Με θολό φακό

  Μου είπε πως με το κτύπημα, ήρθε και χάλασε ο φακός. Να το ξεχάσω λέει , δεν επιδιορθώνεται . Είναι παλιό μοντέλο και ελαττωματικό . Όσο θα πάει η επισκευή, άλλο τόσο κάνει να αγοράσω μια καινούργια μηχανή . Και να το σκεφθώ καλά , γιατί δεν με συμφέρει.
   Όρθιος μου τα λεγε αυτά ο αντιπρόσωπος, χόρευαν τα χρυσά γυαλάκια του , πάνω στην μύτη του , όσο μιλούσε. Το χαιρότανε τ' αδιέξοδο. Ήταν τρόπος και αυτός , να κλείσει τα παλιά  ανοίγματα και να μην εκτεθεί για τα μοντέλα του , που φθείνανε στο χρόνο. Μονάχα  που είχε ξεχάσει να μου το πει απ΄την αρχή και πήγα απ' αυτόν και διάλεξα φακό. Αφελής και άπραγος.
Άντρας λεπτός, ψηλός, σκέτο μακαρόνι, ήταν ο αντριπρόσωπος. Στάλα κρέας  πάνω  του δεν στεκόταν. Καλοσιδερομένος, καλοπλυμένος , καλοχτενισμένος. Εγώ από την άλλη με την δική μου την κοψιά. Δεν μπορούσα να το πιστέψω στην αρχή.  Όλη μου την ζωή με τούτο τον φακό την πέρασα. Χωρίς αυτόν δεν κάνω.  Μ'αυτόν εστίαζα, μ' αυτόν τραβούσα. Πέντε κλικ περίπου το φιλί. Δυό το δείλι. Τρια καμιά φορά και παραπάνω το χαμόγελο. Και αν μου κόλλαγε κανείς και μ΄έσκαγε, έφερνα κοντά τις στάσεις. Μεγαλείο οι στάσεις. Διακόπτεις την συνέχεια, και ούτε που θυμάσαι  που τ' άφησες. Μετά το ξαναρχίζεις , και ότι χάθηκε , χάθηκε στην πορεία. Εσύ μια φορά ξεφούσκωσες. Και ήρθε τώρα να μου πει , πως είναι ελλατωματικός  και μ' οδηγεί σε λάθη, ποιός; ο φακός μου.
   Για να πούμε την αλήθεια , θολωμένος ήταν ο φακός , το ήξερα, το έβλεπα.Μα άλλον δεν είχα. Αυτό μου δωσαν και μ' αυτό πολεμούσα.
Αυτό που περισσότερο απ΄όλα μου άρεσε , ήταν όταν έστρεφα την μηχανή και φωτογράφιζα τον εαυτό μου. Φόραγα τότε τα καλύτερα μου χαμόγελα , έστρωνα τα μαλλιά μου , ίσιωνα την πλάτη μου και κλικ. Το μεγαλύτερο μου ταλέντο εκεί το έβαζα. Πανάθεμα σε μηχανή, που μ' άφηνες ανενόχλητο και δεν μου φώναζες '' ξεκόλα, δεν είσαι μονάχος πάνω στην γη, κοίτα και πάρα πέρα , υπάρχουν άνθρωποι πολλοί ''. Και με θολό φακό εστίαζα στον εαυτό μου. Εγώ με τις απόψεις μου , εγώ με τις ανάγκες μου . Και πέραν τούτου, η σιωπή.
   Ήρθε και θόλωσε ακόμα περισσότερο ο φακός. Ούτε μάτια , ούτε στόμα, ούτε προσπάθεια ξεχώριζε. Μονάχα στα πολύ κοντινά πλάνα. Άντε και στα παλιά , τα χιλιοτραβηγμένα.  Εκεί που ξέρεις και που να πατήσεις και που να σταθείς.
Χάθηκε ο στόχος. Και όταν χαθεί ο στόχος, χαλάς και εσύ ίδιος, όχι ο φακός. 'Αρχισαν οι διαβολές.Αλήθεια δεν κράτησε δικιά του ο φακός. Ήρθε και το κτύπημα μετά και τον αποτέλειωσε .
   Εκείνη την μέρα , δεν την ξεχνώ. Που μου πανε πως ο φακός μου είναι ελαττωματικός. Μου ρθε να πέσω να πεθάνω. Από δω και πέρα , σκέφθηκα, άνθρωπος μισός θα γυρνώ, χωρίς φακό. Άνεργος και παραγκονισμένος. Από μπροστά μου θα περνά η ζωή και εγώ ζαλισμένος και μπερδεμένος,  θα στέκομαι καρφωμένος στο ίδιο σημείο.. Εντολές να εκτελώ και να κόβω ανοικτές επιταγές.
   Αυτά σκεφθόμουν. Μέχρι που σήκωσα για λίγο το κεφάλι και έτσι δια γυμνού οφθαλμού και χωρίς την βοήθεια κανενός απολύτως φακού , εστίασα. Εκείνο ακριβώς το λεπτό και ενώ είχαν όλοι φύγει, εγώ εστίασα. Πρώτα στην ξενιτιά που είχα μέσα μου, καλά καλά και χόρτασα. Και μετά στο κουρελάκι που χα στην εξώπορτα, για να πατήσεις. Και ήσυχος μπήκα μέσα. Και σε περίμενα που θα ερχόσουν. Και ήταν αυτό σίγουρο. Να μου φέρεις και τον δικό σου τον φακό . Δυο μαζί καλύτερα, ας είναι και ελλατωματικοί. Δεν θα ζήσουμε εμείς τους αντιπροσώπους.  Και άλλη κουβέντα , δεν ήθελε.


Ζωγραφική : Νίκος Χουλιαράς
http://www.culturenow.gr/museums/Νίκος_Χουλιαράς_-_Τα_πίσω_δωμάτια_του_νου:_έκθεση_στο_Μουσείο_Μπενάκη.html