Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Εύθραυστο μου βήμα


Θυμάμαι πάντα τα εύθραυστα βήματα.
Αυτά που δύσκολα σε προχωρούν και ακόμα πιο δύσκολα σε στηρίζουν. Αυτά που δέσμιο σε κρατούν στις παλιές ανήλιαγες φυλακές περασμένων και καλά βυθισμένων εποχών. Εύθραυστα βήματα εκατομμυρίων χιλιάδων ετών , που το ένα κολλώντας στο άλλο, φθάνουν και  γίνονται μια απέραντη ανθρώπινη αλυσίδα που φθάνει μέχρι το πέλμα σου. Μια μικρή τελευταία σπρωξιά, ένα βαθύ αχ και ξεκινάς τα  δικά σου βήματα.
Τα πρώτα βήματα. Τα τότε βήματα. Μικρά , γρήγορα, άτεχνα.Μικρά βήματα , από μικρά πέλματα.Μικρές αποστάσεις και αμέτρητα βήματα. Τα τόσο χαριτωμένα και παράτολμα βήματα που προσπάθησαν και προσπαθούν να κερδίσουν τον κόσμο ολόκληρο και θα μπορούσαν, μην απορείς  με λίγη τύχη και αγάπη παραπάνω. Τα πρώτα βήματα στον κόσμο μας τον ακραία πολιτισμένο . Μα και από αυτά τα μαγικά βήματα, πολλά φοβισμένα και άτυχα βήματα, ορφανά βήματα.
Μεγαλώνουν τα πέλματα, μεγαλώνουν τα βήματα. Πιο ρυθμικά πια, πιο νευρικά. Βήματα ερωτικά. Φτερουγίσματα πουλιών , σμήνη διαβατάρικων πουλιών σε ονειρικούς σχηματισμούς. Βήματα προς όλες τις κατευθύνσεις, αραχνούφαντα βήμτα, θυμωμένα και μισά. Βήματα της έντασης, της ανηπομονισίας , βήματα του ανείπωτου. Βήματα εκτός σχεδίου , βήματα του ονείρου.
Και στο διάβα τους, στη στάση τους , τα διαβατάρικα πουλιά κολλημένα προς στιγμήν μονάχα , που φαίνεται αιώνια , πάνω στα σύρματα . Να στέκουν , να κοιτούν το κενό και να αναθαρρούν που φθάσανε μέχρι εδώ , σ'αυτή ακριβώς την στιγμή , πιο μεγάλα πια , πιο αποφασισμένα να πρωχωρήσουν στον επόμενο ουρανό. Και κοίτα που δεν θέλουν για λίγο να πετάξουν , λες και ξέρουν...Μονάχα να σταθούν εκεί επιθυμούν,  καρφωμένα να σταθούν εκεί που χτίζουν την δύναμη και την περιουσία τους, εκεί που γεννούν.
Και απο τούτα τα βήματα κάποια πιο φοβισμένα και πιο έθραυστα , αργούν και κυλούν προς τα πίσω , σαν να προσπαθούν να σβήσουν και να χαθούν σιγά σιγά. Κι όμως προχωρούν μια επόμενη στιγμή στα επόμενα βήματα. Στα λίγο πιο κουρασμένα και πιο αποφασισμένα. Τα ωριμότερα βήματα. Της γνώσης και της θλίψης της. Της συμφιλίωσης με την αλήθεια. Σταγονίτσες βροχής στο διάβα τους απο το αναπόφευκτο, το μάταιο, του ατελούς και απλησίαστου τελικά προορισμού. Τα ασημένια μας βήματα που έρχονται να κάνουν ακόμα πιο σπουδαίο και μεγάλο και μοναδικό ό,τι τα καλύτερα μας βήματα αφήσανε για λίγο μισό. Μα για δες! Και απο αυτά τα βήματα , κάποια του φόβου αγαπημένα παιδιά. Γιατί και εδώ που φθάσανε, πολλά αφήσανε , πολλά δεν πήρανε, πολλά χάσανε , πολλά δεν αντέξανε και πολλά δεν προλάβανε πριν φθάσουν τα άλλα βήματα της φθοράς.
Αυτά είναι τα τελευταία βήματα. Τα βήματα της ύστερης μοναξιάς και της βαθειάς σοφίας.Τα βήματα τα πιο αρμονικά που απο το όλον , σε πάνε στο ένα. Και από αυτά πολλά του φόβου αυγά. Του φόβου που γεννήθηκε μόλις το προηγούμενο λεπτό ή του φόβου που νικήθηκε και πάει και χάθηκε.
Βήματα , σταγόνες ζωής.
Τα εύθραυστα μας βήματα απο το ένα πέρα στο άλλο πέρα.
Με τα πίσω και τα μπρος τους εύθραυστο μου βήμα σ' ακουμπώ, σε βλέπω, σε ακούω. Εύθραυστο μου βήμα σε γνωρίζω, σ'αγκαλιάζω , σε απελευθερώνω. Σιγά σιγά δεν σε φοβάμαι, είσαι εσύ το δικό μου.Εσύ δεν άντεχες   και εγώ αδιαφορούσα. Εσύ διεκδικούσες , και εγώ σε αναιρούσα.
Εύθραυστο μου βήμα , τώρα πια είδα  πως είμαστε ένα. Εύθραυστο μου βήμα , σε παίρνω στα χέρια μου και σ' αγαπώ.

Ζωγραφική : Θεόφιλος Κατσιπάνος
http://www.katsipanos.gr

18 σχόλια:

  1. Είναι η γραφή του ονείρου, η έθραυστη. Η ψυχή αν μιλούσε , έτσι θα μας μιλούσε και αυτά θα μας έλεγε. Τόση αρετή , τόση αξιοπρέπεια και βάθος σ'αυτά τα βήματα. Τα βήματα της όμορφης ζωής μας , της μαυλιστικής και σαγηνευτικής ζωής μας. Αναφέρμαι στα κείμενα ασου, στις φωτογραφίες της ψυχής σαν βρίσκομαι με φίλους και δικούς και μιλούμε για τα αόρατα. Πως θα αντέξεις και πόσο θα αντέξεις με όλα τα αόρατα να μιλούν σιωπηλά και να σου ζητούν εξηγήσεις και άλματα και εσύ να μην μπορείς να δώσεις. Θα ήθελα να σε γνώριζα, να έβλεπα και στα μάτια σου αν ακτινοβολούν απο το εσωτερικό φως.. Σε ευχαριστώ άγνωστη μου Ανν Λου , αόρατη αδερφή ψυχή μου.
    Γιώργος Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θυμάμαι και εγώ τα βήματα, τα έθραυστα μου βήματα που με έχουν σφραγίσει. Μα μήπως έτσι δεν ζούμε και την κατάσταση της Ευρωπαικής κρίσης τώρα . Με μικρά, στάσιμα βήματα, μονότονο επι τόπου βηματισμό , μέχρι να συνειδητοποιήσουμε και να δούμε και να αποφασίσουμε να αλλάξουμε και διαφορετικά να πορεύθούμε.Πότε θα μας ξαναδωθεί μελύτερη ευκαιρία?
    Μα αν φθάσεις και πο τις προκλήσεις δεν αντλήσεις δύναμη, τότε άξιος της τύχης σου είσαι. Βλέπω πολλούς να στέκονται με πήλινα πόδια στην άμμο και να αλλάζουν πίστη και ήθος σαν τα τραμπουλόχρτα και ξέρω πως εκεί τα βάσανα θα μείνουν γιατί τους άλλους τους ξεγελάς , τον εαυτό σου ποτέ.Ο δρόμος που διάλεξες πάντα θα σε ακολουθεί. αννίτα ου κράτα γερά! Ανοίγεις δρόμους σκέψεις
    Άννα Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το ευαίσθητο της ύπαρξης μας. Το φτερούγισμα της ψυχής μας. Δεν γράφονται αυτά, εδώ σχεδόν δεν λέγονται. Ποιός να τολμήσει το πρόσωπο του κατάματα να δει και να το αγαπήσει. Βάλσαμο, βάλσαμο, βάλσαμο ...τυλιγμένο απο τα βελούδινα χεράκια σου και μοναδικό , μαγικό , με τεράστιο απύθμενο ειδικό βάρος και βάθος.Στα ορφανά σε θαύμασα, στα βήματα σε αγκαλιάζω. Εσύ μου έμαθες πως έχω και τέτοια φωνή
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η γιαγιά μου , μου έλεγε Χρηστακο είσαι μικρός , δεν μπορείς να κανείς τα πάντα. Και όταν μεγαλώσεις π´αλυβδυσκολα μικρός θα μείνεις και όσο και να θέλεις όλα στη ζωη δεν γίνονται, προσπάθησε να το θυμάσαι αυτό γιατι χωρίς να το θυμάσαι θα δυστυχήσεις. Και δυστύχησα πιστεύοντας πως όλα θα τα καταφέρω. Μα δεν είναι όλα τα βήματα για όλα τα πόδια . Αυτο που μου την σπάει όμως είναι η κλεψιά. Να πάρεις την μπουκιά απο το στόμα του άλλου επειδή εσυ πεινάς και δεν εχεις. Κομπλεξικε κλέφτη των ξένων βημάτων.Και έτσι είναι πολλοί, λιμπιζονται κρεατάκι και σου τραβάνε κάτι διαγκωνιες και το κάνουν ακριβώς τότε που δεν είσαι σε θέση...αυτοί φαίνεται δεν είχανε γιαγιά..
    Χρήστος Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ...της τέχνης πολυαγαπημένη κόρη...άλας της γης..
    Ο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Απο τα πιο λυρικά κείμενα που έχω διαβάσει . Τόσες ,εικόνες με πλημμυρίζουν, βήματα, πουλιά, κύματα. Απέραντο και βαθύ.
    Μαρία Τ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητή Αννίτα ,
    Έφερες έξω απο την πόρτα μας την αυλή των θαυμάτων. Των μεγάλων και σπουδαίων θαυμάτων. Αυτών που συνηθίσαμε να ξεχνάμε , να διωχνουμε και να ποδοπατάμε γιατι μας ενοχλούν να τα θυμόμαστε. Σε σκέφτομαι πολλές φορές. Πως τα καταφέρνεις με τόσο οίστρο να μας μιλάς και να μας ξεκουντας, την όψη μας πιο καλά και πιο καθαρά να δούμε. Παίζεις τίμιο παιχνίδι. Ήρθες με την αρμαρωσιά σου και στέκεις όρθια και λεβεντισα να ατενισεις κύματα. Αισθάνομαι ευγνώμων, που μιλάμε πολλές φορές , στο δικό σου γνώριμο βάθος των λόγων και της σκέψης. Είμαι τυχερός πολυ. Θέλω να σε δώ να ανοίγεις τα φτερά σου, είμαι σίγουρος πως θα το κάνεις. Κανείς δεν σε σταματά απο αυτό. Κανείς δεν θα μπορέσει. Και σου αξιζει και με το παραπάνω...
    Π.Κυριακιδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. θα με κάνεις να αρχίσω ψυχανάλυση το ξέρεις? και τότε θα με μαζεύουνε με τα κρεμμυδάκια απο τα χαντάκια...
    Βάλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Με βρίσκεις σε αμηχανία , κάθε φορα που ακούραστα σκιά εις μέσα σου και βρίσκεις ρίζες. Που λες σηκώθηκε ψυχή μου δώσε ρεύμα , βάλε στα όργανα φωτιά και δίνεις. Στην φωτό που επελεξες για άλλη μια φορα τόσο ταιριαστά στο κείμενο σου να βάλεις σαν συντροφιά , βλέπω λίγο απο όλους μας. Τα παιδικά μάτια, της παιδικοτητας μας συντροφιά και το σκληρό κέλυφος...που για αυτο μιλάς στιγμές στιγμές, σταλιτσα σταλιτσα. Αννίτα μου πόσο σε θαυμάζω...για όλα αυτά
    Ειρήνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σ´ ευχαριστώ για την δύναμη και την συμπαράσταση που μου φέρνεις, να ψάξω όλα αυτά που με φοβιζουν, τα σκοτάδια μου. Πόσο δυνατή και θαρραλέα πρέπει να είσαι...
    Σταύρος Χ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Όταν μάθουμε να μην κλείνουμε τα μάτια στα ελαττώματα μας και κοιτάξουμε τα χάλια μας κατάματα , τότε τα βήματα μας θα γίνουν και πιο γρηγορα και πιο σταθερά και στη ευθραυστοτητα που σίγουρα θα ξαναφανεί , θα είμαστε πιο έτοιμοι και πιο δυνατοί. Σαν έτοιμος από καιρό ...που έλεγε ο Καβαφης...ειλικρινά σου βγάζω το καπέλο με τα θέματα τα πολυ δύσκολα που καταπιάνεσαι και την φλόγα του συναισθήματος που τους δίνεις. Νομιζω Αννιτα πως θα έρθει κάποια στιγμή που αναπολώντας αυτή την εποχή θα λες απο αυτο το blog ξεκίνησα , απο αυτά τα φιλαράκια στηρίχθηκα. Να απολαύσεις την περίοδο αυτή κορίτσι μου όσο μπορείς , γιατί την έκανες , την εφτιαξες εσυ μόνη και στο πέταγμα σου στους πολυ κόντρα καιρούς μας πήρες παρέα σου.
    ΜΙχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πόσο σύμφωνη είμαι με όλους! Μιχάλη, πόσο καλά "συγκέντρωσες" , πόσο εύστοχα απέδωσες, όλα αυτά που λέω και ξαναλέω σε εμένα, σε φίλους και γνωστούς γι' αυτό το blog, για την Αννίτα, για όσα κερδίζω κάθε μέρα από αυτό το σημείο του διαδικτύου... Να είστε όλοι καλά και να έχετε μία καλή χρονιά, με υγεία. Τα υπόλοιπα έπονται.
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Για όλη αυτή την αγάπη και την υποστήριξη , καλοί μου φίλοι , τα λόγια ευχαριστίας θα φανούν λίγα και φτωχά. Μα έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να σας πω, πόσο πολύ σας ευχαριστώ και πόσο πολύ σας αισθάνομαι συνταξιδιώτες στο καραβάκι μου.Δίχως εσας θα έβραζα στο ζουμί μου. Μα τώρα οι σκέψεις μου βρίσκουν ήχο και φωνή , τα λόγια μου απαντήσεις . Ακόμα και όταν δεν μου γράφετε , πάλυ σας ακούω, πάλυ σας αισθάνομαι...μια φορά συνταξιδιώτης φθάνει για να σταθείς εκεί συμπλέοντας για πάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Απλά υπέροχο....
    Φτου Ξελεφτερία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ...σαν το παλιό καλό κρασί , σαν το ημερολόγιο που κρατούσες με ευλάβεια στην Πάτρα. Νομίζω ότι θα αδικήσεις τον εαυτό σου , εαν δεν εκδόσεις τις "σκέψεις σου" ( εκτός απο τις πολιτικές...)

    Κ. Παυλόπουλος

    ΥΓ - ΄Καλή χρονιά σε σένα και στην οικογένεια σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ Κώστα , με τιμούν τα λόγια σου. Καλοτάξιδη η νέα χρονιά μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Η τιμή είναι όλη δικιά μου. Στα καλύτερα , λοιπόν που έρχονται...

    Κ.Παυλόπουλος

    " Ολοι μας ζούμε στον υπόνομο , μα κάποοι από εμάς κοιτάζουν τ' αστερια" Oscar Wilde- αφιερωμένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή