Η υπόσχεση

Μια σιδερένια κούνια δύο θέσεων με πορτοκαλιά μαξιλαράκια , με άσπρο τέλειωμα, στην βεράντα του τέταρτου. Τριγύρω πολλές γλάστρες , με φουντωτά καταπράσινα φυτά και το σαλονάκι με τα φερφορζέ στην γωνιά. Μυρίζει γιασεμί και βασιλικό. Στο πάτωμα μωσαικό . Ξύλινα , φροντισμένα παντζούρια . Στο τραπέζι η εφημερίδα και το γλαστράκι ενθύμιο απο τα περσυνά μπάνια στην Αίγινα.Το σπίτι μέσα φορά τα καλά του, φωτισμένο. Η βιβλιοθήκη δεσπόζει στο σαλόνι στα μεγαλεία της, δεκάδες τόμοι , ποιήση, λογοτεχνία , ιστορία . Τόμοι ιστορίας την εποχή που γραφότανε η  ιστορία με αίμα στους δρόμους. Στην φοντανιέρα τα βραχάκια της θείας Αντιγόνης.
Μπαινοβγαίνει η μάνα , σιγοταργουδώντας τα αγαπημένα της και λευτερώνεται η καρδιά. Ανοιξιάτικη βραδιά , ξάστερος ο  ουρανός. Από στιγμή σε στιγμή θα μπει, θα ακουστεί το κλειδί , βήματα , το κλειδί στο επιπλάκι ης εισόδου, βήματα ξανά , νερά στο λουτρό, μια τσατσαριά στα μαλλιά και βγαίνει στην βεράντα ο πατέρας.
Το ζωνάκι του φουστανιού της ακούνητο,αυτό ποτέ δεν άλλαζε θέση. Το βήμα της λιγάκι κοντοστέκεται να του πει την καλησπέρα . Το μικρό της χαμόγελο , τα βελουδένια της μαλλιά , το ανάστημα , η θωριά της.
Μια καθημερινή γιορτή , μια υπόσχεση.
Αχ , πόσο η φωνή της καθάριζε τον αέρα . Αχ να πάρω άλλη μια αναπνοή! Με τα σοσονάκια, τα κοντά πανελονάκια, κάτω απο το τραπέζι δυο ξεχασμένα στρατιωτάκια. Πιο βράδυ πατάτες τηγανιτές , ντοματόσουπα και παγωτό βανίλια σοκολάτα ή καιμάκι.
Αύριο θα πάμε στην θεία Αντιγόνη, στην τσέπη η υπόσχεση ξανά. Ένα χέρι λατρεμένο , ένα χέρι λατρευτό , τα φτερά μου δυνατά! Θα περπατήσουμε δίπλα δίπλα, θα μου δίνει το χέρι της σε μένα πιο πολύ να περνάμε μαζί της διαβάσεις. Έξι πόδια βιαστικά. Αυτή με τις μαύρες μπότες της, εγώ με τα καλογιαλυσμένα μοκασίνια μου και το πιο μικρό από κοντά. Το μικρό μου βήμα επιταχύνει.
Το βράδυ στον ύπνο μου ίσως την ονειρευτώ, μα δεν θα το θυμηθώ. Ίσα που να πάρει την λύπη , να μου την παρηγορήσει και να μου ξανά φέρει την υπόσχεση.
Στο σχολειό πρωτιές, στα μαθήματα , στις χίλιες προσπάθειες και αναγνώσεις. Η Κα Ναταλία αυστηρή μύριζε και λίγο τριαντάφυλλο, ο Κος Τάκης πρώτος στην φωνή , μα δίκαιος δάσκαλος , κοσμογυρισμένος.  Ήθελε σαν σηκωνόσουν  στο μάθημα ,να στεκεσαι κλαρίνο και να τον κοιτάς στα μάτια.
Στα μάτια, στα μάτια, μια ζωή έψαχνες τα μάτια της και την φωνή του πατέρα.
Αχ το πρωινό του ξύρισμα. Πλαφ πλαφ το ξυράφι στον αφρό πάνω στο μάγουλο. Τακ Τακ στην παλάμη το αφτερσέιβ και νάτος γυαλισερός γυαλιστερός, στην πόρτα, ο πατέρας!  Τρέχεις στο παράθυρο αγουροξυπνημένος , κολάς την μύτη σου στο τζάμι , να το προλάβεις πριν στρίψει στη γωνία. Θα τον ξαναδείς το απόγευμα. Το βήμα του δυνατό, αποφασιστικό , μαζί με αυτό και η αγουροξυπνημένη του υπόσχεση.
Μυρίζει κολώνια  Μυρτώ και σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου. Μια ξεμαλλιασμένη ,  κουκλίτσα της μιας δραχμής , ντυμένη χαρτοπετσέτες , παρακολουθεί απο την γωνιά του καναπέ.
Γλυκό του κουταλιού δαμάσκηνο.
Κτυπά το τηλέφωνο. Ένας άλλος κόσμος , πολλές ακαταλαβίστικες κουβέντες, άνθρωποι και ονόματα εναλλάσονται. Εικόνες, φαντασιώσεις. Που είναι η υπόσχεση ; Θυμήθηκες τότε που ζούσες στο άρωμα τους. Τότε που ακόμα μικρή και λίγο ξυνή, τους μύριζες. Μικρή , χαριτωμένη και άπραγη. Τα γυαλιά της παιδικής σου μυωπίας. Οι κοκκινόξανθες μπούκλες σου. Του φίλου σου ,του Φώτη τα γδαρμένα γόνατα. Το ξεφούσκωτο ποδήλατο με την ξεβιδωμλενη κόρνα. Οι γυάλινοι βόλοι , στο κουτάκι και δυο πολύτιμα κομμάτια κιμωλία για το κουτσό.
Η κοινή μας πατρίδα , η χαμένη παιδική αθωότητα.Ανοίγω σιγά σιγά της σφυγμένες μου παλάμες , τεντώνω τα δάκτυλα μου , κρακ , κρακ , πέρασε καιρός απο τότε. Έπεσε λίγη σκόνη και σκεπάστηκε το μωσαικό. Φυσώ να φύγει να δω καθαρότερα.Ακούω τα γέλια , τα χάχανα. Τα κρυφά μου δάκρυα . Δεν περνάς κυρά Μαρία , δεν περνάς, περνάς! Και η υπόσχεση ; Τι γυρεύει στο μπαλκόνι σου μπροστά ,  η ομορφονιά που δεν την  κέρδισε κανείς ; Ψίχουλα μείνανε στην παλάμη σου...Ακόμα είναι εκεί , την βλέπεις ξανά. Θαμπή με πέπλο λευκό , αθώα. Ανεβαίνει κάτι κακοτράχαλα βουνά , αντριωμένη υπόσχεση, οδηγεί χορό μεγάλο! Δες πως χορεύει και τραγουδά! Που είχες πάει υπόσχεση τόσα χρόνια ; Απο το σκοτάδι στην λευτεριά! Κοίτα την στα μάτια!


Η φωτογραφία απο την Nοσταλγία του Tarkovsky