Κυριακή βράδυ 21 Μαρτίου ( 1965)
Γλυκιά μου,
Έλαβα το γράμμα σου με ημερομηνία 16 Μαρτίου. Είδες ; H αλληλογραφία μας γίνεται συχνότερη.Εγώ σου απαντώ κατά κανόνα την ίδια κιόλας μέρα. Είμαι πολύ ευτυχισμένη με τα νέα σου. Να χτυπήσω ξύλο όπως λες. Ο Νικόλας έχει σίγουrα γίνει ένας άγγελος! Αυτό είναι που σε κάνει ευτυχισμένη ίσως. Τέλος πάντων δεν έχετε και οι δυό τα νεύρα σας, όπως το περασμένο καλοκαίρι. Αυτή την στιγμή ακούω στο ραδιόφωνο ένα πολύ ωραίο τραγούδι, το ''I apologize''. Τελειώνει με μια κραυγή , άλλο πράγμα!
Χαίρομαι που βλέπεις τον Κωνσταντίνο. Έχεις δίκιο , η ευτυχία είναι κάτι προσωπικό , κανείς δεν μπορεί να κάνει κουμάντο στην ζωή κανενός, αλλά υπάρχουν στιγμές που κάποιος μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε πράγματα. Σαν αστραπή. Αυτό δεν σημαίνει πως μας κάνει κουμάντο. Μπορεί να είναι κάτι σαν αποκάλυψη. Το κυριότερο είναι να έχει κανείς μάτια για να βλέπει και να ακούει. Σε όποια ηλικία και να΄ναι.
Κυρική 26 Μαρτίου 1965
......
Γλυκιά μου,
Ποτέ δεν πίστεψα ότι μ΄αγαπάς λιγότερο. Σε καμιά στιγμή. Πως σου πέρασε τέτοια ιδέα απ΄το μυαλό; Ξέρω πως στην Ύδρα ήσουν εκνευρισμένη και πως εγώ σε είχα πεισμώσει. Αλλά διαισθανόμουν πως τότε ο Νικόλας ήτα απαράδεκτος μαζί σου κι αυτό με έκανε έξω φρενών . Έβρισκα γελοίο στην ηλικία σας αυτό το ύφος προβληματισμένων και ανικανοποίητων ανθρώπων! Όσο για τα βράδια που έβγαινες στην Αθήνα , το έβρισκα απόλυτα φυσιολογικό. Όταν νιώθω πως είσαι εδώ , μου άρεσε να ξέρω ότι διασκεδάζεις. Βέβαια , καθώς τα Χριστούγεννα δεν είχα έρθει παρά για ένα μήνα, με είχε πιάσει ένα είδος πανικού που δεν σ΄έβλεπα αρκετά. Αλλά όταν είμαστε μαζί κανονικά , δεν με πειράζει καθόλου να βγαίνεις τα βράδια.
Απόσπασμα από το βιβλίο '' Δε μ΄αγαπάς. Μ΄αγαπάς. Τα παράξενα της μητρικής αγάπης'' της Φωτεινής Τσαλίκογλου, εκδόσεις Καστανιώτη.
Το βιβλίο περιλαμβάνει 117 γράμματα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη στην κόρη της Μαργαρίτα Καραπάνου. Η Μαργαρίτα Λυμπεράκη ζούσε για χρόνια στο Παρίσι ενώ η κόρη της βρισκόταν στην Αθήνα. Με διαλλείματα καλοκαιριών και διακοπών. Το πρώτο γράμμα έχει ημερομηνία 28 Ιανουαρίου 1962 και το τελευταίο 28 Ιουλίου 1974.
Από τις 20/12/2012 στο Θέατρο Βασιλάκη, μια εμπνευσμένη θεατρική μεταργραφή του βιβλίου σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια, προσπαθεί να δώσει μια καινούργια ευκαιρία ζωής αυτής της πολυτάραχης , σχέσης πάθους μεταξύ μητέρας και κόρης .
Τα ποιήματα στο δρόμο (Νίκος Χουλιαράς)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ’ αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ’ τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια – όχι αυτά που κρέμονται στα δέντρα της γιορτής, στη θαλπωρή των δωματίων, αλλά εκείνα που τονίζουνε την ερημία των σφαχτών στις μωβ βιτρίνες των συνοικιακών κρεοπωλείων.
Τα σακατεμένα και τα μοναχικά, μ’ αρέσουν: τα ποιήματα-κοπρίτες που περπατούν κουτσαίνοντας στις σκοτεινές άκρες των λεωφόρων: αυτά που τ’ αγνοούν οι κριτικοί κι οι εκπαιδευτικοί του Μωραΐτη· που τα χτυπούν συχνά οι μεθυσμένοι οδηγοί και τα αφήνουν αβοήθητα στο δρόμο. Και τα ποιήματα-παιδάκια, όμως αγαπώ· αυτά που ενώ δεν έχουν μάθει ακόμη την αλφάβητο, μπορούν εντούτοις, με δυο λέξεις τους, να σου κολλήσουν την ψυχή στον τοίχο.
Μ’ αρέσουν, πάλι, τα απελπισμένα κι όμως χαμογελαστά: τα ποιήματα-συνένοχοι· εκείνα που σου κλείνουνε με νόημα το μάτι. Που δεν σου πιάνουν την κουβέντα, δεν σ’ απασχολούν μα συνεχίζουνε το δρόμο τους αδιάφορα: τα ποιήματα-«δεν πρόκειται να σου ζητήσω τίποτε»· αυτά που χαιρετούν μόνο και φεύγουν, όπως μ’ αρέσουνε και τ’ άλλα, τα χαρούμενα, που προτιμούνε τα παιχνίδια απ’ το μάθημα καθώς και τα ποιήματα-παππούδες, γιατί ενώ γνωρίζουνε καλά το μάταιο της ζωής εντούτοις θέλουν να το ζήσουν.
ΥΓ. ας έχει ξεφυγει αυτό απ' την απόχη, θεούλη μου!!!
Σπύρος Τ.
Όαση διάθεσης…
ΔιαγραφήΠόσες πληροφορίες ανακτά η μνήμη μας όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, όταν το απόσταγμα της Γνώσης έχει ζυμωθεί για τα καλά μέσα μας και καρπώνεσαι ευτυχής τα οφέλη της. Δύο κοντινά περιστατικά αναδύθηκαν στο άκουσμα μιας μουσικής πολύ αγαπημένης και με ταξίδεψαν στο παρελθόν, σ’ ένα πεδίο μάχης. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία ως νιόφερτος ξένος τότε σε ξένη χώρα, γεμάτος με ημίθεα όνειρα και φοβίες για το επερχόμενο πολυπολιτισμικό σοκ μου. Η πρόσκληση για ταξίδι με μουσικό σύνολο σε όμορη γειτονική χώρα φάνταζε ένας εξωπραγματικός στόχος για μένα, παρόλα αυτά ένιωθα βασικό κομμάτι αυτής της μύησης. Ετοιμαστήκαμε και φύγαμε. Άλλος κόσμος, άλλη κουλτούρα, άλλη φιλοξενία, άλλα χαμόγελα και εμείς τους αποζημιώναμε όσο καλύτερα μπορούσαμε με το νόμισμα μας. Τότε δεν μπορούσα να διανοηθώ τον ηχοόγκο του συνόλου που συμμετείχα, να αφεθώ να με παρασύρει το κύμα ήχου και μουσικής του υπέροχου κομματιού παρά μονάχα κατέβαλα προσπάθειες να επιπλεύσω στον υπό ανακάλυψη ωκεανό του φοιτητή, με τα χίλια μύρια προβλήματα γλώσσας και επικοινωνίας ακόμα και για τα βασικά. Το δεύτερο συμβάν ήταν όταν μια νέα καθηγήτρια μας μέσα από τις αποχρώσεις χρωμάτων και τις χαρακτηριστικές μυρωδιές αντικειμένων προσπαθούσε να ενεργοποιήσει αισθητήρες και έσω κέντρα μας κατά του άγχους της σκηνής. Μια διαδικασία ανασκαφής στη μνήμη να δεις, να ακούσεις, να μυρίσεις, να νιώσεις για να ελέγξεις το φόβο και την ταχυπαλμία σου για το συχνά αδιάφορο κοινό. Όσες φορές το είχα δοκιμάσει η όσφρηση μου, η πιο παρεξηγημένη αίσθηση μας κατά τον Π.Ζισκίντ, με φρέναρε και με σταματούσε, ήταν νωρίς το ήξερα, αλλά το ανήσυχο εγώ μου το πολεμούσε. Με κλειστά μάτια μεταφερόμουνα πάντα στο ίδιο σκηνικό μέσα μου, το κοιτούσα από ψηλά, ήμουν εκεί, το άκουγα να σκάει στα βράχια με δύναμη, το σώμα μου να υποχωρεί, η άλμη του να με δροσίζει και να παρασέρνει το φόβο μου στη ροή του, δεν μπορούσα όμως ακόμη να μυρίσω το άρωμα της, ήμουν ακόμη άπειρος στο γαλήνεμα της μνήμης.
Από χθες ακούω ξανά και ξανά και ξανά το ίδιο κομμάτι, αλλά από διαφορετική οπτικοακουστική γωνία πλέον. Μια ιεροτελεστία αισθήσεων, ένα ταξίδι στα υπαρξιακά και μεταφυσικά ερωτήματα μας… (http://www.youtube.com/watch?v=KylMqxLzNGo)
Μα πως να μετρήσεις τόση έμπνευση σε caprice? Δεν το κατάφερα..ιδιαίτερα όταν υπάρχουν τόσα ταξιδια στην μέση. Μερικά δε ατέλειωτα και άλλα ούτε καν αρχινημένα, στην αναμονή,, διά-θεσης, όρεξης ή ακόμα και έτσι απλά δεν ήρθε η ώρα τους ακόμα.Καλημέρα .
ΔιαγραφήΤο ξέρω .Υπάρχει μέσα μου κάτι απέιρως πιο πολύτιμο απ΄όλα εκείνα που ήθελα αλλά ποτέ μου δεν κατάφερα να κάνω, μα δεν με θέλει, όσο ζω , παρ΄όλο ότι ζω μόνο γι΄αυτό το λόγο.
ΔιαγραφήΝίκος Χουλιαράς