Μαθαίνεις να ζεις

     ΄Τελείωσαν οι γιορτές , τα καταφέραμε κουτσά στραβά και η πόλη ξαναβρήκε τον ρυθμό της. Κάποια καταστήματα ανοίξανε και υποδέχονται τους λιγοστούς πελάτες. Μέρα μεσημέρι τα καφενεία  κατακλύζονται από πολλές πολλές αργόσχολες γουλιές. Η κίνηση στους δρόμους μειωμένη, λίγο ζαλισμένη. Οι πορείες μαχητικές αλλά ταυτόχρονα μελαγχολικές. Οι επιχειρήσεις εξακολουθούν να κλείνουν, οι δουλείες να χάνονται και οι διαμαρτυρίες  ακροβατούν.
     Τα ερωτήματα παραμένουν τα ίδια. Πως ζει μια οικογένεια με 400-500 ευρώ. Πως θερμαίνουν το σπίτι ; Πως πάνε τα παιδιά στο σχολείο; Αναρωτιέσαι και περπατάς βιαστικά προς την δουλειά σου . Έχεις ακόμα δουλειά και αυτό από μόνο του είναι προνόμιο. Η ζωή σου δεν έχει κλωνιστεί από τα θεμέλια της. Είσαι άραγε πιο άξιος; Πιο τυχερός ; Αγωνίστηκες τόσο πολύ γι΄αυτή την δουλειά.
     Προχωράει η μέρα και εσύ ευχαριστείς  την τύχη σου που έχεις ακόμα δουλειά. Που δεν έφθασε ακόμα το κύμα μέχρι την πόρτα σου. Βαθιά , βαθιά  νιώθεις ακόμα και ενοχή. Αυξανόμενη και αυτή αναλογικά με το αίσθημα αυτοσυντήρησης. Άλλη συζήτηση αυτή, ψιλά γράμματα , λεπτομέρειες. Όλα τα γαστρικά  σου υγρά σε πλήρη δράση, για να λιώσεις και να χωνέψεις τα αχώνευτα.
     Κυκλωμένος από διάφορες ντροπές γιατί έμαθες πως  κλείνουν ακόμα και κοινωφελή ιδρύματα, κέντρα ψυχικής υγείας, αποτοξίνωσης, ορφανοτροφεία και νοσοκομεία παραπαίουν. Η Ελλάδα αποφασίζει ότι δεν  μπορεί να βοηθά τα αδύναμα παιδιά της. Αποστρέφει το βλέμμα της απ΄αυτά. Και εσύ βουλιάζεις και άλλο στις έγνοιες και στις ενοχές.
     Βράδυ, περνάς γυρνώντας από τους ίδιους δρόμους της πρωινής βιασύνης και βιοπάλης. Στα ρουθούνια σου γλιστρά σιγά σιγά η αιθάλη. Πηχτή και κίτρινη. Γεμάτη θολούρα και φόβο. Ξετυλίγει κινηματογραφικά μπροστά στα μάτια σου, ολόκληρη την κρατική παράλυση. Λες και την εσωτερική κατάκτηση ; Δεν υπάρχει πιο καλά συμπικνωμένη απεικόνιση  όλων αυτών που ζεις και όλων αυτών που σου λείπουν , απ΄αυτή την φωτογραφία της αιθαλομίχλης. Τόσο υπεύθυνα επιδιώκει η ζωή την αποτύπωση της στην ιστορία.
     Προχωράς στον δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι. Λίγοι περαστικοί , περνάς και σε δυο τρία μπαράκια συναντάς, θαμώνες να ακούνε τζαζ και μπλουζ. Σου φαίνονται φαινομενικά άθικτοι. Άλλωστε το ξέρεις , οι άνθρωποι είναι επιβιωτές.
      Υπάρχει όμως ένα σημείο καμπής . Δεν ξέρω πότε έρχεται αυτό, ούτε με ποιούς εσωτερικούς ψυχικούς μηχανισμούς. Όμως έρχεται, εκείνη η στιγμή που καταφέρνεις να σε περιλαμβάνει  η καθημερινότητα. Και ενώ δεν ξέρεις πως θα είναι τα πράγματα ούτε μέχρι το καλοκαίρι, ανοίγονται μπροστά σου όλα τα ενδεχόμενα το ίδιο δυνατά. Η διεκδίκηση, η μεταρρύθμιση, η όρεξη , η διάθεση. Αρχίζεις να ζεις μέρα με την μέρα.Μαθαίνεις, θυμάσαι , πες το όπως θέλεις.  Να ρουφάς άπληστα τον ουρανό, την θάλασσα, την λιακάδα. Να νιώθεις διαφορετικά τους φίλους, τους ανθρώπους σου. Να απολαμβάνεις ακόμα και το  λίγο. Να σέβεσαι το ελάχιστο. Να μοιράζεσαι την ευκαιρία. Γιατί η ευκαιρία γίνεται δυνατότητα μέσα απ΄όλους.
         Μ΄αυτές τις σκέψεις φθάνεις στο σπίτι. Μπαίνεις και αντικρίζεις την εξαίσια καθημερινότητα που όμως σε περιλαμβάνει. Δεν ξέρεις αν τα καλοκουρδισμένα γαστρικά σου υγρά , θα δώσουν την σειρά τους σε κάποια άλλο νερά που ήρθε η ώρα τους να σπάσουν. Αλλά πάντως τρέχεις να ξαναδιαβάσεις τα λόγια του Άρη Αλεξάνδρου
''Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις
εδώ στα χαλάσματα
Χαράζοντας γραμμές
Εδώ θα επιμένεις , δίχως βία
Χωρίς ποτέ να καταφύγεις στην βολική απόγνωση
Ποτέ στην περιφρόνηση.''

Και έκπληκτος ανακαλύπτεις πως σε περιλαμβάνουν.


Φωτογραφία Παναγιώτης Παπαθεοδωρόπουλος
https://www.facebook.com/panpapath#!/panpapath




Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/mathaineisnazeis/