Eσύ δεν έπαιξες στην γειτονιά, δεν τριγύρισες στους δρόμους. Εσύ μεγάλωσες μέσα. Δεν έσκισες τα γόνατα σου , δεν έφτιαξες λασποκουλούρες. Δεν έφερνες ψωμί από το φούρνο τα μεσημέρια.
Εσύ μεγάλωσες μπροστά στα πληκτρολόγια. Τα βιβλία σου είχαν πύργους αγγλοσαξωνικούς και μαθητευόμενους βρυκόλακες. Ξύπναγες και κοιμόσουν στις σιωπές της ευκολίας.
Εσύ μεγάλωνες μαζί με τα προφίλ σου. Κάθε φορά που άλλαζες προφίλ , έβρισκες και νέους φίλους. Εύκολα, πρόσκαιρα και εικονικά. Και όσο πιο πολύ στέγνωνε η πραγματικότητα σου, τόσο πιο γοητευτικό και θελκτικό γινόταν το προφίλ σου. Τέτοια αμετάκλητη αποδοχή , πόσο την νοσταλγούσες. Το προφίλ είναι πάντα εκεί την κατάλληλη στιγμή . Το προφίλ είναι πάντα μέσα, έτοιμο να σε γεμίσει.
Γιατί θυμάμαι το είχες πει μια φορά. Από τότε που έγινα 13 είπες, άρχισε μια τρύπα να μεγαλώνει μέσα μου. Μεγαλώνει και με ρουφάει. Πως γεμίζει άραγε μια τρύπα ; Γεμίζει η μελαγχολία; Mέχρι τότε υπήρχαν οι γονείς και ο θαυμασμός που τους είχες. Ακαταμάχητοι θεοί και εσύ το παιδί τους. Θεός και εσύ. Έρχεται πάντα όμως η μέρα που οι θεοί εκθρονίζονται. Τότε πιάνει άγριος αέρας και η πυξίδα για λίγο τρελλαίνεται. Ποιός είσαι λοιπόν τώρα εσύ ; Τώρα που οι Θεοί εκθρονίστηκαν;
Εσύ μεγάλωσες όταν το φαγητό είχε γίνει πλαστικό και κανείς δεν είχε χρόνο να βάλει γλάστρες στο μπαλκόνι. Εσύ μεγάλωσες και όλοι λείπανε στην δουλειά και στα κοινωνικά. Και όταν δεν είχαν πια δουλειά , είχαν ανεργία. Εσύ μεγάλωσες και στα ράφια υπήρχαν βιβλία ανάλογα με το χρώμα του καναπέ, ''ασορτί'' για να μην χάσκει άδεια και απειλητική η βιβλιοθήκη. Εσύ μεγάλωσες με τα κανάλια , τα ακουστικά και τα κουμπιά. Στην σαλάτα που έτσι και αλλιώς δεν έτρωγες, αντί για λάδι και ξύδι , έπεφταν βαριοί και παλιοί εγωισμοί. Μιας άλλης , παλιάς, απωθημένης ζωής και πάντως όχι δικής σου. Μιας ζωής που επειδή δεν βιώθηκε όπως έπρεπε, τότε που ήταν να βιωθεί, σου χρεώθηκε. Σαν αόρατο βαρύ κουστούμι.
Όλα είχαν κέντρο εσένα. Οι προσδοκίες, τα σχέδια, οι προγραμματισμοί . Εκεί ανάμεσα σ΄αυτά ραβόταν το κουστούμι σου. Μια μέρα να έλειπες και πάγωνε το κουστούμι. Τι βάρος για τους ώμους σου. Εσύ μεγάλωσες μέσα. Μέσα σ΄αυτό το κουστούμι.
Και όταν άρχισες να βγαίνεις έξω, ήταν το μέσα και το έξω μπερδεμένα. Φοβήθηκαν τότε την αμφισβήτηση σου. Την κριτική , την ρήξη. Μα χωρίς αυτά , πως θα βρεις στο έξω , ένα εσωτερικό αντίκρυσμα μέσα σου; Για να αρχίσει να κυλά σαν ποταμάκι η ζωή ; Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση.
Ίσως γιατί το κουστούμι ήταν πολύ βαρύ. Ίσως γιατί το πάρτυ είχε clown, αλλά δεν είχε φαί. Ίσως γιατί έμενες πολλές φορές μόνος . Ίσως γιατί μέσα και έξω βασίλευε παντού η ευκολία. Ίσως για όλα αυτά τα ίσως μαζί.
Εσύ μεγάλωσες μέσα και πίστεψες πως είσαι το κέντρο του κόσμου. Δεν ξέρω αλήθεια τώρα που θα πας. Αν θα μείνεις πειθήνιο στρατιωτάκι , ενσωματωμένο σε τούτο τον άδικο κόσμο, που πνίγει τον άνθρωπο, την φύση , την ζωή, το αύριο. Αν θα κλείσεις μια δική σου μυστική συμφωνία με όλα αυτά που σε κράτησαν δεμένο μέσα. Και όπως ξέρεις να πατάς καλά τα πλήκτρα, αρχίσεις να χειρίζεσαι ψυχές και μυαλά . Φαντάζομαι τότε πως αν κάποιος σου πει '' με πατάς'' , θα του πεις ''μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια''. Ή αν θυμωμένος βγεις στο δρόμο και μπεις στο πρώτο περιθώριο που θα βρεις. Κτυπώντας με βία, την βία.
Δεν ξέρω ειλικρινά τι θα διαλέξεις. Αφού είναι τόσο αφοπλιστικά λίγοι , αυτοί που ενδιαφέρθηκαν να σου δείξουν πως να σκέφτεσαι. Όχι για να γίνεις κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν, αλλά για να μάθεις πως δένει και πως λύνει ένας κόμπος. Kαι μέσα και έξω.
Αφιερωμένο σε όλους τους πολύτιμους έφηβους φίλους μου αλλά και στους γονείς τους. Την Μανουέλα, τον Δημήτρη, την Χριστίνα, τον Θάνο, τον Νικόλα, την Ειρήνη, την Αγγελική, την Νεφέλη, την Μυρσίνη, την Εβελίνα, τον Θοδωρή. Και όποιον ξεχνώ τώρα, να με συγχωρέσει, γιατί η μνήμη μου προδίδει όχι η έγνοια μου.
Φωτογραφία από την ταινία ''Φάννυ και Αλέξανδρος''
Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/kaimesakaieksw/
Εντάξει ότα λέμε υπέροχο, εννούμε υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
Σαν μια μητέρα λοιπόν της σεχιτκής ηλικίας, θέλω να πω πως αυτή η έλλειψη διαθεσιμότητας μας για τα παιδιά , τους σημερινούς εφήβους, που τους έτυχε να ζουν την εφηβεία τους, ενώ το σύμπαν καταρέει και η κοινωνία αποδομείται, καθόλου τυχαία δεν είναι και ασύνδετη με την ηθική και ατομική μας κατρακύλα. Το να μην έχεις χρόνο για το παιδί σου και να τοποθετείται αυτό στα τελευταία της ιεραρχίας σου ή πρώτο αλλ λάθος, είναι σαφώς πρόβλημα της χαμηλής μας αυτοολοκλήρωσης, της έλλειψης πνευματικότητας, της έλειψης παιδείας. Όχι αυτής καθαυτής της έλειψης παιδείας σε επίπεδο πτυχίων ,αλλά της πιο βαθείας αυτής της εσωτερικής καλλιέργειας και κουλτούρας. Και όσο αυτά τα πράγματα δεν τα βλέπουμε και δεν τα αποδεχόμαστε , τόσο περισσότεο πιθανό είναι τα παιδιά μας να βρεθούν εκτός οποιουδήποτε κάδρου. Η προσπάθεια σου εδώ και ένα και τόσο χρόνο είναι παριμοιώδης. Είσαι σπουδαίος άνθρωπος Αννίτα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγγελική
Δεν την περπατήσανε τη γειτονιά, γιατί με κλειστά παράθυρα και με τα παιδιά της σε μπαλκόνια με λίγες ή πολλές γλάστρες, δεν είχε δα και τόσο ενδιαφέρον. Έχασαν την ευκαιρία να δουν τα πετραδάκια της και τα λεπτόκορμα φυλλαράκια, που έβγαλαν το κεφάλι τους στη βάση του πεζοδρομίου. Δεν είδαν κόσμο που τους μοιάζει ή που διαφέρει και η τρύπα τα ταράζει περισσότερο, γιατί τους λείπει το συγκριτικό στοιχείο. Οι αλλοτινοί θεοί - ευτυχώς- δαμάζονται, κρίνονται και εκθρονίζονται, μένοντας πάντα σημείο αναφοράς, σε σύγκριση με...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστούμε, Αννίτα. Σε ευχαριστούμε για όσα μας λες και για όσα μας αναγκάζεις να σκεφτούμε.
Φιλιά,
Γιούλη
Πυξίδα
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην φλυαρήσεις και σήμερα, σε παρακαλώ, όχι κι άλλη ιστορία με τον κοκκινοσκούφη. Στα κλεφτά τον πήρες κι ας τον επέστρεψες ευθύς. Και τι μ’ αυτό; ούτε μια συγνώμη δε ξεστόμισες. Καλά σε λέω κλεφτοκοτά…
Μίλησε μου μόνο για εκείνες τις γραμμές που σκόνταψες. Για κείνες τις γραμμές που συνάντησες στο διάβα σου το μικρό κι αντάλλαξες μια καλημέρα. Για κείνες που σε πόνεσαν. Για κείνες που σε άδειασαν. Για κείνες που σε γέμισαν, που σε έχτισαν κι αργότερα κατεδάφισαν τα αυθαίρετα κομμάτια σου. Μόνο για αυτούς μίλησε μου, για τους στίχους που στοιχειώνουν ψυχές, κι ας σέρνονται σαν φαντάσματα στην ομίχλη. Αυτά θέλω να ακούσω σήμερα. Όμως θέλω και τα άλλα. Τα άλλα που στο ημίφως γράφεις. Αυτά τι θα απογίνουν; Παιδιά σου θρέμματα είναι κ’ αυτά, κι ας τα βαφτίζεις μούλικα. Λες, δεν αξίζουνε πολλά, ούτε στο παλαιοπώλη δεν τα δίνεις. Κι όμως, προχθές στο μαγαζί του κοιτούσες αλλονών. Κρυφογελούσες με τις λέξεις που ‘χαν γράψει, γραμμές και ρότες. Θυμάσαι; έψαχνες τις τσέπες σου για τους δικούς σου χάρτες. Βίοι παράλληλοι σε άλλους παράλληλους και σύ η πυξίδα στους δικούς σου. Κι ας είσαι καπετανέος σε καρυδότσουφλο, ένας κουρσάρος σε σχεδία. Κάπου εκεί δεν αντάμωσες το λευκοφόρετο αερικό; Το ίδιο απέραντο το τυλίγει. Ο ίδιος ήλιος το περιθάλπει. Κάπου χρωστάς. Τυλίγεις και τυλίγεις συνεχώς το κουβάρι σου. Χρωστάς πολλά ή λίγα; Απαντάς, δεν παίζει ρόλο. Καλοπληρωτής ήσουν κι έτσι θα μείνεις, μη το ξεχνάς. Τυλίγεις τον χρόνο γύρω σου, σαν να φασκιώνεις τον βαρυποινίτη τραυματία μετά τη συμπλοκή. Θα ‘ρθεί ζυγό, μονολογείς και τραβάς γραμμές. Μιά στο τοίχο και μιά στο πετσί σου. Μιά στο χαρτί και μιά στην άμμο. Ταΐζεις τουλάχιστον έτσι το αχόρταγο γαλάζιο. Χαλάλι του, λες και μειδιάζεις. Πες μου λοιπόν. Μίλησε μου για τις γραμμές και τις πυξίδες σου, μίλησε μου.
…Ωχουού! καλά, καλά. Έτσι, να κάτι για τον κοκκινοσκούφη, μη με πεις κι αχάριστο κι από πάνω. Τεμπέλης είμαι να το κάνω στίχους. Δεν θέλω. Δεν είμαι ποιητάρης του λόγου μου, μήτε καλαμαράς. Ο αλλοπαρμένος τελάλης μου έχει αναχωρήσει. Όπου να ’ναι θα αφιχθεί. Με την ελπίδα, να μη μπερδέψει πάλι τις γειτονιές και τα μπαλκόνια.
Σπύρος Τ.
Συγκλονιστικό....! πρώτη φορά στο ιστολόγιό σου. Με συγκίνησε το θέμα πραγματικά και όλη η ατμόσφαιρα του χώρου εδώ. Θα ήθελα να γράψω τις σκέψεις μου αλλά αιφνιδιάστηκα. Το κρατώ για την επόμενη φορά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι καλή σου συνέχεια.
Το κείμενο σου είναι καταπληκτικό. Ένας συνδιασμός, γνώσης και συναισθήματος. Σαν να μονολογείς δυνατά για να σε ακούσουμε. Εσύ ακόμα και όταν σηκώνεις το δ΄χτυλο και δείχνεις ποίοι φταίνε , το κάνεις με διαφορετικό τρόπο. Έχει την αξιοπρέπεια της ανθρωπιάς η φωνή σου, έχει το είμαστε όλοι στην ίδια κατσαρόλα και βράζουμε, γιατί είμαστε άνθρωποι , έχει το συναίσθημα αλλά το έχει στην ισορροπία του. Αυτή η σελίδα είναι η αυλή των θαυματων . Τη μεγάλη χαρά να σε έχω βρει και να σε διαβάζω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος - Γιάννα ( αιχμή)