα σιγόντο στο σκοπό τους. Μια αγκαλιά Άνθρωποι στη γειτονιά, με αδυναμίες και χαρίσματα, του ύψους και του βάθους. Αααχ! Μανάρι’μ, απ’ ούλα έχει ου μπαχτσές’μ, διαλέγς κι παίρνς, κρώζει στο μικρόφωνο προς στιγμήν ο αθίγγανος μανάβης της ψυχής μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥγ. Ξέφυγε σε έκταση η αντιπαραβολή μου, συγχώρεσε με, ονειροπαρμένος νους δηλώνει και πλανιέται. Για να μην λες ότι σε ξεχνώ και αρχίζει η γκρίνια. Καλημέρα!
Μαρία :-)
Ωραίο κείμενο! Από μόνο του πεζό ποίημα. Μαρία δεν λέω και δεν εννοώ, αναγνωρίζοντας και μόνο το πέρασμα από δω χαρά μεγάλη. Πόσο μάλλον την κατάθεση. Να είσαι καλά , να περνάς καλά, να ταξιδεύεις.
ΔιαγραφήΑν θυμάμαι καλά, καταφέραμε αριθμητικά τα ταξίδια και ήταν όσα και τα ποιήματα, μάλλον τυχαία κατάληξη. Το αστείο της υπόθεσης ήταν το μόνιμο ερωτηματικό των γνωστών σε κάθε ταξίδι για τον άγνωστο σ’ αυτούς μεν, αγαπημένου συνεπιβάτη μου δε. Από 'να σημείο και μετά χαμογελούσα, έκανα παραλλαγές στην αφήγηση του μύθου μου. Διαπίστωσα με κρυφή χαρά, όλοι μας, μικροί και μεγάλοι έχουμε την ανάγκη μιας παραμυθίας, ακόμη-ακόμη και χωρίς αίσιο τέλος δεν θέλω να χανόμαστε! Δροσερό υπόλοιπο Κυριακής να έχεις, να και κάτι της στιγμής:
ΔιαγραφήΧαρτόκουτα
Ωδή, ανέκραξαν στην συγκοινωνούντων δοχείων αρχή,
μια στην άμπωτη και μιά στην πλημμυρίδα.
Και σα παιδιά μικρά με ξύλινα σπαθιά, αυτοσχέδια άτια,
και τρύπια χαρτόκουτα για μάσκες στο κεφάλι,
συνωμοτούν και συμφωνούν σαν αρχηγοί
μικρούς πολέμους σ’ ανήλια σοκάκια
ενός άλσους να κηρύξουν.
Και υπάρχουν και αυτοί που μένουν σε ρετιρέ και δεν ενδιαφέρονται ούτε τη θέα να κοιτάξουν και υπάρχουν και οι άλλοι που δεν χρειάζονται να διαβάσουν πολλά, γιατί διαβάζουν ανάμεσα στις γραμμές...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι υπάρχουν και αυτοί Άιναφετς. Λυπούμαστε γι΄αυτούς και προχωρούμε χωρίς αυτούς.
ΔιαγραφήΤο σπουδαίο είναι πως παρατηρεί και βγάζει συμπεράσματα κοιτώντας από κάτω προς τα επάνω. Είναι θέμα χρόνου να ανηφορίσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιούλη
Παραμένει παρατηρητής ,ασχολείται με την μελέτη. Ο περιορισμός της οπτικής του όμως Γιούλη μου , του στερεί το ολόκληρο. Και θυμάμαι τον Μάρκο Μέσκο να γράφει, ΄΄παιδί να μένεις, να διατηρείς κάποια όνειρα και στην καρδιά και στο μυαλό''.Είναι θέμα χρόνου συμφωνώ. Όμως καμια΄φορά όλοκληρη η ζωή παραμένει θάμα χρόνου και δεν ανηφορίζεις ποτέ.
ΔιαγραφήΤο διαβασα στη "βιβλιοθηκη" χθες κ ηθελα κι αλλο....Ταξινομηθηκε στα αγαπημενα του νου μου
ΑπάντησηΔιαγραφήNektys
Είναι που δεν μας αρέσει καθόλου η θέα από τα υπόγεια, θαρρώ. Και αναζητούμε τα άλλα τα ανοικτά πελάγη. Και το παλεύουμε. Καλημέρα!
ΔιαγραφήΕκτός της μακροχρόνιας αποχής απ’ τα ανθρωπινά και της ενδελεχής παρατήρησης του φιλαράκο μας, ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας στους περιπατητές; Οι περαστικοί διαβάτες χρεώνονται όλες τις πληγές του Φαραώ και όλο το βεβαρυμμένο παρελθόν των απογόνων του έως και σήμερα; Για να καταλήξω, το κύτταρο της ύπαρξης μας έναντι του μεγεθυντικού φακού μιας (ιεράς) εξέτασης….στενάχωρο και τραγικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σας μέρα
Χαρά Μ.