Μίλα μου

Μια σταγόνα μικρή και στρογγυλή τερματίζει το ταξίδι της στο λακκάκι κάτω από το στόμα. Εκεί θρονιάζεται αγέρωχη, περήφανη για το κατόρθωμα της, να ταξιδέψει όλη αυτή την διαδρομή , απο τα μέσα προς τα έξω και να βγεί στην επιφάνεια. Στην επιφάνεια! Μεγάλη και σπουδαία αυτή η χώρα , η επιφάνεια. Πολλοί οι περαστικοί από την επιφάνεια εκατομμύρια που πάνε και έρχονται γύρω, τριγύρω ανώφελα. Λίγοι οι μόνιμοι κάτοικοι της επιφάνειας και από αυτούς κανείς επιφανής. Γιατί και ο επιφανής για να μείνει κάτοικος της επιφάνειας και να εγκατασταθεί στην στέρεα γη της, θα πρέπει τον σκληρό πυρήνα της επιφάνειας του να τον παραδώσει στα σύνορα της χώρας πρώτα και μετά να μπει. Ελεύθερος και άοπλος πρέπει να μπει , για να ριζώσει και να εγκατασταθεί σαν μόνιμος, μοναδικός και ενεργός πολίτης της επιφάνειας. Οι πολίτες της επιφάνειας έρχονται από τα έγκατα και επιθυμούν να εγκατασταθούν με όρους σφυριλατημένους , δουλεμένους , με όρους έντιμους.
Θέλω να  μιλήσω στη σταγόνα. Θέλω να την δω , να την κοιτάξω , να αισθανθώ την ύλη της. Το καθρεφτάκι μου αυτό θα με βοηθήσει. Αυτό το παλιό μου φιλαράκι. Αυτό που μέρες πολλές το ρώταγα '' καθρέφτη , καθρεφτάκι μου ποιά είναι πιο όμορφη εγώ ή  η Χρυσούλα ; εγώ ή η Δήμητρα ; εγώ ή η κάθε η ... '' Καθρέφτη μου , έλα κοντά μου , δεν θέλω πια τέτοια να σε ρωτήσω, αυτά ήταν απλά περάσαν γρήγορα, αυτά δεν ήταν του σκληρού πυρήνα μεσοφόρια. Έλα κοντά μου τώρα γρήγορα, να με βοηθήσεις μέσα από σένα να δω την σταγόνα μου.
Μικρή ,στρογγυλή , ταπεινή. Πιο όμορφη σταγόνα Θεέ μου στην ζωή μου δεν έχω ξαναδεί. Διαυγής, κρυστάλλινη κόρη της αλήθειας και του έρωτα. Η σταγόνα μου, η δική μου σταγόνα...Μίλα μου ! Μίλα μου σταγόνα μου για την ευθύνη μου και επέμεΙνε., παρόλα τα ουρλιαχτά μου . Μίλα μου για όσα είδες μέσα μου. Μην σταματάς μίλα μου. Για λάθη , τύψεις και ενοχές. Μίλα μου για όλα αυτά που άφησα μισά και ατελείωτα, για τα άλλα τα ακυρωμένα μου παιδιά, για την απληστία, την αχαριστία, για τους ανθρώπους που φοβήθηκα και για τους άλλους που βασάνισα. Μίλα μου για την προσπάθεια μου, μίλα μου και για την ανεπάρκεια μου, μίλα μου για τις φυγές μου . Κλείσε τα αυτιά σου στα κλάματα μου, αν μ' αγαπάς μίλα μου, με την αργή , την τρυφέρή φωνή σου, για ότι βρήκες μέσα μου , πριν σε φθάσω στη επιφάνεια. Μίλα για τα βαλτομένα νερά , για της λήθης τα κλειστά παντζούρια, για την εκδίκηση του μεγαλείου , για τα μπλουζ της χαμένης νιότης. Για όλα αυτά που περίμενα από τον ουρανό να τα στείλει ο άλφα ή ο δείνα και εγώ σφύριζα αδιάφορη χωρίς να προσπαθώ, σαν άλλος να έπρεπε να με θρέψει ,να με ξεδιψάσει, και εγώ απλά να περιμένω και να σφυρίζω αδιάφορα. Για τα ενεχυροδανειστήρια που έστειλα κάποια όνειρα για να τα ξεγράψω και νομίμως να τα χάσω.
Μίλα μου σταγόνα μου και μάθε με να μιλώ και εγώ. Μείνε υπομονετικά στο λακκάκι μου και μάθε με να βλέπω τα λάθη μου. Δώσε μου δύναμη να μετρήσω και να εκτιμήσω  τις αρετές μου. Γιατί υπέυθυνη για μένα , είμαι μονάχα εγώ. Μίλα μου για την ευθύνη μου και επέμενε. Αν μ' αγαπάς επέμενε. Να σταθώ αντάξια σου . Να μην σπαταλιέμαι. Δείξε μου τον τρόπο να υπερασπίζω, να βλέπω, να αναλαμβάνω . Μάθε με να σε σέβομαι. Εσένα και τον δρόμο σου , να έρθεις μέχρι εδώ να με βρεις.
Δικά μου τα λόγια.
Δικά μου τα βήματα.
Δική μου η ευθύνη.
Δική μου η επιλογή και η κατάληξη της.
Μέχρι να βγω στην επιφάνεια.


Φωτογαρφία: ο Τάκης Τλούπας φωτογραφίζει τον Κώστα Μπαλάφα και την σταγόνα του
http://www.dpgr.gr/forum/index.php?topic=29160.0