Που κοιμάται σήμερα το θυμικό μας ;

  Που να κοιμάται , άραγε σήμερα το θυμικό μας ;
Σε ποιά γωνιά του άχρονου χρόνου μας, έχει κουρνιάσει για να γιγαντωθεί ξανά την μέρα ακριβώς εκείνη, που θα θέλουμε να πράξουμε για να αλλάξουμε και να προχωρήσουμε.
     Που να κοιμάται άραγε σήμερα το θυμικό μας ; Εκείνο που σέρναμε μαζί μας , σε όλη την ζωή μας. Το πρώτο από τα όπλα που αντιπαραθέταμε σε εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς, της κάθε μικρής ή μεγάλης μέρας που επίμονα μας ζητούσε να την εμπιστευθούμε και να υπηρετήσουμε την χαρά. Αυτό που άφοβα του δίναμε ονόματα πολλά και δυνατά. Ένα από αυτά και η φιλοπατρία.
     Που να κοιμάται άραγε σήμερα το θυμικό μας ; Σε ποιά αχόρταγη πατρίδα ; σε ποιά σπηλιά θανάτου κουλουριασμένο , περιμένει την στιγμή που θα θελήσουμε να ξεκολλήσουμε και να πάμε παρακάτω  ; Ποιά αρχέγονη ματαίωση ακούραστα το θρέφει ; Να πάμε να το βρούμε , να το αναγνωρίσουμε και να το περιορίσουμε σε εξέχουσα βιτρίνα στο μουσείο των αναμνήσεων , έστω στην κεντρική σάλα. Έτσι που  να προχωρήσουμε και να λευτερωθούμε από τούτο το ιστορικό αδιέξοδο και τα ασήκωτα του βάρη.
     Το θυμικό αυτό μας απομόνωνε σε ατομικά κελιά, αφήνοντας μας μοναδική παρέα τον κατακερματισμένο μας εαυτό και την θολή του εικόνα. Αυτόν τον εαυτό , που την ζωή του , την έτρεχε με στόχο  να βρει ένα προστάτη. Αυτόν που την Κυριακή θα θεοποιούσε και την Δευτέρα θα αποκαθήλωνε με την ρετσινιά πως δεν τον τίμησε , δεν τον κατάλαβε, δεν τον αφουγκράστηκε, δεν τον τακτοποίησε βρε αδερφέ όσο ήθελε, όταν ήθελε και όπως ήθελε. Τον διασχισμένο εκείνο εαυτό που θα καταλάβαινε πάντα , εκείνο που ήθελε να καταλάβει και όχι ,αυτό που ήταν για να καταλάβει.
     Που κοιμάται άραγε σήμερα το θυμικό μας; αυτό που αναζητούσε και δεχότανε το καθυσηχαστικό χάδι και την κολακεία στην κάθε ανησυχία του ; χωρίς κανείς από τους προστάτες του να κάνει τον κόπο να ψελλίσει ούτε γράμμα από την αλήθεια , που μεταίωρη ακόμα χάσκει πάνω από τα κεφάλια μας . Το θυμικό μας, που υπό την πίεση της ανασφάλειας μας , δίκην μέλλοντος έμπαινε στην ύπνωση της ηρεμιστικής αναμονής ενός επόμενου προστάτη ηγέτη που θα το κολλάκευε συμβολικά , αλλά και πρακτικά και ας ήξερε και αγγλικά  με διορισμούς , με επιδόματα , έτσι που να κρατηθεί ζωντανό , ένα μωρό τριών χιλιάδων ετών.
     Που κοιμάται σήμερα το θυμικό μας ; Αυτό που μας κρατά δέσμιους σε πείσματα ''δήθεν απόλυτων αληθειών''. Μα αλήθεια, αυτές οι απόλυτες αλήθειες , οι μεγάλες αγεφύρωτες εσωτερικές μας αντιθέσεις , δεν μας εμποδίζουν από την ειλικρινή και βαθειά μας ένωση , την ένωση του διαφορετικού ; Αυτό το θυμικό , που μας εγκλωβίζει στην ακινησία του παρόντος και μας στεγνώνει την ψυχή.
     Σαν απειροελάχιστη στιγμή στο βλέμμα του Οδυσσέα . Σαν σταγόνα της ομίχλης στα γκρίζα τοπία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Κομματάκια στους αφιλόξενους χώρους που μας ταξίδευαν οι ταινίες του, εκεί που μύριζε η μελαγχολία και η νοσταλγία , ίδιες με τις δικές μας στο ασάλευτο παρόν μας.
     Που κοιμάται σήμερα το θυμικό μας ; Να πάμε να το ξυπνήσουμε , να το αναγνωρίσουμε , να το κατανοήσουμε και να το διώξουμε από μέσα μας. Γιατί αυτό που δεν μας δίνουν οι αριθμοί , πρέπει να μας το δώσει η υπέρβαση του εαυτού μας. Οι αντιθέσεις δημιουργούν και φέρνουν πόνο. Τον πόνο όμως τον κερδίζει, η παραίτηση από τις απόλυτες αλήθειες και η γνώση. Γιατί η γνώση είναι μνήμη. Η γνώση που μας δείχνει πως η κάθε στιγμή δεν εξαντλείται στον εαυτό της αλλά έχει διάρκεια . Και η διάρκεια συναντά την κάθε προηγούμενη και την κάθε επόμενη στιγμή και γίνεται ο χρόνος , χώρος.  O χώρος της διάρκειας. Όπως τα γράμματα μιας λέξης , που μέσα στην διαφορετικότητα τους κανένα δεν είναι ο εαυτός του, αλλά το όλον της.
     Που κοιμάται άραγε σήμερα το θυμικό μας , για να το δαμάσουμε και να πάψουμε να σπαταλάμε την ζωή μας σε διλλήματα;

Φωτογραφία John Gutman
http://www.johngutmann.org/