Προδιαγεγραμμένη συνάντηση

   Μόνη της ήρθε μια μέρα και σου συστήθηκε. Αγέρωχη. Παράφορη.  Συνηθισμένη μέρα ήταν  γλύστρισε και φώλιασε σε θέση ολόδικη της και ξεχωριστή , που την περίμενε μέσα σου. Σαν γνώριμη από παλιά.

Προδιαγεγραμένη συνάντηση . Θα πονέσει σκέφτεσαι και κατεβάζεις τα μάτια. Όμορφο κορίτσι που είναι , και πως σε κοιτά ολόισια στα μάτια. Έχεις ταχυπαλμία και αυτή σου κλέβει αναπνοές. Μα τέτοια γλυκιά φωνή , δεν θυμάσαι από πότε έχεις να ακούσεις ξανά. Σε μεθά , λύνεσαι , μιλάς για όλα και αφήνεσαι. 

Παραζάλη. Μια η πραγματικότητα και μια αυτή που ζεις. Θα πονέσει ξανασκέφτεσαι και ξεχνιέσαι. 

   Σαν τότε που μικρό παιδί πάλευες να κάνεις την πιο όμορφη ζωγραφιά, στην μάνα σου να δείξεις και να την ευχαριστήσεις. Τότε που σαν δυνάμωσε λιγάκι το κορμάκι σου και από μωρό έγινες παιδί , άρχισες την γη τούτη από λιγάκι πιο ψηλά να βλέπεις και να νομίζεις πως έγινες παντοδύναμος βασιλιάς. Έτσι που καμάρωνες και από το ένα δωμάτιο πήγαινες στο άλλο και τρύπωνες και ξετρύπωνες στις κρυψώνες σου. Χίλιες εικόνες τρύπωναν στο μυαλό σου και εσύ χιλιες δυό ζούσες. Τα γέλια, τα παιχνίδια σου, πυργάκια στην άμμο , κύβοι , τα ξύλάκια στο πάτωμα . Με όλα να παίξεις , με όλα να την χαρείς και με όλα να την κερδίσεις. Την ζωή σου προχωρούσες κάθε φορά που σήκωνες το βλέμμα σου και έψαχνες το δικό της. Κι αν ήταν το βλέμμα της εκεί συγκεντρωμένο, και σε έβλεπε , σε καμάρωνε και σου χαμογελούσε , ήσουν ξανά ο παντοδύναμος βασιλιάς. Ένα εσύ και αυτή . Χανόταν ο φόβος τότε .Έφευγε και τρύπωνε  μέσα στο σεντούκι του προπάππου σου και από κει τίποτα να σου κάνει δεν μπορούσε. Όχι να τον συναντήσεις , απο κει ούτε την φωνή του φόβου σου , να ακούσεις δεν μπορούσες. 

   Της μνήμης σου το κρεμμύδι ξεφλουδίζεις. Το βλέμμα της , προσπαθείς να θυμηθείς. Πως ήταν τα μεγάλα μαύρα μάτια της, πάνω σου όταν σταματούσαν ; Γελούσαν άραγε τα μάτια της ; κοκκίνιζαν τα μάγουλα της έτσι χαρούμενο και στρογγυλό που σ' αντίκρυζαν ; Χωρίς γωνιές , χωρίς κοψίματα. Λείος, βελούδινος , πανίσχυρος βασιλιάς του χαρτοπόλεμου και της κερομπογιάς. Να θυμηθείς παλεύεις , την σύσπαση της χαράς στο πρόσωπο της κάθε που αντίκρυζε τα παχουλούτσικα γυμνά σου πέλματα , τα πρώτα βήματα σου να πατούν στις αμμουδιές και χαρταετούς να φτιάχνουν τα χεράκια σου. Παλεύεις να θυμηθείς, μα σκοντάφτεις , δεν τα καταφέρνεις και ντρέπεσαι.

Πέφτουν φλούδες από το κρεμμύδι και κοκκινίζουν τα μάτια σου. Το χρώμα της μάσκας που φορούσε αρχίζεις να θυμάσαι.Μια μέρα που το μάγουλο της ξεχάστηκες και χάιδεψες, έρχεται μπροστά σου φευγαλέα εικόνα. Παγωμένο που ήταν. Ένα όμορφο άγαλμα. Μαρμάρινο. Ταράζεσαι. Τσούζουν τα μάτια σου . Ίδιο το  κορίτσι που σου συστήθηκε προχθές. Αυτό με την βελούδινη φωνή.Αυτό που μονάχος σου , αγάπησες με τις δυο πρώτες ματιές και του αφιέρωνες από την πρώτη στιγμή τραγούδια και λόγια όμορφα. Αυτό που μέρα δεν ξεκίνησε χωρίς την καλημέρα σου , πρώτα σ' αυτή να πεις. Η πριγκιπέσσα σου. 

   Ήρθε ξανά και έπεσε πάνω σου , όλης της γης η σκόνη σαν σεντόνι. Και αυτή την φορά σου ξαναέκλεψε την καρδιά . Εσύ ο ξένος μια ζωή , το ξενάκι. Μικρός νιώθεις , σαν να σε πατούν στα αλήθεια . Προσπαθείς να δεις ποιός είναι και που σε πατά και βλέπεις τα πόδια σου τα ίδια. Σήκω ψυχή μου. Βρες την δύναμη και θυμήσου το όνομα που σου είπε όταν σου συστήθηκε προχθές. Θυμάσαι; Ματαίωση με λένε σου είπε. Και εσύ τι της απάντησες ; Θυμήσου ! 

Ξεχνώ το όνομα σου , της είπες παράφορα. Άλλη παρέα εγώ ποτέ δεν είχα. Και έφταξες με τον πόνο γλύκα. Για άλλη μια φορά.


Στην φωτογραφία η Vanessa Paradis στην ταινία The girl on the Bridge
http://www.youtube.com/watch?v=OaamZLKRul0