Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Η φάμπρικα





H ψυχή των παιδιών είναι τόσο αδύναμη , που
κάποτε την δένουν για να μην τους φύγει.
Τζειμς Φρειζερ

        Έρευνες κοινής γνώμης , αριθμοί και στατιστικά στοιχεία  για  την νέα γενιά. Αλήθεια ποιος ακόμα επιμένει να βγάζει συμπεράσματα απ΄αυτά ; Ναι βεβαίως καθρέφτης μας είναι οι στατιστικές. Πορτρέτα της νέας γενιάς οι αριθμοί. Μονάχα που ξεχνάμε πως οι καθρέφτες δεν φανερώνουν μόνο αλλά και συγκαλύπτουν. Αφήνουν πίσω υπόγεια ρεύματα και υπόγειες τάσεις. Πως μετριούνται στις έρευνες τα κίνητρα ; Πως αξιολογείται η ένταση  ; Στην κάθε απάντηση , στην  κάθε επιλογή. Εδώ έναν άνθρωπο έχεις απέναντι σου και πάλι δεν καταλαβαίνεις. Πολύτιμες ατομικές πληροφορίες συμπαρασύρονται και θυσιάζονται στην δίνη των κυρίαρχων τάσεων για να θεριέψει η φάμπρικα.
       Μεσούσης της εκλείψεως του κοινωνικού κράτους και κολυμπώντας μέσα στα άγρια κύματα μιας παγκοσμιοποιημένης αβεβαιότητας , που αν δεν έχεις χρήμα πας '' σαν το σκυλί στ΄αμπέλι '' , αυτό το μήνυμα διαμηνύεται παντού, καλούνται κάποια παιδιά να επιλέξουν το αυριανό τους επάγγελμα. Ας γελάσουμε πικρά. Με το φάντασμα της ανεργίας να υπονομεύει τα θεμέλια της ύπαρξης σου και να μεταμορφώνει σε ακόμη πιο σκοτεινό το σκοτεινό μέλλον, τι να περιμένουμε άλλο εκτός από την επιβίωση και το  χρήμα , να έρχονται  πρώτα στις αναζητήσεις ; Λυπάμαι ίσως και να μας απαντούσαν , μα δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πιστέψουμε.  Αμφισβητούμε μήπως τα λόγια τους ;  Δεν βρίσκουμε λογική την χρεοκοπία της πίστης στους θεσμούς; Δεν νομίζω. Όχι δεν είναι φιλοχρήματος ο νέος. Πιο σωστό θα ήταν να πούμε πως δεν είναι νεκρόφιλος. Όμως στις παρυφές μιας μη ζωής εξορίζεσαι δίχως χρήμα.
       Λύπη , μελαγχολία , η καρδιά της απώλειας. Να μην αναρωτιωμάστε ούτε για τις καταθλίψεις, ούτε γιατί οι  κάθε λογής αυτοκαταστροφικές τάσεις αυξάνουν με βήμα γοργό. Ψυχικό κόστος είναι αυτό. Καμιά επιλογή δεν είναι έτσι με το αζημίωτο. Εμείς όμως να μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Έχει το παιχνίδι αυτό τους δικούς του κανόνες.
       Αλήθεια στους επαγγελματικούς προσανατολισμούς που παλεύουν τα σχολεία και στις αντίστοιχες έρευνες των Πανεπιστημιακών Τμημάτων επικοινωνίας και ΜΜΕ πως προσμετράται το ψυχικό κόστος , η απάθεια, η μόνωση του συναισθήματος, η κατάθλιψη όλα αυτά που στοιχειοθετούν αυτό το ΄΄με βαριά καρδιά '' που λέμε καθημερινά πια. Δεν έχουν παραιτηθεί άκοπα και χωρίς λόγο  οι νέοι σήμερα από τα συλλογικά οράματα. Βάλε παιδιά να βοηθήσουν εθελοντικά παιδιά και θα δεις σε τι συντριπτικό ποσοστό θα τρέξουν . Παιδιά , το alter ego τους αυτό που χρειάζεται βοήθεια γιατί είναι αβοήθητο και απελπισμένο.
       Είναι πολύ δύσκολο να είσαι νέος σήμερα. Να έχουν αλλάξει οι προοπτικές της ζωής σου . Να έχεις την υγεία σου, να μην πεινάς ακόμα αλλά κάπως να γίνεται και να χάνεις όνειρα. Να γλυστρούν σαν άμμος μέσα από τα χέρια σου. Να ονειρεύεσαι να ξυπνάς το πρωί και να πηγαίνεις σε κάποιο εργαστήριο , να κάνεις έρευνα , πειράματα, να κατακτάς γνώση μέρα με την μέρα και να γυρνούν να σου λένε πως είσαι ένα θύμα της κρίσης , αυτά τώρα δεν γίνονται και πως το πιο καλό που έχεις να κάνεις είναι να το συνειδητοποιήσεις μια ώρα αρχίτερα. Πως θα απαντούσες αλήθεια αν σου κάνανε τότε την ερώτηση '' ποιο θα ήθελες να είναι  το σημαντικότερο που σου προσφέρει η εργασία σου ; '' Θα μίλαγες για ενδιαφέρον, για ψυχική επένδυση, για  το άνοιγμα των οριζόντων ; Μήπως θα μιλούσες απλά για  την επιβίωση ; Και θα κατέθετες τα χαρτιά σου για ένα πιστοποιητικό ανυπαρξίας ;Τι ουτοπία η ανεξαρτησία της ταυτότητας που ονειρεύτηκες.
      Ξέρουμε τις απαντήσεις δυστυχώς. άλλωστε τις αντανακλούν και οι στατιστικές. Υποκινούμενες από τις  ανάγκες της φάμπρικας απαντήσεις. Αυτό που δεν ξέρουμε ίσως, είναι πως ο υποκινούμενος νέος είναι ένας κατεξοχήν ακυρωμένος νέος. Ξέρετε πολλούς που εκχωρούν έτσι τον θάνατο τους ;

Φωτογραφία Παναγιώτης Παπαθεοδωρόπουλος
https://www.facebook.com/panpapath

7 σχόλια:

  1. Συνήθως γράφω κάτι σε δικό σας σχόλιο ή σκέψη, το τρέχον κείμενο σας είναι πολύ δυνατό για να προσθέσω έστω και ένα γράμμα της αλφαβήτου, σαν να πάγωσε με το pause η σκέψη μου σε μια εικόνα, η εγγονή μου να ψάχνει απεγνωσμένα σε κάδο σκουπιδιών κάτι να φάει..
    Καλή σας ημέρα
    Χαρά Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σας ευχαριστώ για την ειλικρίνια σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το έχω ξαναπεί και δε θα σταματήσω να το λέω. Αν αισιοδοξία σημαίνει πεποίθηση πως τα τα πράγματα θα έχουν αίσια έκβαση, τότε, εξ ορισμού, προϋποθέτει τη γνώση πως τα πράγματα δεν είναι καλά. Δεν είναι συναίσθημα η αισιοδοξία, είναι νοητική λειτουργία και μαθαίνεται ως τέτοια. Και όταν κανείς τη μάθει ως λειτουργία, τότε γεύεται και τους πολύτιμους καρπούς της, γιατί δεν μπορεί να μείνει αδρανής ο αισιόδοξος. Η σύμφυτη με τη νιότη ικανότητα των νέων να ονειρεύονται, πρέπει να εμπλουτιστεί από νωρίς με την διάθεση να δραστηριοποιούνται θετικά, να κηνυγήσουν την πραγματοποίηση των ονείρων τους. Αν τους κρύψεις την πραγματικότητα, τότε το όνειρο γίνεται άπιαστο, ήδη από τη σύλληψή του. Αν δεν ξέρουν όλους τους όρους του παιχνιδιού, πώς θα παίξουν, πώς θα συμμετάσχουν σε αυτό με αξιώσεις; Η έμφυτη πρόθεσή τους είναι να παίζουν με αξιώσεις σε όλα τα παιχνίδια, σε όλους τους στίβους. Δεν είναι της νιότης να παραιτείται εύκολα. Το παιχνίδι των παιδιών όμως "τελειώνει" ήδη από την εκκίνηση, εξαιτίας των ενηλίκων που τα περιβάλλουν. Είτε με την πρόθεση να προστατεύσουν τα παιδιά από αρνητικά συναισθήματα, είτε λόγω της δικής τους παραίτησης, οι ενήλικες στρεβλώνουν τους κανόνες του παιχνιδιού και ακυρώνουν το όνειρο.
    Τα ξαναπαίρνουμε από την αρχή. Η κατάσταση είναι χάλια και μπορεί να γίνει ακόμη χειρότερη. Αυτό θέλουμε; Αν όχι, ας ονειρευτούμε ξανά, μαζί με τα παιδιά μας και ας κυνηγήσουμε μαζί τους το όνειρο, έχοντας πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας.
    Καλή μου "Χαρά Μ.", η εικόνα στην οποία πάγωσε η σκέψη σας είναι αφοπλιστικά ειλικρινής μεν, ανατριχιαστική δε. Φρονώ, πως δεν θα μπορούσατε να κάνετε μεγαλύτερο κακό στην εγγονή σας, από να τη σκεφτείτε σε μία τέτοια κατάσταση και, συγχωρείστε με, αλλά δε βοηθάτε καθόλου από το να το αποτρέψετε. Της οφείλετε να ξαναπατήσετε το play και να "αλλάξετε συχνότητα", πάραυτα.
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα συμφωνήσω πς δεν ταιριάζει στην νιότη η παραίτηση. Όμως αναρωτιέμαι αφού αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα που τους δωρίζουμε, σε ποιους στοίβους και με ποιον τρόπο αγωνιζόμαστε για να την ανατρέψουμε. Είναι πολύ άδικο τα παιδιά να αποφασίζουν για το αύριο με τέτοια κριτήρια που προσπάθησα να περιγράψω στο κείμενο μου. Σκέψου Γιούλη πως υπάρχουν άνθρωποι που σ΄αυτό απαντούν και εμείς είχαμε πόλεμο. Το λένε για μεγάλη σοφία. Είναι οι ίδιοι που συνήθως λένε και άλλα διαμάντια πχ εμείς τι πάθαμε που δεν ρωτούσε κανέις την γνώμη μας κλπ κλπ δυστυχώς μεγάλη η λίστα...

      Διαγραφή
  4. Είναι πολύ άδικο, Αννιτάκι. Έχεις δίκιο. Βαραίνουν οι πλάτες μας. Το άδικο όμως το αισθανόμαστε περισσότερο εμείς, εννοώντας με το εμείς, όσους από τη δική μας τη γενιά, είχαμε την τύχη ως νέοι να απαντούμε στην αντίστοιχη ερώτηση, με βάση τα θέλω μας, αποκλειστικά, θεωρώντας, ενδόμυχα, την επιθυμία μας και προσταγή.
    Σκέφτομαι, όμως, πως μεγαλύτερη ήταν η τύχη όσων από εμάς, βρισκόμασταν ανάμεσα σε ανθρώπους, που μας έμαθαν πως το "θέλω" από μόνο του δεν είναι ούτε προσταγή ούτε και αρκετό, αλλά η κινητήριος δύναμη. Μας δίδαξαν την αξία του να δουλεύουμε και να προσπαθούμε, κηνυγώντας το όνειρο. Δίπλα μας υπήρχαν και άλλα, πολλά παιδιά, που η ζωή τους η ίδια τους τα δίδασκε πως τα θέλω τους, δεν είναι ποτέ "δικαιωματικά". Υπήρχαν και στη δική μας γενιά, τέτοια παιδιά. Ίσως όχι όσα υπάρχουν σήμερα, όμως υπήρχαν. Παράλληλα προσπαθούσαμε όλοι και κάποιοι, επάξια, "μας έφαγαν και στη στροφή". Ωραία εκείνα τα "χαστούκια" του αξιότερου! Μαθήματα ζωής!
    Πολλά άλλαξαν από τότε. Αξίες, ασφάλεια, θεσμοί. Άλλοι συνεχίσαμε τον αγώνα, άλλοι επαναπαυθήκαμε στις δάφνες μας. Και ήρθε και για εμάς ο πόλεμος. Ανέτοιμοι οι περισσότεροι, με αυτό το αίσθημα της "prima donna's fatigue". Χάσαμε το πουπουλένιο μαξιλάρι, τη βολή μας και το μπούσουλα.
    Η καρδιά μου ραγίζει να σκέφτομαι πως τα πράγματα για τα παιδιά μου, για τα παιδιά σου, για τα παιδιά όλου του κόσμου, είναι πιο σκληρά, από ό,τι ενδεχομένως υπήρξαν για εμάς. Όμως κακώς πιστέψαμε, αν το πιστέψαμε ποτέ, πως η ζωή είναι εύκολη.
    "Παλεύω με τα κύματα και ΄συ και εγώ, μα έχουμε οδηγό, τον ουρανό", Αννιτάκι. Οδεύουμε στην κατεύθυνση προς την οποία κοιτάμε. Πρέπει να διαλέξουμε ρότα. Κανόνας επιβίωσης είναι και αυτός. Να επιμείνουμε στις ανθρώπινες αξίες και να πορευθούμε, χωρίς να χάσουμε την ανθρωπιά μας.
    Σε γλυκοφιλώ,
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν είναι η ζωή εύκολη και κακώς πράγματι το πιστέψαμε όσοι το πιστέψαμε πως είναι. Θα ξαναρωτήσω όμως όλοι εμείς που δεν πιστέψαμε πως η ζωη είναι εύκολη και που αναγνωρίζουμε την αδικία που κληρωνομούμε στα παιδιά μας , σε ποιούς στοίβους αγωνιζόμαστε; Τι αλλάζουμε βρε αδερφέ για να πούμε πως τουλάχιστον τα εγγόναι μας δεν θα επιλέγουν το επάγγελμα τους με όρους πολέμου; Τίποτα δεν αλλάζουμε. Το δε πιο κακό είναι πως οι περισσότεροι το αναγνωρίζουμε πως συνθήκες της ζωής. Ετσι είναι η ζωή δύσκολη λέμε. Είναι δύσκολη, αλλά όχι γιατί ζούμε σ΄νεα χρεωκοπημένο κράτος για το οποίο ευθυνόμαστε εμείς , οι επιλογές μας, τα κοινωνικά συστήματα , τα πολιτικά συστήμτα . Όλα αυτά είμαστε εμείς και οι ανεπάρκιες μας. Δεν είναι δυσκολία της ζωής πως οι τράπεζες θέλουντα πάντα δικά τους. Δυσκολία της ζωής είναι πως το παιδί που σήμερα δεν έχει λεφτά δεν σπουδάζει ό,τι θα ήθελα και εμε΄ςι γι΄αυτό δεν κάνουμε απολύτως τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η μεγαλύτερη δυσκολία της ζωής είναι να βρεις και να συναναστραφείς ανθρώπους, που δεν έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους και τις αξίες τους. Υπηρετώ έναν χώρο, που, ενώ θα έπρεπε να είναι "ανθρωποκεντρικός", έχει γίνει άκρατα "τεχνοκρατικός" και "συμφεροντο-κεντρικός". Στο σύνολό μας, το σινάφι μου, είμαστε 44.000, εν Ελλάδι. Ξέρεις πόσοι λίγοι διαβάζουμε "το γιατί" του νόμου, που καλούμαστε να εφαρμόσουμε; Απειροελάχιστοι.Είμαστε που είμαστε "μικροί" , είμαστε και λίγοι... Βράσε όρυζα! Το μόνο που μπορούμε και υποχρεούμαστε να αφήσουμε ως παρακαταθήκη στα παιδιά μας είναι η αγάπη για τη γνώση και αξίες, αξίες, αξίες. Χωρίς αυτά δεν τρως απλά σκουπίδια, αλλά γίνεσαι ένα από αυτά. Για μένα, τότε τελειώνουν οι αντιστάσεις και μαζί τους το αύριο.
    Α propos, οι τράπεζες δεν θα είχαν τη δυνατότητα να τα θέλουν όλα δικά τους, εάν εμείς είχαμε τα μυαλά στη θέση τους και δε τα θέλαμε όλα δικά μας. Και, αν θέλεις τη γνώμη μου, οι τράπεζες είναι ο μικρότερος κίνδυνος που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Τα πολλά μικρά, καιροσκοπικά, συντεχνιακά συμφέροντα, που συνασπίζονται με τα λίγα μεγάλα είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος. Σκάψε, σκάψε, το ακαλλιέργητο ή/και το αλλοτριωμένο, ανήθικο πνεύμα θα βρεις πάλι και εκεί να πρυτανεύει.
    Missed you dear!
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή