Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Θέλω από σένα , ό,τι θέλεις από μένα

   

     Θέλω από σένα ό,τι θέλεις από μένα.
     Θέλουμε από σας . Θέλετε από μας.
Όλοι μας έχουμε επιθυμίες και αιτήματα από τους άλλους και ο καθένας από μας, πιστεύει ότι ο δικός του τρόπος για να γίνουν τα πράγματα είναι ο καλύτερος και αδιαφιλλονίκητα είναι δική του και η νίκη και το δίκιο . Μικρός, μεγάλος, μόνος, με παιδιά , χωρίς παιδιά, αριστερά, δεξιά, παλιός , παλιότερος, νέος, άντρας , γυναίκα, βόριος , νότιος  όλοι το ίδιο κάθε μέρα θα κάνουν τον συμβιβασμό τους και θα περιμένουν μια μελλοντική νίκη.
     Υπάρχουν μικροί αλλά και μεγαλύτεροι συμβιβασμοί. Υπάρχουν υποφερτοί συμβιβασμοί που γνωρίζουμε και αποδεχόμαστε πλήρως, γιατί η γνώση μας κάνει να υποκύπτουμε , υπάρχουν και ανυπόφοροι. Υπάρχουν συμβιβασμοί δυνατοί και αθόρυβοι . Δυνατοί γιατί νομίζουμε ότι είναι αδύνατον να τους αποφύγουμε και αθόρυβοι γιατί δεν τους συνειδητοποιούμε. Κάθε συμβιβασμός και ένα νόμισμα που προσπαθεί να εξαγοράσει μελλοντική ευτυχία.
     Συνηθίζουμε να μην γνωρίζουμε ή να ξεχνάμε την αξία μας και τις αξίες μας. Ο περιβάλλον χώρος μας βοηθά όσο μπορεί σ΄αυτό.Και έτσι αφηνόμαστε να συμβιβαστούμε από άγνοια και  φόβο. Φόβο για την αποτυχία, την απόρριψη , την μοναξιά.
     Κι όμως υπάρχει ένα πέρασμα. Πέρασμα χωρίς συμβιβασμούς. Πέρασμα με αποδοχή.  Και η αποδοχή είναι μια εντελώς άλλη στάση ζωής.
     Αποδέχομαι σημαίνει κατανοώ. Σημαίνει καταλαβαίνω , συμμερίζομαι , συναισθάνομαι και δεν μαζεύω κουπόνια θυμού για να τα εξαργυρώσω με την πρώτη ευκαιρία. Αποδέχομαι σημαίνει επιλέγω , ανάμεσα σε πολλές επιλογές και γνωρίζω ακριβώς γιατί επιλέγω ό,τι επιλέγω.
Αποδέχομαι σημαίνει δεν είμαι θύμα. Γιατί το θύμα δεν έχει επιλογές.
     Οι συμβιβασμοί είναι γκρίζα , βαριά σύννεφα. Το ξέρεις, το νιώθεις. Ζεις ξέροντας πως θα έρθει μια μέρα που τα σύννεφα θα μαζευτούν και θα ξεσπάσει μπόρα. Μια μπόρα απάθειας και παραίτησης. Και θα βραχείς από την μπόρα , μέχρι το μεδούλι. Θα είναι τότε η στιγμή που θα μισήσεις την συμφωνία, συμπεριλαμβανομένου και του τμήματος που την αποδέχθηκε , δηλαδή του ίδιου σου του εαυτού.
      Γι΄αυτό , αν μόνο μπορούσαμε να κοιτάξουμε τον αδερφό μας, κατάματα. Όπως τον καθρέφτη μας. Με βαθειά, ειλικρινή ευγένεια, Έτσι που να μην επιτρέψουμε να φυλακισθούμε πια σε  ανούσιους και τυπικούς περιορισμούς  . Δούμε,  ακούσουμε και αποδεχθούμε και το δικό του δίκιο. Χωρίς να διακυβεύβουμε τον εαυτό μας αλλά και χωρίς να ξεχνάμε πως άλλο το συμβιβάζω και άλλο το συμβιβάζομαι.
      Το βαρύ παρόν τρυπώνει διαρκώς από κάθε χαραμάδα. Αποκρύψεις, παραποιήσεις, ξιπασμένα golden boys, αδικία , ανισότητα. Ο περσυνός θυμός , να καταλήξει προχωράει, σε ψυχρή , πικρή επίγνωση. Ίσως και σε ψυχρό μίσος, για την αδικία, το ψέμα , την κοροιδία. Και παρακάτω σε περιφρόνηση, ανάμικτη με απελπισία. Όμως άκου, κάτι που ψιθυρίζεται τώρα που το παρατεταμένο σοκ παρέρχεται.  Οι πιο ψυχωμένοι παρά τα πλήγματα προσαρμόζονται και συνεχίζουν την ζωή τους εν ετέρα ισορροπία. Μέρα την μέρα , δημιουργοί και εφευρέτες του βίου.  Σκέφτονται πιο βαθειά, ποιητικά  , χωρίς ποτέ ποτέ να χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα.  Οι σκέψεις τους φως στο τούνελ του 2013.  Σκότος και χάος ναι. Αλλά και ρήξη και γκρεμός και λυκόφως. Πως θα είναι ένα καινούργιο φως σε μια  απένατι όχθη;
     Δεν είναι οχτώ ακόμα και έχει νυχτώσει.   Γυρνώντας  στο σπίτι , μετά την δουλειά, ανάμεσα στους τελευταίους βιαστικούς διαβάτες, περνώ ανάμεσα σε φρουρούς σε πλήρη εξάρτηση . Φυλάνε τα σβηστά γραφεία ενός άδειου κόμματος. Και αρχίζω να υποψιάζομαι πως ίσως και να έχεις αρχίσει να έρχεσαι πλεούμενο  φως.



Φωτογραφία Elliot Erwitt
http://www.magnumphotos.com/C.aspx?VP3=CMS3&VF=MAGO31_10_VForm&ERID=24KL53Z1OG



Δημοσιεύθηκε στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=14063%3A2013-01-10-09-54-56&catid=85%3A2012-09-02-10-34-45&Itemid=90#.UO6YPyTlFXI.facebook

15 σχόλια:

  1. Με βοήθησες πολύ με τις σκέψεις σου. Σ' ευχαριστώ. Καληνύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ασπρόμαυρη ταινία

    “Το έχω ξαναδεί αυτό το έργο”, πόσο λιτή και απέριττη έκφραση της καθημερινότητας κι όμως σε μηδενικό χρόνο το déjà vu μας κρούει τον κώδωνα. Δεν είναι όμως πάντα του κινδύνου, αυτή η αίσθηση του παράξενου, του ανεξήγητου, του ονείρου, μας κρατάει σε εγρήγορση, ζωντανούς, παλλόμενες ψυχές κι όχι αδειανά κουφάρια της οκάς. Όσο στέρεα και να πατάμε στη μάνα γη, με τη λογική μας να υπερισχύει και να δουλεύει ακούραστα στο 99% του μυαλού μας, εκείνο το αναθεματισμένο 1% του συναισθήματος, ξεσηκώνεται, επαναστατεί, κι ας ξέρει ότι δεν έχει δίκιο, ότι λαβωμένο θα καταλήξει, παραπεταμένο σε κάποια σκοτεινή γωνία του νου, παρόλα αυτά αναπηδάει με προσπάθεια να φτάσει το κομποσκοίνι της καμπάνας και τη χτυπάει. Μια φωνή κάποια στιγμή μοιράστηκε μαζί μου το “αγάπη δε μη έχω, γέγονα χαλκός ήχων ή κύμβαλον αλαλάζων”, όπως και να το ερμηνεύσω μέσα μου, εκείνο το μικροκαμωμένο 1% δεν το ξεγελώ, όσες ιστορίες και να του διηγηθώ κι όσα τσιμεντένια επιχειρήματα του καταθέσω στο τράπεζι της κουβέντας μας. Δεν σου αφήνει περιθώρια λογικών ελιγμών γι’ αυτό και ο λόγος ύπαρξής του, στο ανεμοδαρμένο κουτούκι του υπάρχει μόνο ζέση κι όχι ανελέητα και παγωμένα μαθηματικά.
    Το έχω ξαναδεί αυτό το έργο, κάποια πολύ βασικά στοιχεία της ύπαρξής μας, των ανθρωπίνων σχέσεων δεν διαπραγματεύονται, όσο κι αν πονάει…
    ΥΓ. σε κάποιες αίθουσες, κάποιες στιγμές στο παρελθόν, έψαχνε το 1% μου να βρει μια ματιά να το χαρίσει… ας είναι κι έτσι… μέσα απ’ τα κάγκελα μας http://www.youtube.com/watch?v=Pea68kj5NvY&list=PLFE690E8CB38BE7AE
    Λήθη
    Λησμόνησα την απάντηση στα θραύσματα της νύχτας,
    ποιος αντέχει να κοιτά κατάματα τον χρόνο.
    Λησμόνησα την ερώτηση κείνο τ' απόβραδο,
    η ελπίδα ένα αιμοβόρο δόκανο του θηρευτή εργαλείο είναι κι αυτό.
    Μια συμφιλίωση στο χρώμα της επιθυμίας είναι όλα
    στο θα με περιμένεις όταν γυρίσω.
    Λησμόνησα την απάντηση,
    συγχώρεσε τον λωτοφάγο εαυτό μου.
    Πιστός στη λήθη της σιωπής,
    αποκοιμήθηκα στο φλοίσβο των υδάτινων ρυτίδων μας.

    Σπύρος Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ετούτα (/*/) είναι με δική σου τζίφρα, φιλενάδα μου?
    Σπύρος Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εννοείται! Δεν καταλαβαίνω καν τι με ρωτάς . Όποιο κείμενο αναρτώ χωρίς να κάποιο όνομα άλλου συγγραφέα είναι δικό μου. Και εντελώς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. εντελώς άλλο πράγμα εννοούσα, μη φουρτουνιάζεις...
      Σπύρος Τ.

      Διαγραφή
    2. Τι όμως εννοούσες άραγε;Δεν φουρτουνιάζω , αλλά δεν μπορώ να ξέρω τι εννοείς αν δεν μου πεις.

      Διαγραφή
    3. κι αυριο μερα ειναι... καλο soy βραδακι:))

      Διαγραφή
    4. πίστεψα για μια στιγμή ότι υπογράφεις σε άλλο χώρο με αυτό το σύμβολο /*/, λάθος κατάλαβα.
      ένα ακόμη μικρό τάμα..http://www.youtube.com/watch?v=rmafNVimRbI... θεϊκή μουσική...
      Σπύρος Τ.

      Διαγραφή
  5. Πώς τα καταφέρνεις και προκαλείς τα πνεύματα με τέτοιο τρόπο, είναι αξιοθαύμαστο. Πιο αξιοθαύμαστο είναι το κουράγιο σου να βλέπεις και το φως στο τούνελ, το φως στην αντίπερα όχθη. Συμφωνώ, πέρα έως πέρα, επί της ουσίας με το άρθρο σου, αλλά, επειδή όλα όσα λες συνδέονται με μια ανώτερη κουλτούρα και με μια φιλτραρισμένη ιδιοσυγκρασία, δεν μπορώ βρε Αννίτα μου να δω το φως στο τούνελ. Κοιτάμε τον άλλον στα μάτια, όχι για να ακούσουμε την αλήθεια του, αλλά για να διαπιστώσουμε πού το δίκιο του χάσκει και να τον "αρπάξουμε". Ο συμβιβασμός προϋποθέτει κατανόηση και η κατανόηση προϋποθέτει αντίληψη, αλλά η αντίληψη είναι έννοια ευρύτερη του ατόμου και των πεποιθήσεων του. Εμείς πόρρω απέχουμε από το να αντιληφθούμε.
    Θεωρούμε φυσιολογικό ο φερόμενος ως ύποπτος τέλεσης αξιόποινης πράξης (δυνάμει κατηγορούμενος για άλλους, "στα σίγουρα δράστης" για τους πολλούς) να καταθέτει ενώπιον της αδέκαστης παρουσιάστριας του βραδινού δελτίου ειδήσεων-ανακρίτριας-δημοσίας κατηγόρου, που με υπεροψία τονίζει "αυτή είναι η δική σας αλήθεια, που εγώ αν θέλω την πιστεύω", ενώ ταυτόχρονα θεωρούμε φυσιολογικό και ανεχόμαστε το θεσμικό ανακριτικό μας σύστημα να διαπληκτίζεται με τα "έντερά" του.
    Δε με παρηγορεί η αστυνομική φρούρηση ενός σβηστού γραφείου ενός άδειου κόμματος. Μη σου πω πως με φοβίζει κιόλας, όταν, την ίδια στιγμή το εκκωφαντικό κενό παιδείας και κουλτούρας έχει στήσει άλλα βιλαέτια, που αυτοπροστατεύονται.
    Προέχει να αντιληφθούμε και μάλιστα να αντιληφθούμε μακροσκοπικά την αναγκαιότητα ανόρθωσης των αξιών και εξυγίανσης των θεσμών. Μόνο τότε θα δούμε φως στην αντιπέρα όχθη. (Για μια ακόμη φορά εμφανής η έλλειψη ΗΓΕΤΗ).
    Φιλιά,
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεμ θα διαφωνήσω Γιούλη , πως έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Υποψιάζομαι λέω πως ίσως...αρχίζεις να έρχεσαι πλεούμενο φως. Όμως δεν θα συμφωνήσω πως όαλ είανι τα ίδια με πριν. Δεν το βλέπω αυτό τριγύρω, όμως μιλώ με διαστάσεις αφουγκράσματος . Βλέπεις έχω αυτή την πολύ μεγα΄λη πολυτέλεια , να έχω επιλέξει να κάνω βουτιές προς τα έγκατα της κοινωνίας μας. Κάτι βλέπω εκεί , κάτι που δεν προυπήρχε. Όταν γονείς σου λένε '' τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω το παιδί μου '' και όχι '' κοιτάξτε τι έκανε το παιδί μοθυ'' , έχει ήδη μεταφερθεί πιο βαθειά η σκέψη. Λίγοι , λίγοι αλλά όχι κανένας. Δεν συγκρίνω με το παρελθόν, γιατί κατά την γνώμη μου δεν τείθεται καν τέτοια σύγκριση.
      Τα κόμματα , δεν αδειάζουν μόνα τους. Δεν κλείνουν μόνα τους. Υπάρχει κάτι που τα οδεηγεί, σαφώς. Γι΄αυτό λέω αυτό που ζούμε τώρα είναι ΄΄ρήξη, είναι γκρεμός, λυκόφως'' . Μπορεί να αναρωτιόμαστε πως θα σταθούμε, πως τα νέα μας παιδιά στα την βγάλουν τα σκοτεινά χρόνια που έρχονται . Θα επινοήσουν άραγε νέους εαυτούς; Θα αντέξουν , θα ανοίξουν παράπλευρους δρόμους; Ξέρεις όμως και ο Απόστολος Παύλος ενώθηκε με τον Περικλή και ο Μιχαήλ Μητσάκης με τον Ταχτσή. Είναι έτσι όπως η ζωή κυλάει από γενιά σε γενιά. Γι΄αυτό μίλησα για το πέρασμα. στο πέρασμα σαφώς χρειάζεται ηγέτης. Αλλά όταν έρθει πραγματικά η ώρα του , θα έρθει. Τώρα ακόμα ψάχνουμε και παλεύουμε τις συνθήκες για να έρθει. Αλλά όχι δεν θα παραδεχτώ πως αυτός ο αγώνας γίνεται μονάχα από την ανώτερη κουλτούρα ( τρομάρα μας τότε...) . Από τους καθημερινούς δημιουργούς του βίου ναι, αλλά δημιουργός βίου δεν είναι μονάχα ο ανώτερος της κουλτούρας. Είναι αυτός που παλεύει την κάθε μέρα του ακόμα και στα σιωπηλα΄και σατ αθέατα και φυσικα΄αυτός ούτε στα παράθυρα πρωταγωνιστεί , ούτε και στην διαπλοκή. Υπάρχει όμως. Γιατί αν δεν υπήρχε, το βιβλιοπωλείο της μικρής γειτονιάς σου, δεν θα είχε το μεράκι που έχει. δενα θα έκανε παρουσιάσεις βιβλίων ακι δεν θα πρόσεχε τι πουλούσε. Θα ήταν όλα διαφορετικά. Δεν είναοι όμως. Και αυτό δεν είναι λίγο.

      Διαγραφή
  6. Να εξηγηθώ πως ανώτερη κουλτούρα δεν αποδίδω, μέσα μου, σε αυτόν που άλλοτε έλεγαν "μορφωμένο" ούτε σε μία κοινωνική ή οικονομική "κάστα" αλλά σε οποιονδήποτε έχει αφιερώσει στον εαυτό του χρόνο να ασχοληθεί με οποιονδήποτε τρόπο με την καλλιέργεια της ψυχής του και του νου του. Τέτοιες ψυχές δίνουν στην κοινωνία και υπάρχουν παντού. Και στις μικρές και στις μεγάλες γειτονιές, και στις πόλεις και στα χωριά (a propos, απίστευτη μεγαλοψυχία και καλλιεργημένο φέρεσθαι έχω εισπράξει από παπούδες στο χωριό.Μα απίστευτη. Και δεν είχαν τελειώσει ούτε το σχολαρχείο). Σίγουρα, εάν αφουγκράζεσαι κάτι θετικό πρέπει να το τιμάς, με τον τρόπο που το κάνεις, αλλά το λίγο πρέπει να γίνει πολύ και μάλιστα γρήγορα (όχι από ιδιόρρυθμη προσωπική ανυπονησία, αλλά, νομίζω από κοινωνική αναγκαιότητα) . Μέσα στο ίδιο βιβλιοπωλείο συζητούσαμε προχτές για την ανάγκη δημιουργίας κοινότητας πολιτών, ανά γειτονιά, με στόχο την εθελοντική συμμετοχή στην βελτίωση της ποιότητας στο σχολείο της, στο δρόμο της, στα καταστήματα, στην πλατεία, στην βιβλιοθήκη, στο γυμναστήριο της... Θέλω από εσένα ό,τι θέλεις από εμένα και δίνουμε ό,τι θέλουμε να εισπράξουμε...

    Φιλιά
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. που θα είχαμε βρεθεί άραγε αν μπορούσαμε να κάνουμε αυτό το τεράστιο βήμα της αποδοχής? Σε ποιούς ουρανούς θα πετούσαμε , ανάλαφροι από τα βάρη του παλιού μας οχυρού? Πόσο δύναμη στο λόγο και στην ματιά σου. Μα αλήθεια πόσο μακριά στεκει η ελπίδα ακόμα . Άκου λίγο τα ουρλιαχτά , τους ανέμους που σφυρίζουν , τα δοκάρια που τρίζουν.Δυστυχώς θα περάσουμε πολύ περισσότερο σκληρές στιγμες , από αυτές που ζούμε. Ειναι μακριά ακόμα το ΄΄πλεούμενο φως''. Δυο λέξεις ...δυό αναπνοές που μας δίνεις.
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τι πτήση!
    Πέτρος Κυριακίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το Δέσιμο

    Έλεγα πάντα πως έπρεπε να μπω
    στη θέση του άλλου για να τον καταλάβω.

    Έτσι με παγιδέψανε οι άλλοι, μ' έδεσαν
    με κάναν ό,τι θέλαν.

    Κι εγώ δεν ξέρω πώς κατόρθωσα
    να ξαναβγώ από τη θέση τους.

    Τ. Πατρίκιος (αντικριστοί καθρέφτες)

    ΥΓ. λίγο η βροχή, λίγο η διάθεση μου να σε πειράξω αντιστρέφοντας τις κουβέντες σου, λίγο η συμπάθεια σου στο πρόσωπο του, λίγο η καλημέρα μου ,την χρωστάω άλλωστε, τον ξέθαψα και ετούτον!
    Σπύρος Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πτήσεις και χρώματα, Ελπίδα και οράματα. Και τίποτα δεν πάει χαμένο, στην χαμένη μας ζωής. Πλεούμενο φως μου.Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή