Την μέρα που γεννήθηκες στην βάλανε στο χέρι. Νόμιμη μοίρα. Πόρος στο δέρμα σου . Μεδούλι σου. Μαζί στα πρώτα βήματα, μαζί στις πρώτες λέξεις. Μαζί ενηλικιωθήκατε. Και προχωρήσατε.
Του λόγου μου , ήρθα στην παρέα σας πολλές φορές. Ήπιαμε κόκκινο κρασί , μεθύσαμε και τραγουδήσαμε. Όταν μια μέρα σηκώθηκε στην παραγγελιά σου , να χορέψει, ταράχθηκα. Όλα για πάρτη της. Έλεγα πως δεν θα το άντεχες. Έλεγα πως, όπως το λένε οι παλιοί, την παραγγελιά του ο καθένας, την χωρεύει μοναχός του, εκείνος και κανένας άλλος. Έτσι το φχαριστιέται , έτσι χορταίνει το μεράκι του και γλυκαίνει την αντάρα του. Κι όμως σηκώθηκε αυτή και χόρεψε. Στημμένη στα τακούνια της, ψηλή , θεόρατη με το μακρύ λαιμό της . Μπροστά στα μάτια σου λιγιότανε . Να κλέψει το φιλί σου ζήταγε.Ήταν ο κόσμος ανέτοιμος να την δει και να την διώξει . Και όσο περισσότερο ήταν ανέτοιμος ο κόσμος , τόσο αυτή περισσότερο κουνιότανε. Μέχρι που απόκανε και μ΄'ενα αχ σταμάτησε και κάθησε δίπλα σου πάλι. Ξεδιάντροπη, πιο όμορφη από ποτέ. Μια μέρα φοβήθηκες πως την έχανες. Και έτσι ήταν, την έχανες. Σκέφθηκες την μοναξιά σου. Που ξαναακούστηκε , εσύ χωρίς αυτήν! Λίγο λίγο έφευγε. Γλυστρούσε και ξαμάκραινε. Πρώτα βαρύνανε τα βήματα σου, μετά έγειρε το κορμί σου , καμπούριασες . Γλυστρίσανε τα βλέφαρα , να κλείσουνε θέλανε τα μάτια σου , στην μέρα που ξημέρωνε χωρίς αυτήν. Την έφερες απο την μέση του δρόμου πίσω. Και αυτή ακόμα , και έτσι που ήταν , σου έκλεινε μια τρύπα. Το άδειο της ύπαρξης σου , θαρρείς πως τούτη η κόρη κλείνει.
Φύγε , αλήθεια σου λέω. Σήκω και φύγε και άστην μοναχή της. Τέλειωνε μαζί της γιατί είναι άπληστη και αχόρταγη. Κρατήσου μακριά της. Είναι νωρίς ακόμα για τον κόσμο , να αναγνωρίσει.Δεν θα καταλάβει. Θα φοβηθεί να δει τους δρόμους που ανοίγονται και θα την φωνάξει πίσω. Γυμνός σαν μείνεις , θα δυναμώσεις, θα δεις. Πονάς , πόνους ανώφελους. Κράτα τον πόνο σου , για άλλες στιγμές. Σήκω και φύγε, άκου με. Η ενοχή ποτέ δεν θα μεριάσει , να περάσεις, εσύ θα παραγγέλνεις και αυτή θα χορεύει στους ρυθμούς σου. Κοίτα , το όμορφο σου πρόσωπο , πως καθρεφτίζεται στην λίμνη και πάρε τα πάνω σου. Ξέχνα την . Και αν ακόμα δεν μπορέσεις , να την ξεχάσεις, βάλτην σε μπουκάλι μικρό και ρίξτην στην θάλασσα. Η ενοχή και εκεί , θα επιζήσει και στην κούνια ενός νέου μωρού θα πάει να ψιθυρίσει. Μα εσύ θα είσαι πια πολύ μακριά. Και μαζί με σένα και άλλοι, έτοιμοι και όμορφοι πολύ να σε καλωσορίσουν και σαν την αρχή να σ' αγαπήσουν. Αστην καρδιά μου , την ενοχή σου πίσω.
Zωγραφική : Γιάννης Μόραλης
http://www.google.com/search?client=safari&rls=en&q=MORALIS&ie=UTF-8&oe=UTF-8
Με μια ενοχή γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε. Μαζί μάυτή και τα όνειρα μας . Σήμερα μια πολύ δύσκολη μέρα για όλους μας, ήρθες να μας την ξαναθυμήσεις. Σήμερα που γινόμαστε ακόμα πιο φτωχοί και ακόμα πιο μόνοι μετά τον θάνατο ενός πολύ μεγάλου μας , ήρθες να μας την φέρεις στο μυαλό. Τηνν ενοχή την μαύρη μας, την νόμιμη μοίρα μας, την αναμφισβήτητη . Αννίτα μου άλλο καλύτερο λόγο εμψύχωσης σήμερα ούτε ποτέ άλλοτε, δεν θα είχες..Σέυχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάλια
Άλλο ένα πολύ σπουδαίο. Και ο κατάογος μακραίνει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧΡ
Άρρωστη καρδιά δεν βρίσκεις γιατρια...στα ξένα μακριά. Θαλασσινό πουλι στα όνειρα μας. Σ¨αγγιξε ξανα του κόσμου η παγωνιά.και όλο περιμένει τη στιγμή να ξανάρθεί..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλη μας μέρα Αννιώ
Σταύρος Χ
Νόμιμη μοίρα: (νομικός όρος)το ελάχιστο μερτικό, που δικαιούται ο νόμιμος κληρονόμος. Αν η κληρονομία είναι βεβαρυμένη, αν είναι η ενοχή, το ελάχιστο που κληρονομικώ δικαιώματι δικαιούμαι, τότε... αποποιούμαι. Το σύνολο της κληρονομίας!Έχω χρόνο ή παρήλθε η προθεσμία; Έχω, λες, Αννίτα μου, που να σε έχει ο Θεός καλά. Σε κρατήρα ηφαιστείου να την βάλω να μην πάει πουθενά αλλού. Στάχτη να γίνει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόση τροφή μας δίνεις με τα εξαιρετικά σου κείμενα! Να είσαι καλά, Αννιτάκι, και μην αφήσεις ποτέ το λήθαργο να μας πλησιάσει!
Φιλιά Γιούλη
Τα θέματα που διαλέγεις, είναι στην καρδιά της ζωής. Το θαυμάζω αυτό. Μπαίνεις στη χώρα των συναισθημάτων και την περπατάς σαν να είναι το σαλόνι του σπιτιού σου. Μικρό και καλόβολο. Εδώ ο μπουφές, εδώ οι δαντέλες που μας έγραφες προχθές. Βαριά χαλιά , λίγες παλιές πορσελάνες και εσύ να ξέρεις το κάθε τους μικρό σπάσιμο. Είναι μια αυλή θαυμάτων , και εσύ εκεί ταρτάρεις γλυκό και καφέ. Κουβαλάς νέο αίμα και νέες ιδέες. Ίσως ποτέ δεν γίνεις το κορίτσι που θα θέλανε να έχουν όλοι. Ποιός είναι αυτός που ανέχεται να δει και να αναγνωρίσει τα συναισθήματα του και να προχωρήσει και παρακάτω, να μιλήσει για αυτά και ακόμα παρακάτω να μας καλέσει σε επίσημο προσκλητήριο όλους μας . Ένα βήμα μπροστά παρόν! ένα βήμα μπροστά , πάει έφυγε αυτός λάκισε. Και νιώθω να είναι μονόδρομος αυτό το προσκλητήριο. Για να δούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου και την βαθειά χαρά της γνωριμίας σου.
Α.Δαβαράκης
Θέλω να μάθω γιατί αυτό το κείμενο δεν βρίσκεται σήμερα μέρα εθνικού μας πένθους , φαρδύ πλατύ στην Καθημερινή ας πούμε ...για να μην πω τίποτα άλλο και πέσει το σπίτι και με πλακώσει
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιχάλης
Με τιμά η ανάγνωση σας. Με τιμούν τα λόγια σας . Μα πάνω από όλα με τιμά η θέρμη του χεριού στην χειραψία σας. Και σας ευγνωμονώ για όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου το χρωστώ αυτού του κόσμου που δεν μου ανήκει ο εαυτός μου....
ΑπάντησηΔιαγραφήΦτου ξελεφτερία
όπου και να πας ξεχωρίζεις. όπου και να σταθείς , τιμάς το χώρο που βρίσκεσα. όπου και να σε διαβάσω , είσαι μπροστά και ανοίγεις δρόμους. Φανατικός σου αναγνώστης και ας μην σε γνωρίζω καθόλου. Μια η σκέψη σου , μια ο τρόπος που γράφεις, είσαι εντελώς διαφορετική. Το μεγαλύτερο όμως , ατό που δεν συνηθίζεται είναι το μέγεθος των σκέψεων και η απλότητα που μας προσφέρονται. Χίλια μπράβο.
ΑπάντησηΔιαγραφήBilly Vanilly
Mια τριανταφυλλιά χειμωνιάτικη, με πολλά μπουμπούκια . Ποιός θα λογαράισει άραγε τα αγκάθια που έχει ? Μια τρανταφυλλιά είναι η ψυχή μας. Με πολλά σαλιγκαράκια και φύλλα και ρίζες. Τι προηγείται και τι προετοιμάζει το μελλοντικό λουλούδι, σαν το σκέφτομαι , τρελλαίνομαι. Τουλάχιστον θα προλάβω σκέφτομαι ? Κι έρχεσαι εσύ να μου πεις ψιθυριστά ΝΑΙ ! Πόσο σε ευχαριστώ για αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΜ
Νόμιμη αυτή η μοίρα, σωστά. Και αν αποποιηθώ του δικαιώματος? Θα τρομάξω λες και δεν θα το κάνω τελικά ? απέραντος και άστεγος να μείνω. Αυτό που γράφεις, λες της ύπαρξης σου το κενό ήρθε να καλύψει τούτη η ενοχή. Λες και μετά απο την άρνηση μου , αυτή πάλυ να με τυρανά ? ποτέ να μην ζήσω ανέμελα και ελεύθερα? μα η άδικη κληρονομιά να με κυνηγά , σαν θηλιά που μου έχουν περάσει στο λαιμό? αυτό θα είναι τόσο πνιγηρό , μα θα είναι αυτό?
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ ο αναγνώστης σου ( επιτέλους)
Αυτό είναι ποίηση. Τρέχει μέσα σαν το νερό με μια εικόνα. Και σηκώνει θάλασσα συνναισθημάτων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣΛ
Mας λείπεις πολύ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ+Τ+Ο+Α