Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Πέρνα στιγμή μου, πέρνα!


   Δεν ξεχνιούνται οι στιγμές που νιώσαμε παντοδύναμοι.Ένα εμείς και Αυτή! Η μεγάλη ιδέα, η χίμμαιρα, η ηδονή. Παντοδύναμοι στον ανεξέλεγκτο έρωτα μας. Πανίσχυροι με το νεογέννητο μωράκι μας στο στήθος. Μεθυσμένοι, ζαλισμένοι, με στάχτες μες στα μάτια,απο την γλύκα του φιλιού της, θαμπωμένοι , σχεδόν ακινητοποιημένοι απο την αύρα του ζεστού της κορμιού. Του εντελώς δικού της μα και του άλλου της επιτυχίας, του πλούτου, της εξάρτησης, της ανάδειξης, της επιρροής του πανίσχυρου εαυτού μας. Δεν ξεχνιούνται εύκολα οι στιγμές που όλη η γη ήταν δική μας. Εμείς και Αυτή, ένα. Τα σπλάχνα απο τα σπλάχνα μας.
   Αυταπάτη! Γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε μέσα σε αυταπάτες. Τα γόνατα που μας χόρευαν μωρά παιδιά δεν ήταν τα δικά μας.  Τα χείλη που μας τραγούδησαν τα πρώτα νανουρίσματα δεν ήταν τα δικά μας. Μα τα πρώτα μας βήματα τα κάναμε μόνοι μας. Όταν εμείς το πήραμε απόφαση και μόνο τότε. Άλλωστε αυτά τα βήματα ήταν το ζητούμενο. Σ ' αυτά τα βήματα μπροστά η όποια ιδέα , μητέρα και χίμμαιρα που είναι ώριμη και δυνατή κανονικά χαίρεται και νιώθει την ικανοποιήση της προσφοράς. Κοντά της μάθαμε, κοντά της μεγαλώσαμε , απο αυτή τραφήκαμε για να ανοίξουμε τα δικά μας φτερά.  Αυτό που μας ενώνει , είναι αυτό που μας χωρίζει. Ο χρόνος ο αμείληχτος ο φθονερός θα μας το έδειχνε. Μας το έδειξε.
   Η μεγάλη ιδέα, η χίμμαιρα, ο τρελλός έρωτας, το πιο βαθύ φιλί, η απογείωση στα πελάγη της πιο απίστευτης επιτυχίας, η μέθη της νίκης, όλα αυτά που είναι εκέι , τα βλέπουμε, τα ακουμπάμε, τα ζούμε, έρχεται η στιγμή που τα χάνουμε. Είναι εκεί που τελειώνει αυτός ο χρόνος, χάνεται η αυταπάτη και ξαναμένουμε μόνοι.
   Είμαστε μόνοι , είμαστε όλοι μόνοι. Εμείς και οι δυνάμεις μας, οι αρετές μας, οι ανάγκες μας, οι διαθέσεις μας, τα μεράκια μας, οι κληρονομιές μας. Οι στιγμές μας. Όλα αυτά που ζώντας φοβόμαστε ότι θα χάσουμε. Γιατί αν χαθούν θα μαγαλώσει το κενό. Και το κενό όλοι το  έχουμε, άλλοι μεγαλύτερο και άλλοι μικρότερο.
   Αχ και να βάζαμε το χέρι μας μπροστά. Όχι , όχι για να σταματήσουμε την στιγμή.Αυτή και να θέλαμε , δεν σταματά, μα για να την χαιρετήσουμε λεβέντικα , παλικαρίσια. Αχ και να της φωνάζαμε , πέρνα στιγμή μου πέρνα! Ξέρω πως σε χάνω μα ήταν πολύ σπουδαίο που σ'είχα. Χωρίς εσένα θα ήμουν αδύναμος και λίγος και μόνος πάντα. Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει και δεν το αποδεχόμαστε; Να πούμε, ναι άλλαξαν τα πράγματα, ξεθώριασαν αυτά τα παλιά χρώματα, χάθηκαν εκείνα τα πέρα, ξοδεύτηκαν τα μέσα. Τι μας εμποδίζει να δούμε πως άλλαξε η εικόνα ; Δεν το μάθαμε τότε που ήταν να το μάθουμε. Δεν μας το δίδαξαν. Κρατηθήκαμε της αυταπάτης φύλακες.
   Μικρά ποδαράκια κάνουν μικρά βηματάκια. Μας αποχωρίζονται τα μικρά μας βηματάκια. Τελείωσε η παράσταση. Υπόκλιση, χειροκρότημα, ξανά υπόκλιση, ξανά χειροκρότημα. Ένας κόμπος στο λαιμό . Που θα ξαναβρεθεί κάτι τόσο μεγάλο , τόσο σπουδαίο, τόσο χρωματιστό, τόσο γεμάτο. Ήταν η καλύτερη παράσταση μας. Μας αποθεώνει το κοινό μας. Το κοινό μας! Εμείς δηλαδή! Χειροκροτούμε όρθιοι, βαθειά συγκινημένοι, πενθούντες. Θα ξαναμείνουμε  μόνοι τώρα. Εμείς και η πραγματική ζωή..Αποχωρεί η πρωταγωνίστρια , αποχωρεί η αυταπάτη. Αυλαία!



http://www.atgetphotography.com/The-Photographers/Cartier-Bresson.html

22 σχόλια:

  1. Ο Ματίς καθισμένος στην αναπηρική του πολυθρόνα, σε βαθειά όμως γεράματα,δουλεύει ασταμάτητα κι έχει το δικαίωμα να αναπολεί τις μέρες του σίγουρου ξεκινήματός του και την πορεία του που δεν τον πρόδωσε ποτέ. Πόσο την ζηλεύω αυτή την αναπηρική πολυθρόνα! Εμφανίστηκε τόσο αργά στη δημιουργική του ζωή..Σεβάστηκε μέχρι τέλους το αεικίνητο πνεύμα του, γεμάτο υπέροχα χρώματα και μορφές..Κοιτάζω τις δικές μου με θλίψη.Τόσες πολλές και ακίνητες, μικρές και μεγάλες πολυθρόνες..Τα χρώματα με τα οποία είναι καλυμμένες δεν μου προσφέρθηκαν σχεδόν ποτέ.Τουλάχιστον κοιτιέμαι και το βλέπω.Και μετά, τι άραγε;Δεν μπορώ να δω.Αυλαία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ξέρω τι να γράψω...απίστευτο
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τα θέματα που μας φέρνεται , μας στέλνουν πολύ μακριά . Σε χώρες που δεν φθάσαμε ίσως ποτέ , ακουστά μονάχα τις έχουμε και αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Μιλήστε μας , σας παρακαλώ μια μέρα για τον φόβο. Αυτόν τον υψήλό κύριο , τον αυστηρό μοχλό πίεσης. Προσωπικά τον τρέμω ακόμα. Αυτός με κυβερνά. Και έτσι χάνω τα πάντα.
    Πέτρος Κυριακίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "... τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες, μην ανοφέλετα θρηνήσεις.
    Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει..."
    Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ ( Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον)
    και προπάντων όχι με "με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα"
    Thanks Annita για το πολύ καλό κείμενο και συγνώμη για την ανωνυμία μου.
    Ενας φίλος από τα παλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι έχεις μέσα σου, τι νερά τρέχουν μέσα σου...
    Σταύρος Χ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ποιός είναι αυτός που γεννήθηκε γνωρίζοντας πως με το ΄΄έσκασε μύτη '' σ'αυτό τον κόσμο , μπήκε στην πλάνη και στην αυταπάτη. Ποιός και με πιοό τρόπο μπορεί τώρα πια να βγει αφού με δεκανίκια μάθαμε να ζούμε και ξένα φαγητά να τρώμε και μάλιστα κρύα. Ποιός κορίτσι μου έπρεπε να μας τα μάθει αυτά , το ξέρω . Μα εγω ατύχησα και συνεχίζω να ατυχώ. Πότε θα σπάσει ο μαύρος κύκλος που έγραψες πιο παλιά , μήπως αυτό δεν ζεικαι η Ελλάδα σήμερα? Την επόμενη μέρα της τελευταίας παράστασης ? Που είναι τα μαύρα τα καυτά μας δάκρυα και αν δεν έρθουν πως θα βρούμε το φως μας ? το εσωτερικό?
    Δημήτρης+ Άννα και άλλοι πολύ που θα ήθελαν αλλά δεν μπορούν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "μάνα , γιατί τα δέντρα δεν περπατάμε", ρωτούσε τη μάνα της."γιατί δεν έχουν ρίζες, παιδι μου", ήταν η απάντηση , και τότε πήγαινε , αγκαλιαζε τους κορμούς τους και τους ψυθιριζε λόγια κατηγορίας.και εκείνα λυγιζαν και βογγουσαν. "Θε'μου , ευλόγησε τη νεα μου ζωη".

    Τα δέντρα, Ρίτα Λυμπερακη ,1945

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αν ήξερες Αννίτα μου τι μας κάνεις να νιώθουμε, αν λίγο καταλάβαινες που μας δείχνεις να κοιτάξουμε και όσοι προσπαθήσουμε να δούμε , τι βλέπουμε. Σε ευχαριστούμε και είναι τόσο λίγο αυτό, τόσο μα τόσο λίγο
    Ο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν είναι το "χάρισμα" αυτό που σε διακρίνει, Ανίτα, είναι το μεγαλείο σου!!! Παίρνουμε με απληστία αυτά που μας δίνεις με γεναιοδωρία, μα επίτρεψέ μου να σου ζητήσω μία χάρη:" Μη ρίξεις αυλαία, σε παρακαλώ!!".
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. "«Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές». Διονύσιος Σολωμ´ος

    http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?cat_parent=39&time_id=426&cat_id=39

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Για ποιά αυλαία μου μιλάς Γιούλη, αν ρίξω αυλαία , θα είναι σαν να ρίχνω την ψυχή μου στα σκοτάδια ξανά . Και εκεί στάθηκα πολλά χρόνια πίστεψε με. Καθόλου να ρίξω αυλαία , δεν επιθυμώ. Αντιθέτως θέλω να συνεχίσω και όπου βγει. Άλλωστε βρήκα συνοδοιπόρους σπουδαίους και μοιραζόμαι τις ομορφιές του δρόμου και τα σκοτεινά περάσματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φίλε μου απο τα παλιά όποιος και να είσαι , σ' ευχαριστώ πολύ. Δεν με ενοχλεί η ανωνυμία.Καθόλου γιατί είναι μονάχα επιφανειακή. Πιο κάτω συναντίομαστε , συνοδοιπορούμε, ο καθένας μονάχος του μα και λίγο πιο εκεί ο άλλος. Σαν ομογάλακτοι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ...Ήταν αφόρητος ο τρόπος του πατέρα και δεσποτικός , τυραννικός. Και ολυτε καμιά ντροπή για την ζωή του ενώ θα έπρεπε. Και για τους άλλους μια αυστηρότητα με το παραμικρό. Πόσο θα έπρεπε ο πατέρας μου να ντρέπεται για την ζωή του , και χωρίς να περιορίζομαι απ΄το χρόνο , γιατί έρχονται μόνα τους τα γεγονότα , πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο , τρέχα γύρευε , στο κάτω κάτω κάθε ζωή είναι όμοια με την άλλη , όπως όμοιο με τ΄λάλλο είναι στον ωκεανό το κάθε κύμα παρά την διαφορά ύψους ή ορμής..
    απο το '' Ο άλλος Αλέξανδρος'' Μαργαρίτα Λυμπεράκη 1950
    για την ΜΑ.ΑΝ .ΤΗΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μου δίνετε τόσα πολλά δώρα...Πόσο σας ευχαριστώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εχεις δίκιο , είναι " επιφανειάκη".

    Η ζωή είναι πάντα "μπροστά" , οτι έμεινε πίσω έχει χαθεί μέσα στη σκόνη.

    Χαίρομαι που σε ξανασυναντώ μέσα από τα κειμενά σου και η χαρά αυτή μου αρκεί.

    +++++

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Aχ Αννούλα μου! και αν δεν προλέβει κανείς?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Με τάραξες με ένα reminder:
    Να θυμηθώ να θυμάμαι...
    Να αφήνω τις στιγμές, για να καλωσορίζω άλλες.
    Να σαι καλά Αννίτα!
    Νέκτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Είναι τελικά πολύ σπουδαίο, πολύ συγκινητικό ν'ανακαλύπτεις σιγά σιγά τους δίπλα σου με τρόπους περίεργους και αναπάντεχους. Σίγουρα όλους κάτι μας ένωσε και βρεθήκαμε μαζί και γίναμε ο 22ος κύκλος. Είναι βαθεία συγκινητικό να γνωρίζεις το εύθραυστο και το ανθρώπινο..το τόσο κοινό και τόσο τρομακτικό σε όλους μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. "Κρατηθήκαμε της αυταπάτης φύλακες..." καλα τα λες...Παίξαμε αυτο το ρόλο τόσα χρόνια σε καταστάσεις που μισούσαμε και μας κατέστρεφαν...Και όταν επιτέλους έρχεται στη ζωή σου η στιγμή που σε κάνει να ζεις...να μην τρέμεις..να είσαι εσυ...τότε πως να μην κρατηθείς φύλακας της;;;Πώς να την αφήσεις να "περάσει";;Απλά δεν θέλεις..

    Νατ

    ΑπάντησηΔιαγραφή