Κρατώ στα χέρια μου ένα κομμάτι χαρτί, 7,5x7,5 εκατοστά, σ’ αυτό γράφω τα ψώνια μου, τις υποχρεώσεις μου, χρήσιμα τηλέφωνα. Το διπλώνω, το τυλίγω, αλληλοκοιταζόμαστε, το ξέρει καλύτερα από μένα, γνωρίζει τη αναγκαιότητα του. Διάβασα κάτι που μου είχε γράψει τελευταία, του κλείνω το μάτι πονηρά, το ξέρω, είναι η σειρά μου τώρα να υπογράψω το μονόγραμμα μου επάνω του. Είναι η σειρά μου να μουτζουρώσω δυό πινελιές, να χαράξω γραμμές, μιά νότα στην προσπάθεια μου να εισχωρήσω να μπω, να χωρέσω, να στριμωχτώ σε κάποια γωνία του. Πως είναι δυνατόν βρε κοκορόμυαλε; Κι όμως, εγώ θέλω, τουλάχιστον άσε με να το προσπαθήσω, όλα είναι εφικτά αρκεί να του επιτρέψω πρώτα να χωρέσει αυτό μέσα μου. Έρε κούνια που σε κούναγε, τι τα θες αυτά τώρα; Δεν σου φτάνουν αυτά που έζησες, λίγα πέρασες και του λόγου σου; Αυτό προσπαθώ να σου εξηγήσω, περίμενε λίγο ντε..τα βιώματα μου, η εμπειρική μου γνώση το χωρά, κανένα βιβλίο και κανένας βιβλιοφάγος δεν θα μπορέσει να μου χαϊδέψει το ώμο μου, να μου απαλύνει τα ενδότερα μου, αν εγώ δεν έχω κοπιάσει για το βιώσαντα πόνο να γίνει συνοδοιπόρος μου, να τον αναλύσω και να τον μεταλλάξω σε εσωτερική δημιουργία, σε ανάσα. Μα καταλαβαίνεις τι λες τώρα; Η κοινωνία είναι αλλιώς χτισμένη και σίγουρα όχι αγγελικά, τι θα πει ο κόσμος; Δεν σχετίζω την σχολική κι ανούσια ηθική της εξαρτησιογόνας θρησκείας ή κάποιας άλλης νοητής εφεύρεσης της κοινωνίας μας με τη πείρα της σύντομης ζωής μας, παρά μόνο τις δύσκολες στιγμές που με ωριμάζουν, μου ξεθολώνουν το βλέμμα μου, με ψήνουν ως γήινο πηλό. Βρε κάλα είσαι κι έτσι… Κι όμως, ένα βίωμα μέσα σε δευτερόλεπτα μπορεί να μου δώσει κίνητρο να δω πέρα από την μύτη μου και το κάλπικο δημιούργημα μου, να διακρίνω τη φρικτή όψη του κόσμου, ξεκινώντας πρώτα από μένα. Εγώ στο εδώλιο, εγώ κι ο δικαστής μου. Και εσύ είσαι σε θέση να το κάνεις, κουφοτούρτουρο; Είναι μια καλή αρχή για να αφουγκραστώ το πόνο σου, να εξορκίσω… Σοφός περιπατητής αυτός που είχε, ή έχει την δυνατότητα να παντρέψει τη θεωρητική με τη βιωματική Γνώση του, σίγουρα εκείνος μπορεί να χωρέσει εύκολα, εγώ ακόμα το παλεύω μέσα απ’ τις δικές μου σκιές ή βιώματα… Καλά, καλά, αρκετά με ζάλισες, πάμε να βρούμε καμιά κονσέρβα να λαδώσουμε το άντερο μας, μόνο έτσι μπορώ να χωρέσω, με γεμάτη κοιλία. Ένα είναι σίγουρο, η γούλα σου και η ψυχή μου δεν θα χορτάσουν ποτέ… αυλαία! ΥΓ. Τη λάτρεψα, όσο τη πρόλαβα σαν σειρά “εκείνος κι εκείνος” του Μουρσελά, ο Λουκάς και ο Σόλων. Στο βιβλίο δεν βγαίνει η μαγεία των χαρακτήρων, όσο κι το παίδεψα μέσα μου. http://www.youtube.com/watch?v=3ZPA8fwp7PE, τα ονόματα δεν παίζουν ρόλο, δεν μας ρωτήσαν, τα χρεωθήκαμε, η εκτέλεση η καλύτερη που υπήρξε μέχρι τώρα! Καλή σου ημέρα και να ξέρεις κάποιοι σε σκέφτονται πολύ! Ηλέκτρα
...στο blue σου κοντινή απόχρωση και το almost blue
ΑπάντησηΔιαγραφήμου http://www.youtube.com/watch?v=taTtjLAXRcI...
καλή σου μέρα, πουλί'μ!
Καλή σου μέρα και Σάββατο επίσης. Πολύ όμορφο και ατμοσφαιρικό το τραγούδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρατώ στα χέρια μου ένα κομμάτι χαρτί, 7,5x7,5 εκατοστά, σ’ αυτό γράφω τα ψώνια μου, τις υποχρεώσεις μου, χρήσιμα τηλέφωνα. Το διπλώνω, το τυλίγω, αλληλοκοιταζόμαστε, το ξέρει καλύτερα από μένα, γνωρίζει τη αναγκαιότητα του. Διάβασα κάτι που μου είχε γράψει τελευταία, του κλείνω το μάτι πονηρά, το ξέρω, είναι η σειρά μου τώρα να υπογράψω το μονόγραμμα μου επάνω του. Είναι η σειρά μου να μουτζουρώσω δυό πινελιές, να χαράξω γραμμές, μιά νότα στην προσπάθεια μου να εισχωρήσω να μπω, να χωρέσω, να στριμωχτώ σε κάποια γωνία του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως είναι δυνατόν βρε κοκορόμυαλε;
Κι όμως, εγώ θέλω, τουλάχιστον άσε με να το προσπαθήσω, όλα είναι εφικτά αρκεί να του επιτρέψω πρώτα να χωρέσει αυτό μέσα μου.
Έρε κούνια που σε κούναγε, τι τα θες αυτά τώρα; Δεν σου φτάνουν αυτά που έζησες, λίγα πέρασες και του λόγου σου;
Αυτό προσπαθώ να σου εξηγήσω, περίμενε λίγο ντε..τα βιώματα μου, η εμπειρική μου γνώση το χωρά, κανένα βιβλίο και κανένας βιβλιοφάγος δεν θα μπορέσει να μου χαϊδέψει το ώμο μου, να μου απαλύνει τα ενδότερα μου, αν εγώ δεν έχω κοπιάσει για το βιώσαντα πόνο να γίνει συνοδοιπόρος μου, να τον αναλύσω και να τον μεταλλάξω σε εσωτερική δημιουργία, σε ανάσα.
Μα καταλαβαίνεις τι λες τώρα; Η κοινωνία είναι αλλιώς χτισμένη και σίγουρα όχι αγγελικά, τι θα πει ο κόσμος;
Δεν σχετίζω την σχολική κι ανούσια ηθική της εξαρτησιογόνας θρησκείας ή κάποιας άλλης νοητής εφεύρεσης της κοινωνίας μας με τη πείρα της σύντομης ζωής μας, παρά μόνο τις δύσκολες στιγμές που με ωριμάζουν, μου ξεθολώνουν το βλέμμα μου, με ψήνουν ως γήινο πηλό.
Βρε κάλα είσαι κι έτσι…
Κι όμως, ένα βίωμα μέσα σε δευτερόλεπτα μπορεί να μου δώσει κίνητρο να δω πέρα από την μύτη μου και το κάλπικο δημιούργημα μου, να διακρίνω τη φρικτή όψη του κόσμου, ξεκινώντας πρώτα από μένα. Εγώ στο εδώλιο, εγώ κι ο δικαστής μου.
Και εσύ είσαι σε θέση να το κάνεις, κουφοτούρτουρο;
Είναι μια καλή αρχή για να αφουγκραστώ το πόνο σου, να εξορκίσω… Σοφός περιπατητής αυτός που είχε, ή έχει την δυνατότητα να παντρέψει τη θεωρητική με τη βιωματική Γνώση του, σίγουρα εκείνος μπορεί να χωρέσει εύκολα, εγώ ακόμα το παλεύω μέσα απ’ τις δικές μου σκιές ή βιώματα…
Καλά, καλά, αρκετά με ζάλισες, πάμε να βρούμε καμιά κονσέρβα να λαδώσουμε το άντερο μας, μόνο έτσι μπορώ να χωρέσω, με γεμάτη κοιλία.
Ένα είναι σίγουρο, η γούλα σου και η ψυχή μου δεν θα χορτάσουν ποτέ… αυλαία!
ΥΓ. Τη λάτρεψα, όσο τη πρόλαβα σαν σειρά “εκείνος κι εκείνος” του Μουρσελά, ο Λουκάς και ο Σόλων. Στο βιβλίο δεν βγαίνει η μαγεία των χαρακτήρων, όσο κι το παίδεψα μέσα μου. http://www.youtube.com/watch?v=3ZPA8fwp7PE, τα ονόματα δεν παίζουν ρόλο, δεν μας ρωτήσαν, τα χρεωθήκαμε, η εκτέλεση η καλύτερη που υπήρξε μέχρι τώρα!
Καλή σου ημέρα και να ξέρεις κάποιοι σε σκέφτονται πολύ!
Ηλέκτρα
Ευχαριστώ πολύ για τις ζεστές σκέψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή