Αλήθεια, ποιά αλήθεια ;

   Aναρρωτιέμαι πολλές φορές , ποιά αλήθεια θέλω να μας έλεγε ο ''πολιτικός κόσμος'' σήμερα. Τι λείπει εντελώς απο την προσφιλή πολιτικολογία και τραπεζορητορεία.
     Κοιτώ τριγύρω μου και βλέπω να υπάρχει διάχυτη εντύπωση , πως μόλις εμφανισθεί στο διεθνές προσκήνιο η Ελλάδα ( αλλά ολόκληρη η Ελλάδα!) και υψώσει την φωνή για τα δίκαια της, η κοινωνία των εθνών , θα αφήσει τις δικές της έγνοιες και θα ενδιαφερθεί για τα ελληνικά αιτήματα, περίπου αποσβολωμένη από την ηθική τους λάμψη. Σαν να αρκεί να έχει κανείς το δίκιο με το μέρος του , για να έχει κάνει σχεδόν τα πάντα όσα εξαρτώνται από αυτόν. Αλήθεια το έχετε συναντήσει αυτό ποτέ στην ζωή σας, σε ατομικό επίπεδο ; Η ελληνική πλευρά , πολύ συχνά θεωρεί ως αδιανόητο , ότι άλλοι μπορούν να έχουν ( ειλικρινά ή όχι) διαφορετική αντίληψη , για το τι είναι δίκαιο.
     Θα ήθελα πολύ από εκεί , να ξεκινούσε να μας πει κάποιος την πικρή αλήθεια, που μας αφορά και μας οφείλεται. Να μας έλεγε πως όποιος μονίμως επαιτεί δάνεια  και επιδοτήσεις, για να χρηματοδοτήσει την οκνηρία και την οργανωτική του ανικανότητα , δεν μπορεί να περιμένει ότι θα εντυπωσιάσει κανένα και ποτέ με τα υπόλοιπα δίκαια του. Πως η έννοια του δικαίου , στο πολιτικό-διπλωματικό πεδίο , ορίζεται από την κάθε πλευρά για λογαριασμό της , αλλά αυτό που όλοι αποτιμούν παρόμοια και δεν μπορούν να ξεπεράσουν, είναι το κοινωνικό και  ιστορικό ειδικό βάρος της οντότητας μας. Τόσο μετρά η κάθε διεκδίκηση και ο κάθε ισχυρισμός , όσο η εθνική οντότητα που στέκει πίσω τους.
     Θα ήθελα επιτέλους να αναγνώριζε και να παραδεχότανε το σιωπηρό , διαρκές και κατά ένα μέρος συνειδητό και επαίσχυντο κοινωνικό συμβόλαιο , στο πλαίσιο του οποίου , η κάθε πολιτική ηγεσία , δεξιά, φιλελεύθερη , σοσιαλιστική, κοινοβουλευτική ή δικτακτορική ( ελάχιστες αποκλίσεις υπήρξαν) , ανέλαβε να υποστηρίξει και να ενισχύσει τις καταναλωτικές μας δυνατότητες , με αντίτιμο την πολιτική μας εύνοια ή ανοχή και την επωφελεία των σχετικών κοινωνικών και υλικών προνομίων. Προς άγρα και συγκράτηση της εκλογικής πελατείας προσφέρθηκε ποικιλία καταναλοτικών δυνατοτήτων και κρατικές θέσεις φυσικά. Σε τέτοια αγαστή σύμπνοια δεν θυμάμαι να ξαναβρέθηκε ο μπουζουκόφιλος  της επαρχίας και το τσόκαρο των Αθηνών.
     Και παρακάτω να προχωρούσε η αλήθεια. Να μας έλεγε για την βαρειά συνέπεια αυτού του σιωπηρού , κοινωνικού συμβολαίου, την εθνική μας εκποίηση και την συναφή πολιτική μας αποδυνάμωση. Το ξεπούλημα μας στην διεθνή αγορά. Θα ήθελα πολλά , αν σε αυτό το σημείο ζητούσα από την αλήθεια να είναι πολύ συγκεκριμένη και να μας δώσει διευθύνσεις και ονόματα ; Και να μας υπενθυμίσει , η αλήθεια και τις μακροπρόθεσμες συνέπειες που η οικονομική στενότητα των εκποιημένων πόρων , μας φέρνει. Να μας μιλήσει για την ανταγωνιστικότητα , για την παιδεία και για το σηματικό μειονέκτημα , στο οποίο μας καταδικάζει , μέσα στην παγκόσμια πολιτική.
     Θα ήθελα η αλήθεια να πήγαινε ακόμα πιο βαθειά και να μας έλεγε πως η εθνική μας προσπάθεια για ομοψυχία και συννενόηση δεν προσκρούει μονάχα στα οργανωμένα συμφέροντα της μειοψηφίας, γιατί αυτό θα μας κολάκευε και θα μας χάιδευε τα αυτιά , αλλά και γιατί αν ήταν μονάχα αυτά, θα μπορούσε να τα παραμερίσει η μεγάλη πλειοψηφία. Αλλά να προχωρούσε και να μας έλεγε ότι η προσπάθεια μας προσκρούει στις παθολογικές νοοτροπίες και στις παρασιτικές τακτικές της μεγάλης πλειοψηφίας. Κάτι σαν ένα τεράστιο πλαδαρό σώμα , που παρασιτεί εις βάρος ολόκληρου του εαυτού του , τρώει τις σάρκες του και συχνά και τα περιτώματα του.
     Και αν  φθάσει , η αλήθεια μέχρι εκεί , τότε να προχωρήσει παρακάτω. Να μιλήσει για το εμπόδιο που δημιουργούν οι ίδιοι οι πολιτικοί, στην συντριπτική πλειοψηφία τους. Έτσι όπως είναι ζωμωμένοι στην ψυχοπνευματική εξαθλίωση . Oχι μόνο γιατί η μόρφωση τους , ως προς το ποιόν και την συγκρότηση της είναι αεριτζίδικη και όχι μόνο γιατί για τις διεθνείς πολιτικοοικονομικές εξελίξεις γνωρίζουν λιγότερα και από αυτά που γράφονται στις εφημερίδες, αλλά και γιατί επιχειρούν πολιτικές πράξεις, νερουλών αποφάσεων.
     Θα ήθελα η αλήθεια , να πήγαινε ακόμα παρακάτω και να μας μιλούσε σε σημερινές συνθήκες , για την Ευρώπη και αν υπάρχει η πραγματική πολιτική ενότητα , ένα σύνολο κρατών δηλαδή που μπορεί να δράσει εννιαία και αποφασιστικά και να μπορεί να βοηθήσει στο λύσιμο των προβλημάτων μας, ιδιαίτερα τώρα που ο παγκόσμιος ανταγωνισμός μπαίνει σε πρωτόγνωρες φάσεις. Και πόσο αυτό κάνει ακόμα πιο αναγκαίο να σταθούμε στα πόδια μας ;
     Η αλήθεια όσο πικρή και αν είναι , θα μας βοηθούσε να σταθούμε στα πόδια μας, μπαίνοντας σε ένα επίπονο και τραχύ δρόμο εσωτερικής ανόρθωσης , που θα δυνάμωνε την οντότητα και το είδικό μας βάρος. Τότε δεν θα έπρεπε να μιλούμε για το μέλλον με όρους παρελθοντικούς και θα γυρνούσαμε σελίδα, ξεχωρίζοντας τα χλωρά από τα ξερά, ακόμα και να κάποια ερχόντουσαν από το παρελθόν. Θα ήταν πια συνειδητοποιημένα και θα γνώριζαν.
     Αλήθεια , ακούγεται σήμερα αυτή η αλήθεια;

Υ.Γ  Δεν αγνοώ, ούτε λησμονώ τις άκρως τιμητικές ατομικές εξαιρέσεις. Όμως οι κανόνες είναι τόσο εξόφθαλμοι και τόσο επαχθείς.

Φωτογραφία Stanco Abatzic