Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Στήλες άλατος


   Δεν μπορούν να συννενοηθούν.
Σαν όλα μέσα τους να κοιτούν προς τα πίσω. Και δεν μιλώ μονάχα για την συνήθη καχυποψία που γενικώς παραδέρνει , την δηλητηριώδη υπόνοια ότι ο κάθε "άλλος", μπορεί να είναι επικίνδυνος ασχέτως  του τι φαίνεται. Μιλώ για το κενό. Για το κενό του μηδέν. Το μηδέν που παίρνει σαν έκφραση , την πολιτική άρνησης χωρίς θετική αντιπρόταση . Όταν λείπει βλέπεις η πνοή του νοήματος κάθε ανορθωτική προσπάθεια , που ζητά να υπερβεί τα δεδομένα είναι καταδικασμένη.  Μένουν για άλλη μια φορά ανυπόχρεοι , κολλημένοι στις δεδομένες αντιλήψεις  , ώστε να μην χρειασθεί να πράξουν, ούτε ν΄αλλάξουν. Και γλυστρά μέσα από τα χέρια της αριστεράς η ιστορική ευκαιρία συννενόησης. Από τον χώρο εκείνο , που ελπίζαμε να μπορέσει να μετατραπεί σε χρόνο. Γιατί ελπίδες έχεις , από εκεί που  τα νερά ήθελες να πιστεύεις πως δεν λιμνιάζουν και μπορούν να φέρνουν ανέμους δυνατούς, ανάταξης. Τώρα γιατί δεν μπορεί η αριστερά να διαχειρισθεί το πλειοψηφικό της ποσοστό ;
     Δεν μπορεί να πιστέψει ο ένας τον άλλο. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει και με τους περισσότερους από μας τους ίδιους. Κλεινόμαστε υπέρήφανοι ή μη στον εαυτό μας και κοιτάμε το μισό , ιδιοτελές συμφέρον, αυτό που υποκατέστησε το κοινό συμφέρον. Αποκλεινόμαστε, στοιχειωμένοι σε κάποιο περιθώριο. Καθώς φαίνεται ο χρόνος που μας αφορά , έχει μονάχα παρόν και για τους πόνους μας το νοσταλγικό παρελθόν. Στήλες άλατος μέσα στην ροή του χρόνου.
     Γιατί αν είχαν εμπιστοσύνη στους ίδιους, σ' εμας και στους άλλους , θα είχαν εμπιστοσύνη και στην δυνατότητα. Θα άνοιγε τότε ο χρόνος και θα αποκτούσε την μορφή μέλλοντος. Αντί για αλληλοεμπιστοσύνη, τελικά με την βοήθεια και της συνήθειας , για άλλη μια φορά μας κυβερνά η μοίρα. Πόσο κλειστός είναι στα αλήθεια ο χρόνος τους.  Εκεί μέσα στο κλειστό χρόνο ζούμε στις ψευδαίσθήσεις μας , που δεν μπορούμε να τις μετατρέψουμε σε όνειρα. Γιατί το όνειρο, θέλει να υπηρετούμε το εμείς, θέλει υπέρβαση, θέλει υπευθυνότητα.
      Ένα καλό παράδειγμα του εμείς και ο χρόνος , είναι η εγκατάλειψη του δημόσιου χώρου. Κάθε οραματισμός εξανεμίσθηκε , δεκαετίες τώρα, εν ονόματι της  απόκτησης ακινήτου. Ενός ακινήτου που θα μας βοηθούσε να δαμάσουμε και πάλυ το χρόνο. Το ακίνητο που θα μας έφερνε αναγνώριση και ασφάλεια . Το μερικό συμφέρον. Τι να σου κάνει ένας Άρης Κωνσταντινίδης και ο μινιμαλιστικός μοντερνισμός του, μπροστά στην πελώρια ανάγκη μας για κοινωνική διάκριση μέσω του ακινήτου μας . Φθάνει να ρίξουμε μια ματιά στην αποπνεικτική εγκατάλειψη του δημόσιου χώρου. Σαν την εικόνα , των υπερπολυτελών αυτοκινήτων που έτρεχαν στους τρισάθλιους δρόμους.
     Πως να συννενοηθούν οι εγκλεισμένοι στο τώρα, πολιτικοί μας. Παραμένουν δεμένοι στις δεδομένες αντιλήψεις τους. Αφού δεν μπορούν να οραματισθούν το κοινό μέλλον, υπνοβατούν στο παρόν.  Παραμένοντας στην ανευθυνότητα και στην δυσπιστία , δεν μπορούν να συνυπάρξουν με ειλικρίνια στο δημόσιο βίο. Ο υπεύθυνος μπορεί να εμπιστεύεται , ο ανεύθυνος είναι εκ του προοιμίου καχύποπτος. Αυτή άλλωστε είναι η μακάρια προοπτική της ακινησίας της στήλης  άλατος , που μας κυβερνά μέχρι τώρα, χωρίς μεθοδικότητα, προγραμματισμό, πρόβλεψη. Δεν συννενοούνται γιατί γύρω τους είναι εκμηδενισμένη η ροή του χρόνου.
      Κάτι σαν το φάντασμα του εργοστασίου της ζυθοποιίας του Φιξ στην Λεωφόρου Συγγρού. Παλεύει εδώ και χρόνια να βρει την θέση που του αξίζει στη δημόσια ζωή μας και στις καρδιές μας.  Ένα κτίριο που κάποτε προσπάθησε να κάνει την υπέρβαση στο περιβάλλον του. Μα δεν καταφέραμε ποτέ να εντάξουμε την υπέρβαση στην ζωή μας, μέχρι τώρα.
     Μας μένει η ελπίδα. Οι αλλαγές στην επιφάνεια , που αναγγέλουν και αλλαγές στο βάθος , να έχουν διάρκεια , να απλωθούν στο χρόνο . Ο εσωτερικός δυναμίτης των πραγμάτων και των γεγονότων να μπολιάσει την πραγματικότητα, ώστε να δυναμώσει η αναστοχαστική μας ικανότητα. Έτσι που η κίνηση να γίνει από τα κάτω αλλά και από τα μέσα Ώστε οι ανατροπές να είναι μονόδρομος και να επιβάλλουν πολιτικούς που χαίρονται να είναι υπεύθυνοι.

 Φωτογαρφία Stanco Abadzic
http://www.vervegallery.com/?p=artist_biography&a=ST

18 σχόλια:

  1. Φαντάζει ξη σημερινή αριστερά , πιο συντηριτική, από τους συντηριτικούς. Αυτός ο χώρος που θα θέλαμε όπως το λες να γίνει ο χρόνος. Να πα΄ρει άλλες διαστάσεις για να υπερασπισθεί και να προωθήσει , τις ανάγκες μας. Αλήθεια είναι σε θεση η αριστερά να περιγράψει σήμερα τις ανάγκες μας? Το βασικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι προχωράμε χωρίς αυτούς...ποιούς? Τον κάθε ένα πό μας που θα έχει διαφορετική οπτική; αυτούς που δεν μας ρώτησαν όταν έκαναν τους θατρινισμούς των ψηφίσεων των μνημονίων, ποιούς? μήπως όλους μας? 37 / έχει η αριστερά μαζί με το κομμουνιστικό κόμμα, δεν μπορούν μαζί με ψυχίατρους να κλειστούν σε ένα δωμάτιο και να βγουν απο εκεί μόλις μποροέσουν να βρουν τον κοινό τόπο? Φυσικά και είναι και ο τρόπος και τα πρόσωπα που έχεις , μα πάνω από όλα δεν είναι η προοπτική. Τι άλλο εκτός από ανεπάρκεια και τρύπια ικανότητα δείχνει η εμμονή στις διαφορές? Αλήθεια που θα κρυφθούν για να χαθούν από τα μάτια μας όταν χάσουν αυτή την μοναδική ευκαιρία? Χαρά στο κουράγιο σου
    Ξένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ευκαιρία που σήμερα έδωσε ο λαός στην αριστερά είναι μοναδική. Η πτώση του δικομματισμού , αμέσως μόλις το πελατιακό κράτος συρρικνώθηκε , ήταν ακαριαία , οι προυποθέσεις ΄΄ολες επι ποδός και επι τάποιτος. Το εκλογικό αποτέλεσμα προκαλεί. Κύριοι βρείτε την χρθσή τομή. Κάποιος αναγνώστης σας, μόιλησε για νάνους σε προηγούμενη ανάρτηση. Θα συμφωνήσω. Ο χρόνος παραμένει στο τώρα κολλημένος , όταν έχεις στο νου την συντεχνία και την κουβέντα στον καφενέ. Αν χαθεί αυτή η ευκαιρία, φοβάμαι πως ένα πσοστό κόσμου θα χαθεί ακόμα σε βαθύτερη θλίψη, απογοητευμένο από τους χώρους που αναφέρεστε. Δεν ξέρω αλλά όταν άκουσα για την κυβέρνηση προσωπικοτήτων ήμουν από αυτούς που δεν γέλασαν. Όχι γιατί την πιστεύω. Το αντίθετο. Αλλά γιατί μεγαλύτερη απόδειξη δημόσιας παραδοχής ότι η πολιτική πέθανε σε τούτο τον τόπο, δεν υπήρξε. Και μια πααρδοχή , δεν μπορεί παρά να είναι μαι νέα αρχή πάντα.
    Πέτρος Κυριακίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με συγκίνησε πολύ η ανάδειξη, μέσα απ'το κείμενό σου, της Αρχιτεκτονικής σε ειδοποιό στοιχείο της ποιότητας της κοινωνίας μας. Ετσι είναι. Κάθε ανώνυμα χτισμένη πέτρα, κάθε μάντρα, κάθε πορτοσιά στα χωριά μας αναδείκνυε το "εγώ" σαν μιά λειτουργική ψηφίδα του "εμείς". Αλλά αυτό γινόταν όσο η κοινωνία (ακόμα και η υπόδουλη στους Οθωμανούς)είχε παραγωγικούς στόχους να υπηρετήσει, έστω και κικρής κλίμακας, που είχαν άμεση σχέση με τις ό,ποιες δυνατότητες ανάπτυξης του κάθε τόπου. Ο Π. Κονδύλης που έχεις ήδη αναφέρει απέδειξε με τόσο κρυστάλλινο λόγο την απουσία παραγωγικού στόχου της Ελληνικής ολιγαρχίας στην Απελευθερωμένη Ελλάδα. Αυτή η ολιγαρχία δεν θύμιζε και δεν θυμίζει σε τίποτε την Γαλλική ή την Αγγλική αστική τάξη. Μαζί της όλη η κοινωνία εκπαιδεύτηκε στην αναζήτηση του εφήμερου και του ονειρικού. Μαζί της κι η Αριστερά που σχεδόν ποτέ της δεν κατάφερε να παράξει Υλιστική γνώση, να κατανοήσει το είδος της Ελληνικής αστικής πραγματικότητας και να βάλει νικηφόρα με την πλάτη στον τοίχο τον ταξικό της εχθρό. Νομίζω πως οι κοινωνίες προικίζουν όλους, ανεξαιρέτως, τους εκφραστές τους με τον ίδιο βαθμό ωριμότητας και άρα προσφέρουν μιά ενιαία ποιότητα στην ταξική πάλη. Η ελπίδα μας να καμαρώσουμε μιά Αριστερά σαν αυτή που δεν είναι φανερώνει και την δική μας θολή ματιά απέναντι στα πράγματα. Δυστυχώς. Παρ'όλα αυτά πιστεύω πως ο θυμός μας μπορεί να γίνει δημιουργικός. Αποφάσισα πως δεν θα ξαναψηφίσω το ΚΚΕ. Δεν θα ξαναδώσω εύσημα στο κόμμα της οπισθοφυλακής των εργαζομένων. Δεν είναι, νομίζω, Κομμουνιστικό κόμμα. Ισως κάποτε γίνει, έχοντας σαρωθεί προηγουμένως κάθε του γραφειοκράτης , κάθε του ιεροεξεταστής και στρατοδίκης. Κάπως έτσι ίσως ξεκινήσει κάποτε ο εξαγνισμός των επιμέρους δομών της κοινωνίτσας μας. Κάπως έτσι ίσως μάθουμε σαν άτομα να διακρίνουμε τους πραγματικούς μας εκφραστές και να τους τιμούμε με τα αξιώματα της Πολιτείας, κάπως έτσι θα μάθουμε να εμπιστευόμαστε και να τιμούμε τους συντρόφους μας στην τόσο μικρή μας ζωή.
    Ερέχθειος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εξαιρετικό κείμενο, εξαιρετικό.

    Όταν ως κοινωνία αντιληφθούμε έστω ως ένα σημείο πως η αυτοχειρία ενός Κωνσταντινίδη ουσιαστικά δολοφονεί το δικό μας μέλλον, θα έχουμε κατανοήσει το ένα δέκατο από εκείνα που οφείλουμε να καταλάβουμε. Προϋπόθεση, να ξέρουμε ποιος είναι ο Κωνσταντινίδης ώστε η έξοδος του να συνιστά σήμανση.
    Ο Ελληνικός Αυτισμός, για τον οποίο πολλές φορές έχω γράψει (και έχω εξυβριστεί αριστεροκεντροδεξιά) είναι σχεδόν μεταφυσικής ισχύος καθώς διαπερνά το dna μας αιώνες ολόκληρους -από τη σχολή των Κυνικών ήδη είναι καταγραμμένος- και βέβαια, στη συνέχεια με το ιστορικά ανακόλουθο υβρίδιο του "ελληνοχριστιανικού" πολιτισμού (; ) φτάνει στη μορφή διογκούμενης χιονοστιβάδας που δίνει σχήμα και περιεχόμενο στην εθνική μας σχιζοφρένεια.
    Τα "προβλήματα μας" είναι πολύ παλιά και στην πραγματικότητα, για να μπορέσουμε να τα αντιμετωπίσουμε, θα έπρεπε να ξηλώσουμε την εθνική μας συνείδηση έτσι τουλάχιστον όπως αυτή διαμορφώθηκε από την σχολή Παπαρρηγόπουλου.
    Πως να συνεννοηθούν; Και κάτι παραπάνω. Θα έπρεπε να συνεννοηθούν;
    Μήπως τελικά αυτή η συνεννόηση θα δρούσε σαν άλλη μια σπείρα στην ίδια "καρμική" ανέλιξη όπου όλα επαναλαμβάνονται-το επόμενο ως αντίλαλος του προηγούμενου;
    Η συνεννόηση «επιτέλους βρέστε τα» μου μοιάζει με τον εφησυχασμό μας όταν ένα φιλικό μας ζευγάρι καταφέρνει να τα «βρει» και να αποφύγει το διαζύγιο χάριν των παιδιών. Σπάνια σκεφτόμαστε τη δυστυχία των παιδιών που θα μεγαλώνουν σε ένα πεδίο μοιραίων και αντιπαραγωγικών αντιπαραθέσεων.

    γιώργος πήττας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ...λησμόνησα να προσθέσω το απλό "κατά τη γνώμη μου"...σε όλα αυτά, ούτε κατέχω την μία αλήθεια, ούτε καν με ενδιαφέρει να την αποκτήσω:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ φοβάμαι Κε Κυριακίδη , πως δεν ήταν η ιδέα της κυβέρνησης προσωπικοτήτων παρά ένα τρικ , όλων αυτών που τρέμουν μπροστά στην πιθανότητα να χάσουν τον έλεγχο. Ένα τρικ και καθόλου μια παραδοχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητέ Ερέχθειε, εύχομαι στο ΚΚΕ να έχει πάντα δίπλα του κομμουνιστές σαν εσένα , έτσι που να εξασφαλίζει πάντα όχι μόνο να ακούει την αλήθεια , αλλά και να ελπίζει στον εξαγνισμό. Εμπιστοσύνη και τιμή λοιπόν στους συντρόφους μας σε τούτην την μικρή μας ζωή. Θα ήταν ανώφελο , άραγε να φανταστώ και τις δυό αυτές μεγάλες ψυχικές αρετές γάργαρες να τρέχουν από την πηγή ;Μήπως αυτό δεν είναι η εμπιστοσύνη στην δυνατότητα ; Μακριά από τον ξερολισμό και την ναρκισσισtική μας απομόνωση που μας οδηγούν και μας στερούν τον χώρο ; κάνοντας μας να βλέπουμε παντού αδιέξοδα ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητέ Κε Πήττα , θα ήθελα να πιστεψω πως είμαστε οριακοί περισσότερο και όχι σχιζοφρενείς. Έτσι που με κάποια ψυχωσικά περιστατικά να λευτερωνόμαστε και να ξεπερνούσαμε την εθνική μας ασθένεια, αν το θέλαμε πραγματικά. Αλλά όσο και να ψάχνω δεν μπορώ την ελπίδα μου σε πολλά πράγματα να στηρίξω. Και έτσι μάλλον συμφωνώ μαζί σας και παραμένω να παρατηρώ και να αγωνίζομαι κοντά σε ό,τι μου φαίνεται πιο παραγωγικό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Για να σκεφθούμε και να συνειδητοποιήσουμε την έκταση που έχει φθάσει η έλλειψη παιδείας μας, τι πρέπει ακόμα να συμβεί? Ρωτώ αυτό γιατί αν αυτό ήταν ένα θέμα που κάπως έμπαινε στο πλάνο , θα υπήρχει ίσως μαι σοβαρή πιθανότητα να ξεπεράσουμε την κρίση λιγάκι πιο αναίμακτα. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Δεν συζητείται καν. Και ενώ όλοι καταλαβαίνουμε ό,τι η κρίση δεν είναι απλά οικονομική αλλά πολύ περισσότερο κρίση άξιών, εμείς ως εκ γεννετής κουφοί, κλείνουμε και μάτια και αυτιά. Τίποτα απολύτως ίποτα δεν νιώθουμε να είναι ανάγκη πάνω μας να αλλάξουμε. Και έτσι συνεχίζουν οι μανάδες μας να μαγαλώνουν και άλλα και άλλα παιδιά με την λογική του κανακάρη και της κανακάρισας . Ήμουνα νιός καιγέρασα.
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πραγματικά, πριν μία εβδομάδα, το δράμα της αριστεράς το ξεπέρασα και ζω το δράμα του τόπου, στο οποίο η "αριστερά" (??) συνέβαλε τα μάλα. Τόσος δρόμος για την πτώση του δικομματισμού; Προς τι; Οι μάσκες έπεσαν και η διαχωριστική γραμμή αριστερά -δεξιά στο πολιτικό σκηνικό σβήσθηκε μέσα σε μία εβδομάδα, με γομολάστιχα. Τόσο απλά. Διότι η παιδαγωγική μέθοδος ήταν λάθος, αλλά αρκέστηκαν να αλλάξουνε το εγχειρίδιο. Διότι ο μαθητής εξακολούθησε να είναι κακός, ατομιστής, ανταγωνιστικός και μισαλλόδοξος. Διότι το όνειρο συνήθως εκφεύγει της πραγματικότητας, αλλιώς δεν είναι όνειρο. Διότι δεν έχουν όλοι τα ίδια όνειρα. Διότι το εξωλογικό ηττάται από τη λογική. Διότι πάντα το σήμερα ξεπερνά το χθες. Διότι, τούτο είναι νομοτελειακό, βλέπεις, για να πας στο αύριο. Διότι όλα τούτα οφείλεις και να τα γνωρίζεις και να τα σέβεσαι. Και γνώριζαν. Γνώριζαν πού βρισκόμασταν, σε ποιους απευθύνονταν και τί τους έλεγαν. Και πριν τις εκλογές και μετά από αυτές. Και σήμερα ξέρουν και τι λένε και σε ποιους το λένε και ποιά είναι η κατάσταση. Τόσο ανέντιμοι όσο και ανέτοιμοι; Θα το δείξει η ιστορία. Πάντως, όταν παίζεις με τη φωτιά, ενδέχεται και να καείς. Και το σήμερα υποδηλώνει ότι ίσως αύριο η αριστερά θα χρεωθεί την πυρκαγιά, που έρχεται και το βέβαιον είναι ότι δε θα έχει λόγο απαλλαγής. Ούτε η άγνοια συνιστά τοιούτον. Η προφητεία για τα μελλούμενα κακά, αν δε συνοδεύεται από ειλικρινή, τίμια, ενεργό συμμετοχή αποτροπής τους, δεν καθίσταται αυτοεκπληρούμενη, ενώ η καταγγελία για τα χθεσινά δε θα δίνει πλέον άλλοθι, αφού δε θα δίνει και παρηγοριά σε κανέναν. Δηλώνω ότι θα πάω απέναντι. Έτσι για την ισορροπία. Μέχρι να έρθει το καράβι στα ίσα του και να μπορούμε να τα ξαναπούμε. Και θα παρακαλέσω, να μη βιαστεί κανείς να μου προσθέσει και προσδιοριστικό του τόπου επίρρημα, δεδομένου ότι δικαιούμαι αυτοπροσδιορισμού. Σωστά; Απλά απέναντι. Για την ισορροπία.

    Εξαιρετικό κείμενο Αννίτα μου. Πραγματικά εξαιρετικό.
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ηταν δηλαδή κάποιος που περίμενε κάτι σλλο? τα απολυτως αναμενόμενα...
    ΣταύροςΧ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. θα ήθελα μια φορά σε τούτη την χωρα να προλάβω να ζήσω την υπέρβαση. Να προλάβω να ζήσω την στιγμή που θα ακολουθήσουμε τα όνειρα μας και θα ξεκολλήσουμε από τις ψευδαισθήσεις , θα ήθελα να ζήσω την στιγμή που θα μετρήσουμε τον ευατό μας, ίσο με τον διπλανό μας και όχι καχεκτικό εκείνον και εμας πάνω από όλα, την στιγμή που τις μπανανόφλουδες του μέλλοντος δεν θα τις πατήσουμε για να γλυστρήσουμε και να συμβιβαστούμε. Συνέχισε αυτό που τόσο ακούραστα κάνεις. Συνέχισε να γράφεις, συνέχισε να κτυπάς τα κελια μας με τις λέξεις σου!
    Σε ευχαρισρώ απέραντα! Μεγάλη η νύχτα δίπλα.
    ΚΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Συντετριμμενος γιατί κουβαλώ και μια ανθρώπινη διάσταση , θέω να πω οτι συμμερίζομαι και τον φίλο που δεν θα ξαναψηφισει το Κομμουνιστκό κόμμα και την ευχή η τιμή και η εμπιστσύνη να ήταν κελαριτοί και απο την πηγή να τρέχανε. Η ικανότητα να συννενοηθείς όπως καταλαβαιίνω πρεπει να εχει να κανει και με το dna, εκει που ενας μπορεί και ένας άλλος όχι. Δεν υπαρχει όμως ικανότητα συννενόησης χωρις πλαισιο συννενόησης. Αν δεν υπάρχει κοινή βαση. Σχετικά,με την θολή εικόνα που εχουνε όσοι ελπίζουν, θα ελεγα πως είναι ιδιιτερα λυπημένος όποιος κοιτά την ελπίδα για την βελτίωση ενος αγαπημένου , θολή εικόνα. Παντα την ελπίδα την κρατουμε για ο,τι επιλέξαμε , για ο,τι πιστέψαμε, για ο,τι θελήσαμε. Πολλές φορές πληγωμένος απο κάτι ήθελα να το μικρίνω μέσα μου , και το εσπρωχνα έτσι μακριά μου. Αυτό ομως δεν εφυγε ποτέ οταν το ήθελα. Εμενε και με περίμενε, αν ήθελα να του κλείσω τα μάτια , για να ησυχσει. Αλλά με το ίδιο μέγεθος, την ίδια μέσα μου αξία.
    Θα ηθελα και εγω να σου πω για αυτό το κείμενο σου. Είναι εξαιρετικό,πράγματι. Όπως και τόσα άλλα κειμενα σου. Η αξία τους νομίζω είναι πως διατηρούν ενα μοναδικό συνδιασμό, απο κ´αποιες σταθερές αξίες , αφήνοντας χώρο για αυτό που ο καθένας μας θέλει ντα του προδώσει. Σαν να έρχεσαι δίπλα μας αλλά ταυτόχρονα να στέκεις απέναντι μας. Δεν ξέρω αν σε ενοχλεί να σου πω οτι αξίζεις τον θαυμασμό για την διεισδυτική ματιά, την διαυγή σκεψη και την ανθρώπινη γραφή, αλλά εγω πάντως αυτό νιώθω.

    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ ΝΜ αναγνωρίζω τον συναισθηματισμό σου αλλά και την οξυδέρκεια στο λόγο σου. Σου θυμίζω πάντως πως εμείς οι Κομμουνιστές ξέρουμε τον πρώτο νόμο της διαλεκτικής, πως οι αντιθέσεις έχουν πάντα εσωτερικό χαρακτήρα. Η ισορροπία που εκφράζεται μέσα σ'αυτές τις αντιθέσεις μπορεί νάναι ιδιαίτερα σταθερή και η διάρκεια μιάς και δυό ζωών να μην είναι αρκετή γιά να σημάνει το ποιοτικό άλμα. Ιδια στα κοινωνικά φαινόμενα αλλά και στα ατομικά των ανθρώπων. Αν το ερώτημα ήταν κατά πόσο το εργατικό κίνημα πρέπει νάχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, τα πράγματα θάταν εύκολα. Τι γίνεται όμως όταν αρχίζει και ωριμάζει(;) η ιδέα πως η μορφή της οργάνωσης της "πρωτοπορίας" έχει ξεπεραστεί εκ των πραγμάτων; Δεν παραμένει το επαναστατικό καθήκον να περάσουμε σε κάτι καινούργιο, που το παληό πολεμά λυσσαλέα να εμποδίσει; Από το 1918, όπως ξέρεις, υπάρχει πλούσια εμπειρία. Θεωρώ πως το ΚΚΕ είναι πλέον ακροβολισμένο στις ψηλές ραχούλες, ενδεές θέσεων και επιχειρημάτων. Καλά μας λέει ο Βαρουφάκης πως έχουμε ηγεσία (γιά την ακρίβεια ιερατείο)γιά την οποία μάλλον θα ντρεπόταν ο Λένιν. Στην ανθρώπινη κλίμακα νομίζω πως πάλι τα ίδια, περίπου, ισχύουν. Κάποια στιγμή το παίρνεις απόφαση και αρχίζεις να διακρίνεις τις εσωτερικές αντιθέσεις του αγαπημένου προσώπου. Του εύχεσαι να τις ξεπεράσει με τεράστια εσωτερική προσπάθεια και συνεχίζεις να το έχεις (αυτό το αγαπημένο πρόσωπο)στην πιό συναισθηματική γωνιά της ψυχής σου αλλά προσπαθείς κι εσύ να ξεπεράσεις τις δικές σου αντιθέσεις και να προχωρήσεις μπροστά, μάλλον σε δρόμους ασύμπτωτους. Αγαπητέ σύντροφε ΝΜ εκτιμώ αφάνταστα την παρέμβασή σου.
      Ερέχθειος

      Διαγραφή
  14. Αγαπητέ Ερέχθειε , το να προχωρήσεις , ίσως είναι και η μελύτερη προσφορά που η μεγάλη ιδέα και ο εκπρόσωπος της , σου πρόσφερε. Είτε αυτό το βάζεις σε βάσεις εσωτερικών αντιθέσεων , είτε σε βάσεις εσωτερικών ανεπαρκειών ( μιας και χρησιμοποιείς την βαριά λέξη να τις ξεπεράσει) , επειδή νομίζω πως αυτό δεν θα μπορέσει άνθρωπος εύκολα να το διακρίνει, όπως δυστυχώς δεν μπορεί εύκολα ο άνθρωπος να διακρίνει πόσο κακή χρήση έκανε ο ίδιος στην ιδέα καθώς και στον φορέα της σου πρόσφερε τα μέγιστα. Η ιδέα είναι εκεί για να μας προχωρά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
    Συγνώμη που επεμβαίνω στο διάλογο με τον φίλο ΝΜ , αλλά μιας και γίνεται η κουβέντα σπίτι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σύντροφε Ερέχθειε, δεν θα σου μιλήσω ακριβώς τώρα για το ΚΚΕ μιας και εγώ ανήκω στο ''ιερατείο΄΄ και θα ήταν περιαυτολογία. Στην ανθρώπινη κλίμακα τώρα, , αισθάνομαι ότι οι απώλειες μετριούνται ανάλογα με τα μεγέθη. Βλέπεις δεν πίστεψα ποτέ το ουδείς αναντικατάστατος. Αντιθέτως, κάποια μεγέθη είναι απλά αναντικατάστατα. Για κάποια μεγέθη αξίζουν δυο ζωές πάλης. Θα μου πεις ίσως ποιός ορίζει το μέγεθος. Θα απαντήσω πως μερικά μεγέθη, είναι αδύνατον όπως και να τα μετρήσεις να τα βρεις πιο μικρά. Αυτή ίσως είναι η μεγάλη τους δυστυχία.

    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Δεν γράφεις, χορεύεις.
    Φτου ξελεφτερία

    ΑπάντησηΔιαγραφή