Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Μαθαίνεις να ζεις



     ΄Τελείωσαν οι γιορτές , τα καταφέραμε κουτσά στραβά και η πόλη ξαναβρήκε τον ρυθμό της. Κάποια καταστήματα ανοίξανε και υποδέχονται τους λιγοστούς πελάτες. Μέρα μεσημέρι τα καφενεία  κατακλύζονται από πολλές πολλές αργόσχολες γουλιές. Η κίνηση στους δρόμους μειωμένη, λίγο ζαλισμένη. Οι πορείες μαχητικές αλλά ταυτόχρονα μελαγχολικές. Οι επιχειρήσεις εξακολουθούν να κλείνουν, οι δουλείες να χάνονται και οι διαμαρτυρίες  ακροβατούν.
     Τα ερωτήματα παραμένουν τα ίδια. Πως ζει μια οικογένεια με 400-500 ευρώ. Πως θερμαίνουν το σπίτι ; Πως πάνε τα παιδιά στο σχολείο; Αναρωτιέσαι και περπατάς βιαστικά προς την δουλειά σου . Έχεις ακόμα δουλειά και αυτό από μόνο του είναι προνόμιο. Η ζωή σου δεν έχει κλωνιστεί από τα θεμέλια της. Είσαι άραγε πιο άξιος; Πιο τυχερός ; Αγωνίστηκες τόσο πολύ γι΄αυτή την δουλειά.
     Προχωράει η μέρα και εσύ ευχαριστείς  την τύχη σου που έχεις ακόμα δουλειά. Που δεν έφθασε ακόμα το κύμα μέχρι την πόρτα σου. Βαθιά , βαθιά  νιώθεις ακόμα και ενοχή. Αυξανόμενη και αυτή αναλογικά με το αίσθημα αυτοσυντήρησης. Άλλη συζήτηση αυτή, ψιλά γράμματα , λεπτομέρειες. Όλα τα γαστρικά  σου υγρά σε πλήρη δράση, για να λιώσεις και να χωνέψεις τα αχώνευτα.
     Κυκλωμένος από διάφορες ντροπές γιατί έμαθες πως  κλείνουν ακόμα και κοινωφελή ιδρύματα, κέντρα ψυχικής υγείας, αποτοξίνωσης, ορφανοτροφεία και νοσοκομεία παραπαίουν. Η Ελλάδα αποφασίζει ότι δεν  μπορεί να βοηθά τα αδύναμα παιδιά της. Αποστρέφει το βλέμμα της απ΄αυτά. Και εσύ βουλιάζεις και άλλο στις έγνοιες και στις ενοχές.
     Βράδυ, περνάς γυρνώντας από τους ίδιους δρόμους της πρωινής βιασύνης και βιοπάλης. Στα ρουθούνια σου γλιστρά σιγά σιγά η αιθάλη. Πηχτή και κίτρινη. Γεμάτη θολούρα και φόβο. Ξετυλίγει κινηματογραφικά μπροστά στα μάτια σου, ολόκληρη την κρατική παράλυση. Λες και την εσωτερική κατάκτηση ; Δεν υπάρχει πιο καλά συμπικνωμένη απεικόνιση  όλων αυτών που ζεις και όλων αυτών που σου λείπουν , απ΄αυτή την φωτογραφία της αιθαλομίχλης. Τόσο υπεύθυνα επιδιώκει η ζωή την αποτύπωση της στην ιστορία.
     Προχωράς στον δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι. Λίγοι περαστικοί , περνάς και σε δυο τρία μπαράκια συναντάς, θαμώνες να ακούνε τζαζ και μπλουζ. Σου φαίνονται φαινομενικά άθικτοι. Άλλωστε το ξέρεις , οι άνθρωποι είναι επιβιωτές.
      Υπάρχει όμως ένα σημείο καμπής . Δεν ξέρω πότε έρχεται αυτό, ούτε με ποιούς εσωτερικούς ψυχικούς μηχανισμούς. Όμως έρχεται, εκείνη η στιγμή που καταφέρνεις να σε περιλαμβάνει  η καθημερινότητα. Και ενώ δεν ξέρεις πως θα είναι τα πράγματα ούτε μέχρι το καλοκαίρι, ανοίγονται μπροστά σου όλα τα ενδεχόμενα το ίδιο δυνατά. Η διεκδίκηση, η μεταρρύθμιση, η όρεξη , η διάθεση. Αρχίζεις να ζεις μέρα με την μέρα.Μαθαίνεις, θυμάσαι , πες το όπως θέλεις.  Να ρουφάς άπληστα τον ουρανό, την θάλασσα, την λιακάδα. Να νιώθεις διαφορετικά τους φίλους, τους ανθρώπους σου. Να απολαμβάνεις ακόμα και το  λίγο. Να σέβεσαι το ελάχιστο. Να μοιράζεσαι την ευκαιρία. Γιατί η ευκαιρία γίνεται δυνατότητα μέσα απ΄όλους.
         Μ΄αυτές τις σκέψεις φθάνεις στο σπίτι. Μπαίνεις και αντικρίζεις την εξαίσια καθημερινότητα που όμως σε περιλαμβάνει. Δεν ξέρεις αν τα καλοκουρδισμένα γαστρικά σου υγρά , θα δώσουν την σειρά τους σε κάποια άλλο νερά που ήρθε η ώρα τους να σπάσουν. Αλλά πάντως τρέχεις να ξαναδιαβάσεις τα λόγια του Άρη Αλεξάνδρου
''Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις
εδώ στα χαλάσματα
Χαράζοντας γραμμές
Εδώ θα επιμένεις , δίχως βία
Χωρίς ποτέ να καταφύγεις στην βολική απόγνωση
Ποτέ στην περιφρόνηση.''

Και έκπληκτος ανακαλύπτεις πως σε περιλαμβάνουν.


Φωτογραφία Παναγιώτης Παπαθεοδωρόπουλος
https://www.facebook.com/panpapath#!/panpapath




Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/mathaineisnazeis/
      

8 σχόλια:

  1. Σκάκι (Ι)

    Συγκεντρωμένοι οι παίχτες νύχτα μέρα
    καθοδηγούν τα αδιάφορα πιόνια.
    Ως το πρωί θα κλείνει η σκακιέρα
    δύο χρώματα που αντιμάχονται αιώνια.

    Μέσα, τα πιόνια αναδίνουν μια προσήλωση
    μαγευτική: ευκίνητα άλογα, πύργοι ομηρικοί,
    βασιλιάς στα μετόπισθεν, η βασίλισσα πάνοπλη,
    στρατιώτες επίμονοι, διαγώνιοι αξιωματικοί.

    Μα κι όταν αποσύρονται οι παίχτες,
    από το χρόνο πια εξαντλημένοι,
    η δράση εξακολουθεί και επιμένει.

    Απ’ την Ανατολή έχει ο πόλεμος αυτός ανάψει
    το δίχτυ του σ’ ολόκληρη τη γη απλώνει.
    Μα ούτε η μια παρτίδα ούτε η άλλη τελειώνει.
    Χ.Λ. Μπόρχες

    Απόπειρα μυθιστορήματος

    Ύστερα από μιαν απόπειρα μυθιστορήματος
    ξαναγύρισε στην ποίηση.
    Τον κούραζε πολύ να φτιάχνει ήρωες
    από τα εκμαγεία του προσώπου του.
    Αν ήταν πάλι να μιλάει
    μέσα από τις δικές του μάσκες
    το προτιμούσε με πιο λίγες λέξεις
    Τ. Πατρίκιος (αντικριστοί καθρέφτες)

    ΥΓ. δεν ήξερα πιο από τα δύο να διαλέξω, οπότε σαν καλό μαθητούδι τα αντέγραψα και τα δύο! η αισιοδοξία ρέει και θα ρέει και πάντα θα ρέει μέσα από όμορφες φωνές, από καθάριες ψυχές που συντροφεύουν διακριτικά κατά τη διάρκεια της μέρας, κάθε μέρας, καλής μέρας, με το χαμόγελο τους, στο πέτο να αγγίζει να ζεσταίνει… http://www.youtube.com/watch?v=LLn3FT9BsRs
    Σπύρος Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Διψάς να γράψεις και να γράψεις, να καταγράψεις, να μοιραστείς, να δώσεις, να πάρεις, να ζήσεις, να μην αφήσεις ούτε μια γραμμή, ούτε μια διαδρομή που έχεις βιώσει, ούτε το παραμικρό, το δάκρυ σου, το πόνο σου, τη φωτογραφία σου, το ημερολόγιο σου, το γέλιο σου, το χιούμορ σου, το αυτοσαρκασμό σου, την αυτοκριτική σου, την αυτοανάλυση σου… την αυτοΐαση σου. Βιβλία, ήχους, στίχους, συνταγές, συμβουλές, ξόρκια, ματζούνια, αρώματα, γεύσεις, γλυκό, ξινό, αλμυρό, στυφό, πικρό, χρώματα, αποχρώσεις, φως, έρεβος, τοίχοι, κάγκελα, δεσμοφύλακες, στάσεις, αποστάσεις, μεταμορφώσεις, θέσεις, διαθέσεις… Δεν φτάνουν τα χαρτιά, κινείσαι συνεχώς έξω από τα όρια τους, τεθλασμένα και μη, σχοινοβατείς και η μπάρα που σε ισορροπεί είναι νοητή, ρισκάρεις, παίζεις με το μυαλό σου και τα όρια του. Και κάθε φορά τα ξεπερνάς, ενθαρρύνεις τον εαυτό σου και επιβεβαιώνεις τον Καζαντζάκη, όχι δεν είναι στοίχημα με τον εαυτό σου, το λες κάθαρση, αιμοκάθαρση, γδέρνεις τον παλιό καρκίνο από πάνω σου, σχίζεις και τραβάς με δύναμη τα σάπια πετσιά σου, κάθε κομμάτι μια λέξη που δεν είπες, κάθε κομμάτι μια λέξη που είπες. Γράφεις και γράφεις, έξω από τα όρια του χαρτιού, έξω από τα όρια σου… πρόσεχε φιλαράκο, πρόσεχε καλά, όσο γερά και να κρατιέσαι στη κουπαστή της σχεδίας σου ο Αίολος είναι πιο δυνατός… μην ανησυχείς συγκάτοικε μου, νιώθω νηνεμία μέσα μου αυτή τη φορά, τη νιώθω, ναι αυτό είναι, νιώθω…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευτυχώς σήμερα βρέχει, και να βρέχει μέχρι να ξεπλυθει και η τελευταία γωνία, το καθε παραπεταμένο πεζοδρόμιο, ο κάθε δηλητηρίασμενος κοκος της ψυχή μας, η θολούρα της ματιάς μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Να σέβεσαι το ελάχιστο", δανείζομαι τη φράση σου, για να συμπληρώσω "ξεκινώντας από τον εαυτό σου", το σίγουρο συνοδοιπόρο σου, τον αυστηρότερο κριτή σου. Παύσαμε να λογοδοτούμε στον εαυτό μας και γίναν όλα "ίσιωμα". Όντως, ευτυχώς, βρέχει.
    Καλημέρα,
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπέρα, θα ήθελα την επαγγελματική σας άποψη αναφορικά με το “Sunday Bloody Sunday” των U2 ότι ήμουν εκτός και μάλιστα είχα επισκεφτεί σε ένα σωφρονιστικό κατάστημα τον Διευθυντή του, κάναμε μια μεγάλη κουβέντα και εγώ ήμουν και είμαι της άποψης για κάποιους, πώς να το πω, φιλοξενούμενους του ιδρύματος του όταν έχουν πρότερο έντιμο βίο ή λόγω καλής συμπεριφοράς να βγαίνουν από εκεί με κάποιους περιοριστικούς όρους, όπως γίνεται σε κάποιες χώρες του εξωτερικού. Ο Διευθυντής ήταν κάθετος στο “μια φορά εγκληματίας πάντα εγκληματίας”, νομίζω είναι πολύ ακραία η θέση του και εννοείται το κείμενο μου εκφράζει έμενα και κανένα άλλον. Θα μπορούσατε να με βοηθήσετε με την επιστημονική σας άποψη;
    Σας ευχαριστώ πολύ
    Δαίδαλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αγαπητοί μου φίλοι όποτε με βλέπετε να μην απαντώ στα λόγια σας είναι γιατί δεν έχω κα΄τι σπουδαίο να πω. Νομίζω πια πως πάνω κάτω το ξέρουμε όλοι, πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος και πως αν ψαχνουμε και την επιστημονική άποψη εκεί πια , ακόμα περισσότερο η αλήθεια δεν είναι μόνο μια. Έτσι και αλλιώς βρισκόμαστε καταμεσίς της συντριβής πολλών μύθων και νομίζω πως αυτό ενισχύει την γνώμη μου πως όλα πρέπει να συζητιούνται και οι οπτικές να έρχονται σε σύγκλιση μετά από ανταλλαγή απόψεων. Γράφω όχι γιατί ξέρω κάτι παραπάνω φυσικά αλλά γιατί θέλω να επικοινωνήσωμε εσας τους γνωστούς άγνωστους φίλους και αδερφούς μου και αν τα καταφέρνω αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά. Αν δεν ήθελα να επικοινωνήσω , μίλαγα καιέγραφα στα τυφλά ή μέσα σε κανένα ανήλιαγο δωμάτιο. Δεν έχω επιστημονική άποψη. Σιχαίνομαι κάθε τι δογματικό και κάθε μορφή βίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Άντεξα και είδα ολόκληρη την συνεδρίαση στην βουλή. Τώρα τελειώνει , αυτή με τις 4 κάλπες και ξέρεις τι έκανα αμέσως μετά , κορίτσι μου; Κάθησε και ξαναδιάβασα το κείμενο σου...αυτό το τελευταίο, αλλά και όποιο άλλο, το ίδιο θα ήταν. Ποιό άραγε να πρωτοθυμηθώ...και το έκανα για να ξανανιώσω αλνθρωπος και να μαλακώσω τα μέσα μου. Μπας και κοιμηθώ, μπας και τα καταφέρω.γιατί μου κάθησε πολύ βαριά η λάσπη και η δώσε και η πάρε. Αυτό δίνεις κυρία μου! Συνειδηση! Και μας γλυτώνεις απο το τίποτα.
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. σμίλεψε
    λευκό πουλί,
    σμίλεψε ρίμες
    για κολώνες.
    κι όσο το χτίζεις,
    τα σκιάχτρα σου
    δαμάζεις.
    κ’ ετούτο
    το καρυδότσουφλο
    ούριο ανέμι
    πυξίδα έχει,
    σε χάρτες
    και σε πέλαγα
    σ’ αλαργοταξιδεύει

    http://www.youtube.com/watch?v=pPivYodhr-s καλή σου ημέρα, μέρα καλή!
    Ηλέκτρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή