Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Προδιαγεγραμμένη συνάντηση


   Μόνη της ήρθε μια μέρα και σου συστήθηκε. Αγέρωχη. Παράφορη.  Συνηθισμένη μέρα ήταν  γλύστρισε και φώλιασε σε θέση ολόδικη της και ξεχωριστή , που την περίμενε μέσα σου. Σαν γνώριμη από παλιά.
Προδιαγεγραμένη συνάντηση . Θα πονέσει σκέφτεσαι και κατεβάζεις τα μάτια. Όμορφο κορίτσι που είναι , και πως σε κοιτά ολόισια στα μάτια. Έχεις ταχυπαλμία και αυτή σου κλέβει αναπνοές. Μα τέτοια γλυκιά φωνή , δεν θυμάσαι από πότε έχεις να ακούσεις ξανά. Σε μεθά , λύνεσαι , μιλάς για όλα και αφήνεσαι. 
Παραζάλη. Μια η πραγματικότητα και μια αυτή που ζεις. Θα πονέσει ξανασκέφτεσαι και ξεχνιέσαι. 
   Σαν τότε που μικρό παιδί πάλευες να κάνεις την πιο όμορφη ζωγραφιά, στην μάνα σου να δείξεις και να την ευχαριστήσεις. Τότε που σαν δυνάμωσε λιγάκι το κορμάκι σου και από μωρό έγινες παιδί , άρχισες την γη τούτη από λιγάκι πιο ψηλά να βλέπεις και να νομίζεις πως έγινες παντοδύναμος βασιλιάς. Έτσι που καμάρωνες και από το ένα δωμάτιο πήγαινες στο άλλο και τρύπωνες και ξετρύπωνες στις κρυψώνες σου. Χίλιες εικόνες τρύπωναν στο μυαλό σου και εσύ χιλιες δυό ζούσες. Τα γέλια, τα παιχνίδια σου, πυργάκια στην άμμο , κύβοι , τα ξύλάκια στο πάτωμα . Με όλα να παίξεις , με όλα να την χαρείς και με όλα να την κερδίσεις. Την ζωή σου προχωρούσες κάθε φορά που σήκωνες το βλέμμα σου και έψαχνες το δικό της. Κι αν ήταν το βλέμμα της εκεί συγκεντρωμένο, και σε έβλεπε , σε καμάρωνε και σου χαμογελούσε , ήσουν ξανά ο παντοδύναμος βασιλιάς. Ένα εσύ και αυτή . Χανόταν ο φόβος τότε .Έφευγε και τρύπωνε  μέσα στο σεντούκι του προπάππου σου και από κει τίποτα να σου κάνει δεν μπορούσε. Όχι να τον συναντήσεις , απο κει ούτε την φωνή του φόβου σου , να ακούσεις δεν μπορούσες. 
   Της μνήμης σου το κρεμμύδι ξεφλουδίζεις. Το βλέμμα της , προσπαθείς να θυμηθείς. Πως ήταν τα μεγάλα μαύρα μάτια της, πάνω σου όταν σταματούσαν ; Γελούσαν άραγε τα μάτια της ; κοκκίνιζαν τα μάγουλα της έτσι χαρούμενο και στρογγυλό που σ' αντίκρυζαν ; Χωρίς γωνιές , χωρίς κοψίματα. Λείος, βελούδινος , πανίσχυρος βασιλιάς του χαρτοπόλεμου και της κερομπογιάς. Να θυμηθείς παλεύεις , την σύσπαση της χαράς στο πρόσωπο της κάθε που αντίκρυζε τα παχουλούτσικα γυμνά σου πέλματα , τα πρώτα βήματα σου να πατούν στις αμμουδιές και χαρταετούς να φτιάχνουν τα χεράκια σου. Παλεύεις να θυμηθείς, μα σκοντάφτεις , δεν τα καταφέρνεις και ντρέπεσαι.
Πέφτουν φλούδες από το κρεμμύδι και κοκκινίζουν τα μάτια σου. Το χρώμα της μάσκας που φορούσε αρχίζεις να θυμάσαι.Μια μέρα που το μάγουλο της ξεχάστηκες και χάιδεψες, έρχεται μπροστά σου φευγαλέα εικόνα. Παγωμένο που ήταν. Ένα όμορφο άγαλμα. Μαρμάρινο. Ταράζεσαι. Τσούζουν τα μάτια σου . Ίδιο το  κορίτσι που σου συστήθηκε προχθές. Αυτό με την βελούδινη φωνή.Αυτό που μονάχος σου , αγάπησες με τις δυο πρώτες ματιές και του αφιέρωνες από την πρώτη στιγμή τραγούδια και λόγια όμορφα. Αυτό που μέρα δεν ξεκίνησε χωρίς την καλημέρα σου , πρώτα σ' αυτή να πεις. Η πριγκιπέσσα σου. 
   Ήρθε ξανά και έπεσε πάνω σου , όλης της γης η σκόνη σαν σεντόνι. Και αυτή την φορά σου ξαναέκλεψε την καρδιά . Εσύ ο ξένος μια ζωή , το ξενάκι. Μικρός νιώθεις , σαν να σε πατούν στα αλήθεια . Προσπαθείς να δεις ποιός είναι και που σε πατά και βλέπεις τα πόδια σου τα ίδια. Σήκω ψυχή μου. Βρες την δύναμη και θυμήσου το όνομα που σου είπε όταν σου συστήθηκε προχθές. Θυμάσαι; Ματαίωση με λένε σου είπε. Και εσύ τι της απάντησες ; Θυμήσου ! 
Ξεχνώ το όνομα σου , της είπες παράφορα. Άλλη παρέα εγώ ποτέ δεν είχα. Και έφταξες με τον πόνο γλύκα. Για άλλη μια φορά.


Στην φωτογραφία η Vanessa Paradis στην ταινία The girl on the Bridge
http://www.youtube.com/watch?v=OaamZLKRul0

9 σχόλια:

  1. Ποιός είδε τα μάτια της ματαίωσης στην ζωή του και δεν τα φοβήθηκε. Ποιός έζησε την ζωή του χωρίς ματαιώσεις και ποιός μπόρεσε να τις νικήσει? Τι άλλο εκτός απο μια συνολική και κοινωνική ματαίωση δεν ζούμε και σαν έθνος και χώρα και σήμερα , και ποιός μπορεί να πει πως με παράφορο τρόπο όπως πολύ σωστά μας λες , δεν την επιλέξαμε με το να μην την ανεχθούμε σε όλο της το μεγαλείο όλο αυτό τοον άπειρο καιρό. Πως γλυτώνει κανείς απο τις ματαιώσεις του και αν αυτό μπορέι να συμβεί δεν το γνωρίζω. όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ζούσα ανάμεσα σε ματαιώσεις και εξακολουθώ να ζω. Η στιγμή που γράφω τώρα είναι ένα διαλλειμα μεταξύ δυο ματαιώσεων. Πως να ξεφύγω δεν ξέρω...που τις τραβώ σαν μαγνήτης. Σε όλα.Και δεν είμαι καθόλου μόνος σε αυτό.
    Σταύρος Χ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κείμενο βαθύ και πολύτιμο για όλους μας. Είσαι μοναδική
    Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η ζωή μας είναι γεμάτη προδοσίες. Άλλες μικρές και άλλες μεγάλες. Μα πάνω από όλα αυτές που μας πονούν περισσότερο είναι αυτές που συνδέονται με τα πρόσωπα και τις καταστάσεις που εμείς περισσότερο επενδύσαμε και αγαπήσαμε. Γεμάτες και από αυτές η ζωή. Τα κείμενα σου , είναι κομμάτια μιας αυτογνωσίας που αν ενωθούν θα μας οδηγήσουν ίσως στην μόνη ελπίδα κάτι να σώσουμε και κάτι να αλλάξουμε. Μια γνώση προσπαθείς να μας δώσεις , μα μα την δίνεις με τόσο συναίσθημα που μας προσκαλείς σε ένα μεγάλο και υπέροχο ταξίδι. Και για αυτό σου αξίζουν και μπράβο μα και ευχαριστίες, θερμές.
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι πολλα αυτά που γράφονται αυτές τις μέρες. Λογια , άρθρα, κείμενα, προσπάθειες όλων μας να εξηγήσουμε , να αναλύσουμε και να ξορκισουμε, να δίωξουμε απο εδώ το κακό αν γίνεται. Μα δεν γίνεται φαίνεται. Γιατι αυτο τρύπα σε μέσα μας, εκει είναι καλα τρυπωμενο. Γυρνώντας απο την Ομόνοια μόλις τώρα και με τα λογια όλων των πολιτικών αρχηγών μέσα στα αυτιά μου, είμαι πιο σίγουρος απο ποτε , πως το κακό είναι φωλιά σεμνό βαθεια μέσα μας και σαν τέτοιο , δεν αντεχεται. Για αυτο και η προσπάθεια σου αυτή να δείξεις και να φωτίσεις με εικόνες φανταστικές , την πορεία μας και τις αδυναμίες μας είναι τόσο σπάνια και αξιοθαύμαστη , σαν τα σπάνια αγριολούλουδα που φυτρώνουν στον Όλυμπο. Και γνωρίζοντας πως αυτο το κάνεις απο την ψυχή σου για την ψυχη σου και χωρις να εχεις πραγματική ανάγκη, εγω ειλικρινά πιάνω τον εαυτό μου να σε θαυμάζει. Πολυ τυχερή η οικογένεια σου , οι φίλοι σου όλοι εμείς. Σου εύχομαι Αννίτα μου, να εχεις στην λογοτεχνία την πορεία που αξίζεις , για να μπορέσουμε όλοι εμείς να σε χαιρόμαστε χρόνους πολλούς, ζόρικους Μα και δημιουργικούς.
    Είσαι ένας παλμός της καρδιάς μας.
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μπράβο σου ! Τελικά δεν είναι όλα άνυδρα και στείρα την σήμερον!
    Γιώργος και Γιάννα αναγνώστες aixmi

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτό είναι η τέχνη. Κάτι γεννιέται εδώ. Προχωράει αργά, αλλάζει χέρια, ψυχές , συζητιέται, μετουσιώνεται , από λέξη γίνεται πίνακας, φωτογραφία, μουσική. Σιγά σιγά θα καταλάβεις και θα μάθεις πόσοι συζητούν τα κείμενα αυτά.
    Εγώ μια ακόμα τυχερή
    Χρυσούλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. πόσο πολύ συμφωνώ με το Σταύρο!!

    Όλοι μας ζούμε και την Ματαίωση, η ιδια η Ζωη ειναι μια ματαίωση αφού εξορισμου και εκ γεννητής σε συντροφεύει προς το Θάνατο.Για πολλούς αυτή η ματαίωση είναι η "ανώδυνη", γιατί είναι υπαρξιακή και άρα δύσκολα ανιχνεύσιμη και συνειδητοποιημένη.

    Οδυνηρή όμως η Κοινωνική Ματαίωση που ζούμε αυτά τα χρόνια της μεγάλης κρίσης. Για μένα δε με νοιάζει, γιατί θα την παλέψω αλλά κυρίως γιατί γνωρίζω καλά πως και πόσο είμαι συν-υπεύθυνη. Λυπάμαι όμως τα παιδιά μας, τα νιάτα της Ελλάδος. Πως θα παρηγορήσω τα ανίψια μου και τα παιδιά μου και πως θα δικαιολογήσω πως είναι και θα παραμείνουν Θύματα κοινωνικού αποκλεισμού? Πως θα αγκαλιάσω την απελπισία τους και την απόγνωση τους μπροστά στα πραγματικά και αξεπέραστα αδιέξοδα που θα ζήσουν? Πως θα τονώσω την καταρρακωμένη τους αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση? Η Ματαίωση είναι το πλέον απαγορευτικό για οποιοδήποτε κίνητρο, στόχο και αυτοπραγμάτωση.Και πως θα τα πείσω να μην εγκαταλείψουν αυτή τη χώρα?

    Είχαμε πλούτο στα χέρια μας, είχαμε καλύτερους μισθούς, είχαμε δουλειά, είχαμε σκεπές και στεγες, είχαμε και το Κορίτσι και τη Θάλασσα αλλά δεν είχαμε Πολιτική σκέψη, ώριμη σκέψη, δεν είχαμε Αγαπη!

    Αγαπη ο ενας για τον αλλον, Αγαπη για τον συμπατριωτη μας, για το συναδερφο μας, για το γειτονα, για το αδεσποτο του παρκου μας, για τα παιδια στο Παρκο, για τα παιδια του Δρομου, για την Ιστορια αυτου του Δρομου...Αγαπη για Εμας και τα Παιδια μας.

    Τώρα τουλάχιστον ας έρθει η ώρα της αυτοκριτικής και της αυτογνωσίας! Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στο λαϊκισμό των Media και των επώνυμων social blogs που ακόμα μας ταΐζουν τη φρουτοκρεμα και μας διατηρούν στο βρεφικό στάδιο "οι αλλοι φταινε, ζητανε μετρα, μας αφηνουν να καταστραφουμε..." κλπ κλπ

    Ας ψάξουμε να ακούσουμε άλλες φωνές σαν αυτή εδω της Ανν Λου, και κάποιων ακόμα , ας ακούσουμε τους φίλους μας και ας σκεφτούμε! Ας διαβασουμε παλι τους Προγονους μας, ας διαβασουμε τις Τραγωδιες και τους ποιητες μας.

    Μπορουμε να θεραπευτουμε , απλα δεν μπορουμε μονοι μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Διαβάζω αυτόν τον ιστότοπο περίπου ένα μήνα τώρα. Είμαι αυτό που λένε φανατικός αναγνώστης του. Μέρα δεν περνά Ανν Λου ΑΝ δεν μπω και ΑΝ δεν διαβάσω κάτι. Και τις στιγμές που περνούν μέρες που μας έχεις ένα τραγουδάκι συγχίζομαι και νιώθω να μου λείπει. Συγνώμη αν σε βαραίνουν οι απαιτησεις μου. Εσύ θα πορεύεσαι πάντα όπως αγαπάς. Ψάχνοντας να βρω τι είναι αυτό που με κόλλησε , βρίσκω την ανθρωπιά. Μιλάς ανθρώπινα. Δεν καταλαβαίνω πάντα τι λες , ούτε με σιγουριά λέω πως και αυτά που καταλαβαίνω είναι αυτά που γραφεις. Μα τα κείμανα σου είναι μια γέφυρα. Και εμείς περπατάμε πανω τους και ψαχνουμε στα τυφλά σχεδόν να δούμε , τι είναι αυτό που μας φοβίζει, τι έιναι αυτό που μας γεμίζει. Συμφωνώ τα κείμενα σου είναι κείμενα καρδιάς μα και κείμενα τέχνης. Στους δρόμους είναι σήμερα κόσμος πολύς. Κόσμος απελπισμένος, κουρασμένος, αγανακτησμένος και ζητά , διεκδικεί την αξιοπρέπεια του. Πόσο διαφορετικά όμως θα διεδικούσαμε, αν είχαμμε καταφέρει να κερδίσουμε τον σεβασμό στην διεκδίκηση μας, πρώτα απο τον ίδιο μας τον εαυτό και μετά από την ιδια την κοινωνία, άπο όλους μας δηλαδη . Η αγάπη που λεέι η ΜΑΑΝΤΗΑ, όχι με την χρισταινική της ΄έννοια φυσικά , μα με την έννοια την ανθρώπινη , θα μας έδινε τότε και σκέψεις και ιδεες και υπερβάσεις. Θα έβλέπες το ΚΚΕ τότε να ξέρει και τι θέλει και τι ζητά και πως θα το κάνει και δεν θα είμαστε ένα μπουλούκι που η οργή του λαού μας ζητά , μας σπρώχνει και εμεις σαν τα μωράκαι τα βελουδένια που περιγράφεις κοιτάμε να δούμε αν μας κοιτούν. Σε χαιρετώ αγωνιστικά και παραμένω επιβάτης στο όχημα σου , με ελπίδα μαζί να πετύχουμε και άλλα πολλά
    Παναγής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ούτε "τυχαία" η φωνή σου, ούτε τυχαίο το "πλήθος" σου Αννίτα.
    Καλή μας τύχη στα επόμενα, διότι μάλλον οι δυνατότητες μας για παρέμβαση πλέον, λιγόστεψαν επικινδύνως.
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή