Δεν ξέρω πια που να κοιτάξω τους ανθρώπους. Μέχρι χθες ακόμα τους κοίταζα στα μάτια. Έψαχνα το βλέμμα και το ακολουθούσα προς τα μέσα. Το βλέμμα έσπασε σε πολλές πολλές γυάλινες ψηφιδούλες . Πάνω τους διαθλάται η ψυχή και φεύγει δεξιά και αριστερά. Ελάχιστοι σε κοιτάζουν ίσα στα μάτια.Αμήχανοι σαν να θέλουν να κρύψουν κάτι. Ίσως και να κρύβουν.
Άρχισα λοιπόν και εγώ να τους κοιτώ στα ρούχα. Ξεκινώ από κάτω , από τα παπούτσια, τις κάλτσες. Προχωρώ προς τα πάνω, το πουλόβερ, το μπουφάν. Είναι ζεστά και αρκετά τώρα που δυνάμωσε το κρύο ; Θα μου πεις , ποιό πουλόβερ να είναι αρκετά ζεστό για τόσο κρύο που έπιασε έξω και μέσα μας.
Ένα άγνωστο κουβαράκι που όλο τυλίγεται. Ο άστεγος που γίνεται ένα με την βροχή στα πεζοδρόμια . Ο μετανάστης που λουφάζει σαν τρομαγμένο πουλί , στην στάση , όταν κάποιος κοιτώντας τον αυστηρά , αρχίζει να παρλάρει. Συζητήσεις που αρχίζουν , που δεν τελειώνουν, δρόμοι που χάνονται πριν καν ανοίξουν. Σκέψεις που συναντιούνται. Πολύωρες συναντήσεις σε πολύβουους τόπους και την ίδια στιγμή σε τόπους ησυχίας με έναστρους ουρανούς και απέραντες θάλασσες. Ένα κουβαράκι που τυλίγεται απ΄άκρη σ΄άκρη σ΄ όλη την πατρίδα. Γέφυρες.
Άνθρωποι που πασχίζουν ν΄ αποφασίσουν με χίλιους τρόπους να βγουν από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους και να δώσουν μιαν απάντηση σ΄αυτό που μπροστά τους ορθώνεται ακόμα και με την μορφή μοίρας. Και για να βγεις από το σπίτι σου υπάρχουν τόσοι τρόποι, όσες και οι ανάσες σου. Μονάχοι χωρίς αρματωσιά..Είναι αυτό που γίνεται όταν ενώ όλα είναι εναντίον σου, εσύ μπαίνεις γυμνός στην παλαίστρα να παλέψεις. Με μοναδικό σου όπλο ,πως θέλεις πολύ να είσαι άνθρωπος και να έχεις όνειρα. Εσύ ο Δαβίδ παλεύεις με τον Γολιάθ . Με εξαιρετικά συμπαγή πυρήνα που δεν σπάει από δυστυχίες και λύπες . Ορμάς και νικάς. Αποφασίζεις να μην κρυφτείς πίσω από τα κλειστά σου πατζούρια όταν ακούς τα κλάμματα του δαρμένου πιτσιρικά . Βρίσκεις τρόπους να βοηθάς, όλους αυτούς που χρειάζονται. Έχει αυτή η ιστορία διακύμανση στην εξαθλίωση. Βρίσκεις τρόπο να επινοείς τρόπους και ευκαιρίες. Βρίσκεις τρόπους να δουλεύεις, να διοχετεύεις το μεράκι, την διάθεση , την όρεξη . Τρόπους να αντιστέκεσαι . Τρόπους να μην αρκείσαι. Να ορμάς με αντοχή και δύναμη , στη ζωή που παλεύει να κρατηθεί. Όπως θα έπεφτες στα φουρτουνιασμένα κύματα όταν άκουγες κάποιον να σβήνει και να χάνεται καλώντας βοήθεια.
Κατορθώματα ανθρώπων με μοναδικά όπλα την επιμονή και το τσαγανό. Άνθρωποι χωρίς μούσκουλα και γραμμώσεις που ξέρουν να γεμίζουν τα κενά με γέλια και όνειρα . Που δεν μιλούν σαν τους ξερόλες , λαλίστατους προφεσόρες που σήμερα κοιτούν και περιγράφουν από πάνω τα γεγονότα από την βόλεψη τους. Που κάθονται τις Κυριακές στο τραπέζι και πίνοντας φτηνό κρασί σε απλά ποτήρια, συζητούν χωρίς να κουνούν σημαίες. Σαν άνθρωποι που ήρθαν σ΄αυτό τον κόσμο όχι για να χειροκροτήσουν , ούτε για να εξυπηρετήσουν , αλλά για να φωτίσουν όμορφα τα σκοτάδια τους, με αγάπη, με έρωτα, με ποίηση, με μουσική. Άνθρωποι που ξέρουν ν΄ακούν την αλήθεια ακόμα και αν πρέπει ν' αναλάβουν κομμάτι της ευθύνης. Άνθρωποι με θάρρος, διάθεση και διαύγεια. Άνθρωποι αληθινοί , όχι ξεφτέρια. Άνθρωποι που μιλούν χωρίς να διαφημίζουν.Ασίγαστες φωτιές. Άνθρωποι που θέλουν να δείξουν στα παιδιά τους το μεγαλείο της ζωής, την ομορφιά της , την αντίφαση της και δεν τα μεγαλώνουν σε ένα ωραιοποιημένο ροζ κουκούλι, που αφορά μονάχα αυτά και την ματαιοδοξία τους. Γιατί το πιτσιρίκι που φθάνει στο σχολειό αφάγωτο , είναι αδέρφι τους και πρέπει να το γνωρίζουν. Δεν κινδυνεύουν τα παιδιά από την αλήθεια, από την έλλειψη παραδείγματος κινδυνεύουν. Άνθρωποι που τους έχεις δει να μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια σου ,να γίνονται τεράστιοι , για να χωρέσουν μέσα τους την Άνοιξη, αψηφώντας τον χειμώνα. Ακριβώς όπως ένα κλαδάκι αμυγδαλιάς αψηφά το κρύο και ανθίζει.
Αυτοί είναι οπαδοί της ζωής όχι του κέρδους ούτε της ουτοπίας. Και τα έργα τους είναι οι εξεγέρσεις . Οι εξεγέρσεις της επανάστασης της αξιοπρέπειας. Της πιο δύσκολης απ΄όλες τις άλλες επαναστάσεις. Αυτή είναι η επανάσταση που διεκδικεί ν΄ αφήσει κληρονομιά στους νεότερους μια εικόνα με δυνατά χρώματα. Την εικόνα εκείνη που θα τους κάνει να πιστέψουν πως κανένα δικαίωμα δεν μας παραχωρείται , αν δεν δείξουμε πως το απαιτούμε μέχρι το τέλος.
Η ψυχή βάζει το σώμα να ξεπερνά τον εαυτό του. Και κάτω από την σάρκα των ανθρώπων , έχω δει να υπάρχουν κρατήρες.Και ξέρεις τι γινεται ε; Ένας ξεμιτά , ένας αρχίζει και τραβά άλλους εκατό.Ένας αλλάζει και τραβά πολλούς. Έτσι γίνεται η ανθρωποαλυσίδα. Λες αυτό το κουβαράκι να τυλίγεται τώρα; Λες;
Φωτογραφία Παναγιώτης Παπαθεοδωρόπουλος
https://www.facebook.com/panpapath#!/panpapath
Δημοσιεύθηκε στο vetonews
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=14170%3A2013-01-22-08-10-19&catid=85%3A2012-09-02-10-34-45&Itemid=90#.UP-SynWOgGI.facebook
Φάκελος Αλληλογραφίας
ΑπάντησηΔιαγραφήΞύπνησα από ένα όραμα που είχα. Το ξεκίνημα της μέρας μου προφήτεψε τα ευοίωνα σημάδια της. Η δίψα μου να αποτυπώσω το όνειρο μου με καθοδηγούσε. Έγραψα ένα γράμμα μικρό σαν σημείωμα, καμιά δεκαριά γραμμές όλες κι όλες, το δίπλωσα προσεχτικά και το ‘βαλα μέσα στο φάκελο. Χωράει, σκέφτηκα, θα στείλω και μια φωτογραφία ασπρόμαυρη λίγο κιτρινισμένη από τα χρόνια που φορά, σαν του Ντόριαν το πορτραίτο. Έβαλα και λίγη μουσική μέσα του που λάτρεψα, που βίωσα. Έκλεισα τον φάκελο μ’ αργές κινήσεις σαν να χάιδευα το σώμα πριν την πράξη, έγραψα τα αποτυπώματα μου επάνω του. Βγήκα να το ταχυδρομήσω. Το είχα στην αριστερή μου τσέπη του παλτού μου, από μέσα. Μη φύγει παγωμένο. Στο γκισέ μπροστά με κοιτά ο υπάλληλος με το φάκελο στο χέρι και μου λέει, είναι αδύνατο να το στείλει. Μου το επιστρέφει όσο καλεί τον επόμενο στην ουρά. Πάω παραδίπλα, τα ίδια λόγια. Φεύγω, αρχίζω να βουρκώνω, μονολογώ με το κεφάλι σκυφτό. Μα τι έκανα λάθος; γιατί; Αναρωτιέμαι. Μπαίνω με φούρια σε υποκατάστημα ιδιωτικού ταχυδρομείου. Εδώ να δεις θα έχω καλύτερη τύχη. Αλλά του κάκου, το ίδιο σκηνικό. Κάθομαι στη καρέκλα και γίνομαι κουβάρι με το σώμα μου. Η υπάλληλος βγαίνει και με παρηγορεί. Μα τι έχω κάνει λάθος τη ρωτώ, όλα τα έγραψα σωστά. Δεν γράψατε τα στοιχεία του παραλήπτη, μου απαντά ψιθυριστά…. ξύπνησα από ένα όνειρο που είχα, θέλω να της πω. Σηκώνω το κεφάλι και την κοιτώ στα μάτια …. μα δεν τα έχω, της απαντώ τρεμουλιαστά… Και φεύγω…
ΥΓ. είναι τόσα πολλά… είναι φορές που ταυτίζομαι με τον τετραπέρατο Μοντεχρίστο των σκίτσων ξεγελώντας τον Ισοβίτη του εαυτού μου… πίνω, ξεδιψώ και συνεχίζω το διάβα χωρίς το μακιγιάζ μου… όσο μπορώ. Καλή σου μέρα Όμορφη Κόρη!
Ηλέκτρα
Καθόταν στο μέσο της ξύλινης γέφυρας, τα πόδια της σχεδόν ακουμπούσαν το νερό του ποταμού και σε τακτά διαστήματα κουνούσε το καλάμι που κρατούσε στα χέρια της. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και το φεγγάρι που γέμιζε είχε απλωθεί μέσα στο νερό κι ονειροπολούσε. Δίπλα της είχε τα σύνεργα της κι ένα κουβαδάκι με νερό, απορροφημένη στις σκέψεις της δεν άκουσε την άγνωστη φωνή δίπλα της που της μίλησε. Με λένε Εγόλαο ξαναείπε το αγόρι, εσένα; Εεε! τι; ναι, με λένε Εσήλια, αλλά τι γυρεύεις εσύ εδώ, δεν είσαι απ’ αυτά τα μέρη; Άκουσα, σ’ αυτό το ποτάμι έχει καλή ψαριά και σκέφτηκα να έρθω να δοκιμάσω, μπορώ να σου κάνω παρέα, καλή μου νεράιδα; Και πριν απαντήσει η Εσήλια, το αγόρι είχε καθίσει και έριξε την πετονιά του μέσα στο νερό. Το κορίτσι του χαμογέλασε διστακτικά και αμήχανα τον ρώτησε από πού ήρθε. Το αγόρι τη κοίταξε, της χάρισε ένα αβίαστο ζεστό χαμόγελο και γύρισε το κεφάλι του προς το υγρό στοιχείο για να απολαύσει το φεγγάρι που κρυφάκουγε απ’ την επιφάνεια του νερού. Ήρθα να ψαρέψω λέξεις στο ποταμό σου, της απαντά, όταν πλησιάζει πανσέληνος βγαίνουν στη επιφάνεια και πιάνονται σχεδόν με τα χέρια. Εσύ; έπιασες πολλές σήμερα, τη ρωτά, ακούω αρκετές να μουρμουρίζουν κιόλας στο κουβαδάκι σου. Εεεε! κομπιάζοντας, δεν πήγε άσχημα η μέρα μου σήμερα. Εγόλαε μα αλήθεια τι κάνεις εδώ; Μη φοβάσαι καλή μου Εσήλια, κοίταξε εκεί στο νερό, τις βλέπεις; Νομίζω έχουν τυλιχτεί σαν μια πλεξούδα, τις βλέπεις, να εκεί, εκεί στις καλαμιές. Το κορίτσι σαστισμένο προσπαθούσε στο φεγγαρόφωτο να διακρίνει το παιχνίδι των λέξεων και χαμηλόφωνα του απάντησε, νομίζω σαν να έχεις δίκιο, βλέπω το κυνηγητό τους, εκεί δεν λες; Το βλέμμα της τώρα γινόταν σιγά-σιγά φωτεινό, να εκεί κι εκεί δες, του απάντησε. Η Εσήλια τώρα έβλεπε, παρακολουθούσε τις λέξεις πίσω από τις λέξεις και γελούσε, γελούσε τώρα μέσα απ’ την καρδία της καθώς το καλάμι χόρευε στα χέρια της. Ο Εγόλαος της έδειχνε με το χέρι του μια δεξιά και μια αριστερά, της έδειχνε και ζούσε το όνειρο του, να την ακούει να γελάει, να γελάει με όλο της το είναι, όσο το φεγγαράκι νανουριζόταν από τον ήρεμο ήχο του ποταμού και μια πυγολαμπίδα μουρμούριζε και χόρευε μια μελωδία πίσω από ‘να δέντρο!
ΔιαγραφήΣπυριδούλα Ξ. ;))
Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να είναι αυτό το κουβαράκι που τυλίγεται.Μακάρι να κλωτσά μέσα μας κάτι που όλο αυτό τον καιρό ζορίζεται. Και έτσι άκρως ζορισμένο να θελήσει να βγει και να ζητήσει τα δικαιώματα του. Με συγκινεί αυτό το κείμενο, με συγκινεί γιατί μιλάς για στρατούς και σημαίες ακι καταλαβαίνω τι εννοείς. Εποχή βαθειάς σκέψης , εύχομαι αναμορφωτικής. Πάντα θα μου πεις η σκέψη είναι αναμορφωτική. Το ξέρω , το έχω δει πολλές φορές ακόμα και στην καθημερινή ζωή. Φοβάμαι όμως πως τόσο ο στοχασμός , όσο και η αξιοπρέπεια περνά από φάσεις . Φοβάμαι πως το κουβάρι που τυλίγεται δεν έχει εντελώς ξετυλιχθεί και πως έχουμε μπροστά μας αύρες φάσεις του ξετυλίγματος του. Ίσως γιατί όπως σε ένα άλλο σου κείμενο είχες γράψει το πάρτυ είχε κλόουν , αλλά δεν είχε φαί. Πνευματικό φαί, και μυρωδάτο σπιτικό φαί. Άλλη μαι φορά μπράβο σου .
ΝΜ
Καιρό τώρα, πολλά κουβάρια τυλίχτηκαν μέσα μας και, αντί παραγωγικά να ξετυλιχθούν, έγιναν θρόμβοι. Πολλά και τα εξωτερικά κουβάρια μας. Τα ελλείματα της αξιοπρέπειας εμφανή στην κάθετη τομή της κοινωνίας μας. Δυσοίωνη τούτη η προσωπική μου διαπίστωση. Περίσσια αισιοδοξία απαιτείται για το όνειρο, όταν η μόλυνση στο σώμα έχει εξαπλωθεί τόσο και η ψυχή νοσεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα ακόμη εξαιρετικό κείμενο της άοκνης προσπάθειάς σου να φωτίζεις τα σκοτάδια (και για την μαύρη τύφλα μας να γυρεύεις γιατρειά).
Γιούλη
Δεν είμαι πενηντάρης, αλλά και να ήμουν τιμή θα το είχα. Μην αγχώνεστε τόσο πολύ με τα χρόνια, φροντίστε να τα ζείτε τα χρόνια σας τιμώντας τα. Εξακολουθώ να πιστεύω πως καταχράστε την φιλοξενία. Η αξιοπρέπεια λοιπόν, διότι περί αξιοπρέπειας είναι και το κείμενο και η συζήτηση , θέλουν τσαγανό και κότσια. Αξιοπρέπεια και αντοχή. Δεν ξέρω πόσοι και ποιοί τα διαθέτουν σήμερα. Αν σκεφθεί κανείς πως αν τα είχες τα χρόνια της ανυπομομονησίας , θα τα ένιωθες αντί για προίκα , βαρίδια. Αν ακόμα δεν ξεμάθαμε τελείως , ίσως και να τα καταφέρουμε . Ότι και να έρθει πάντως , θα έρθει από τους ποιητές της καθημερινότητας. Αυτούς που δεν πατάνε τα αδέσποτα, γιατί που να σταματάνε τώρα, αλλά τα ταίζουν και τα ξεδιψούν και ας μην τους γράψει καμιά εφημερίδα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
Δεν μπορεί ο άνθρωπος να υπηρετήσει την αξιοπρέπεια του , αν δεν εχει μάθει να την εκτιμά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννης Γιάννα ( αιχμή)
Ξεκινάει από παλιά τι τσαγανό μας , αλλά κάπου στράβωσε. Κρατώ την φράση σου '' Τα παιδιά δεν κινδυνεύουν απο την αλήθεια , από την έλλειψη παραδείγματος κινδυνεύουν'' και αναρρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα βελτιωθούμε? ότι θα αλλάξουμε? Που να βασίσουμε την αισιοδοξία μας. Απλά εκφράζω τον φοβο μου, ξανά και ξανά. Η απελπισία γεννά απελπισία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτέλλα
Διαβάζοντας τα διάφορα σχόλια , δέν έχω παρά να συμφωνήσω με τον
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλη. Η σιωπή έχει μια αξιοπρέπεια σε αντίθεση με τα "ηχηρά" "εγώ" των άσχετων σχολιών ως πρό βασικό θέμα.
Δυστυχώς για να διευθυνεις μιά ορχήστρα πρέπει να στρέψεις την πλάτη σου στο κοινό , ότι και να σημαίνει αυτό.
Κ.Παυλόπουλος
Αννίτα μου, ένα ακόμη υπέροχο κείμενο σου που με συγκλόνισε, μπράβο σου , ψυχή μου. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί ενοχλεί η πολυφωνία του ιστολογίου σου που είναι το μεμπτό; μηδέν προβληματισμός για αυτά που γράφεις; κοιτούν μόνο τον υποθαμνίσκο τη στιγμή που τους χαρίζεις απλόχερα ένα καταπράσινο δάσος;κιβωτό θα το ονόμαζα και όχι καραβάκι
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλίνα
Η σύμπλευση δεν είναι ότι δεν ακολουθεί όρια ή ότι δεν υπακούει σ΄ένα πλαίσιο.. Προσπαθώ να μην στέκομαι σαν τον παλιό αστυφύλακα. Η κάθε ιστοσελίδα δίνει δυνατότητες περιορισμού ακόμα και προέγκρισης των σχολίων. Δεν ήθελα να μπω σε τέτοιους μηχανισμούς, προσδοκώντας πως ο κάθε φίλος της σελίδας μπορεί από μόνος του να καταλάβει , οτι είναι για να καταλάβει. Πολυφωνία δε ειναι η διατήρηση μονολόγων αλλά του διαλόγου. Με οποιονδήποτε τρόπο γίνεται ο διάλογος και η αντιπαράθεση απόψεων. Η σελίδα έχει χαραχτήρα χρονογραφήματος , και περιμένει έναν αντίστοιχο σχολιασμό ή σιωπή.Αυτό σημαίνει οποιοδήποτε σχόλιο δεν μιλά για το θέμα του χρονογραφήματος θα παρακαλούσα ο σχολιαστής μόνος του να καταλάβει πως η σελίδα δεν το διώχνει αλλά μένει ξεκρέμαστο. Το ίδιο ισχύει και για τα σχόλια που περιλαμβάνουν απλά κολακευτικά λόγια για μένα. Σας το έχω και στο παρελθόν ζητήσει. άπψη είναι και ένα τραγούδι , μια κουβέντα αλλά που κάπως να συνδέονται. Αυτό είναι το πλαίσιο . Πέρα τούτου δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω και δεν θα επανέλθω πια στο θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή