Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Όταν




Ξέρω ότι σήμερα είναι η μέρα μετά την χθεσινή .
Ξέρω ότι λίγο πολύ είδαμε όλοι κλεφτά ή φανερά την συνεδρίαση . Κλεφτά ή φανερά όπως και οι ελπίδες μας. Δεν είναι αυτής της σελίδας θέμα ο άμεσος σχολιασμός της επικαιρότητας. Όχι γιατί δεν μας αφορά , αλλά η προσέγγιση της επικαιρότητας συνεπάγεται μοίρασμα λογικής και συναισθηματικής επικοινωνίας . Η σελίδα αυτή μιλά και σχολιάζει αυτό τον κόσμο των συναισθημάτων και της λογικής.
Μπορώ να φανταστώ συναισθήματα, καλύτερα ας λέω την γκάμα των συναισθημάτων. Σε αυτή την ποικιλία , ας προσθέσω μονάχα μια σκέψη μου.
Όταν κάποτε καταλάβουμε και πιστέψουμε πως η καταστροφή του κάθε άλλου πέρα από μας , είναι κομμάτι της αυτοκαταστροφής μας , τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Και το ταξίδι προς τιην Ιθάκη , θα βρίσκει νόημα.  Η ευκαιρία είπαμε γίνεται δυνατότητα , μέσα απ΄όλους. Εννοώντας φυσικά όλους που δεν σκορπούν θάνατο.


Μουσική από το τανία '' Ταξίδι στα Κύθηρα'' Ελένη Καραίνδρου , η σκηνή που ακούγεται το κονσέρτο. 

8 σχόλια:

  1. ...είναι στιγμές που αναρωτιέμαι ποιος είναι άραγε το πιο μεγάλο κάθαρμα, εγώ ή εγώ;;;;
    ελπίζω να σου άρεσε...το βιντεάκι...
    Ηλέκτρα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το βρήκα εξαιρετικό , πολύ δυνατό και σε ευχαριστώ πολύ Ηλέκτρα!

      Διαγραφή
    2. Πριν από κάποια χρόνια παρακολούθησα μια δυνατή ερμηνεία του “Ματωμένου Γάμου” στη Θεσσαλονίκη με ομάδα του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και πέρσι ανεβάσαμε για 2 παραστάσεις τη μουσική του Χατζιδάκι με ένα παλαίμαχο του κρατικού θεάτρου επίσης με πολύ καλή ερμηνεία να υποδύεται τους ρόλους σε πρόζα από το ίδιο έργο στη Δυτ. Μακεδονία. Παρακολουθώντας το βίντεο αυτό που σου έστειλα στο μυαλό μου αναδύθηκε η σκηνή του γάμου και τα σύνδεσα όλα μαζί, μα όλα μαζί όμως… έτσι πήρα το θάρρος, ομολογώ βοήθησε λίγο βέβαια το ονειροπαρμένο μυαλό μου το μισοφέγγαρο που γεμίζει και μοιάζει σαν ένα γνωστό μου χαμόγελο οπότε σου το έστειλα. Ίσως κατά καιρούς σου στέλνω κάτι, αν μου επιτρέπεις βέβαια. Καλά να είσαι εκεί που είσαι κούκλα μου και καλό σου βραδάκι.
      Ηλέκτρα

      Διαγραφή
    3. θα περιμένω τις επισκέψεις σου, τις παρεμβολές, τις συμβολές, την παρουσία. Έτσι όπως το ένα πάντα χωρά στο άλλο με ένα μοναδικό και σοφό τρόπο και τελικά ο άνθρωπος αγαπητή μου Ηλέκτρα, ξέρει το δρόμο αυτό το διχασμό με πολύ σύντομο τρόπο περιεγραψες, ( το έγώ ή το εγώ???) να σώζει. Ο συνύπαρξη τους μας βοηθά να δημιουργήσουμε, η διαδρομή από το ένα στο άλλο.
      Να είσαι και εσύ καλά , και να περνάς όμορφες , γεμάτες στιγμές.

      Διαγραφή
  2. Τα καλώδια

    Σε ασπρόμαυρη ταινία δεκαετίας του ‘50 το τηλεφωνικό κέντρο μιας υπηρεσίας ή μιας εταιρίας ήταν κάτι σαν το δημοσιογραφικό πρακτορείο εκείνης της εποχής. Ο υπάλληλος μπροστά στο τεράστιο πίνακα με υποδοχές και λαμπάκια ήταν ένας μικρός θεός. Να συνδέει και να αποσυνδέει τους ενδιαφερόμενους προς επικοινωνία με τις άκρες των συρμάτων, να κρυφακούει πικάντικες ιστορίες, να κρυφογελάει στους κωμικούς διαλόγους, να αφουγκράζεται τους πόνους οικογενειών, να βιώνει μέσα από την ενσύρματη καθημερινότητα του τον πραγματικό κόσμο. Συχνά το διαχωριστικό από τον συνάδελφο του ήταν από γυαλί ώστε να μπορούνε να επικοινωνούμε μόνο με εκφράσεις του προσώπου εξαιτίας των απαιτήσεων του επαγγέλματος τους. Μετά το πέρας του ωραρίου του συνήθως για ένα μπέρμπον στο μπαρ που σύχναζε, κουβέντα με αέρα υπεροχής στους συναδέλφους του για ο,τι άκουσε και, η κατάλληλη μουσική αγκαζέ με το σύννεφο καπνού να δένουν στο σκηνικό του υπαλλήλου μας.
    Στην επόμενη σκηνή παρακολουθούμε τον ήρωα μας να προσπαθεί να επιδιορθώσει το πίνακα που έχει βραχυκυκλώσει, να τρέχει πέρα δώθε με ένα κατσαβίδι στο χέρι, να προσπαθεί να σβήσει τα λαμπάκια που επικίνδυνα πολλαπλασιάζονται μπροστά του, η γραβάτα του να τον ενοχλεί, να κάθεται και να σηκώνεται συνεχώς νιώθοντας υπεύθυνος για τη βλάβη του πίνακα, για λαμπάκια που κόλλησαν και για λαμπάκια που επίμονα αναβοσβήνουν. Τα καλώδια του ακουστικού του και της σύνδεσης να έχουν μπερδευτεί μεταξύ τους, στην προσπάθεια του να τα ξεμπερδέψει αυτά να τυλίγονται περισσότερο πάνω του, οι συνάδελφοι του να τον κοιτάνε έκπληκτοι και ο αφηνιασμένος προϊστάμενος του να τον κατσαδιάζει για τα καλώδια που μπέρδεψε. …Διαφημίσεις…
    Πριν από κάνα δυό-τρείς μέρες γελούσα με τον εαυτό μου όσο παρακολουθούσα την εν λόγω ταινία στο χαζοκούτι μου. Από μικρός πιανόμουνα με κατσαβίδια και πένσες, όποτε ήθελα να επισκευάσω κάτι στο πατρικό μας σπίτι, δεν ξέρω πως το κατάφερνα όμως, μπέρδευα συνήθως τα καλώδια. Το κόκκινο στη θέση του μπλε, το μαύρο να αιωρείται στη τροχιά του χάους μου, οι ασφάλειες του πίνακα να πέφτουν και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, η μάνα να φωνάζει για το κατόρθωμα μου και εγώ να έχω γλυτώσει την ηλεκτροπληξία στο τσαφ! Χμμμ! Ακόμη και τώρα που το καλοσκέφτομαι αυτοσαρκάζω και γελάω με τον εαυτό μου, και το πιο αστείο της υπόθεσης; Σήμερα, ακριβώς τα ίδια κάνω ακόμη με τις πρίζες μου. Εύγε λοιπόν καλέ μου μαστοράκο!
    ΥΓ. κάπου εδώ κλείνει το κεφάλαιο “αντικριστοί…” με το σοφό απόσταγμα του “ελάχιστες ώρες της ημέρας κυκλοφορούμε με διαφάνεια γυαλιού”. Μιας όμως και αναφέρομαι σε παλιές ταινίες, ένα μπολέρο μια άλλης εποχής με το “Quizas” να πλανάται στο χώρο μου και το Άτακτο σώμα μου να ακολουθεί… http://www.youtube.com/watch?v=xo4jgscKgvY
    Σπύρος Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ολοφάνερα την είδα Αννίτα μου και από εχθές σκέφτομαι: Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται πως σήμερα είναι πιο ανήθικο από ποτέ να προσποιούνται πως δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειες και τις προεκτάσεις των έργων και των λόγων τους; Είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν ακόμη και σήμερα να αλλοιώνονται νοήματα, ωσάν να απευθύνονται στον αμμόρφωτο ραγιά; Ο θάνατος σου η ζωή μου, ακόμη και σήμερα; Ψιλά γράμματα για δαύτους η προτροπή σου. Πόσα να κάνει αυτή η έρημη η βάση πια; Τι άλλο να κάνει; Για όσα διαδραματίζονται στα σπίτια, στις γειτονιές, στις ψυχές μας και πολύ πολιτισμένοι θαρρώ πως είμαστε ως βάση. Δεν το αντιλαμβάνονται ότι έχει κόστος ψυχικό το επίπεδο πολιτισμού που τους δείχνουμε; Έλεος! Και η λελογισμένη υπομονή έχει και αυτή ένα πέρας. Πόσο να ανεχθείς την μη πεπερασμένη ηλιθιότητα να κομπάζει για σπουδαία; Πόσο;
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα μείνω σε μια φράση του ΝΙκήτα Κακλαμάνη ´´λάσπη με τον κουβά´´ και ως γνωστόν η λάσπη θάβει καιμπροκαλεί θάνατο απο ασφυξία. Αυτό ζήσαμε απο κοντά χθες, σε μια συνεδρίαση που την βλέπαμε όλοι....και όμως Γιούλη δεν ντραπήκανε!
    Ξένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ξένια μου, η απάντηση στα δεινά μας δε βρίσκεται σε κάποια θεωρία συνωμοσίας. Βρίσκεται στην εγγενή ηλιθιότητα ενός μεγάλου αριθμού συνανθρώπων μας, παγκοσμίως, άλλων σε θέσεις εξουσίας και άλλων στο εκλεκτορικό σώμα, που κατατρέχει την ανήμπορη πια λογική. Ο πιο εύστοχος κατά τη γνώμη μου ορισμός του ηλιθίου έχει δοθεί από τον Carlo Cipolla (Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας), ως αυτού που με τις πράξεις του προξενεί ζημίες σε άλλα άτομα ή σε ομάδες ατόμων, χωρίς ο ίδιος να αποκομίζει οφέλη. Στην περίπτωση που αποκομίζει οφέλη κατατάσσεται στην κατηγορία των κακοποιών (wrongdoer), ενώ στην περίπτωση που από την ίδια την πράξη του βλάπτει και τον εαυτό του κατατάσσεται στην κατηγορία των υπερηλιθίων. Δεν έχει νόημα πια η κομψότητα στην έκφραση. Η ύπαρξη ηλιθίων είναι δεδομένη, ο αριθμός τους υψηλός, -των υπερηλιθίων ακόμη μεγαλύτερος- και η επικινδυνότητά τους πιο ισχυρή και από το πιο ισχυρό πυρηνικό όπλο. Έχει γραφτεί από έναν γερμανό ποιητή πως "Ενάντια στην ηλιθιότητα και οι Θεοί αγωνίζονται μάταια" , εντούτοις έχει αξία, για την πορεία και την εξέλιξη των κοινωνιών, η υγιής νοημοσύνη να μην καταβληθεί και να μην παραιτηθεί, ώστε να καταστεί εφικτό το πρόσημο να γίνει θετικό υπέρ αυτής...
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή