Ο τόπος γύρω μας, λίγο αν κοιτάξεις είναι γεμάτος από κουφάρια. Δημιουργίες ανθρώπων που κάποτε τον ερωτεύθηκαν, τον ονειρεύτηκαν και αυτός τους φέρθηκε φριχτά.
Το τηλέφωνο χτυπάει ασταμάτητα, αναγνωρίζω τους αριθμούς από τις συχνές κλήσεις, δεν απαντώ, τι να μου πουν και τι να τους πω, τα ίδια και τα ίδια. Μπορώ να μιλήσω με τον κ. τάδε;… σιγή (για βαθιά ανάσα)… όχι δεν μπορείς… λείπει αυτή τη στιγμή… μήπως ξέρετε;… όχι δεν ξέρω… μπορείτε να του πείτε;… άντε στην ευχή του θεού, κυρά μου, κι εσείς και οι νταβατζήδες της τράπεζας σας …μα… μα και ξεμα δεν έχει, και μην ξαναπάρεις μεσημεριάτικα τηλέφωνο, ακούς;… η εταιρία τηλεφώνου είναι πιο ευγενική, μου στέλνει μηνύματα, τα ανοίγω και περιμένω ευχές για το νέο έτος… “θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε για το υπόλοιπο του λογαριασμού σας που ανέρχεται….”, πατάω διαγραφή και όλα μέλι γάλα έως να μου το κόψουνε. Η δόση της εφορίας στην γωνία καραδοκεί με τη μόρσα στα χέρια της να με στραγγίξει, τα νοίκια του σπιτιού μου στον αέρα, πάνε 6 μήνες τώρα που αποφεύγω την σπιτονοικοκυρά μου, η διατροφή τσιρίζει υστερικά και απειλεί σε κάθε τηλεφώνημα της… θα σου κάνω, θα σου ράνω… το συντομότερο δυνατόν της απαντώ, άντε βρε παραδόπιστο παλιοχωριάτακι, λέω μέσα μου, και το κλείνω… το αμάξι μου ψιθυρίζει για επισκευή, τα τέλη κυκλοφορίας και η ασφάλεια του μου βγάζουν την γλώσσα κοροϊδευτικά. Στο σύνολο 3 και απλήρωτος μήνες τώρα από τις 2 δουλειές που κάνω… Βγαίνω να περπατήσω, ο καθαρός αέρας θα με βοηθήσει… τι κάνω τώρα; Μου λές; Πώς να παλέψω τα φίδια που με ζώσαν; Φεύγω για έξω ή μένω;… έχω φτάσει έξω από ένα ερειπωμένο κτίσμα… μια κοιτάω το δρόμο προς την έξοδο και μια τον ετοιμόρροπο σκελετό του κτιρίου… περνάει ένας άγνωστος εκείνη τη στιγμή, τον καλημερίζω και τον παρακαλώ να μου τραβήξει μια φωτογραφία για να την στείλω σε μια γνωστή μου. Στέκομαι μπροστά στη σκουριασμένη είσοδο του, είμαι έτοιμος λέω στον άγνωστο …μα… εδώ θέλετε, με ρωτάει ευγενικά… υποσχέθηκα να στείλω μια οικογενειακή φωτογραφία στη φίλη μου και χαμογελώ ψεύτικα έως να αποθανατίσει τη σκηνή … Σπύρος Τ.
...ίσως να'ναι κι έτσι...καλή μέρα, μέρα καλή!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=MLF9OTJR23g
Σπύρος Τ.
Ίσως να’ναι κι έτσι…
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο τηλέφωνο χτυπάει ασταμάτητα, αναγνωρίζω τους αριθμούς από τις συχνές κλήσεις, δεν απαντώ, τι να μου πουν και τι να τους πω, τα ίδια και τα ίδια. Μπορώ να μιλήσω με τον κ. τάδε;… σιγή (για βαθιά ανάσα)… όχι δεν μπορείς… λείπει αυτή τη στιγμή… μήπως ξέρετε;… όχι δεν ξέρω… μπορείτε να του πείτε;… άντε στην ευχή του θεού, κυρά μου, κι εσείς και οι νταβατζήδες της τράπεζας σας …μα… μα και ξεμα δεν έχει, και μην ξαναπάρεις μεσημεριάτικα τηλέφωνο, ακούς;… η εταιρία τηλεφώνου είναι πιο ευγενική, μου στέλνει μηνύματα, τα ανοίγω και περιμένω ευχές για το νέο έτος… “θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε για το υπόλοιπο του λογαριασμού σας που ανέρχεται….”, πατάω διαγραφή και όλα μέλι γάλα έως να μου το κόψουνε. Η δόση της εφορίας στην γωνία καραδοκεί με τη μόρσα στα χέρια της να με στραγγίξει, τα νοίκια του σπιτιού μου στον αέρα, πάνε 6 μήνες τώρα που αποφεύγω την σπιτονοικοκυρά μου, η διατροφή τσιρίζει υστερικά και απειλεί σε κάθε τηλεφώνημα της… θα σου κάνω, θα σου ράνω… το συντομότερο δυνατόν της απαντώ, άντε βρε παραδόπιστο παλιοχωριάτακι, λέω μέσα μου, και το κλείνω… το αμάξι μου ψιθυρίζει για επισκευή, τα τέλη κυκλοφορίας και η ασφάλεια του μου βγάζουν την γλώσσα κοροϊδευτικά. Στο σύνολο 3 και απλήρωτος μήνες τώρα από τις 2 δουλειές που κάνω… Βγαίνω να περπατήσω, ο καθαρός αέρας θα με βοηθήσει… τι κάνω τώρα; Μου λές; Πώς να παλέψω τα φίδια που με ζώσαν; Φεύγω για έξω ή μένω;… έχω φτάσει έξω από ένα ερειπωμένο κτίσμα… μια κοιτάω το δρόμο προς την έξοδο και μια τον ετοιμόρροπο σκελετό του κτιρίου… περνάει ένας άγνωστος εκείνη τη στιγμή, τον καλημερίζω και τον παρακαλώ να μου τραβήξει μια φωτογραφία για να την στείλω σε μια γνωστή μου. Στέκομαι μπροστά στη σκουριασμένη είσοδο του, είμαι έτοιμος λέω στον άγνωστο …μα… εδώ θέλετε, με ρωτάει ευγενικά… υποσχέθηκα να στείλω μια οικογενειακή φωτογραφία στη φίλη μου και χαμογελώ ψεύτικα έως να αποθανατίσει τη σκηνή …
Σπύρος Τ.