Εύθραυστο μου βήμα

Θυμάμαι πάντα τα εύθραυστα βήματα.
Αυτά που δύσκολα σε προχωρούν και ακόμα πιο δύσκολα σε στηρίζουν. Αυτά που δέσμιο σε κρατούν στις παλιές ανήλιαγες φυλακές περασμένων και καλά βυθισμένων εποχών. Εύθραυστα βήματα εκατομμυρίων χιλιάδων ετών , που το ένα κολλώντας στο άλλο, φθάνουν και  γίνονται μια απέραντη ανθρώπινη αλυσίδα που φθάνει μέχρι το πέλμα σου. Μια μικρή τελευταία σπρωξιά, ένα βαθύ αχ και ξεκινάς τα  δικά σου βήματα.
Τα πρώτα βήματα. Τα τότε βήματα. Μικρά , γρήγορα, άτεχνα.Μικρά βήματα , από μικρά πέλματα.Μικρές αποστάσεις και αμέτρητα βήματα. Τα τόσο χαριτωμένα και παράτολμα βήματα που προσπάθησαν και προσπαθούν να κερδίσουν τον κόσμο ολόκληρο και θα μπορούσαν, μην απορείς  με λίγη τύχη και αγάπη παραπάνω. Τα πρώτα βήματα στον κόσμο μας τον ακραία πολιτισμένο . Μα και από αυτά τα μαγικά βήματα, πολλά φοβισμένα και άτυχα βήματα, ορφανά βήματα.
Μεγαλώνουν τα πέλματα, μεγαλώνουν τα βήματα. Πιο ρυθμικά πια, πιο νευρικά. Βήματα ερωτικά. Φτερουγίσματα πουλιών , σμήνη διαβατάρικων πουλιών σε ονειρικούς σχηματισμούς. Βήματα προς όλες τις κατευθύνσεις, αραχνούφαντα βήμτα, θυμωμένα και μισά. Βήματα της έντασης, της ανηπομονισίας , βήματα του ανείπωτου. Βήματα εκτός σχεδίου , βήματα του ονείρου.
Και στο διάβα τους, στη στάση τους , τα διαβατάρικα πουλιά κολλημένα προς στιγμήν μονάχα , που φαίνεται αιώνια , πάνω στα σύρματα . Να στέκουν , να κοιτούν το κενό και να αναθαρρούν που φθάσανε μέχρι εδώ , σ'αυτή ακριβώς την στιγμή , πιο μεγάλα πια , πιο αποφασισμένα να πρωχωρήσουν στον επόμενο ουρανό. Και κοίτα που δεν θέλουν για λίγο να πετάξουν , λες και ξέρουν...Μονάχα να σταθούν εκεί επιθυμούν,  καρφωμένα να σταθούν εκεί που χτίζουν την δύναμη και την περιουσία τους, εκεί που γεννούν.
Και απο τούτα τα βήματα κάποια πιο φοβισμένα και πιο έθραυστα , αργούν και κυλούν προς τα πίσω , σαν να προσπαθούν να σβήσουν και να χαθούν σιγά σιγά. Κι όμως προχωρούν μια επόμενη στιγμή στα επόμενα βήματα. Στα λίγο πιο κουρασμένα και πιο αποφασισμένα. Τα ωριμότερα βήματα. Της γνώσης και της θλίψης της. Της συμφιλίωσης με την αλήθεια. Σταγονίτσες βροχής στο διάβα τους απο το αναπόφευκτο, το μάταιο, του ατελούς και απλησίαστου τελικά προορισμού. Τα ασημένια μας βήματα που έρχονται να κάνουν ακόμα πιο σπουδαίο και μεγάλο και μοναδικό ό,τι τα καλύτερα μας βήματα αφήσανε για λίγο μισό. Μα για δες! Και απο αυτά τα βήματα , κάποια του φόβου αγαπημένα παιδιά. Γιατί και εδώ που φθάσανε, πολλά αφήσανε , πολλά δεν πήρανε, πολλά χάσανε , πολλά δεν αντέξανε και πολλά δεν προλάβανε πριν φθάσουν τα άλλα βήματα της φθοράς.
Αυτά είναι τα τελευταία βήματα. Τα βήματα της ύστερης μοναξιάς και της βαθειάς σοφίας.Τα βήματα τα πιο αρμονικά που απο το όλον , σε πάνε στο ένα. Και από αυτά πολλά του φόβου αυγά. Του φόβου που γεννήθηκε μόλις το προηγούμενο λεπτό ή του φόβου που νικήθηκε και πάει και χάθηκε.
Βήματα , σταγόνες ζωής.
Τα εύθραυστα μας βήματα απο το ένα πέρα στο άλλο πέρα.
Με τα πίσω και τα μπρος τους εύθραυστο μου βήμα σ' ακουμπώ, σε βλέπω, σε ακούω. Εύθραυστο μου βήμα σε γνωρίζω, σ'αγκαλιάζω , σε απελευθερώνω. Σιγά σιγά δεν σε φοβάμαι, είσαι εσύ το δικό μου.Εσύ δεν άντεχες   και εγώ αδιαφορούσα. Εσύ διεκδικούσες , και εγώ σε αναιρούσα.
Εύθραυστο μου βήμα , τώρα πια είδα  πως είμαστε ένα. Εύθραυστο μου βήμα , σε παίρνω στα χέρια μου και σ' αγαπώ.

Ζωγραφική : Θεόφιλος Κατσιπάνος
http://www.katsipanos.gr