Αρνούμαι πεισματικά

Τι είναι αυτό που μας πληγώνει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ ; Που μας το κλέβουν σταλιά σταλιά ; Αυτό που φεύγει , πετάει και χάνεται όλο και περισσότερο ; Συνεχώς αυξανόμενη η ανεργία , σε ιστορικά υψηλά η απαξίωση του πολιτικού σκηνικού και δυναμικού . Μειώσεις μισθών , αβεβαιότητα για το μέλλον . Εφεδρείες , ψαλίδι στις συντάξεις και άλλο ψαλίδι στις συντάξεις . Ανασφάλεια ορατή και ταμιακή μα κυρίως ανασφάλεια ψυχική. Σπαραγμός. Τρέχουμε προς κάθε κατεύθυνση , διανύουμε αποστάσεις χιλιομέτρων μέσα , κάτω , δίπλα παραδίπλα σε κάθε λαγούμι προκειμένου από κάπου να πιαστούμε μήπως και διασωθούμε . Τι περισσότερο θέλουμε να διασώσουμε ; Να διασώσουμε την ικανότητα μας να υποστηρίζουμε τους ανθρώπους που λατρεύουμε , τα όνειρα τους, τα όνειρα μας , τις προσδοκίες μας. όλα αυτά που τιμούν την ύπαρξη μας και της δίνουν νόημα.
Αρνούμαι πεισματικά , πως η ανασφάλεια αυτή μας κλέβει ζωή. Αρνούμαι πεισματικά πως το πτώμα που κρύβεται επιμελώς μέσα σε τόσα σπίτια και σχέσεις και μυαλά , έχει πέσει από την σφαίρα της οικονομικής δυσπαργίας , της άστεγης νέας εικόνας , της επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Αρνούμαι πεισματικά πως ο αριθμός των αυξανόμενων αυτοκτονιών αυξάνεται και βασιλεύει , επειδή η ανεργία φουντώνει. Μπορεί να υποφέρει , να τρομοκρατείται , να κοιμάται με εφιάλτες , να πινάει , να διψάει, μα δεν πέφτει ολόκληρη ζωή απο τέτοιες σφαίρες. Η ζωή είναι κάτι άλλο , κάτι πέρα. Δεν σταματά ο ανθρώπινος νους , να παράγει ιδέες και σκέψεις, να ονειρεύεται , να προσδοκά , να κοιμάται αγκαλιά με προοπτικές , όταν έχει οδηγό μια καρδιά που φλέγεται . Και η καρδιά που φλέγεται , δεν καταλαβαίνει από ανηφοριές. Τι μας σκιάζει ; τι μας κλέβουν σιγά σιγά ; Νομίζω το κίνητρο. Το κίνητρο , που στάζει η μάνα , σταλιά σταλιά στο γάλα του παιδιού της, σαν θέλει να το μάθει να ζει. Το κίνητρο που μεταφέρεται από παλάμη σε παλάμη. Το κίνητρο να ζήσεις , να ονειρεύεσαι, να αγωνίζεσαι, να μην φοβάσαι να αλλάξεις. Το κίνητρο να αυτοπειθαρχείς και να αυτοελέγχεσαι . Το κίνητρο να υπερβείς, το κίνητρο να διορθωθείς. Το κίνητρο να κρατηθείς. Μα πως χάνεται αυτό το κίνητρο ; Σαν το έχεις προικιό , πως χάνεται;
Το κρύο καίει την γενναία αμυγδαλιά . Η ανομβρία διαλύει τα πράσινα. Θέλει χώμα, θέλει νερό , θέλει δίκτυο. Δεν είναι παντός καιρού το κίνητρο. Όσο και αν το έχεις , όσο και αν το έχω . Εκεί κάπου στα κρύα νοσοκομεία , στα σχολεία των περικοπών , στις γερασμένες βιβλιοθήκες κλονίζεται. Η προδοσία , το σάπιο της απανταχού εικόνας, το ροκανίζει . Η απογοήτευση το λυγίζει.
Ένα μικρό χεράκι , χωμένο μέσα στο δικό σου περιμένει να μεταλάβει. Μια μικρή κουταλίτσα γλυκό κρασί από στόμα σε στόμα , το κίνητρο για ζωή. Αν αυτό κρατηθεί ζωντανό , αν καταφέρουμε και το σώσουμε και απο την παλάμη μας , πάει στην παλάμη του, κερδίσαμε. Αυτό θα είναι το προικιό του αύριο . Άνθρωποι γεμάτοι φλόγα να ζήσουν. Να προχωρήσουν και άφοβα να επαναπροσδιορισθούν. Αρνούμαι πεισματικά πως δεν θα τα καταφέρουμε. Αντίσταση!