Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Οι λαστιχένιες τιράντες σου



   Λιώνει το κραγιόν στα χείλη σου σιγά σιγά. Πέρασε η ώρα. Είχες βάλει σήμερα το σμαραγδί και έχει παλιώσει. Κομματάκια ξεραμένης μάσκαρας κολλημένα  στις κόγχες των ματιών σου. Λες να θέλουν να κλείσουν τον δρόμο στα δάκρυα σου, έτσι που καθώς δεν θα έχουν διέξοδο, να παραμείνουν επιτέλους εκεί και να μετατρέψουν τα μάτια σου σε δυο λιμνούλες, μικρές , ασημένιες και αληθινές ;
     Πόσες και πόσες φορές δεν το είχες ονειρευτεί αυτό ; Σχεδόν μετά από κάθε σου παράσταση, βαθειά , βαθειά αυτό παρακαλούσες. Εκεί στο τέλος του χειροκροτήματος, εσύ αυτές τις δυό λιμνούλες ονειροπολώντας ζητούσες. Ξεθώριασε και το μολύβι στα μάτια σου. Γέρασα και πιο γρήγορα περνά η μπογιά του, σκέφτεσαι. Αστείο πράγμα, έχουν αυτά τα πράγματα , σχέση με την ηλικία ; Που πας και κολλάς . Τι παράξενος που είσαι. Δυό ελάχιστες  γκρι γραμμούλες τρέχουν στα μάγουλα σου, από το μολύβι  που ο ιδρώτας σου λιώνει.  Μουτζουρώθηκες παλιάτσε μου ! Και πρέπει να τα μαζεύεις σιγά σιγά  και να φεύγεις , θα προδωθείς.
   Την κόκκινη , φουσκωτή σου μύτη , πόσο την ζήλευα και την θαύμαζα όταν έλαμπε , φωτεινή και γυαλιστερή , πολλά υποσχόμενη στην έναρξη της κάθε σου παράστασης, μικρέ Θεέ μου. Όταν πρωτόβγαινεις στα φώτα της ράμπας και με βαθειά υπόκλιση, στεκόσουν μπροστά μας, έτοιμος να μας δώσεις και να μας διασκεδάσεις. Σαν να ήταν η απόλαυση , φρατζόλα και εσύ έκοβες φέτες και μοίραζες με την ψυχή σου, την ψυχή σου.  Εγώ , από μικρή , λάτρης σου ήμουν. Απέξω ήξερα τα νούμερα σου. Ήξερα πόσες ρίγες είχε το φθαρμένο παντελόνι σου. Μπλέ και μωβ ρίγες . Τις κεντημένες χάντρες στο πουκάμισο σου και τα γυαλιστερά κουμπιά που συγκρατούσαν τις λαστιχένιες τιράντες σου. Μουρλάθηκες μωρέ και φορούσες λαστιχένιες τιράντες ; που το είχες ξαναδεί πάλυ αυτό . Και άμα σου λέω λάτρης σου, πίστεψε το. Λάτρης σου και όχι μονάχα εγώ.
      Τα μάτια μου απο πάνω σου δεν έπαιρνα. Και τα έχανα με  τον τρόπο που έβαζες τρικλοποδιές στον εαυτό σου και έπεφτες φαρδύς πλατύς εκεί μπροστά μας, για να ξανασηκωθείς αμέσως , σαν να μην είχες πέσει. Με τα βήματα  σου τα μεγάλα και τα τρανταχτά σου γέλια, να ισορροπείς στα σχοινιά ανεβασμένος και από θηλιά σε θηλιά να περνάς το κεφάλι σου μέχρι να σου κοπεί η αναπνοή και αυτό να  φέρει γέλιο μέχρι δακρύων σε μας. Σε μας που η ακριβής και μόνη καταβολή του αντιτίμου , στάθηκε ικανή και αναγκαία συνθήκη , για να ονομαστούμε και να αποτελέσουμε το δια βίου κοινό σου . Παλιάτσε μου ! Όλα τα νούμερα σου τα αγάπησα και κανένα δεν ξεχώρίζα. Σε όλα τα ίδια ρουφούσα και έγλειφα. Εκτεθειμένος και ελάχιστος εκεί μπροστά μας έπεφτες και εμείς σωζόμασταν. Γλυστρούσες , καιγόσουν και εμείς χαιρόμασταν και γελούσαμε που μείναμε απέξω και δεν καήκαμε. Και εσύ σηκωνόσουν και συνέχιζες . Εσύ ο στραπατσαρισμένος πάνω στην σκηνή,  που σαν άλλο πεδίο βολής , ικέτευε και για άλλες και άλλες και άλλες σφαίρες.
Μετά αλλάξανε λιγάκι τα πράγματα. Ίσως να φταίει που μεγάλωσα και είχα δει και άλλα πολλά θεάματα. Μα δεν άντεχα πια να σε βλέπω να πέφτεις και πάλυ. Δεν μου έβγαινε το γέλιο το παλιό . Όλο και πιο λίγο. Και ξαφνικά , στην τελευταία σου παράσταση δεν γέλασα καθόλου. Το μόνο που ήθελα είναι να έρθω πάνω στην σκηνή , να σε αγκαλιάσω. Και για το χθες και για το σήμερα. Να ουρλιάξω σε όλους ΄΄πάψτε επιτέλους, είναι ένας δικός μας! ΄΄. Και να σκουπίσω τα μάτια σου με το μαντήλι μου, που λύπη για τον εαυτό σου δεν κράτησες όλα αυτά τα χρόνια. Και σκορπίστηκες εδώ μπροστά στα αδηφάγα μάτια μας και γέρασες μονάχος. Και τώρα σε δείχνουν με το σηκωμένο τους δάχτυλο και σε υπονομεύουν. Παλιάτσε μου, αδερφέ μου!


Ζωγραφική Francis Bacon
http://www.francis-bacon.com

10 σχόλια:

  1. Θέλω να εκφράσω την χαρά μου που σας γνώρισα διαβάζοντας σας. Αυτά τα κείμενα επικοινωνούν με ότι πιο βαθύ έχουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Γίνονται κύμα και συμπαρασύρουν στο διάβα τους , στιγμές ξεχασμένες και σκέψεις ακόμα και με βια τιθασευμένες. Να είστε καλά , δυνατή και πάντα τόσο σίγουρη για τα βήματα σας ακόμα και τα εύθραυστα, ρίχνετε φως στο μονοπάτι μας το μοναχικό.
    Παύλος Τ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ποτάμι συναισθήματος , ποτάμι που με παίρνεις στα βάθη σου, πόσο σε ευχαριστώ. Πως γίνονται και οι λέξεις γίνονται πούπουλα να μας στεγνώσουν δάκρυα ή να μας φέρουν νέους λυγμούς λυτρωτικούς. Αν ήξερες, τι κάνεις. Πολλά τα κείμενα , πολλές οι προσπάθειες να καταγραφεί η σημερινή μας κατάσταση, κανένας πιο λυτρωτικός γιατί κανένας πιο ανθρώπινος απο τον δικό σου. Με κομμένη την ανάσα σε διάβασα ήδη από το πρωί τρεις φορές...και έρχεται συνέχεια.
    Ξένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας πέρασε , να κόβουμε την φρατζόλα όπως ακριβώς το περιγράφεις. Και τώρα που τελείωσε το show, μας πετάνε όχι σαν άλλες Ιφιγένειες αλλά σαν στημένες λεμονόκουπες. Μια ελπίδα μένει , να δυναμώσει η φλόγα της ανανέωσης της σκέψης μας. Γιατί όπως και να το κάνουμε σύστημα που καταρέει έχουμε , το βλέπουμε , μα από την άλλη είναι και σύστημα που αυτοκρίνεται έστω και με βραδείς ρυθμούς. Η αυτοκριτική σε όποια βάση και να γίνει σε φως θα καταλήξει. Είσαι μαγική !
    Δημήτρης Ξ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λάτρης και εγώ του παλιάτσου από μικρός σχεδόν και ως τώρα. Στογγυλοκαθισμένος και δεμένος στα απομεινάρια μιας θέσης που καταρέει, μου αρκούσε να χειροκροτώ και να περιμένω αυτός να φάει την τούμπα. και μετά ξανά πριν αλέκτωρ ΄λαλήσει να αρνηθώ την συμμετοχή δια της λησμονιάς. Ποτέ στην ζωή μου δεν βρήκα την μελαγχολία πιο τρανή απόδειξη δύναμης και αποφασιστικότητας. Αρχίζω και καταλαβαίνω πως ή το παίρνουμε απόφαση πως η μέρα που έρχεται θα είναι διαφορετική ή καταλήγουμε . Αλλαγή και συνειδητοποίηση αυτών που έφυγαν για πάντα για να καλοσωρίσουμε τα καινούργια. Η μέρα αυτή ακόμα και αν αργεί , δεν μπορεί θα έρθει. Όπως και ο δρόμος που διάλεξες, μπορέι να μην χαιδεύει αυτιά, μπορεί να είναι δυσπέπτος, σκάβει όμως βαθειά και βάζει θεμέλια. Για αυτό σου λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ και σου σφίγγω το χέρι

    ΑΝΤΏΝΗΣ Α

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σκέφτομαι αυτά τα λόγια, αυτή την περιγραφή, πως έχει τόση δύναμη να μπαίνει τόσο βαθειά και σκοτεινά και να μην φοβάται. Σαν τον πίνακα που έβαλες για να μας ταξιδέψεις. Κόκκινο της φωτιάς και το κείμενο. Κόκκινο το χρώμα της καρδιάς και των συναισθημάτων. Ποιά πηγή μας ξεδιψά από την φλόγα που μας καίει και μας και τις νύχτες τις αξημέρωτες. Πόσοι απο μας κοιμούνται όπως κοιμόντουσαν ,αν κοιμόντουσαν και πόσοι από μας κρατούν δύναμη για να συνεχίσουν. Παλιατσος και εγώ κοντά σε ζογκλερ άμαθα τα πρώτα μου βήματα. .Μεγάλα βήματα και ατέλειωτα , βασανιστικά και ξαφνικά cut. Ξόφλησα λες. Ίσως. Μάλλον . Και μετά πως γίνεται η νέα αρχή...Εγώ πιστεύω γίνεται. Κάπου υπάρχει. Πίστη, όραμα και αξίες να βρούμε μέσα μας. Και όλα γίνονται .Και για μας τους άνεργους και για μας των 650 . Καλά τα λες, μονάχα να λέμε , ΄΄πάψτε ένας δικός μας είναι''!
    Φτου ξελεφτερία

    Θυμάμαι πάντα και αναπολώ τα ΥΓ1
    ΥΓ2
    ΥΓ3 που έγραφες στο ποντίκι 'ηταν όλα τα λεφτά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Είναι ένα πολυ συγκινητικό κείμενο . Η κάθε λέξη του και μια βελονίτσα στην καρδιά , μπράβο σου
    δεν είναι εύκολο να μεταφέρεις σε κείμενο τέτοια συναισθήμτα. ΑΠό οππου και να το κοιτάξεις βλέπεις χίλια πράγματα για μας, για την ζωή, για την κατάσταση για όλα..
    Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θέλω να σας συγχαρώ άλλη μια φορά για το μεράκι , την τέχνη, την όρεξη . Στις σημερινές συγκυρίες μόνη παρηγοριά μας είναι η συνδρομή των πνευματικών μας ανθρώπων στην βαθειά κρίση της κοινωνίας μας . Και εσείς σάυτό τον κύκλο των πολύ σπουδαίων πνευματικών ανθρώπων ανήκετε. Επειδή σας γνωρίζω και επειδή ξέρω τις άπειρες δυκολίες που υπάρχουν όταν θέλει κάποιος να δημιουργήσει και όχι απλά να αναπαράγει ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια, σας καταθέτω εδώ τον θαυμασμό μου τον επαγγελματικό αλλά και τον προσωπικό γιατί η δημιουργικότητα σας έχει προεκτάσεις στους αναγνώστες σας. Και υπηρετείτε εκτός από την γνώση και την τέχνη και κάτι πολύ ξεχασμένο στις μέρες μας, την ανθρωπιά . Αυτό πια έμαθα στην ηλικία μου μπορούν να το κάνουν πολύ λίγοι άνθρωποι ,οι πραγματικά χορτάτοι και γεμάτοι. Να σας χαίρετε λοιπόν η οικογένεια σας και πάντα καλά να είστε για να μας δίνετε αυτά και άλλα τόσα. Η ζωή πάντα κερδισμένη θα σας έχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, γιατί βλέπετε μερικούς ανθρώπους του έχει αν΄γκη η ζωή.
    Π,Κυριακίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είναι προφανές από τα σχόλια όλων ότι το υπέροχο κείμενό σου επιδέχεται διαφορετικές αναγνώσεις. Αν μου επιτρέπετε να το καταθέσω, εγώ ποτέ, από πολύ μικρή, δεν αισθάνηκα βολικά με τους κλόουν. Πάντα μου έφερναν θλίψη. Πάντα με βασάνιζε η εξής σκέψη: "Γιατί τόσες τούμπες; Γιατί τόση ταλαιπωρία; Για να γελάσουμε; Μα, με τί; Με τον ανθρώπινο πόνο; Μπα!! Άλλως, γιατί; Για να ξεγελαστούμε; Δεν υπάρχει πόνος για κάποιους ανθρώπους; Πώς είναι δυνατόν;".
    Έπειτα, στην εφηβεία μου, σε ένα λεύκωμα διάβασα "I' m the clown, who came to town and laughs so as not to cry!". Τότε έβαλα τις σκέψεις μου σε τάξη. Είναι ένας από εμάς, "είναι δικός μας". Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, δε γελώ μαζί του και δεν ξεγελιέμαι από τις φιγούρες του...Εξάλλου όλο και λιγότερο πείθω και πείθομαι.
    Να συμφωνήσω με όλους τους σχολιαστές, πως είσαι φοβερή δεξαμενή σκέψης και συναισθήματος. Ανεξάντλητη!
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή