Εκπλήσσομαι όταν κάποιος συμφωνεί μαζί μου.

     Στις συζητήσεις των τελευταίων ημερών , φίλοι νιώθω να  ρωτούν  και να πελαγοδρομούν ανάμεσα στο δεξιά ή αριστερά. Το συνειδητοποιώ καθώς ακούω και τα σχόλια τους στα κείμενα μου.  Υποθέτουν πως μιλώ σαν  αριστερή , όταν προσπαθώ να πληγώσω τις ψευδαισθήσεις των ''δεξιών'' και πολλοί μετά με λένε ''δεξιά'' , όταν προσπαθώ να βασανίσω τις αυταπάτες των αριστερών. Εμένα φυσικά η δική μου τοποθέτηση παραμένει και στις δυό περιπτώσεις αμετάβλητη.
     Όταν ξεκίνησα στην προσωπική μου σελίδα να μιλώ για την κατάσταση του τόπου μας, πρόθεση μου δεν ήταν να προσφέρω πολεμικά επιχειρήματα στην μια πλευρά , εναντίον της άλλης, αλλά να προσπαθήσω να κοιτάζω τα πράγματα με μια υψηλότερη προοπτική. Φυσικά ήξερα και αναγνώριζα , ευτυχώς εγκαίρως πως αυτή η υψηλότερη προοπτική , θα ήταν σύντομα άχρηστη , για όσους μάχονται για την παράταξη τους , μαχόμενοι ταυτόχρονα ( ιδιοτελώς ή ανιδιοτελώς , λίγη σημασία έχει εδώ) για τον εαυτό τους , δηλαδή για την ταυτότητα που τους επιτρέπει να προσανατολίζονται και να επιβιώνουν κοινωνικά.
     Βλέπεις στον βαθμό που έχει δίκιο ο ένας , παύει να έχει δίκιο ο άλλος. Έτσι για λόγους οικονομία ίσως ή και χρόνου , κατατάσουμε γρήγορα , με συνοπτικές κρίσεις , έστω και αν στον άλλον αποδίδουμε τα ζοφερότερα κίνητρα και τις ελεεινότερες προθέσεις.
     Έμαθα σιγά σιγά στην ζωή μου , ευτυχώς και αυτό εγκαίρως , ότι ο απέναντι σου , εκείνος που εσύ θεωρείς αντίπαλο ή εχθρό σου, εκείνος που ίσως είναι διώκτης σου , μπορεί να έχει εξίσου καθαρή συνείδηση και εξίσου αγνά κίνητρα όσο και εσύ,  και να διαπνέεται από την ίδια ακλόνητη πεποίθηση για το δίκαιο του. Δεν ξεχωρίζεται με μαχαίρι το άσπρο από το μαύρο. Ποτέ δεν αντιπάθησα κάποιον επειδή διαφωνούσε μαζί μου , σε πολιτικά ζητήματα, ούτε και συμπάθησα κάποιον μόνο και μόνο επειδή  έτυχε να συμφωνεί. Έτσι αντιλάμβάνομαι την πολυφωνία και έτσι προσπαθώ να υπερνικήσω την δική μου υποκειμενικότητα.
     Προσωπικά δυσβάστακτη μου είναι μονάχα η έλλειψη χιούμορ. Και χιούμορ δεν  σημαίνει η ικανότητα να γελάς εις βάρος των άλλων , αλλά την ικανότητα να γελάς μαζί με τους άλλους εις βάρος του εαυτού σου. Ωστόσο ακόμα και η παντελής έλλειψη χιούμορ φαίνεται να είναι συγχωρητέα, αν σκεφθεί κανείς πόσο βαθειά είναι η ανάγκη να έχει κανείς μια ταυτότητα και πόσο άτεγκτη είναι η λογική της περιφρούρησης της. Όλοι έχουμε λοιπόν ίσα δικαιώματα στην ψευδαίσθηση , αφού δεν έχουμε όλοι την ίδια ικανότητα ή το ίδιο θάρρος για γνώση. Όπως και να έχει πολλοί άνθρωποι θεωρούν περίπου αφύσικο, να πρεσβεύουν οι άλλοι αντίθετες αντιλήψεις. Εγώ για να πω την αλήθεια , εκπλήσσομαι όταν κάποιος συμφωνεί μαζί μου.
     Σκέφτομαι πως καθώς η δημογραφική και η οικολογική επιβάρυνση γίνονται βαθμιαία αφόρητες  στον πλανήτη και καθώς η απορρόφηση των κλασσικών κοινωνικών τάξεων από την μαζικοδημοκρατική χοάνη κινείται ταχύτατα , θα πρέπει η σκέψη μας και η αντίσταση μας να προσαρμοσθούν και να κινηθούν προς τα  νέα δεδομένα. Η σημερινή μεγάλη  θεμελιακή αντίθεση είναι η αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας. Νιώθω σαν μονόδρομο , την κοινή δράση , τον ανοιχτό διάλογο , την θεωρητική και οργανωτική σύγκλιση  των προοδευτικών δυνάμεων με στόχο την ανασυγκρότηση της οικονομίας. Ας είμαστε λίγο προσγειωμένοι .
Ίσως έχει έρθει η ώρα να απελευθερωθεί η ανθρώπινη ιστορία από το περιττό φορτίο των αρχέγονων ψευδαισθήσεων . Έτσι που ακόμα και το μικρό βάρος μιας ιδεολογικής σαπουνόφουσκας να γίνεται αμέσως αντιληπτό.  Ίσως.


Φωτογραφία Cosmin Bumbut
http://www.bumbutz.ro/journal/2012/5/vama-veche-romania-2012