Έχει αλάτι χοντρό

Έσπασε.

Πολλά μικρά , σκληρά κομμάτια . Μια παράξενη σφαίρα με άπειρα εξογκώματα.. Ένας κύκλος παλιός. Ο παλαιός των ημερών. Αρμοί βαθιά αυλάκια. Αρχίζει να κυλάει σιγά σιγά. Θροίσματα  σπασμένων κλαδιών στο διάβα του. Ξερά κλαδιά , το ένα πάνω στο άλλο , εμποδίζουν το μετακύλισμα του. Πόσος αέρας σε τούτο τον τόπο, δύναμη μου, σηκώθηκε και έσπασε και ρήμαξε ; Κάνει θόρυβο , σηκώνεται  σκόνη, τυφλώνεται. Με τις αισθήσεις θα το κάνει τούτο τα ταξίδι. Μα θα το κάνει αυτή την φορά , το αποφάσισε.

Αρχίζουν τώρα και πυκνώνουν οι κορμοί. Βρίσκεται στην καρδιά του δάσους. Μπροστά και πίσω και γύρω του,  αιώνιοι κορμοί με αμέτρητους κύκλους ζωής χαραγμένους πάνω τους. Πόσος χρόνος να πέρασε ; Σταματά το μέτρημα, δεν βγαίνει έτσι, χάνεται το ζύγι. Ο χρόνος, ο αμείλιχτος ο φοβερός πάντα παρών. Περνά ξυστά. Αφήνει έναν κορμό πίσω του, ύστερα αμέσως κι άλλο , κι άλλο, κι άλλο. Οι αρμοί πιο λεπτοί και πιο ρηχοί τώρα πέφτουν τα εξογκώμτα , μικραίνει η απόσταση των κομματιών. Βήμα σύνθετο. Άπειρες , γοργές αυτοπεριστροφικές κινήσεις. Στροβιλίζεται και προχωρά. Ολοκαίνουργιες δυνάμεις , κρατούν τα κομμάτια δεμμένα στον πυρήνα. Χρόνε σε ξεγελά!
Πιο στρογγυλός ο κύκλος τώρα. Πιο στέρεος . Αφήνει πίσω του , τους κορμούς. Βαθειά αναπνοή ! Βουτιά! Από τι υλικό είναι φτιαγμένος άραγε ; Βυθίζεται. Ταξιδεύει την μέρα , ονειρεύεται την νύχτα. Σκίζεται στα βράχια. Χορεύει ανάμεσα στα μαλακά φύκια και κολυμπά σαν ψάρι . Λύνει τα μαλλιά του στην θαλασσοσπηλιά . Μαύρα , μακριά μαλλιά , γίνονται ένα με τα κύματα.
Τον ξέβρασε η θάλασσα στην έρημη ακτή. Εκεί τον βρήκες αναίσθητο . Περπατούσες τα συνηθισμένα σου βήματα και έπεσες πάνω του τυχαία. Έχασες την ισορροπία σου. Έτοιμη να πέσεις, ζητάς απο κάπου να πιαστείς. Τον βλέπεις εκεί ξέπνοο , σου φαίνεται γνωστός. Δεν ξέρεις γιατί μα τον σέβεσαι. Δεν θέλεις να τον θάψεις. Σαν να φαντάζεσαι το ταξίδι του. Κείτεται μπρος στα πόδια σου και αθόρυβα σε παρακαλεί να τον σώσεις. Σκύβεις να τον ακούσεις και τον φιλάς στο στόμα. Τραχιά και μεγάλη η γλώσσα του , δεν σου αρέσει. Μα έχει πάνω του αλάτι  χοντρό , αυτό σου αρέσει. Κάτι ψιθυρίζει , δεν τον ακούς . Θέλεις να τον βοηθήσεις, άγνωστο το γιατί. Στέκεσαι ακόμα δίπλα του. Ακουμπάς το χέρι σου , στο μέτωπο του , παγωμένο. Τον ξαναφιλάς στο στόμα βαθιά. Ακούς μια αναπνοή να ξεκινά. Νερά τρέχουν απο το στόμα του. Επανέρχεται  και επιτέλους τον αναγνωρίζεις. Πανικός. Είναι αυτός ο ίδιος , ο πόνος σου. Έσωσες τον πόνο σου. Σε κοιτά με ευγνωμοσύνη. Είναι ο ευγνώμων πόνος σου. Ταξίδεψε για σένα μέχρι εδώ. Εσλυ είσαι  ο προορισμός του. Να σε γνωρίσει , να δει καλά το πρόσωπο σου , τώρα που μεγάλωσες, να συμφιλιωθείτε.  Με κόπο είχες καταφέρει να τον ξεχάσεις  μέχρι τώρα.  Εκείνος σε πόναγε απο τα τρισβαθά σου, σε κτύπαγε άγνωστα , άρυθμα και σκληρά και εσύ τον ξέχναγες , τον έδιωχνες ,τον σιχαινόσουν, τον φοβόσουν , ούτε που ξέρεις τι απο όλα περισσότερο. Για σένα βγήκε τώρα στην επιφάνεια. Ήρθε να σε συνδέσει με τα βάθη. Γρήγορα καταλαβαίνεις. Και αρχίζεις να μεγαλώνεις, να τον χωρέσεις όλον. Τον κρατάς σφιχτά , τον ηρεμείς. Να μην σου φύγει πικραμένος. Νάτες τώρα πολλές αναπνοές. Ζωντανεύει. Γυρνά στο πλάι , πέφτουν οι άμμοι απο τα μαλλιά του. Σπίθες ζωής χορεύουν γύρω σας.
Σηκώνεται. Τεράστιος , σπουδαίος. Σε παίρνει στα δυνατά του μπράτσα και τώρα σε φιλά αυτός. Κάτι σου ψιθυρίζει στο αυτί και τώρα τον καταλαβαίνεις. Τον αναγνωρίζεις και αυτό του φθάνει. Ο προορισμός. Φεύγει. Εσύ συνεχίζεις.


Φωτογραφία: Henri Cartier Bresson  http://www.google.com/search?q=cartier+bresson&hl=en&client=safari&sa=X&rls=en&prmd=imvnsb&tbm=isch&tbo=u&source=univ&ei=f3kPT7DjCMbY8QO4wZTwAw&ved=0CFQQsAQ&biw=1920&bih=879#q=cartier+bresson&hl=en&client=safari&sa=X&rls=en&tbm=isch&prmd=imvnsb&bav=on.2,or.r_gc.r_pw.,cf.osb&fp=95a0c18c3cbcc63d&biw=1920&bih=1040