Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Γιασεμιού και αδιεξόδου γωνία



Γιασεμιού και αδιεξόδου γωνία ήταν το σπίτι. Παλιό , δίπατο , μ΄έναν ευκάλυπτο στην μια γωνιά. Και αν είχε σηκώσει πλάκες της αυλής , αυτός ο ευκάλυπτος. Κι αν είχε σπάσει τσιμέντα. Το καμάρι ολόκληρης της γειτονιάς . Γιωργή τον φωνάζανε όλοι. Μην με ρωτάς γιατί τον λέγανε Γιωργή. Γιωργής , η ψυχή της αυλής , με καταγωγή απο το Μοναστηράκι. Απο εκεί ήταν οι προγόνοι του και ήρθε μέχρι εδώ. Γιασεμιού και αδιεξόδου γωνία. Εδώ ρίζωσε και φούντωσε και θέριεψε.
Ψηλοτάβανο το σπίτι , με μικρά μπαλκόνια και κάτι δαντέλες , σαν τις δαντέλες της Πηνελόπης. Αυτές που βλέποντας τις ,οι μνηστήρες θέλαν να πεθάνουν απο τα πάθια. Την μια του πόρτα απο την Γιασεμιού, την καμαρώναμε. Εμένα με τρέλλαινε. Από την πόρτα αυτή έβλεπες την εσωτερική αυλή. Για κουδούνι είχε ένα σιδερένιο χεράκι με δαχτυλίδι. Ξύλινη πόρτα με δυο τζαμάκια για μάτια και καγκελάκι στα μάτια , για ματοτσίνορα και για κάθε προφύλαξη. Εκεί πίναμε τον καφέ τα απογεύματα. Μιλούσαμε , στην βαθειά  ρίζα του Γιωργή , αυτή που έχασκε ξεδιάντροπα πάνω απο την σπασμένη πλάκα . Αυτή η ρίζα που στα κρυφά της εσεργιάνιζε στου σπιτιού μας ,τα υπόγεια τα θεμέλια. Μα ήταν δικός μας ο Γιωργής και ήταν και μάγκας και νταής , και δεν τα γούσταρε τα δικαστήρια. Μοσχοβολούσε το γιασεμάκι απ' Άνοιξη έως Καλοκαίρι. Για το έπινες , για το μύριζες , το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν ήθελε πολλά τότε η ζωή , είχε και αδερφοσύνη. Μεθούσαμε με το γιασεμί παρέα . Ήταν και το φεγγάρι , ήταν και κοτζάμ αναμονή, για το σήμερα μα και για  το καλύτερο αύριο. Γινόντουσαν λυγμοί και δάκρυα ένα , χάντρες στο κομπολογάκι . Για όλα αυτά που δεν προκάναμε και για όλα τα άλλα που δεν ήτανε γραφτό. Εμείς απο τούτη δω την πόρτα , μίσος δεν είχαμε. Ούτε της κάθε μέρας η  ρουτίνα , μας βάραινε πολύ. Και αυτή και το τσουκάλι με τις φακές και τα ρεβίθια , και την μονόφθαλμη γάτα της γειτονιάς , όλα τα θέλαμε και όλα τα αγαπούσαμε . Γιατί όλα αυτά είμαστε εμείς. Ταπεινής μα αληθινής καταγωγής και ανθρωπιάς επίσης όπως έλεγε ο παππούς μου . Εκεί στην ρίζα του Γιωργή σαν καθόσουν και νοιαζόσουν , κυλούσε ευχάριστα ο καιρός . Μονάχα που νοιαζόσουν , έφθανε. Ήσουν εκεί διαθέσιμος, να  χαρείς την αυλή . Αφιερωμένος να δεις το θαύμα. Σαν από καιρό να το περίμενες , σαν να ήσουν σίγουρος, πως αυτό δεν θα σου ξέφευγε . Αυτό που δούλεψες και ρίζωσες και θέριεψες. Εκεί συγκεντρωμένος και αφιερωμένος να το δεις και να το ζήσεις . Και το έβλεπες και το ζούσες έτσι και αλλιώς...
Την άλλη την πόρτα επι της αδιεξόδου , θέλαμε μια ζωή να την κλέισουμε.Να την χτίσουμε από πάνω μέχρι κάτω με τούβλα και μπετά. Να την ακυρώσουμε βρε αδερφέ! Ακόμα δεν το καταφέραμε.Να τελειώνουμε με δαύτη. Πολύ μας έχει σκάσει. Και αδιέξοδη και πολυσύχναστη. Μπουλούκια και μπουλούκια έρχονται να δουν που βλέπει και που βγαίνει το αδιέξοδο και ποιός θα το κερδίσει. Πολύ μας έχει σκάσει. Ούτε τσιγάρο δεν μπορείς εκεί χάμω να καπνίσεις , έτσι ανήλιαγα και φοβερά που είναι. Να πέσει να σε πλακώσει τ΄αδιέξοδο. Πως έγινε και με τούτο τον αιώνα , γύρισε καπάκι η ζωή , να έτσι και τ άδιέξοδο , δεν γούσταρε τα ξεγελάσματα. Μαύρα και στενά τα ήθελε όλα. Φυλακές και υπόγεια τα άφηνε. Είχανε πέσει και κάτι χρήματα , στον  απάνω μαχαλά , χρήματα νέα,νεόκοπα και νερουλά και η δική μας η αδιέξοδος τσαντίστηκε και έμεινε ακόμα πιο πίσω. Ότι και να της έλεγες ,αυτή ξημέρωνε μέρα κακή. Στερνή της πύλη ο χρόνος. Να μας σταργγαλίσει ζήταγε.
Μα να δεις που θα την χτίσουμε δεν μπορεί. Να δεις που θα σταματήσουμε να της προσφέρουμε πληρωμές .Μια φλόγα που δεν τρέμει , δεν θα πετύχουμε ; Τότε να δεις , πως θα σταματήσει να υπάρχει η αφορμή  και θα χτιστεί η πόρτα.
Τον χειμώνα πέφτουνε τα γιασεμάκια . Στραγγίζουνε τα πράσινα και μένουν τα ξερά. Μα εμείς που γυρνάμε σημαδεμένοι απο την άγρια πληρωμή, ξέρουμε να περιμένουμε την ώρα την σωστή. Το πρώτο χαμόγελο σαν δούμε , θα τ' αρπάξουμε και θα χαρούμε, και τότε δεν θα θέλουμε πια δεύτερη αφορμή.

Φωτογραφία : Βούλα Παπαιωάννου
http://www.dpgr.gr/forum/index.php?topic=13881.0

18 σχόλια:

  1. 'Ολες αυτές οι εικόνες είναι δικές μας. Δικές και οι ρίζες , δικά μας και τα αδιέξοδα, δικά μας και τα θαύματα. Αννίτα μου είναι τόσο σπάνιο μέσα σε μέρες και ώρες αδιεξόδων να μεσουρανούν πνεύματα και δυνάμεις σύμπλευσης και επαγρύπνησης. Είναι σπουδαίο που σε γνωρίζω μέσα από τα κείμενα σου . Δεν υπάρχουν πολλοί που σκέφτονται και γράφουν τόσο καθαρά σήμερα. πολλά νέφη και λίγες αστροφεγγιές κυκλοφορούν. Μια αστροφεγγιά είσαι καλή μου , μια ξαστεριά . Καλή σου δύναμη, καλή συνέχεια.
    Δημήτρης Ξ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ολα κεντυμένα εδώ μέσα... Η μεταξωτή του κλωστή, μέχρι να περάσει κάτω από τα πόδια μας,τυλίχτηκε σε φιδίσιες ρίζες,σφάλησε πόρτες και πορτοσιές,βγήκε στο δρόμο να κρατήσει γερμένα κορμιά, γίνηκε σκοινάκι να παίξουν τα κορίτσια,έγινε άρπα να συνοδέψει τα όνειρα,κι ήρθε αντρειωμένη μές στ'άσπρα της μαλλιά να μας πει να σηκωθούμε, γιατί η ώρα είναι περασμένα μεσάνυχτα και το πρωί πρέπει, (στα σίγουρα,το τόνισε), να μας βρει όλους έτοιμους..Πράγματι, 12 και 7',και πρέπει να πάρω τις αποφάσεις μου, σ'ευχαριστώ κλωστή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μέχρι να τελειώσω αυτό το κείμενο , με είχε πιάσει ταχυπαλμία. Βιαζόμουνα, πως τα παιδάκια τα λαίμαργα 'κλέβουν'' το γλυκό απο το βάζο. έ έτσι και εγώ.Να το φάω όλο. Να μην αφήσω τίποτα και να γλύψω και τα δάχτυλα μου απο πάνω. Και τον ευκάλυπτο ένιωσα στο πετσί μου και την βαθειά του ρίζα είδα να σκάει στα πλακάκια του καθιστικού μου. Και καφέ με καιμάκι ήπια παρέα με τον Γιωργή και στο αδιέξοδο κτύπησα το κεφάλι μου . στο τέλος θα φεύγουμε όλοι μαγεμένοι.. και θα σε ψάχνουμε όπου μυρίζει δυόσμος, λεβάντα, σγουρός βασιλικός. Δυο πράσιναι μάτια είναι βλέπεις αυτά.Αύριο πρωί θα το στείλω στο σχολειό του γιού μου το κείμενο ,στην φιλόλογο , αυτά Κυρία μου πρέπει να διαβάζονται παντού. Δεν είναι και δεν πρέπει να μείνουν μονάχα μεταξύ μας. Αμήν!
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. 'Ενα πράγμα ξέρω , όσο προχωράς κι άλλο ομορφαίνεις!!!
    Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. To διάβασα πολλές φορές , θα το διαβάσω και άλλο , το ξέρω. Το διάβασα αχόρταγα, λαίμαργα , το διάβασα για να γεμίσω κενά Αννίτα μου , κενά μου. Το έχεις αυτό γεμίζεις τρύπες, κενά, αβύσσους. Σήμερα την ημέρα της απεργίας, θα το κρατώ πανώ, πάνω μου. Είναι πολύ σπουδαίο , πολύ μεγάλο αυτό που μας δίνεις. Οι λέξεις του στο μυαλό μου χαραγμένες , κτυπημένες με σίδερο και φωτιά. Εικόνες , αισθήμτα, η φωνή σου.. Εύχομαι να πάνε τα φαρμάκια κάτω, εύχομαι η γουλιά του καφέ στον Γιωργή απέναντι να φέρει την μυρωδιά της μέχρι μέσα. σε ευχαριστώ πολύ Αννίτα μου, πολύ πάρα πολύ και άλλα λόγια δεν έχω
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Y Π Ε Ρ Ο Χ Ο !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    Βάλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. δεν ξέρω τι να πω. Πιστεύεις ότι κλαίω, το διάβασα Αννίτα μου και κλαίω,ρε γαμώτο με άγγιξε πολύ . Και ο επάνω μαχαλάς και η ρίζα του Γιωργή και το κομπολογάκι, και οι δαντέλες. Ταπεινής και ανθρώπινης καταγωγής...Αχ Αννίτα μου τι χάρα να σε έχουμε...τι χαρά...
    Νινετ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ότι μα ότι και να σου πω είναι λίγο ....φτωχό , μικρό , ασήμαντο
    Σταύρος Χ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ένα είναι σίγουρο πλέον πρέπει να τα εκδώσεις.... να μεγαλώσει και η παρεά...

    Γιώργος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ...Τα σέβη μου. Πράγματι, κάθε μέρα και ομορφότερα...
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Eίναι υπέροχο, μοσχοβολάει. Από τούτη την πόρτα μίσος δεν νιώθαμε, σωστά . Ξέρεις αλήθεια τι είναι και που βλέπει το παράθυρο που ανοίγεις? Εδώ θα είμαι για να το δώ. Εδώ γιασεμιού και αδιεξόδου γωνία , ξέρεις τι είναι να ξεκινά η μέρα σου και να έχεις μόλις αντικρίσει αυτή την γωνία ; Πολλοί θα θέλανε να το είχαν σκεφθεί Αννίτα μου και άλλοι τόσοι να το γράψουν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κόρη της τέχνης , ξελογιάστρα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πετάς και πετάμε και εμείς μαζί σου , να το ξέρεις και να το νιώθεις το ακούς? και αν δεν το ακούς , βάλε μια φωνή και ας μην σε έχω δει ποτέ μου , παρά μονάχα στην φωτό του μπλογκ, εγώ θα ερθω και θα στο πω και απο κοντά, πουλί είσαι κοπελιά , πουλί και πετάς δυνατά...αυτά άντε γιατί τώρα συγκινήθηκα
    Κωσταντής Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας ευχαριστώ απέραντα, με κάνετε να καμαρώνω. Την πόρτα επί της αδιεξόδου να κλείσουμε. Με μπετά και τούβλα , να την χτίσουμε. Για να μπορούμε να απολαύσουμε την αυλή και να πιούμε μια γουλιά καφέ σαν άνθρωποι, ήρεμα και τρυφερά. Με νερό και λουκουμάκι.

      Διαγραφή
  15. εκπληκτική και η επιλογή των πιο κατάλληλων φωτό!! Απίστευτα ταιριαστή κάθε φορά και γίνεσαι αφορμή να μάθουμε τόσα πράγματα και τόσους καλλιτέχνες και κυριολεκτικά μπράβο σου σε όλα αυτά και χωρίς δεύτερη αφορμή...
    Αφροδίτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Νιώθω με αυτο το κείμενο , σαν να ανοίγω παλιό λογοτεχνικό βιβλίο. Hλία Βενεζη ας πούμε. Μην με παρεξηγείς...και το βρίσκω αυτό πολυ ενδιαφέρον . Σε έχω διαβασει και στην αιχμή και στο protagon , εχεις πολυ ξεχωριστό ύφος. Θέλω να σου ευχηθώ , καλη συνέχεια , καλη δύναμη και να είσαι συγκεντρωμένη στην δουλειά σου αυτή,γιατι η λογοτεχνία , είναι τόσο γοητευτική που καταπίνει ψυχές , αν δεν της παραχωρήσεις δικαιώματα. Σίγουρα θα καταλαβαίνεις πια τι λέω. Διαφορετικά δεν θα εγραφες αυτά που γράφεις. Είναι μια μοναχική πορεία , με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς...για ανεφοδιασμό ίσως ή ακόμα και για ένα μικρό και προσωρινό θάνατο , για να ξανααρχίσεις πάλυ . Έχει όμως αυτή η διαδρομή , ανεπανάληπτες συγκινήσεις . Καλοτάξιδη!
    Β.Ραυτόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αχ ... Αννιτα μου!! ποσο χαιρομαι που εισαι φιλη μου!! φιλια ποπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή