Γιασεμιού και αδιεξόδου γωνία

Γιασεμιού και αδιεξόδου γωνία ήταν το σπίτι. Παλιό , δίπατο , μ΄έναν ευκάλυπτο στην μια γωνιά. Και αν είχε σηκώσει πλάκες της αυλής , αυτός ο ευκάλυπτος. Κι αν είχε σπάσει τσιμέντα. Το καμάρι ολόκληρης της γειτονιάς . Γιωργή τον φωνάζανε όλοι. Μην με ρωτάς γιατί τον λέγανε Γιωργή. Γιωργής , η ψυχή της αυλής , με καταγωγή απο το Μοναστηράκι. Απο εκεί ήταν οι προγόνοι του και ήρθε μέχρι εδώ. Γιασεμιού και αδιεξόδου γωνία. Εδώ ρίζωσε και φούντωσε και θέριεψε.

Ψηλοτάβανο το σπίτι , με μικρά μπαλκόνια και κάτι δαντέλες , σαν τις δαντέλες της Πηνελόπης. Αυτές που βλέποντας τις ,οι μνηστήρες θέλαν να πεθάνουν απο τα πάθια. Την μια του πόρτα απο την Γιασεμιού, την καμαρώναμε. Εμένα με τρέλλαινε. Από την πόρτα αυτή έβλεπες την εσωτερική αυλή. Για κουδούνι είχε ένα σιδερένιο χεράκι με δαχτυλίδι. Ξύλινη πόρτα με δυο τζαμάκια για μάτια και καγκελάκι στα μάτια , για ματοτσίνορα και για κάθε προφύλαξη. Εκεί πίναμε τον καφέ τα απογεύματα. Μιλούσαμε , στην βαθειά  ρίζα του Γιωργή , αυτή που έχασκε ξεδιάντροπα πάνω απο την σπασμένη πλάκα . Αυτή η ρίζα που στα κρυφά της εσεργιάνιζε στου σπιτιού μας ,τα υπόγεια τα θεμέλια. Μα ήταν δικός μας ο Γιωργής και ήταν και μάγκας και νταής , και δεν τα γούσταρε τα δικαστήρια. Μοσχοβολούσε το γιασεμάκι απ' Άνοιξη έως Καλοκαίρι. Για το έπινες , για το μύριζες , το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν ήθελε πολλά τότε η ζωή , είχε και αδερφοσύνη. Μεθούσαμε με το γιασεμί παρέα . Ήταν και το φεγγάρι , ήταν και κοτζάμ αναμονή, για το σήμερα μα και για  το καλύτερο αύριο. Γινόντουσαν λυγμοί και δάκρυα ένα , χάντρες στο κομπολογάκι . Για όλα αυτά που δεν προκάναμε και για όλα τα άλλα που δεν ήτανε γραφτό. Εμείς απο τούτη δω την πόρτα , μίσος δεν είχαμε. Ούτε της κάθε μέρας η  ρουτίνα , μας βάραινε πολύ. Και αυτή και το τσουκάλι με τις φακές και τα ρεβίθια , και την μονόφθαλμη γάτα της γειτονιάς , όλα τα θέλαμε και όλα τα αγαπούσαμε . Γιατί όλα αυτά είμαστε εμείς. Ταπεινής μα αληθινής καταγωγής και ανθρωπιάς επίσης όπως έλεγε ο παππούς μου . Εκεί στην ρίζα του Γιωργή σαν καθόσουν και νοιαζόσουν , κυλούσε ευχάριστα ο καιρός . Μονάχα που νοιαζόσουν , έφθανε. Ήσουν εκεί διαθέσιμος, να  χαρείς την αυλή . Αφιερωμένος να δεις το θαύμα. Σαν από καιρό να το περίμενες , σαν να ήσουν σίγουρος, πως αυτό δεν θα σου ξέφευγε . Αυτό που δούλεψες και ρίζωσες και θέριεψες. Εκεί συγκεντρωμένος και αφιερωμένος να το δεις και να το ζήσεις . Και το έβλεπες και το ζούσες έτσι και αλλιώς...
Την άλλη την πόρτα επι της αδιεξόδου , θέλαμε μια ζωή να την κλέισουμε.Να την χτίσουμε από πάνω μέχρι κάτω με τούβλα και μπετά. Να την ακυρώσουμε βρε αδερφέ! Ακόμα δεν το καταφέραμε.Να τελειώνουμε με δαύτη. Πολύ μας έχει σκάσει. Και αδιέξοδη και πολυσύχναστη. Μπουλούκια και μπουλούκια έρχονται να δουν που βλέπει και που βγαίνει το αδιέξοδο και ποιός θα το κερδίσει. Πολύ μας έχει σκάσει. Ούτε τσιγάρο δεν μπορείς εκεί χάμω να καπνίσεις , έτσι ανήλιαγα και φοβερά που είναι. Να πέσει να σε πλακώσει τ΄αδιέξοδο. Πως έγινε και με τούτο τον αιώνα , γύρισε καπάκι η ζωή , να έτσι και τ άδιέξοδο , δεν γούσταρε τα ξεγελάσματα. Μαύρα και στενά τα ήθελε όλα. Φυλακές και υπόγεια τα άφηνε. Είχανε πέσει και κάτι χρήματα , στον  απάνω μαχαλά , χρήματα νέα,νεόκοπα και νερουλά και η δική μας η αδιέξοδος τσαντίστηκε και έμεινε ακόμα πιο πίσω. Ότι και να της έλεγες ,αυτή ξημέρωνε μέρα κακή. Στερνή της πύλη ο χρόνος. Να μας σταργγαλίσει ζήταγε.
Μα να δεις που θα την χτίσουμε δεν μπορεί. Να δεις που θα σταματήσουμε να της προσφέρουμε πληρωμές .Μια φλόγα που δεν τρέμει , δεν θα πετύχουμε ; Τότε να δεις , πως θα σταματήσει να υπάρχει η αφορμή  και θα χτιστεί η πόρτα.
Τον χειμώνα πέφτουνε τα γιασεμάκια . Στραγγίζουνε τα πράσινα και μένουν τα ξερά. Μα εμείς που γυρνάμε σημαδεμένοι απο την άγρια πληρωμή, ξέρουμε να περιμένουμε την ώρα την σωστή. Το πρώτο χαμόγελο σαν δούμε , θα τ' αρπάξουμε και θα χαρούμε, και τότε δεν θα θέλουμε πια δεύτερη αφορμή.

Φωτογραφία : Βούλα Παπαιωάννου
http://www.dpgr.gr/forum/index.php?topic=13881.0