Στο τέλος η Μαρία θα σβήσει όλα τα μηνύματα του Μιχάλη από το Messenger. Αυτό είναι η τελική λύση και απελευθέρωση. Δεν θα τα αφήσει εκεί ελεύθερα και διαθέσιμα σε πρώτη ευκαιρία που θα θυμάται κάτι ν' ανατρέχει σ΄αυτά, να πηγαίνει όλους τους διαλόγους προς τα πίσω και να αναστατώνεται. Θα πατήσει μια στιγμή το delete και θα εξαφανιστούν όλα τα μηνύματα, και μαζί μ΄αυτά κι αυτός ο ίδιος ο Μιχάλης.
Μέχρι τότε όμως θα δοκιμάσει άλλη μια τελευταία φορά. Θα ανεβάσει εκείνη την φωτογραφία με το ηλιοβασίλεμα και το ζευγάρι που περπατάει αγκαλιασμένο στην αμμουδιά. Είναι μια φωτογραφία από αυτές που έχει βρει μέσα στο διαδίκτυο. Είναι πολύ απλή διαδικασία. Γράφει την λέξη ηλιοβασίλεμα και τις λέξεις θάλασσα και αγκαλιασμένο ζευγάρι και της δίνει δεκάδες επιλογές. Επιλέγει τότε όποιες θέλει και τις αποθηκεύει σε ένα αρχείο με το τίτλο ''Μιχάλης Φ''. Φ για το φωτογραφία. Να μην χρειάζεται να κάνει συνεχώς την ίδια διαδικασία. Μέσα στο αρχείο έχει και υποαρχεία. Μπαλκόνια με θέα στο βουνό, μονοπάτια σε δάση, φάρους σε τρικυμισμένες θάλασσες, ψάθινα καπέλα στην άμμο, ζευγάρια χαρούμενα, θλιμμένα, απογοητευμένα. Δεν έχει σημασία που δεν έχει πάει ποτέ σ' αυτή την αμμουδιά, ούτε που δεν περπάτησε αγκαλιά με τον Μιχάλη σ΄αυτή την θάλασσα, ούτε που δεν αντίκρυσε ποτέ αυτό το βουνό μέσα από την θεϊκή θέα αυτού του μπαλκονιού. Τι σημασία δηλαδή έχει; Εκείνη θέλει να του στείλει ένα μήνυμα γιατί πολύ την έχει στεναχωρήσει που έχει από προχθές χαθεί και δεν της απαντάει. Την ίδια ώρα βέβαια που δεν απαντάει, όλα τα βλέπει. Τίποτα δεν του ξεφεύγει.
Θα συνοδεύσει την φωτογραφία και με ένα στίχο του Leonard Cohen. ''Dance me to the end of love". Ναι ρε Μιχάλη, ''Dance me to the end of love''. Tι δεν καταλαβαίνεις; Όμως όχι! Tώρα που το σκέφτεται ξανά, αλλάζει γνώμη. Δεν θέλει να αποκαλύψει τόσο γρήγορα και απόλυτα τις προθέσεις της. Καλύτερα να χρησιμοποιήσει εκείνο τον μοναδικό στίχο του Σεφέρη, ''με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος, πήραμε τη ζωή μας. Λάθος! Κι αλλάξαμε ζωή.'' Να προσέξει το θαυμαστικό. Είναι στο λάθος! Αυτό θα βάλει να συνοδεύει την φωτογραφία της ανάρτησης. Για να καταλάβει ο Μιχάλης πως έκανε λάθος που τώρα έχει χαθεί και δεν της μιλάει. Για την ποίηση και για τα αποφθέγματα της λογοτεχνίας έχει ξεχωριστό αρχείο. Κι αυτό για την συντόμευση του χρόνου. Κάποια βράδια που έχει χρόνο συμπληρώνει και εμπλουτίζει το αρχείο. Έχει φθάσει να προσθέσει και Sylvia Plath, Julio Cortazar, Paul Auster και πολλούς άλλους όπως και Έλληνες ποιητές και πεζογράφους. Να τα βρίσκει έτοιμα και να αποφεύγει και την πιθανότητα να αντιγράψει κάτι και να βρει τον μπελά της. Αυτό το αρχείο το οναμάζει '' Μιχάλης Λ. Λ από το λόγια.
Αυτό λοιπόν θα κάνει αμέσως τώρα. Θα ανεβάσει την φωτογραφία με το ηλιοβασίλεμα και τα λόγια του Σεφέρη. Θα βγάλει ένα ποτήρι δροσερό νερό, θα καθήσει αναπαυτικά στο γραφείο της και θα περιμένει να δει τις αντιδράσεις. Θα πέφτουν τα like και οι καρδούλες βροχή και εκείνη θα πίνει το δροσερό νεράκι της. Θα του δείξει του Μιχάλη να μάθει τι είναι να μην της μιλάει για δύο μέρες τώρα. Να μην της έχει δώσει ούτε ένα σημείο ζωής. Σ΄αυτήν που γνωρίζει τα πάντα για αυτόν. Πού μένει, πού δουλεύει, ποιοι είναι οι φίλοι του, τι προβλήματα τον απασχολούν με την δουλειά, τα οικονομικά του ζόρια. Τα θέματα που είχε με την πρώην και πότε έπαψε να είναι πρώην. Και για την πρώην γνωρίζει τα πάντα. Έψαξε και για αυτήν όλες τις πληροφορίες. Ήταν η τελευταία πρώην του και όσο και να το κάνεις θα πρέπει να παρατηρεί έστω και διακριτικά για να αποφύγει τις κακοτοπιές. Και για τη μάνα του ήξερε πως ήρθε από τη Γερμανία που δούλευε σε εργοστάσιο κατασκευής κουμπιών, και για τον πατέρα του, τον χρόνια νεφροπαθή. Αφού ενδιαφέρεται για τον Μιχάλη, ενδιαφέρεται για όλα που τον περιστοιχίζουν και τον απασχολούν. Κατα βάθος και ο Μιχάλης ενδιαφέρεται για αυτήν. Και μια μέρα θα προχωρήσουν μαζί στην ζωή και θα φθάσουν μέχρι το τέλος μαζί αγκαλιασμένοι. Και θα ζήσουν όπως ο στίχος του Cohen, μέχρι το τέλος της αγάπης. Σαν ένα όνειρο, σαν ένα παραμύθι. Το γνωρίζει αυτό. Είναι σίγουρη για αυτό. Κι ας μην έχει συναντήσει ποτέ τον Μιχάλη από κοντά. Χρόνια τώρα του μιλάει δυνατά περπατώντας πάνω κάτω μόνη μέσα στο σπίτι της.
Όμως μπορεί εντέλει το αποτέλεσμα να μοιάζει με ζωή, αλλά δεν είναι. Ούτε το ποιος έκανε το λάθος απάντησε, τουλάχιστον δεν το απάντησε επαρκώς, για να ξέρει σε ποιον θα το χρεώσει.
Όλη η ζωή της μια άρνηση.
Ζωγραφική Andy Warhol
